خودداری از ذوب و انجماد مجدد
ویروس هپاتیت D (به آن ویروس دلتا نیز گفته می‌شود) یک ویروس آران آ مدور کوچک است. ویروس هپاتیت D یک عامل ناقص است که بدون حضور ویروس‌های دیگر نمی‌تواند شیوع پیدا کند. در انسان، عفونت ناشی از ویروس هپاتیت D فقط با وجود عفونت‌های ناشی از هپاتیت بی ایجاد می‌شود. هپاتیت D بسیار نادر است اما شدیدترین نوع هپاتیت‌های ویروسی است.
عفونت ناشی از هپاتیت D در افرادی که به هپاتیت بی مزمن مبتلا هستند شدیدتر است. افراد مبتلا به هپاتیت D مزمن بیش از افراد مبتلا به عفونت‌های حاد در معرض عوارض و عواقب ناشی از آن هستند. هپاتیت دلتا با واکسن‌های ضد هپاتیت بی قابل پیشگیری است. انواع هپاتیت D ممکن است از طریق عفونت‌های ترکیبی (عفونت همراه با هپاتیت D و هپاتیت B به‌طور همزمان) یا عفونت‌های حاد (عفونت همراه با هپاتیت D پس از ابتلا به هپاتیت بی) ایجاد شود. معمولا عفونت‌های ترکیبی پس از گذشت 6 ماه خود به خود بهبود می‌یابند اما ممکن است باعث نارسایی‌های کبدی شدید و مهلک شوند.
عفونت های شدید شایع ترین شکل هپاتیت D هستند و نسبت به عفونت های تنهای ناشی از ابتلا به هپاتیت بی منجر به بیماری های کبدی شدیدتر می‌شوند. راه‌های انتقال یک فرد مبتلا به هپاتیت D ممکن است هم ناقل هپاتیت D باشد و هم ناقل هپاتیت B. این ویروس‌ها در خون، بزاق، اسپرم و ترشحات واژن فرد مبتلا به عفونت وجود دارند. این ویروس‌های از طریق روابط جنسی با فرد مبتلا شیوع پیدا کرده و در هنگام زایمان از مادر مبتلا به نوزاد تازه متولد شده منتقل می‌شود یا ممکن است با تماس با خون یا مایعات مترشحه بدن فرد مبتلا انتقال یابند.
عواملی که ممکن است احتمال ابتلا به هپاتیت D را افزایش دهند عبارتند از:
• ابتلا به هپاتیت بی
• دریافت خون آلوده
• سوء مصرف مواد مخدر تزریقی یا وریدی
علائم ابتلا به هپاتیت D و هپاتیت بی شبیه به هم هستند بنابراین به سختی می‌توان تشخیص داد که کدام بیماری باعث ایجاد علائم شده‌اند. در برخی موارد، ممکن است ابتلا به هپاتیت D علائم هپاتیت بی را تشدید کند. همچنین ممکن است ابتلا به هپاتیت D باعث ایجاد علائم در افراد مبتلا به هپاتیت بی بدون علامت شود. تشخیص آزمایش هپاتیت D آنتی بادی های HDV را تشخیص می دهد. نتیجه مثبت در این آزمایش تنها به معنی ابتلا به HDV می باشد.
این آزمایش نمی تواند عفونت حاد و یا مزمن را از هم تشخیص دهد. آزمایش دیگری هم برای تشخیص HDV انجام می شود، به اسم آزمایش RNA که برای تعیین اینکه شما عفونت فعال HDV دارید یا نه به کار می رود. این آزمایش نیز نمی تواند عفونت حاد و یا مزمن را از هم تشخیص دهد. از این آزمایش بیشتر در کارهای تحقیقاتی استفاده می شود. اقدامات درمانی هنوز درمانی برای هپاتیت‌های D مزمن و حاد شناسایی نشده است. برخلاف انواع دیگر هپاتیت‌ها، داروهای ضدویروسی در درمان هپاتیت D مؤثر واقع نمی‌شوند.
درمان هپاتیت D شامل اقدامات زیر می‌شود:
استراحت در رخت خواب، نوشیدن مقادیر زیاد مایعات برای پیشگیری از کمی آب شدن بدن، پرهیز از مصرف داروهای غیرضروری، پیروی از یک رژیم غذایی متعادل برای بیماری‌های کبدی و مصرف داروهای ضد تهوع.
داروها اقدامات درمانی برای درمان هپاتیت D ناگهانی و شدید در بیمارستان انجام می‌شوند. فرد مبتلا نیاز به مصرف آنتی بیوتیک، تزریق ویتامین کا، انتقال پلاسما و خون و مصرف مایعات دارد. برای درمان هپاتیت D مزمن، اقدامات درمانی شامل مصرف داروهای آنتی ویروسی آلفا اینترفرون می‌شود که به درمان سیروز کبدی غیرپیشرفته کمک می‌کند. این درمان زمانی که بیماری در مراحل ابتدایی باشد مؤثرتر خواهد بود.
پیوند کبد اگر بیمار به سیروز کبد با آسیب دیدگی‌های کبدی دچار شود ممکن است نیاز به پیوند کبد پیدا کند. پیوند کبد یک عمل سنگین جراحی است که در آن قسمت آسیب دیده کبد برداشته شده و کبد اهدا شده جایگزین آن می‌شود. در مواردی که پیوند کبد ضرورت می‌یابد، حدود 78 درصد از افراد 5 سال یا بیشتر پس از عمل پیوند زنده می‌مانند.
پیوند کبد باعث ایجاد مشکلات زیادی می‌شود که برخی از آنها عبارتند از:
نارسایی یا رد کبد جدید توسط بدن. پس از انجام پیوند کبد، ممکن است فرد نیاز داشته باشد که تا پایان عمر از داروهای قوی ضد برگشت کبد استفاده کند. عوارض مصرف این داروها احتمال ابتلا به عفونت‌ها، برخی سرطان‌ها و مشکلات و بیماری‌های دیگر را افزایش می‌دهد.