میوکلونوس
تکان ناگهانی عضلانی در یک عضله یا گروهی از عضلات را میوکلونوس می گویند. حرکات میوکلونوس را نمی توان کنترل یا متوقف کرد زیرا غیرارادی هستند.
سکسکه، لرزش یا شروع خواب – همه آنها نوعی میوکلونوس هستند.
در بیشتر موارد، میوکلونوس طبیعی است و افراد سالم آن را تجربه می کنند. با این حال، در برخی موارد، این نشانه هر بیماری زمینه ای است. علت این بیماری در معاینه فیزیکی انجام شده توسط پزشک مشخص می شود.
نوعی از میوکلونوس، سکسکه است. سکسکه برای اکثریت مردم مضر نیست. با این حال، سایر اشکال میوکلونوس می توانند مضر باشند. زیرا می توانند اسپاسم شوک مانند باشند. بهتر است در مورد این بیماری با یک متخصص صحبت کرد.
شایع ترین علت:
میوکلونوس ممکن است به دلایل زیادی رخ دهد. برخی از آن دلایل طبیعی و قابل انتظار هستند. برخی دیگر به دلیل شرایط و اختلالات خاصی رخ می دهند که بر سیستم های مختلف بدن تأثیر می گذارد. کارشناسان میوکلونوس را به چهار دسته اصلی تقسیم می کنند.
انواع مختلف میوکلونوس:
بسته به علائم و علل، پزشکان انواع میوکلونوس را دسته بندی می کنند.
- فیزیولوژیکی
- ضروری
- صرعی
- علامت دار
- عمل میوکلونوس
- رفلکس قشر مغز
- کامی
- PME – صرع پیشرونده میوکلونوس
- رفلکس مشبک
- حساس به محرک
- خواب
اشکال طبیعی میوکلونوس:
چندین فرآیند در بدن می تواند به دلایل طبیعی باعث ایجاد این بیماری شود. کارشناسان این نمونه ها را “میوکلونووس فیزیولوژیکی” می نامند. آنها عبارتند از:
- سکسکه (که طبیعی است مگر اینکه چند روز یا بیشتر طول بکشد).
- میوکلونوس خواب (همچنین به عنوان تکان‌های هیپنیک شناخته می‌شود، این حرکات ماهیچه‌ای تیز و ناگهانی هستند که هنگام به خواب رفتن یا بیدار شدن اتفاق می‌افتند).
- رفلکس‌های ترسناک (حرکتی شبیه به پرش که نمی‌توان آن را در زمان تعجب یا ترس کنترل کرد).
میوکلونوس صرعی:
ممکن است به دلیل تشنج (به خصوص تشنج میوکلونیک) رخ دهد. این شامل تشنج های ناشی از اشکال مختلف صرع، مانند: سندرم لنوکس-گاستوت یا صرع میوکلونیک نوجوانان است.
میوکلونوس ثانویه (علائم دار):
هنگامی که میوکلونوس علائم بیماری دیگری باشد، متخصصان آن را “میوکلونوس ثانویه” می نامند. این بیماری می تواند به دلایل مختلفی رخ دهد. برخی از اینها فقط بر مغز یا سایر نواحی سیستم عصبی تأثیر می گذارد. برخی دیگر می توانند بر بسیاری از سیستم های بدن تأثیر بگذارند.
علل این بیماری عبارتند از:
- آسیب سر یا نخاع
- عفونت
- نارسایی کلیه یا کبد
- بیماری ذخیره چربی
- مسمومیت شیمیایی یا دارویی
- محرومیت طولانی مدت از اکسیژن
- واکنش دارویی
- شرایط التهابی خود ایمنی
- اختلالات متابولیک
- بیماری کروناویروس 2019 (COVID-19)
- سکته
- تومور مغزی
- بیماری هانتینگتون
- بیماری آلزایمر
- بیماری پارکینسون و زوال عقل اجسام لویی
میوکلونوس اساسی:
عارضه ای است که در خانواده ها مشاهده می شود. این شکل ژنتیکی میوکلونوس مضر نیست و معمولا با گذشت زمان بدتر نمی شود. اما حرکات ماهیچه ای ممکن است پس از نوشیدن الکل بیشتر قابل توجه باشد. علت این بیماری ناشناخته یا ارثی است.
تشخیص میوکلونوس:
پزشکان علائم را بررسی کرده و معاینه فیزیکی انجام می دهند. به این ترتیب، آنها علت بالقوه و گزینه های درمانی را تعیین می کنند.
آزمایشات برای تعیین میوکلونوس عبارتند از:
EEG – الکتروانسفالوگرافی
EMG – الکترومیوگرافی
MRI – تصویربرداری رزونانس مغناطیسی
پتانسیل برانگیخته (evoked potential; EP)
آزمایش خون یا آزمایش ادرار.
درمان میوکلونوس:
اگر بیماری دیگری باعث ایجاد اسپاسم شود، بایستی پزشک آن را درمان کند.
درمان این بیماری ممکن است سخت باشد. بسته به مورد فرد، ممکن است لازم باشد چندین دارو را همزمان مصرف کرد. آنها روی قسمت های مختلف مغز عمل می کنند.
درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:
داروها:
بنزودیازپین ها کلونازپام (کلونوپین) اغلب اولین دارویی است که پزشکان استفاده می کنند. ماهیچه ها را شل می کند تا از انقباض آنها جلوگیری کند. عوارض جانبی رایج شامل احساس خواب آلودگی و کمی دست و پا چلفتی است. به همین دلیل، پزشک احتمالاً با دوز بسیار کمی شروع می کند. دوز دارو تا زمانی که علائم از بین بروند بیشتر می شوند.
به طور کلی رایج ترین دارویی است که برای درمان علائم این بیماری استفاده می شود.
داروهای ضد تشنج: داروهای مورد استفاده برای کنترل حملات صرع ممکن است به کاهش علائم میوکلونوس کمک کند. رایج ترین داروهای ضد تشنج مورد استفاده برای این بیماری لوتیراستام، والپروئیک اسید، زونیسامید و پریمیدون هستند. پیراستام یکی دیگر از داروهای ضد تشنج است که موثر بوده است، اما در ایالات متحده موجود نیست.
والپروئیک اسید ممکن است عوارض جانبی مانند: حالت تهوع ایجاد کند. لوتیراستام ممکن است عوارض جانبی مانند: خستگی و سرگیجه ایجاد کند. عوارض جانبی پریمیدون ممکن است شامل آرام بخش و حالت تهوع باشد.
تزریق:
تزریق Onabotulinumtoxin A (بوتاکس) ممکن است به درمان اشکال مختلف میوکلونوس کمک کند، به خصوص اگر تنها یک ناحیه تحت تاثیر قرار گرفته باشد. این درمان از انتشار یک پیام رسان شیمیایی که باعث انقباض عضلانی می شود، جلوگیری می کند.
عمل جراحی:
اگر علائم این بیماری ناشی از تومور یا ضایعه در مغز یا نخاع باشد، جراحی ممکن است یک گزینه باشد. افراد مبتلا به این بیماری که قسمت‌هایی از صورت یا گوش را تحت تأثیر قرار می‌دهند نیز ممکن است از جراحی سود ببرند.
تحریک عمیق مغز در برخی از افراد مبتلا به این بیماری و سایر اختلالات حرکتی آزمایش شده است. الکترودها در نواحی خاصی از مغز کاشته می شوند. الکترودها سیگنال‌های الکتریکی تولید می‌کنند تا تکانه‌های نامنظمی را که می‌تواند باعث ایجاد میوکلونوس شود، مسدود کند. محققان به مطالعه تحریک عمیق مغز برای میوکلونوس ادامه می دهند.
به طور کلی این بیماری طبیعی است و بارها توسط افراد سالم تجربه می شود. علائم میوکلونوس خود به خود از بین می رود. اگر موارد مکرر است، برای تعیین علت، تشخیص بیماری و درمان با یک گزینه مناسب، به یک متخصص مراجعه کرد.
پیشگیری از آسیب میوکلونوس:
هیچ راهی برای پیشگیری از این بیماری وجود ندارد. اما متخصصان پزشکی ممکن است به فرد در جلوگیری از آسیب ناشی از اسپاسم شدید کمک کنند.
پزشک ممکن است توصیه کند که فرد به یک روانپزشک عصبی مراجعه کند. آنها می توانند به فرد کمک کنند تا محرک ها را شناسایی کرده و یاد بگیرند که مشکلات حرکتی را مدیریت کنند.
کار با یک فیزیوتراپیست می تواند تعادل، قدرت و هماهنگی را بهبود بخشد.
بسیاری از علل این بیماری قابل درمان هستند و تشخیص و درمان زودهنگام می تواند تفاوت بزرگی در به حداقل رساندن اثرات این بیماری بر زندگی فرد ایجاد کند.
مطالب مشابه:
گلیوبلاستوما
پسوریازیس ناخن
آتتوز
آزمایش خون
۵ آزمایش خون برتر برای زنان
منابع: webmd ، mayoclinic ، my.clevelandclinic ، healthlibrary.askapollo
