D-Dimer

زمانیکه یک رگ یا بافت جراحت پیدا کرده و شروع به خونریزی کند، یک فرآیند به نام هموستاز شروع می شود تا لخته خون ایجاد شده و خونریزی متوقف گردد. این فرآیند باعث تولید رشته های پروتئینی به نام فیبرین می شود که به یکدیگر متصل شده و شبکه فیبرین تولید می گردد. شبکه فیبرین به همراه پلاکتها، باعث تولید لخته و در نهایت موجب قطع خونریزی محل آسیب دیده می گردند. هنگامی که منطقه جراحت التیام پیدا کرد باید از روند تولید لخته جلوگیری شود و لخته تولید شده به فرم محلول تبدیل شود، بدن از آنزیمی به نام پلاسمین جهت تبدیل لخته (ترومبوز) به قطعات کوچک تر استفاده می کند تا بتواند لخته تشکیل شده را از بین ببرد.

قطعاتی از فیبرین فروپاشی شده تولید FDP (محصولات تخریب فیبرین) را که شامل قطعه های مختلف فیبرین متصل به یکدیگر است را تولید می کنند. یکی از محصولات نهایی فیبرین تولید شده، D-dimer است که می تواند در هنگام نمونه گیری در نمونه خون اندازه گیری شود. سطح D-dimer در خون می تواند در صورتی که شکل گیری و تجزیه لخته های خون در بدن وجود دارد افزایش یابد. تست D-dimer برای کمک به جلوگیری از وجود لخته نامناسب (ترومبوز) استفاده می شود.

برخی از شرایطی که آزمون D-dimer برای کمک به رد کردن آن ها استفاده می شود عبارتند از:

• ترومبوز ورید عمقی (DVT)
• آمبولی ریه (PE)
• سکته مغزیاین آزمایش برای تعیین اینکه آیا آزمایش های لازم برای تشخیص بیماری ها و شرایطی که باعث بروز هیپوکوآواگولاسیون می شوند یا مستعد به لخته شدن نادرست وجود دارد، مورد استفاده قرار می گیرد.

سطح D-dimer برای کمک به تشخیص انعقاد داخل عضلانی منتشر شده (DIC) و برای نظارت بر اثر بخشی درمان DIC استفاده می شود.

D-dimer به عنوان یک آزمون تکمیلی جهت تشخیص مورد استفاده قرار می گیرد. با وجود اینکه D-dimer یک آزمایش حساس است اما تست اختصاصی نیست. هر دو سطح افزایش یافته و طبیعی D-dimer ممکن است نیاز به پیگیری داشته باشد و جهت تشخیص نیاز به انجام آزمایشات تکمیلی وجود دارد. افراد D-dimer مثبت و کسانی که دارای ریسک متوسط یا شدید DVT هستند نیاز به بررسی بیشتر با تصویربرداری تشخیصی دارند و هنگامی که برای مونیتورینگ درمان DIC استفاده شود کاهش آن نشان دهده موثر بودن درمان است در حالی که افزایش سطوح ممکن است نشان دهد که نوع درمان به کار برده شده موثر واقع نشده است.