ژن FGB دستورالعمل هایی را برای ساخت پروتئینی به نام زنجیره فیبرینوژن B بتا (Bβ)، یک قطعه (زیرواحد) پروتئین فیبرینوژن ارائه می دهد. این پروتئین برای تشکیل لخته خون (انعقاد) مهم است، که برای جلوگیری از خونریزی بیش از حد پس از آسیب لازم است. برای تشکیل فیبرینوژن، زنجیره Bβ به دو پروتئین دیگر به نام زنجیره های فیبرینوژن A آلفا (Aα) و فیبرینوژن گاما (γ) متصل می شود که هر کدام از ژن های مختلف تولید می شوند. دو مجموعه از این کمپلکس سه پروتئینی برای تشکیل فیبرینوژن عملکردی ترکیب می شوند.
برای اینکه انعقاد اتفاق بیفتد، پروتئین دیگری به نام ترومبین، قطعه ای را از زیرواحدهای Aα، Bβ پروتئین فیبرینوژن عملکردی جدا می کند (این قطعات فیبرینوپپتیدهای A و B نامیده می شوند). این فرایند فیبرینوژن را به فیبرین، پروتئین اصلی در لخته های خون، تبدیل می کند. پروتئین های فیبرین به یکدیگر متصل می شوند و یک شبکه پایدار تشکیل می دهند که لخته خون را می سازد.
جهش در ژن FGB می تواند منجر به آفیبرینژنمی مادرزادی شود، وضعیتی که باعث خونریزی بیش از حد به دلیل عدم وجود پروتئین فیبرینوژن در خون می شود. بیشتر جهش های ژن FBG که باعث این وضعیت می شوند منجر به یک نقشه غیرطبیعی کوتاه برای تشکیل پروتئین (mRNA) می شوند. اگر هر زنجیره فیبرینوژن Bβ تولید شود، غیرعملکردی است. برخی جهش ها در ژن FGB منجر به تشکیل پروتئینی می شود که نمی تواند از سلول آزاد شود و پروتئین را غیرعملکرد می کند.
چون این وضعیت زمانی رخ می دهد که هر دو نسخه از ژن FGB تغییر می کنند و هیچ زنجیره Bβ فیبرینوژن عملکردی وجود ندارد. بدون زیرواحد Bβ پروتئین فیبرینوژن مونتاژ نمی شود، که منجر به عدم وجود فیبرین می شود. در نتیجه، لخته های خون در پاسخ به آسیب تشکیل نمی شوند و منجر به خونریزی بیش از حد می شوند.