سوالات رایج HPV زگیل تناسلی

آیا تبخال از توالت فرنگی منتقل می شود؟

این تصور که می‌توان از توالت فرنگی به HPV تبخال تناسلی مبتلا شد، مدتی است که مطرح شده است. پاسخ سریع خیر است. احتمال ابتلا به تبخال از توالت فرنگی بسیار بعید است. با این حال، لزوما غیرممکن هم نیست.

شیوع تبخال:

ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) یکی از شایع ترین بیماری های مقاربتی (STD) در سراسر جهان است. بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت (WHO)، سطح جهانی تبخال نشان می دهد، بیش از 3.7 میلیارد بزرگسال (کمتر از 50 سال) حامل ویروس HSV-1 و 417 میلیون نفر دیگر حامل HSV-2 در بدن خود هستند. تبخال تناسلی بسیار مسری است و تقریباً منحصراً از طریق تماس پوست به پوست با زخم فعال یا باز منتقل می شود. هیچ پاسخ قطعی در مورد اینکه چند نفر در جهان به تبخال مبتلا هستند وجود ندارد.

بسیاری از عفونت ها فقط با علائم خفیف یا بدون هیچ علائمی همراه هستند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) تخمین می زند که از هر 6 فرد بین 14 تا 49 سال در ایالات متحده، 1 نفر به تبخال تناسلی مبتلا است. زیرا مبتلا به HSV-1 است که معمولاً باعث تبخال دهان می شود و 11 درصد از افراد 14 تا 49 ساله به HSV-2 که عامل شایع تبخال تناسلی است آلوده هستند. افراد در سراسر جهان حداقل به نوعی از ویروس تبخال مبتلا هستند.

بروز تبخال:

تماس پوست به پوست به وضوح شامل فعالیت جنسی می شود. بایستی به خاطر داشت که نوزادان بسیار مستعد ابتلا به هرپس ویروس هستند.

توجه به این نکته بسیار مهم است که اگر فرد دارای هرپس ویروس است، لب، سر، گونه، دست یا هر جای دیگر نوزاد را نبوسد. والدین کودکان کوچکتر نیز باید در این زمینه هوشیار باشند تا از سلامت کودکان خود محافظت کنند. در واقع، بسیاری از بزرگسالانی که به تبخال دهان مبتلا می شوند، در دوران نوزادی یا نوپایی خود از بزرگسالان آلوده که مراقب نبودند، به آن مبتلا شدند.

با این حال مهم است که به همان اندازه که انتقال ویروس تبخال از فردی به فرد دیگر آسان است، شایان ذکر است که ویروس نمی تواند خود را خارج از بدن حفظ کند. هنگامی که ویروس تبخال از بدن جدا می شود، دوام زیادی ندارد. تنها در عرض دو ساعت قدرت عفونی خود را از دست می دهد. پس از گذشت آن زمان، ویروس دیگر تهدیدی برای کسی که با او در تماس است ندارد.

علائم تبخال در HPV:

بسیاری از عفونت های تبخال بدون هیچ علائمی برای ماه ها، سال ها و حتی یک عمر رخ می دهند. برای کسانی که علائم تبخال را تجربه می کنند، معمولاً  بروز علائم حدود 10 روز پس از عفونت شروع می شوند و عبارتند از:

• علائم آنفولانزا مانند: تب، لرز، دردهای عضلانی، خستگی، تورم غدد لنفاوی و حالت تهوع
• ایجاد زخم های تاول مانند: در اطراف دستگاه تناسلی یا دهان، از جمله در واژن یا روی دهانه رحم، آلت تناسلی، مقعد، باسن یا داخل ران ها

تاول‌ ها معمولاً پاره می‌ شوند و به زخم‌ هایی تبدیل می‌ شوند که بسیار دردناک هستند. اما ظرف چند روز بهبود می‌ یابند و از بین می‌ روند. اولین شیوع معمولاً بدترین است و با گذشت زمان، بدن فرد به طور موثرتری به عفونت واکنش نشان می‌ دهد. به این معنی که بروز مجدد دردناک‌ تر و کوتاه‌ تر خواهد بود. اگر فرد علائم احتمالی تبخال را مشاهده کند، باید فورا” آزمایش دهد. اگر علائم نداشته باشد اما به طور بالقوه در معرض این بیماری قرار گرفته باشد، انجام آزمایش بهترین راه برای تأیید ابتلا به تبخال است.

آزمایش تبخال:

آزمایش تبخال به سادگی سایر بیماری های مقاربتی نیست. تشخیص می تواند دشوار باشد. زیرا پزشکان تا حدودی به وجود علائم تکیه می کنند، که بدیهی است برای عفونت های بدون علائم این راه موثر نیست. هنگامی که فرد به پزشک مراجعه می کند، پزشک معمولاً هر تاول یا زخمی را بررسی می کند. از تاول یا سوابی که قبلاً بهبود پیدا نکرده است، نمونه برداری می کند. این نمونه های آزمایشی دقیق ترین هستند. برای کسانی که هیچ تاول یا زخمی ندارند، آزمایش خون تجویز می شود. اما دقت نتایج به زمان بستگی دارد. انجام آزمایش خیلی زود پس از عفونت ممکن است منجر به منفی کاذب شود. برای به دست آوردن نتایج دقیق از آزمایش خون، CDC توصیه می‌ کند حداقل 16 هفته پس از مواجهه در معرض آن بایستی منتظر ماند.

آیا تبخال می تواند خود به خود از بین برود؟

متأسفانه تبخال یک عفونت مادام العمر است. همه‌گیری‌ ها می‌ آیند و می‌ روند، و داروهایی برای کمک به کاهش علائم و تسریع بهبود در صورت وقوع در دسترس هستند. همچنین درمان‌ های سرکوب‌ کننده‌ای وجود دارد که می‌ تواند به کاهش خطر انتقال ویروس به شریک جنسی تا بیش از ۹۰ درصد کمک کند. به ویژه برای زوج‌ هایی که می‌ خواهند رابطه جنسی محافظت‌ نشده داشته باشند یا در تلاش برای باردار شدن هستند، مفید است.

مدت زمان ماندگاری ویروس تبخال بر توالت فرنگی:

برای ابتلا به تبخال از سطحی مانند: توالت فرنگی، لازم است شرایط در سطح آزمایشگاهی ایده آل باشد.

فرد مبتلا باید از توالت فرنگی استفاده کند و مطمئن شود که زخم باز در تماس مستقیم با سطح توالت فرنگی است. بعد از ترک کردن فرد مبتلا باید یک فرد غیر آلوده وارد شده و دقیقا با ناحیه ویروسی توالت فرنگی تماس پوستی داشته باشد. همه اینها باید دقیقا اتفاق بیفتد. تا فردی از این طریق به این ویروس مبتلا شود.

به جرات می توان گفت که ابتلا به HSV از توالت فرنگی بسیار بعید است. در حالی که دستشویی های عمومی ممکن است جزو بهداشتی ترین مکان ها نباشند. این ایده که ممکن است به طور تصادفی با HSV-2 مواجه شد یک دروغ است. خطر ابتلا به تبخال از طریق توالت فرنگی یا هر چیزی غیر از تماس پوست به پوست ارزش نگرانی ندارد.

سایر سوالات رایج تبخال:

آیا می توان با بوسیدن تبخال گرفت؟

بله، عفونت تبخال با بوسیدن قابل انتقال است. در صورتی که فرد مبتلا به شیوع فعال یا زخم باز در داخل یا اطراف دهان باشد، خطر افزایش می‌ یابد. در حالی که ویروسی که باعث تبخال دهان می شود با تبخال تناسلی متفاوت است. اما اگر رابطه جنسی دهانی در صورت وجود زخم ها انجام شود، همچنان امکان انتقال عفونت از دهان به اندام تناسلی وجود دارد.

آیا می توان با مصرف نوشیدنی به تبخال مبتلا شد؟

ابتلا به عفونت تبخال ناشی از یک نوشیدنی مشترک بسیار بعید است البته اگر عملا غیرممکن نباشد. این ویروس در خارج از بدن به خوبی عمل نمی کند. بنابراین نوشیدن یک جرعه از نوشیدنی دیگران خطر بزرگی برای ابتلا به عفونت تبخال نیست. با این حال، ما به طور کلی توصیه میکنیم که نوشیدنی‌ ها را به اشتراک نگذارید. چرا که فرد را در معرض سایر بیماری‌ های احتمالی قرار می‌ دهد.

آیا می توان از استخر به بیماری مقاربتی مبتلا شد؟

پاسخ کوتاه; خیر، نمی توان با شنا کردن در استخر یا معاشرت با دیگران در جکوزی به بیماری مقاربتی مبتلا شد. خطرات و عفونت‌ های دیگری برای سلامتی وجود دارد که فرد را می‌تواند کاملاً بیمار کند. اما هر استخر، جکوزی یا آبگرمی که پتانسیل این باکتری را داشته باشد، از هیچ نوع بازرسی عبور نمیکند. اگر در یک استخر خصوصی یا جکوزی هستید، تا زمانی که تعمیر و نگهداری مناسب انجام شود، ترکیب مواد شیمیایی و رقیق شدن مقدار آب ایمنی را تضمین می کند.

توالت فرنگی تهدیدی جدی برای ابتلا نیست. اما تبخال باید همیشه جدی گرفته شود!

چه بیماری های مقاربتی باعث خشکی پوست می شوند؟

بسیاری از افراد پوست خشک یا خارش دار، آلرژی یا اگزما دارند. با این حال، علائم مشابه می تواند توسط بیماری های مقاربتی (STDs)، از جمله تبخال، سیفلیس، زگیل تناسلی، و ویروس ایدز (HIV) ایجاد شود. بسته به محل تحریک پوست، وجود سایر ضایعات و بثورات پوستی، و مدت زمان طولانی بودن علائم، ممکن است ایده خوبی باشد که برای بیماری های مقاربتی آزمایش شود یا توسط یک پزشک علائم بررسی شود.

در زیر فهرست دقیقی از بیماری های مقاربتی که باعث خشکی پوست، خارش پوست و لایه برداری پوست و علائم آن می شوند، ذکر کردیم.

تبخال (HSV-1):

دو گونه از ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) وجود دارد: نوع 1 و نوع 2. تبخال دهان معمولاً توسط HSV-1 ایجاد می شود. در حالی که HSV-2 معمولاً باعث تبخال تناسلی می شود. با این حال، هر دو ویروس می توانند باعث عفونت در هر یک از مکان ها شوند. تبخال اغلب بدون علامت است. اما برخی از افراد دچار شیوع زخم های تاول مانند: روی لب ها، داخل یا اطراف دهان یا روی اندام تناسلی می شوند. سوزش، خارش و سوزن سوزن شدن ممکن است اولین علائم شیوع بیماری باشد. با این حال، خشکی پوست نیز ممکن است باعث این احساسات شود. اگرچه هیچ درمانی برای تبخال وجود ندارد. اما داروهای ضد ویروسی که توسط پزشک تجویز می شود، می تواند دفعات و شدت شیوع را کاهش دهد.

سیفلیس:

سیفلیس یک بیماری مقاربتی است که توسط باکتری به نام ترپونما پالیدوم ایجاد می شود. این بیماری در 4 مرحله پیشرفت می کند: اولیه، ثانویه، پنهان و سوم. راش علامت اصلی مرحله ثانویه است و ممکن است آن راش با پوست خشک اشتباه گرفته شود. بنا به اظهارات مرکز کنترل بیماری، بثورات سیفلیس اغلب خشن و قرمز است. اما همچنین می تواند ضعیف باشد و به سختی قابل تشخیص باشد. بر خلاف پوست خشک، بثورات سیفلیس خارش ندارد. ممکن است کف دست ها و کف پا را درگیر کند و اغلب با تب، تورم غدد لنفاوی، خستگی و سایر علائم شبیه آنفولانزا همراه است. بثورات همچنین ممکن است با ضایعات زگیل مانند، دهان برجسته، زیر بغل یا کشاله ران همراه باشد. سیفلیس در صورت تشخیص زودهنگام با آنتی بیوتیک قابل درمان است.

زگیل تناسلی (HPV):

زگیل تناسلی از طریق جنسی منتقل می شود و توسط گونه های خاصی از ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ایجاد می شود. همانطور که توسط وزارت بهداشت توضیح داده شده است، زگیل تناسلی برآمدگی هایی به رنگ پوست هستند که می توانند از نظر تعداد و اندازه متفاوت باشند. آنها معمولا روی یا اطراف اندام تناسلی یا مقعد مردان و زنان یافت می شوند. مانند پوست خشک، زگیل ممکن است خارش داشته باشد. هیچ درمانی برای HPV وجود ندارد. اما زگیل ها قابل درمان یا حذف هستند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها توصیه می کند که همه کودکان و بزرگسالان جوان در برابر ویروس واکسینه شوند تا از زگیل تناسلی و سرطان های مرتبط با HPV جلوگیری شود.

ایدز (HIV):

به زودی پس از مبتلا شدن به ویروس ایدز (HIV) که به سیستم ایمنی حمله می کند، برخی افراد دچار بثورات پوستی می شوند که ممکن است خارش دار یا دردناک باشد. افراد ممکن است علائم مشابه دیگری مانند: تب و تورم غدد لنفاوی را نیز داشته باشند. در صورت عدم درمان، HIV می تواند به شدت سیستم ایمنی بدن را تضعیف کند و باعث سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز) شود. اچ‌آی‌وی یا ایدز قابل درمان نیست، اما با مراقبت مناسب قابل مدیریت است.

به طور کلی هر گونه خشکی یا خارش پوستی که تجربه می شود به احتمال زیاد به دلیل پوست خشک و تحریک شده است. با این حال، لازم است به یاد داشت که برخی از بیماری های مقاربتی می تواند علائم مشابهی ایجاد کند و اگر فرد از نظر جنسی فعال باشد یا وارد یک رابطه جدید شده است، توصیه می شود آزمایش سالانه STD را انجام دهد.

آیا می توان از استخر به بیماری مقاربتی مبتلا شد؟

نه، نه از شنای تفریحی، اما در صورت شک و تردید، انجام تست STD نگرانی‌ های فرد را کاهش می دهد.

آیا می توان از یک استخر عمومی یک STD گرفت؟

پاسخ کوتاه این است که خیر، بعید است که کسی به یک بیماری مقاربتی مانند: سوزاک، کلامیدیا یا هپاتیت B از استخر یا جکوزی مبتلا شود. در حالی که بسیاری از عفونت‌ ها می‌ توانند در محیط استخر یا جکوزی منتقل شوند، مانند: عفونت کریپتوسپوریدیوم (معمولاً از طریق مدفوع منتقل می‌ شود)، اغلب در استخرهایی پخش می‌ شوند که از بازرسی استخر عمومی، جکوزی و آبگرم عبور نمی‌ کنند.

رشد باکتری‌ ها و ویروس‌ ها در استخرها یا جکوزی‌ هایی که به‌ درستی با سطوح مناسب کلرزنی می‌ شوند و به سطح PH ایمن می‌رسند، سخت‌ تر هستند. تا زمانی که آب استخر به درستی بر اساس دستورالعمل‌ ها کلرزنی می شوند، انتقال بیماری از آن بعید است. یا جکوزی، درگیر شدن در فعالیت های جنسی در حین استخر خطر ایجاد می کند.

نکات سلامت جنسی برای استخر و جکوزی:

رعایت نکات بهداشتی خطر ابتلا به هر نوع عفونت منتقله از آب (STD یا غیر STD) به حداقل می رساند.

در کنار تست های معمول توصیه شده برای STD، دوش گرفتن بعد از شنا، خشک کردن گوش ها، بازدید از استخرهای تفریحی با بازرسی منظم تمیز کردن و نگه داشتن حوله شخصی، همگی از عادات بهداشتی عالی هستند.

در زیر چند سوال متداول و نکات سلامت جنسی در رابطه با استخرهای عمومی و جکوزی ها آورده ایم.

آیا می توان از استخر مشترک به یک STD مبتلا شد؟

شنای معمولی در استخرهای عمومی خطر انتقال STD را نشان نمیدهد.

آیا بیماری های مقاربتی در آب باقی می مانند؟

بله، از نظر فنی، برخی از بیماری های مقاربتی می توانند در آب زنده بمانند. با این حال، به دلیل عوامل مختلفی مانند تصفیه و رقیق شدن آب، بعید است که آب یک روش دقیق انتقال باشد.

استخرهای شنا می توانند حامل چه عفونت هایی باشند؟

مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) گزارش می دهد که شایع ترین عفونت های موجود در آب استخر عبارتند از:

کریپتوسپوریدیوم، لژیونلا، سودوموناس، نورویروس و شیگلا

خطر فعالیت جنسی در استخر یا جکوزی چقدر است؟

به طور کلی همیشه تماس جنسی با سطحی از خطر همراه است. از جمله تماس در استخرهای شنا یا جکوزی. این به این دلیل است که تماس با غشاهای نفوذپذیر واژن یا آلت تناسلی این امکان را ایجاد می کند که چنین تماسی عفونت را از فردی به فرد دیگر منتقل کند.

آیا بیماری های مقاربتی از طریق لباس های شنا عبور می کنند؟

مایعات بدن یکی از ناقلین اصلی بیماری های مقاربتی هستند و در واقع مایعات بدن می توانند از مایو عبور کنند. بعید است که در هنگام شنا کردن معمولی از طریق آبی که از لباس شنا می گذرد، یک بیماری مقاربتی ایجاد شود. اما در صورت وجود تماس جنسی، مایع بدن آلوده می تواند به طور بالقوه از لباس های شنا عبور کند.

آیا می توان از حوله ساحلی بیماری مقاربتی گرفت؟

بنا به اظهارات مرکز پزشکی نیروی دریایی پورتسموث، در حالی که احتمال ابتلا به آن به اندازه تماس جنسی مستقیم زیاد نیست، تریکومونیازیس از طریق استفاده از حوله های مرطوب یا لباس های حمام مشترک منتقل می شود.

به طور کلی، تا زمانی که فرد به استخرهایی می رود که به طور منظم تمیز می شوند و از تماس جنسی در آب اجتناب می کند و از حوله استخر شخصی خود استفاده می کند، نباید نگران بیماری های مقاربتی باشد.

بیماری های مقاربتی هنگامی که درمان نشوند باعث ناباروری می شوند:

تعدادی از بیماری های مقاربتی وجود دارد که می تواند باعث عوارض اضافی و اغلب شدیدتر سلامتی، از جمله ناباروری شوند. به طور خاص چند بیماری مقاربتی وجود دارد که می تواند عامل ناباروری در زنان و مردان باشد.

سوزاک و کلامیدیا:

سوزاک و کلامیدیا درمان نشده به عنوان دو بیماری مقاربتی رایج در ایالات متحده شناخته می شوند و هر دو باعث ناباروری می شوند. در واقع، سوزاک و کلامیدیا در کنار هم عامل اصلی ناباروری قابل پیشگیری در سراسر جهان هستند. تحقیقات نشان می دهد که کلامیدیا مسئول تقریباً نیمی از موارد ناباروری لوله های رحمی در جهان پیشرفته است. یکی از دلایل خطرناک بودن این دو عفونت این است که شناسایی نمی شوند. یک فرد می تواند برای مدت طولانی بدون هیچ علائمی عفونت داشته باشد در حالی که عفونت سبب آسیب فیزیکی می شود.

سوزاک و کلامیدیا در درجه اول با ایجاد بیماری التهابی لگن (PID) در زنان باعث ناباروری می شوند. با توجه به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، تقریباً 10-15٪ از زنان مبتلا به کلامیدیا درمان نمیشوند به PID مبتلا می شوند. PID می تواند منجر به اسکار لوله فالوپ شود که مانع از حرکت تخمک به رحم می شود (به نام ناباروری لوله ای) و افزایش خطر حاملگی خارج رحمی شود. از سوی دیگر، سوزاک حدود 20 درصد از موارد PID را در ایالات متحده شامل می شود.

برای مردان، بیماری های مقاربتی درمان نشده مانند: سوزاک و کلامیدیا می تواند منجر به آسیب به دستگاه تناسلی شود. سوزاک در مردان می تواند باعث عفونت بیضه ها، التهاب پروستات، زخم مجرای ادرار و ناباروری شود.

تبخال و HIV:

عفونت‌ های ویروسی مانند: تبخال و HIV می‌ توانند باعث کاهش کیفیت مایع منی و در نتیجه مشکلات مربوط به بارداری شوند. طبق تحقیقات، سلول های تبخال را در مایع منی نشان دادند، اما تاثیر این سلول ها بر باروری در حال حاضر محدود است.

عفونت مایکوپلاسما ژنیتالیوم:

عفونت مایکوپلاسما ژنیتالیوم یک STD نسبتا جدیدتر است. زیرا در دهه 1980 شناسایی شد. M. genitalium در عفونت مجرای ادرار در مردان و PID در زنان شناسایی شده است. اطلاعات فعلی به مشکلات ناباروری بالقوه برای مردان و زنان اشاره می کند.

پیشگیری از ناباروری ناشی از بیماری های مقاربتی:

در حالی که هیچ یک از عفونت های فوق مطمئناً منجر به ناباروری در افراد مبتلا نمی شود، اما به طور کلی این عفونت ها به عنوان علل بالقوه ناباروری شناخته می شوند. به طور کلی، توصیه می شود که به طور منظم آزمایش داده شود. درمان STD برای اکثر این بیماری ها در دسترس است.

آیا گال یک بیماری مقاربتی است؟

نه این بیماری مسری پوستی بیشتر از طریق تماس پوست به پوست غیر جنسی منتقل می شود. با این حال، از نظر فنی میتوان آن را یک بیماری یا عفونت مقاربتی در نظر گرفت. زیرا معمولاً از طریق تماس جنسی و سایر تماس‌ های صمیمی منتشر می‌ شود.

گال چیست؟

گال یک بیماری پوستی بسیار مسری است که در سراسر جهان رایج است. تخمین زده می شود که سالانه 300 میلیون مورد در سراسر جهان رخ می دهد. گال توسط انگل های ریز حشره مانند: به نام کنه ایجاد می شود. این انگل ها لایه بالایی پوست را مبتلا کرده و باعث تحریک، بثورات و خارش پوست می شوند. کنه های گال در لایه بالایی پوست فرد فرو می روند و تخم می گذارند که کنه های بیشتری از آن بیرون می آیند. کنه ها بسیار کوچک هستند. بنابراین تشخیص آنها با چشم غیرمسلح دشوار است.

گال می تواند ناراحت کننده باشد، اما معمولاً خطرناک نیست و با دارو قابل درمان است. معمولاً گال با قرص ها یا کرم های دارویی یا لوسیون هایی که کنه ها و تخم ها را از بین می برند، درمان می شود. درمان فقط با نسخه در دسترس است، بنابراین برای تشخیص و تجویز درمان باید به پزشک مراجعه کرد.

علائم گال:

گال معمولاً علائم مربوط به تحریک کنه ها را ایجاد می کند. این علائم شامل احساس خارش است که اغلب در شب بدتر می شود و راش هایی که دارای برجستگی های جوش مانند، تاول های ریز یا فلس هستند. همچنین ممکن است فرد متوجه خطوط کوچک، برآمده و کج روی پوست خود شود که توسط کنه‌ های گال ایجاد می‌ شوند که در زیر سطح پوست حفر می‌ کنند.

علائم گال معمولاً 3-6 هفته پس از اولین بار آلوده شدن ظاهر می شود. اگر فرد قبلاً گال داشته و دوباره مبتلا شود، علائم می توانند در عرض چند روز شروع شوند.

نواحی از بدن که معمولاً تحت تأثیر عفونت گال قرار می گیرند شامل: بافت بین انگشتان، خم شدن مچ دست، زانو یا آرنج؛ نواحی شرمگاهی و کشاله ران؛ سینه ها، ناف؛ آلت تناسلی و کیسه بیضه؛ ران و باسن؛ تیغه های شانه و دور کمر می شود. علائم ممکن است گاهی بیایند و از بین بروند. اما تنها راه نابودی علائم، درمان عفونت است. همچنین گال می تواند از فردی به فرد دیگر منتقل شود حتی اگر علائمی نداشته باشند. علاوه بر این، علائم گال گاهی اوقات می تواند شبیه علائم ویروس هرپس سیمپلکس باشد. بنابراین انجام آزمایش تبخال برای رد هرگونه عفونت بالقوه دیگر توصیه می شود.

ابتلا به بیماری گال:

گال از طریق تماس مستقیم پوست به پوست منتقل می شود. بدیهی است که تماس پوست به پوست در اکثر موقعیت های جنسی اتفاق می افتد. به این معنی که گال به راحتی از طریق اعمال جنسی قابل انتقال است. با این حال، گال به طور انحصاری در زمینه های جنسی مانند چند بیماری مقاربتی دیگر منتقل نمی شود. فرد مبتلا به راحتی می تواند گال را به شخص دیگری در خانه منتقل کند.

این یک عفونت شایع در مکان های شلوغ است که افراد ممکن است تماس نزدیک پوست به پوست داشته باشند یا در مکان هایی که گروه های زیادی از مردم دور هم جمع شدند، مانند خانه های سالمندان، بیمارستان ها، کلاس های درس، مهدکودک ها، خوابگاه ها، رختکن ها و زندان ها شیوع زیادی دارد، اما امکان ابتلا به گال در اثر استفاده مشترک از لباس، حوله یا رختخواب فرد مبتلا وجود دارد، اگرچه کمتر رایج است. برای بزرگسالان فعال جنسی، تماس جنسی رایج ترین شکل انتقال است.

گال بیشتر از طریق تماس مداوم پوست به پوست پخش می شود. بنابراین بعید است که فرد در اثر تماس سریع پوست، مانند مسواک زدن با کسی، دست دادن یا در آغوش گرفتن شخصی دچار گال شود. همچنین امکان انتقال گال از توالت فرنگی نیز وجود دارد.

تشخیص گال:

اگر فرد علائم گال را داشته باشد، تنها راه برای دانستن علت قطعی این علائم معاینه توسط پزشک یا پرستار است. اگر فرد علائم گال را داشته باشد یا اخیراً با فردی که گال دارد در تماس نزدیک بوده، باید آزمایش دهد. از آنجایی که گال به راحتی درمان می شود، دلیلی برای طولانی شدن هر گونه تحریک وجود ندارد. گال به خودی خود از بین نمی رود. در صورت بروز علائم توصیه می شود در اسرع وقت به پزشک مراجعه شود.

درمان گال:

در صورت تشخیص گال توسط پزشک درمان شروع می شود، که درمان می تواند به صورت قرص یا کرم و لوسیون دارویی باشد. همچنین می توان از درمان های بدون نسخه برای کاهش شدت علائم از جمله کرم ها و لوسیون های ضد خارش استفاده کرد. اما این درمان ها گال را درمان نمی کنند.

همچنین در حین درمان، شستشوی لباس، ملحفه و حوله ای که هنگام ابتلا به گال استفاده کردید بسیار مهم است.

در طول درمان گال، باید از هر گونه فعالیتی که می‌ تواند باعث شود شریک زندگی، یکی از عزیزان، هم اتاقی‌ ها یا هر کسی که با فرد در تماس نزدیک است، به گال مبتلا شد، خودداری کرد. بایستی تا زمان بهبودی از رابطه جنسی و دیگر انواع تماس های صمیمی خودداری کرد.

پس از درمان گال، طبیعی است که تا چند هفته پس از آن همچنان خارش وجود داشته باشد. با این حال، اگر خارش بیشتر از آن طول بکشد یا علائم دیگر دوباره ظاهر شوند، باید به پزشک مراجعه شود، زیرا ممکن است نیاز به درمان مجدد باشد.

پیشگیری از ابتلا به گال:

متأسفانه، کاندوم ها، سدهای دندانی یا سایر موانع فیزیکی خطر ابتلا به گال را مانند سایر بیماری های مقاربتی کاهش نمی دهند. تنها اقدام پیشگیرانه ای که از فرد در برابر ابتلا به گال محافظت می کند این است که از تماس صمیمی با افراد مبتلا به گال خودداری شود. همچنین باید از به اشتراک گذاشتن لباس، ملافه یا حوله با افراد مبتلا یا تحت درمان خودداری کرد.

مطالب مشابه:

واکسن بیماری های مقاربتی

بیماری های مقاربتی و بثورات پوستی

تفاوت عفونت ادراری و بیماری مقاربتی

راه های انتقال HPV

تفاوت ایدز و HIV

منبع: prioritystdtesting