خودداری از ذوب و انجماد مجدد
هپاتیت E ویروسی است که می‌تواند کبد را عفونی کند. برخلاف دیگر انواع هپاتیت، ویروس هپاتیت ای منجر به بیماری طولانی مدت یا آسیب جدی به کبد نمی‌شود. اکثر افراد در عرض چند ماه بهبود پیدا می‌کنند. هپاتیت ای بیماری کبد است که در اثر ویروس هپاتیت ای (HEV) ایجاد می‌شود که یک ویروس کوچک با ژنوم اسید ریبونوکلئیک (RNA) تک رشته‌ای مثبت است.
این ویروس حداقل ۴ نوع مختلف دارد:
ژنوتیپ ۱، ۲، ۳ و ۴٫ ژنوتیپ‌های ۱ و ۲ تنها در انسان‌ها یافت می‌شوند. ویروس‌های ژنوتیپ ۳ و ۴ در چندین حیوان وجود داشته (از جمله در خوک، گراز وحشی و گوزن) که موجب بیماری در آنها نمی‌شود اما گاهی اوقات انسان‌ها را آلوده می‌کند. این ویروس در مدفوع افراد آلوده وجود دارد که از طریق روده وارد بدن انسان می‌شود و عمدتا در اثر نوشیدن آب آلوده انتقال پیدا می‌کند.
این عفونت معمولاً خود محدود شونده بوده و در طی ۲ تا ۶ هفته برطرف می‌شود. بعضی اوقات یک بیماری جدی که تحت عنوان هپاتیت برق‌آسا شناخته می‌شود (نارسایی حاد کبدی) بروز پیدا می‌کند و بخشی از افراد مبتلا به آن ممکن است جان خود را از دست بدهند. ویروس هپاتیت ای (E) بطور عمده از راه مدفوعی-دهانی و به علت آلودگی آب آشامیدنی با مدفوع انتقال پیدا می‌کند.
این راه انتقال دلیل بخش بزرگی از موارد ابتلا به این بیماری است. عوامل خطر بیماری هپاتیت ای مرتبط با بهداشت عمومی نامناسب و ورود ویروس موجود در مدفوع افراد آلوده به منابع آب آشامیدنی می‌باشد. سایر راه‌های انتقال نیز شناسایی شده‌اند اما تنها بخش بسیار کوچکی از دلایل ابتلا به بیماری را در بر می‌گیرند.
این راه‌های انتقال عبارتند از:
• مصرف گوشت نپخته یا فراورده‌های گوشتی مشتق شده از حیوانات آلوده
• تزریق فراورده‌های خونی آلوده
• انتقال عمودی از مادر باردار به جنین
• مصرف حلزون صدف دار خام یا نپخته ممکن است علت برخی از موارد پراکنده در مناطقی که این بیماری بومی آنجا است، باشد.علائم بیماری دوره‌ی نهفتگی پس از قرار گرفتن در معرض ویروس هپاتیت ای بین ۲ تا ۱۰ هفته و بطور متوسط ۵ تا ۶ هفته است. اشخاص آلوده از چند روز پیش از شروع بیماری تا ۴-۳ هفته پس از آن ویروس را از بدن خود خارج می‌کنند.
در مناطق با شیوع زیاد بیماری، عفونت دارای علائم اغلب در جوانان با سن ۱۵ تا ۴۰ سال شایع است. با اینکه هپاتیت در این مناطق در کودکان نیز رخ می‌دهد، اما معمولاً دارای هیچگونه علامتی نبوده یا تنها مبتلا به بیماری خفیف و بدون زردی می‌شوند که تشخیص داده نمی‌شود.
علائم و نشانه‌های معمول هپاتیت عبارتند از:
• مرحله ی اولیه شامل تب خفیف، کاهش اشتها، حالت تهوع و استفراغ بوده که به مدت چند روز وجود دارد؛ همچنین برخی افراد ممکن است دارای درد در ناحیه‌ی شکم، خارش (بدون ضایعات پوستی)، بثورات پوستی یا درد مفاصل باشند.
• یرقان (زرد شدن رنگ پوست و صلبیه‌ی چشم)، همراه با تیره شدن ادرار و مدفوع کم‌رنگ
• بزرگ شدن کبد و حساسیت به لمس (هپاتومگالی)
این علائم اغلب از مواردی که در سایر بیماری‌های کبدی وجود دارد قابل تشخیص نبوده و معمولا بین ۱ تا ۶ هفته دوام دارند. در موارد نادر، هپاتیت ای حاد می‌تواند شدید باشد و منجر به هپاتیت برق‌آسا (نارسایی حاد کبدی) شود؛ این بیماران در خطر مرگ هستند. هپاتیت برق‌آسا زمانی که هپاتیت ای در طول بارداری رخ می‌دهد، بیشتر شایع است. زنان باردار مبتلا به هپاتیت ای بویژه آنهایی که در سه ماهه ی دوم یا سوم هستند، در خطر بیشتر نارسایی کبد، از دست دادن جنین و مرگ می‌باشند.
میزان مرگ و میر در بین زنان باردار و در سه ماهه ی سوم بین ۲۰ تا ۲۵ درصد گزارش شده است. مواردی از بیماری هپاتیت ای مزمن در افراد دچار نقص سیستم ایمنی بویژه دریافت کنندگان اعضای پیوندی که داروهای سرکوب گر سیستم ایمنی مصرف می‌کنند، گزارش شده است. تشخیص مواردی از هپاتیت ای (E) از نظر بالینی از دیگر انواع هپاتیت حاد ویروسی قابل تشخیص نمی‌باشند. تشخیص قطعی عفونت هپاتیت ای معمولا بر اساس شناسایی پادتن‌های IgM (ایمونوگلوبولین) مخصوص در خون شخص می‌باشد.
این روش معمولا در مناطقی که بیماری شایع است برای تشخیص کافی است. سایر آزمایش‌ها شامل واکنش زنجیره‌ای پلیمراز ترانسکریپتاز معکوس (RT-PCR) جهت شناسایی آر ان ای ویروس هپاتیت ای در خون و یا مدفوع می‌باشد. این آزمایش نیازمند امکانات آزمایشگاهی تخصصی است. چنین آزمایشی بخصوص در مناطقی که هپاتیت ای شایع نمی‌باشد و نیز در موارد بروز عفونت مزمن ویروس هپاتیت ای مورد نیاز است.