خودداری از ذوب و انجماد مجدد
بیماری HTLV (HumanT-cell lymphotropic virus type1) نوعی بیماری ویروسی است که به سلولهای لنفوسیت نوع T حمله می کند. بیماریزایی: همانطور كه از نام این ویروس ها پیداست آنها به سلول T انسانی تمایل دارند و به همین دلیل گفته میشود با ویروس HIV شباهت دارند. تفاوت آنها با HIV در اینست كه آنها اختلالات لمفوپرولیفراتیو می دهند در حالیكه HIV واضحاً لمفوستیوزو نقص ایمنی می دهد.
البته ویروس HIV در ابتدا كه كشف شد بعنوان HTLV3 نامیده شد ولی بعدها متوجه شدند كه از آن متفاوت است. دو نوع HTLV1 و HTLV2 گزارش شده اند ولی بسیاری از افراد علامت خاصی ندارند. انتقال ويروس HTLV-1 به‌طور آزاد صورت نميگيرد بلكه از طريق سلولهای بدن ميزبان كه به ويروس آلوده شده‌اند به افراد ديگر منتقل میشود. پس اين ويروس نمیتواند از طريق هوا، عطسه و سرفه، آب، غذا، دست دادن، بغل كردن، بوسيدن، توالت و استخر عمومی بين افراد منتشر شود. بلكه عمدتا از طريق مادر به نوزاد بخصوص از طريق شير مادر، ارتباط جنسی، تماس با خون آلوده (شامل تزريق خون و سوزن آلوده) انتقال می يابد.
خطر آلوده شدن كودك در اثر شيردهی با طولانی شدن مدت شيردهی افزايش می يابد و اين خطر در سه ماهه اول شيردهی اندك است. در رابطه جنسی محافظت نشده احتمال ابتلای طرفين وجود دارد. اما احتمال ابتلای زن از مرد آلوده بيشتر است. در اعتياد تزريقی به دنبال استفاده از سوزن و سرنگ مشترك، اين آلودگی منتقل می شود. اگرچه HTLV-1 هم خانواده HIV ويروس مولد ايدز است و راه‌های انتقال هر دو ويروس يكسان است ولی اين دو هيچ ارتباطی با يكديگر ندارند. در واقع HTLV-1 بسيار كم خطرتر از HIV است. بيشتر افراد آلوده به اين ويروس در اغلب موارد تا آخر عمر بدون علامت می مانند و هيچگاه به بيماری خاصی دچار نمیشوند. به اين افراد اصطلاحا حاملين مزمن گفته می شود.
با اين حال در موارد معدودی بيماری های مهلك و ناتوان كننده ای مانند نوعی سرطان خون به نام لوكمی سلول تی بزرگسالان (ATL) و نيز نوعی بيماری پيشرونده عصبی به نام ميلوپاتی وابسته به HTLV-1 و فلج سفت گرمسيری (HAM/TSP) ظاهر میشوند. البته اين بيماری ها معمولا ده ها سال پس از عفونت اوليه رخ می دهد. آلوده بودن به ويروس را فقط میتوان با آزمايش خون تشخيص داد كه اين كار با فاصله زمانی كمی از ورود ويروس به بدن قابل انجام است زيرا به محض ورود ويروس به بدن، سيستم ايمنی بدن انسان شروع به توليد پادتن هايی (آنتی بادی) بر عليه ويروس می نمايد تا با ويروس مبارزه نمايد. اين پادتن ها كه به طور اختصاصی برای اين ويروس خاص توليد و ترشح شده اند در آزمايشگاه قابل اندازه گيری هستند. اين عفونت با انجام آزمايشات اوليه و سپس در صورت مثبت بودن نتايج آنها با آزمايشات تاييدی تشخيص داده میشود. در حال حاضر هيچ درمانی برای ريشه كنی عفونت HTLV-1 وجود ندارد.
البته به دليل اينكه در بيشتر موارد افرادی كه مبتلا به اين عفونت هستند، در طول عمر خود دچار هيچ بيماری مرتبط با اين عفونت نمی شوند، درمان برای ريشه كنی عفونت در اين افراد نه لازم است و نه موثر میباشد. البته افراد آلوده بايد سالانه برای بررسی وضعيت بالينی خود به پزشك مراجعه نمايند. در حال حاضر موثرترين راه برای كنترل عفونت و پيامدهای آن در جامعه، پيشگيری است.