EMG (الکترومیوگرافی)

الکترومیوگرافی (EMG) یک آزمایش تشخیصی است که سلامت و عملکرد عضلات اسکلتی و اعصاب کنترل کننده آنها را بررسی می کند. این یکی از انواع آزمایش الکترودیاگنوستیک است.

هر حرکت بدنی که انجام می دهید، از بلند کردن پا تا تکان دادن سر، شامل ارتباط پیچیده ای بین سیستم عصبی مرکزی شما (مغز و نخاع)، اعصاب و عضلات است.

برای تولید حرکت، اعصاب حرکتی سیگنال های الکتریکی را به ماهیچه ها می فرستند. EMG می تواند مشکلات مربوط به اعصاب حرکتی، عضلات یا ارتباط بین این دو را تشخیص دهد.

متخصصان مغز و اعصاب اغلب آزمایش EMG را در کنار مطالعه هدایت عصبی (NCS) برای کمک به تشخیص آسیب ها و شرایطی که بر عضلات و اعصاب کنترل کننده آنها تأثیر می گذارد، مانند: سندرم تونل کارپ و دیستروفی عضلانی انجام می دهند. NCS جریان الکتریکی را از طریق یک عصب قبل از رسیدن به عضله اندازه گیری می کند. EMG پاسخ عضلات به فعالیت الکتریکی و میزان فعالیت الکتریکی که یک انقباض عضلانی ایجاد می کند را اندازه گیری می کند.

در صورت داشتن علائمی مانند: ضعف عضلانی یا بی حسی و سوزن سوزن شدن، ممکن است پزشک EMG را توصیه کند.

با توجه به شرایط فرد ممکن است EMG را در یک محیط سرپایی یا به عنوان بخشی از بستری در بیمارستان انجام دهید.

EMG (الکترومیوگرافی) چه چیزی را تشخیص می دهد؟

EMG می تواند به تشخیص چندین آسیب یا بیماری که بر اعصاب حرکتی و عضلات تأثیر می گذارد کمک کند. می تواند به تعیین وجود، محل و میزان این آسیب ها و بیماری ها کمک کند. پزشکان همچنین ممکن است از آزمایشات EMG برای رد شرایط استفاده کنند.

دسته بندی شرایطی که EMG می تواند به تشخیص کمک کند عبارتند از:

مسائلی که بر اعصاب محیطی تأثیر می گذارد، مانند: نوروپاتی محیطی و سندرم های فشرده سازی عصبی مانند: سندرم تونل کارپال.
مشکلاتی که بر ریشه های عصبی که از ستون فقرات خارج می شوند، تأثیر می گذارد، مانند اعصاب فشرده، رادیکولوپاتی گردنی (گردن) یا سیاتیک.
اختلالات عضلانی (میوپاتی)، مانند: دیستروفی عضلانی، پلی میوزیت و درماتومیوزیت.
شرایطی که بر نورون های حرکتی مغز یا نخاع تأثیر می گذارد، مانند: اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) یا سندرم پس از فلج اطفال.
شرایطی که بر ارتباط بین اعصاب و عضلات شما تأثیر می گذارد، مانند: میاستنی گراویس.

پزشکان از آزمایشات دیگری همراه با الکترومیوگرافی برای تشخیص این شرایط استفاده می کنند، مانند: آزمایش های تصویربرداری، آزمایش خون و بیوپسی عضلانی.

نحوه عملکرد تست EMG (الکترومیوگرافی):

درک نحوه عملکرد تست EMG، به درک نحوه عملکرد عضلات کمک می کند.

اعصاب حرکتی (نورون های حرکتی) سیگنال های الکتریکی را به ماهیچه ها می فرستند تا به آنها بگوید چه کاری انجام دهند. (این سیگنال‌ها از مغز منشا می‌گیرند، به طناب نخاعی، از طریق اعصاب حرکتی و عضلات می‌رسند.) این تحریک الکتریکی باعث فعالیت الکتریکی در عضلات می‌شود که باعث انقباض (سفت شدن) آنها می‌شود. خود انقباض عضلانی نیز فعالیت الکتریکی ایجاد می کند.

به طور معمول، ماهیچه ای که در حال استراحت است هیچ فعالیت الکتریکی ندارد. انقباض جزئی عضله منجر به فعالیت الکتریکی می شود که با انقباض شدیدتر ماهیچه افزایش می یابد.

در الکترومیوگرافی، پزشک یک سوزن کوچک را با یک الکترود وارد یکی از عضلات می کند تا فعالیت الکتریکی آن را ثبت کند. پزشک تحریک الکتریکی را از طریق سوزن انجام نمی دهد. در عوض، می‌توانید سوزن را شبیه به میکروفون در نظر بگیرید، این فقط یک دستگاه ضبط است.

همانطور که شما استراحت می کنید یا ماهیچه خود را منقبض می کنید، الکترود سوزنی فعالیت الکتریکی را ثبت می کند. سوزن از طریق کابلی به کامپیوتری متصل می‌شود که به پزشک اجازه می‌دهد تا ببیند عضله هم در حالت استراحت و هم با حرکت چه می‌کند. به صورت امواج روی صفحه ظاهر می شود. آنها همچنین ممکن است از یک تقویت کننده صوتی استفاده کنند تا بتوانند پالس های فعالیت الکتریکی را بشنوند.

سپس پزشک نتایج را تجزیه و تحلیل می‌کند تا نشانه‌های مشکلات را جستجو کند. به عنوان مثال، اگر عضله آسیب‌دیده باشد، ممکن است در هنگام استراحت فعالیت الکتریکی غیر طبیعی داشته باشد. هنگامی که منقبض می شود، فعالیت الکتریکی آن ممکن است الگوهای موجی غیرعادی ایجاد کند.

در طول آزمایش EMG چه اتفاقی می افتد؟

متخصصان مغز و اعصاب معمولاً آزمایش EMG را بلافاصله پس از مطالعه هدایت عصبی انجام می دهند. در طول مطالعه هدایت عصبی، پزشک الکترودها (برچسب ها) را روی سطح پوست قرار می دهد. سپس یک تکانه الکتریکی کوچک ایجاد می کنند که مانند: یک شوک به اعصاب احساس می شود و پاسخ را ثبت می کند. در بیشتر موارد، آنها چندین اعصاب مختلف را آزمایش می کنند.

باتوجه به دلیل آزمایش و اینکه چه ماهیچه‌ها و اعصابی را پزشک بررسی می‌کند، فرآیند می‌تواند برای EMG متفاوت باشد. اما به طور کلی، می توانید در طول آزمایش EMG انتظار موارد زیر را داشته باشید:

برای انجام این آزمایش می نشینید یا دراز می کشید.
پزشک عضله هایی را که می خواهند آزمایش کنند، پیدا می کند.
سپس یک سوزن کوچک را با یک الکترود از طریق پوست داخل ماهیچه وارد می کند. این سوزن ها در ماهیچه ها باقی می مانند و مدت زمان معاینه برای هر عضله به طور کلی یک تا دو دقیقه طول می کشد. هنگامی که سوزن ها را وارد می کنند ممکن است فرد کمی ناراحتی یا درد احساس کنید.
پزشک می خواهد که فرد استراحت کند و سپس از عضلات خود به روش های خاصی مانند: بلند کردن یا خم کردن یکی از اندام های خود در زمان های خاص استفاده کند. یک دستگاه فعالیت الکتریکی عضله در حال کار را اندازه گیری و نمایش می دهد. همچنین یک قطعه صوتی (صدا) در دستگاه وجود خواهد داشت.
پس از اینکه پزشک اطلاعات کافی را از ماهیچه ثبت کرد، سوزن را برمی دارد. آنها همین روند را در عضله بعدی تکرار می کنند تا زمانی که آزمایش به پایان برسد.

خطرات EMG :

EMG به طور کلی بی خطر است و عوارض نادر است. برخی از افراد (به ویژه افرادی که از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنند) ممکن است پس از آزمایش خونریزی داشته باشند.

نتایج آزمایش EMG به چه معناست؟

اگرچه آزمایش‌های EMG می‌توانند بسیار مفید باشند، اما معمولاً به تنهایی موردی را تشخیص نمی‌دهند. پزشکان نتایج را همراه با سایر آزمایشات پزشکی برای تعیین تشخیص بررسی می کنند.

آیا EMG یک عصب فشرده را نشان می دهد؟

EMG می تواند به تشخیص عصب فشرده و مسائل مربوط به آن کمک کند، اما نمی تواند عصب فشرده شده را نشان دهد.

تست های تصویربرداری مانند: اشعه ایکس، سی تی اسکن و MRI به پزشک کمک می کند تا عصب فشرده شده و علت آن (مانند فتق دیسک) را مشاهده کند.

به طورکلی:

اگر نشانه‌هایی از بیماری عضلانی یا آسیب عصبی دارید، آزمایش الکترومیوگرافی (EMG) به پزشک کمک می‌کند تا درباره آنچه در حال وقوع است اطلاعات بیشتری کسب کند. همچنین به پزشک در برنامه ریزی درمان کمک می کند.