خودداری از ذوب و انجماد مجدد
Infliximab و adalimumab آنتی بادی های مونوکلونال درمانی هستند که فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF-a) که یک مولکول خاص پیش التهابی است را هدف قرار می دهند. آنها بیشتر برای درمان بیماری های روماتیسمی، بیماری های التهابی روده و برخی بیماری های پوستی تجویز می شوند.
تقریبا یک سوم از بیمارانی که این داروهای بیولوژیکی را دریافت می کنند، شکست درمان اولیه (بدون پاسخ به درمان القایی) را تجربه می کنند. علاوه بر این حدود 50 درصد از بیمارانی که در ابتدا به درمان القایی با infliximab یا adalimumab پاسخ می دهند، بعدا اثر خود را از دست می دهند و در طول درمان نگهدارنده عود بیماری را تجربه می کنند (شکست ثانویه).
میزان شکست درمان می تواند بسته به دارو و اندیکاسیون بالینی متفاوت باشد.به عنوان مثال در 46 درصد از بیماران مبتلا به بیماری کرون پس از 26 هفته درمان با adalimumab بی پاسخی مشاهده شده است، در حالی که تنها 31 تا 38 درصد از بیماران مبتلا به کولیت اولسراتیو پس از 8 هفته درمان با infliximab هیچ پاسخ بالینی نشان نمی دهند.
اگر چه می توان از تغییرات تجربی درمان برای مدیریت شکست درمان استفاده کرد، یک استراتژی مبتنی بر آزمایش (یعنی آزمایش سطوح دارو و یا سطوح آنتی بادی ضد دارو) می تواند به پزشکان کمک کند تا به جای درمان تجربی این بیماران مکانیسم شکست را مشخص کنند و یک رویکرد مبتنی بر شواهد جهت ارزیابی این بیماران ارائه دهند.
استراتژی های بر پایه آزمایش کمک می کند مکانیسم شکست هم از لحاظ فارماکودینامیک (مثلا وجود دارو اما عدم تاثیر) یا فارماکوکینتیک (یعنی فراهمی زیستی کم دارو به دلیل مشکلات متابولیسم یا آنتی بادی های ضددارو) مشخص شوند. این اطلاعات ممکن است در تصمیم گیری بین گزینه هایی برای رفع نارسایی مفید باشد، که ممکن است شامل تشدید دوز یا تغییر یک مهارکننده TNF-a یا کلاس دارویی متفاوت باشد.
“در حال حاضر این تست در آزمایشگاه آرمین انجام نمی گردد.”