خودداری از ذوب و انجماد مجدد
این تست به دلایل زیر درخواست می شود:
بررسی اختلالات انعقادی بررسی علت سقط مكرر جنين تشكيل غير طبيعی لخته – بررسی طولانی شدن PT نقش: بتا 2 گليكوپروتئين نوعی فسفوليپيد است كه در سلول ها و پلاكت ها وجود دارد توليد آنتی بادی بر عليه آن باعث اختلال در فرايند انعقادی می شود و منجر به تشكيل غير طبيعی لخته می شود. كه بيشتر در بيماری های اتوايميون ديده می شود.همچنین سندرم آنتی فسفولیپید (APS) یک اختلال اتوایمیون (خود ایمنی) همراه با علائم بالینی همچون ترومبوز وریدی و شریانی، ترومبوسیتوپنی (کاهش پلاکت خون) و سقط مکرر جنین می باشد.
APS اولیه همچون لوپوس اریتروماتوز سیستمیک (SLE) با ظهور اتوآنتی بادیها بر علیه فسفولیپید های با بار منفی مشخص می گردد. اگر چه اهمیت و ارتباط پاتولوژیکی آنتی فسفولیپیدها هنوز به طور کامل آشکار نشده است، شناسایی چندین اًتوآنتی بادی اختصاصی معمولا در تشخیص افتراقی و پیگیری درمان بیماری های التهابی روماتیسمی بکار می رود. تعامل بار مثبت دمین پنجم B2GP1 با بار منفی فسفولیپیدها منجر به تشکیل اًتوآنتی بادی های فسفولیپیدی می گردد.
نتایج مثبت قوی اًتوآنتی بادی های (بیشتر از B2GP1 (40 U/ml نشان دهنده سندرم آنتی فسفولیپید (APS) می باشد. مقادیر پایین تر حضور آنتی بادی های B2GP1 در سرم ممکن است نشان دهنده APS باشد. اما نتایج تشخیصی نمی باشد. تست آنتی بادی های B2GP1 باید حداقل 2 بار با فاصله زمانی 12 هفته صورت گیرد تا به عنوان معیار تشخیصی آزمایشگاهی برای APS بکار رود.شناسایی آنتی بادی های B2GP1 تحت تأثیر درمان با ضد انعقاد قرار نمی گیرد.