HIV و تب

یکی از اولین نشانه های عفونت HIV تب است. تب نشان دهنده این است که ویروس به سرعت در حال تکثیر است و بدن در تلاش است تا عفونت را دفع کند.

تب معمولاً در عرض 2 تا 4 هفته پس از ابتلای فرد به HIV رخ می دهد و می تواند در کنار سایر علائمی که افراد ممکن است با آنفولانزا یا مونونوکلئوز اشتباه بگیرند، رخ دهد.

هنگامی که فردی مبتلا به HIV می شود، سیستم ایمنی بدن او با ایجاد آنتی بادی هایی برای دفاع از خود پاسخ می دهد. این مرحله از عفونت حاد HIV به عنوان «تبدیل سرمی» شناخته می شود.

زمانی که بدن برای مقابله با پاتوژن‌های مضر تلاش می‌کند، دمای بدن افزایش یافته و در نتیجه تب بروز می‌کند.

تب معمولاً اولین علامت از چندین علامتی است که پس از ابتلا به HIV رخ می دهد. می تواند شامل تب کم تا شدید باشد.

پزشکان تب را به معنای دمای بدن بالاتر از 100.4 درجه فارنهایت (38 درجه سانتیگراد) می دانند.

حدود 40 تا 90 درصد از افرادی که به ویروس مبتلا می شوند، یک واکنش حاد که می تواند شامل تب باشد، نشان می دهد. این علائم ممکن است حدود 2 هفته طول بکشد. در برخی موارد، علائم ممکن است تنها پس از چند روز از بین بروند یا برای چندین ماه ادامه داشته باشند.

برخی از افراد ممکن است علائم HIV حاد را نشان ندهند. بنابراین، افرادی که نگران احتمال قرارگیری در معرض HIV هستند، باید حتی بدون داشتن علائم، با پزشک خود درباره انجام آزمایش مشورت کنند.

سایر علائم اولیه HIV

تب تنها علامتی نیست که فرد ممکن است در اولین ابتلا به HIV تجربه کند.

علائم و نشانه های عفونت حاد معمولاً شبیه علائم آنفولانزا است. این موارد عبارتند از:

لرز
خستگی
دردهای عضلانی
عرق شبانه
بثورات
گلو درد
غدد لنفاوی متورم
زخم در دهان

با اینکه این علائم ممکن است شباهت زیادی به نشانه‌های بیماری‌های دیگر داشته باشند، افرادی که ممکن است در معرض HIV قرار گرفته‌اند باید در صورت بروز این علائم حتماً با یک پزشک متخصص مشورت کنند.

برخی از علائم، مانند: بثورات یا زخم های دهان، بیشتر به HIV مرتبط هستند تا آنفولانزا.

تشخیص HIV:

سه نوع آزمایش HIV وجود دارد و هر آزمایش یک بازه زمانی خاص دارد که پس از آن غربالگری دقیق خواهد بود.

آزمایشات آنتی بادی: فرد می تواند این آزمایشات را در خانه با نمونه خون از نوک انگشت یا سواب دهان انجام دهد. این آزمایش ها با شناسایی آنتی بادی هایی که در پاسخ به ویروس ایجاد می شوند، انجام می شوند. این غربالگری ها فقط حداقل 90-23 روز پس از قرار گرفتن فرد در معرض HIV دقیق هستند.
آزمایش های آنتی ژن یا آنتی بادی: این آزمایش ها بر روی خون ورید است که فرد در آزمایشگاه انجام می دهد یا از طریق نوک انگشت شامل آزمایش های سریع در خانه. در این نوع به دنبال آنتی بادی ها و پروتئین ویروسی به نام آنتی ژن p24 در خون می گردند. این آزمایشات حداقل 18 تا 90 روز پس از قرار گرفتن فرد در معرض HIV دقیق هستند.
آزمایش های اسید نوکلئیک: بر روی خون فرد انجام می شود. آزمایش آزمایشگاهی می تواند تعیین کند که آیا ویروس در خون وجود دارد یا خیر. متخصصان این آزمایش ها را 10 تا 33 روز پس از قرار گرفتن در معرض HIV دقیق می دانند.

از آنجایی که هر آزمایش HIV دارای میزان دقت متفاوتی است، هرکسی که نتیجه آزمایش منفی دریافت کند باید آزمایش را چند هفته بعد مجددا تکرار کند. متخصصان می توانند راهنمایی های بیشتری در این مورد ارائه دهند.

درمان های زیادی برای افراد مبتلا به HIV وجود دارد و متخصصان پزشکی این عفونت را یک بیماری مزمن می دانند. با این حال، تشخیص زودهنگام HIV کمک می کند تا روند درمانی بهتری برای کسانی که به آن مبتلا می شوند، تضمین شود. درصورت مراجعه سریع جهت درمان، افراد مبتلا به عفونت ممکن است به اندازه افراد بدون ویروس زنده بمانند.

عوارض:

افرادی که به HIV مبتلا می‌شوند و در مرحله 1، یعنی مرحله حاد، شناسایی نمی‌شوند، ممکن است به مرحله 2، که مرحله نهفتگی بالینی است، منتقل شوند.
در مرحله نهفتگی بالینی، HIV به سرعت قبل تولید مثل نمی کند. ممکن است فردی تب یا سایر علائم حاد نداشته باشد، اما ویروس به تکثیر خود ادامه می دهد.
در حالت ایده آل، فردی که مبتلا به HIV است باید در دو مرحله اول تشخیص داده شود و به دنبال درمان باشد. برای بسیاری از افراد، درمان این بیماری را به طور موثر غیرقابل شناسایی می کند.
اگر فردی تحت درمان قرار نگیرد، ویروس در بدن او به تکثیر ادامه می‌دهد و در حدود 10 سال آینده به ایدز می‌رسد که مرحله 3 است. در برخی موارد رسیدن به این مرحله زمان کمتری می‌برد.
افراد مبتلا به ایدز به دلیل ضعف سیستم ایمنی بدن، بیشتر در معرض عفونت‌ها قرار دارند و عملکرد بدنشان به درستی انجام نمی‌شود. نمی تواند HIV و سایر باکتری ها، ویروس ها یا قارچ ها را دفع کند و فرد را در معرض بیماری های تهدید کننده زندگی قرار دهد.

درمان:

تا به امروز درمان قطعی برای HIV وجود ندارد، اما دارو می تواند سطح آن را در بدن کاهش دهد و پیشرفت آن را متوقف کند.

درمان ضد رتروویروسی از ترکیبی از داروهای HIV برای جلوگیری از تکثیر ویروس استفاده می کند. وقتی این کار را انجام می دهد، بدن می تواند تعداد سلول های CD4+ خود را افزایش دهد، گلبول های سفید خون در سیستم ایمنی که با عفونت مبارزه می کنند. با گذشت زمان، بار ویروسی یک فرد می تواند به حد غیرقابل تشخیص کاهش یابد. پیش آگهی طولانی مدت و سلامت کلی آنها معمولاً بهتر می شود.

HIV غیرقابل شناسایی غیرقابل انتقال نیز است، به این معنی که فرد نمی تواند آن را به دیگران منتقل کند.

با آخرین نوآوری ها در درمان پزشکی، HIV به یک وضعیت سلامت قابل کنترل تبدیل شده است. افرادی که با این عفونت زندگی می کنند می توانند درمان را ترتیب دهند و به زندگی طولانی و سالم ادامه دهند.