پایین بودن غلظت بیش از حد سرم
پروتئینهای سرم دارای بارهای الکتریکی دقیق و گوناگون بوده که میتوانند توسط الکتروفورز به چندین باند مجزا تقسیم شوند:
- آلبومین
- آلفا ۱- گلوبولین
- آلفا ۲- گلوبولین
- بتاگلوبولین(βG)
- گاماگلوبولین(γG)
در حالات مختلف بیماری ها، غلظتهای پروتئینهای سرم تغییر میکنند. الکتروفورز پروتئین سرم و ادرار یکی از اساسی ترین مطالعات در تشخیص و تشخیص افتراقی میلوم متعدد، ماکروگلوبولینمی والدن اشتروم و گاموپاتی منوکلونال با اهمیت ناشناخته (MGUS) هستند که این آخری شایعترین شکل گاموپاتی منوکلونال میباشد.
کاربردهای بالینی:
- ارزیابی اجزای پروتئین های سرم به منظور تشخیص، بررسی و پیگیری سیر بیماری در مبتلایان به سرطان (لنفوم، مایلوما)
- بیماری های روده ای
- کبدی همراه با دفع پروتئین
- مونوکلونال گاماپاتی ها
- اختلالات ایمنی
- اختلال عملکرد کبد
سوء تغذیه و بیماری های همراه با عدم افزایش سطح آلبومین:
- کم آبی، با کاسته شدن از حجم داخل عروقی، مقدار عددی غلظت آلبومین اندازه گیری شده افزایش می یابد.
کاهش سطح آلبومین:
1. سوء تغذیه
2. بارداری
3. بیماری کبدی همچون هپاتیت، سیروز و نکروز سلول کبدی، تومور متاستاز یافته کبدی.
4. انتروپاتی های توأم با دفع پروتئین مانند بیماری کرون، اسپرو، ویپل. در این بیماری ها جذب کافی پروتئین به خوبی صورت نمی گیرد و سطح Alb پایین می آید.
5. نفروپاتی های همراه با دفع پروتئین (سندرم نفروتیک، نفروز، گلومرونفریت)
6. دفع در فضای سوم مانند آسیت، سوختگی درجه سوم
7. پرآبی
8. افزایش نفوذپذیری مویرگی در بیماری های کلازن
- عروقی نظیر لوپوس اریتروماتوز
- در اثر افزایش نفوذپذیری آلبومین بافت تراوش کرده ومنجر به ادم می گردد و یا در کلیه ها از حد آستانه می گذرند و پروتئینوری پدید میاید و از سطح Alb سرم کاسته می شود.
9. بیماری های التهابی مانند نکروز، انفارکتوس یا سوختگی همراه با التهاب. در این شرایط بخش گلوبولینی پروتئین ها افزایش و آلبومین کاهش می یابد.
10. دیس پروتئینمی آیدیوپاتیک خانوادگی؛ یک نوع بیماری ژنتیکی است که Alb به شدت کاهش و گلوبین ها افزایش میابد.
افزایش سطح آلفا-۱- گلوبولین:
بیماری التهابی آلفا-۱- آنتی تریپسین نوعی پروتئین فاز حاد است که در بیماری های التهابی نکروز، انفارکتوس، بدخیمی یا سوختگی افزایش می یابد.
- کاهش سطح آلفا-۱- گلوبولین:
آمفیزم ریوی جوانان؛ این بیماران دچار کاهش یا فقدان ژنتیکی آنزیمی می باشند که نقش مهمی در عملکرد طبیعی ریه دارد.
افزایش سطح آلفا-۲- گلوبولین:
سندرم نفروتیک؛ بیماری های التهابی ( سرولوپلاسمین و هاپتوگلوبولین یک آلفا-۲- گلوبولین می باشند و از پروتئین های واکنشی فاز حاد هستند که در بیماری های التهابی، نکروز، انفارکتوس، بدخیمی یا سوختگی افزایش می یابند.
کاهش سطح آلفا-۲- گلوبولین :
۱- همولیز- هاپتوگلوبولین در صورت وقوع همولیز کاهش می یابد.
۲- بیماری ویلسون- سرولوپلاسمین در بیماری ویلسون کاهش می یابد.
۳- هیپرتیروئیدی
۴- اختلال شدید عملکرد کبد (ساختن هاپتوگلوبولین کاهش می یابد)
افزایش سطح بتاگلوبولین:
۱- هیپرکلسترولمی به تنهایی و یا همراه با سیروز صفراوی، هیپوتیروئیدی یا نفروز- بتالیپوپروتئین ها نوع بتاگلوبولین می باشند که در هیپرکلسترولمی افزایش می یابد.
۲- کم خونی فقر آهن: ترانسفرین نوعی بتاگلوبولین است که در این نوع کم خونی افزایش می یابد.
کاهش سطح بتاگلوبولین:
سوء تغذیه
- تراتسفرین بتا گلوبولینی است که در سوء تغذیه کاهش می یابد.
افزایش سطح گاماگلوبولین :
۱- مولتیپل میلوما و ماکروگلوبولینمی والدن اشتروم:
باعث افزایش ناحیه گاماگلوبولین می شود.
۲- بیماری التهابی مزمن مانند:
آرتریت روماتوئید، لوپوس اریتروماتوز سیستمیک
۳- هیپرایمیونیزاسیون:
قله کوچکی در بخش IgA نوار گاما پدیدار می شود.
۴- سیروز:
بیشتر بیماران دارای افزایش گاماگلوبولین و برخی بیماران دارای افزایش بتاگلوبولین می باشند.
۵- عفونت حاد و مزمن:
عفونت با پاسخ آنتی بادی همراه است و در نتیجه موجب افزایش ایمیونوگلوبولین ها (گاماگلوبولین) می گردد.