عفونت کلیه
عفونت کلیه نوعی عفونت مجاری ادراری (UTI) است. این بیماری ممکن است در لوله ای که ادرار را از بدن حمل می کند (مجرای ادراری) یا در مثانه شروع شود. عفونت می تواند به یک یا هر دو کلیه برسد. همچنین این بیماری پیلونفریت نامیده می شود.
عفونت کلیه نیاز به درمان فوری پزشکی دارد. اگر به درستی درمان نشود، عفونت می تواند باعث آسیب دائمی به کلیه ها شود. یا باکتری می تواند به جریان خون گسترش یابد و عفونت خطرناکی ایجاد کند.
درمان عفونت کلیه اغلب شامل آنتی بیوتیک است که ممکن است در بیمارستان تجویز شود.
علائم و نشانه های عفونت کلیه:
علائم و نشانه های عفونت کلیه ممکن است شامل:
- تب
- لرز
- احساس سوزش یا درد هنگام ادرار کردن
- تکرر ادرار
- میل شدید و پایدار برای ادرار کردن
- درد پشت، پهلو یا کشاله ران
- تهوع و استفراغ
- چرک یا خون در ادرار
- ادراری که بوی بد می دهد یا کدر است
- شکم درد
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
اگر علائم عفونت کلیه را دارید، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید. همچنین اگر برای عفونت ادراری تحت درمان هستید اما علائم شما بهتر نشد، به پزشک مراجعه کنید.
عفونت شدید کلیه می تواند منجر به عوارض خطرناکی شود. آنها ممکن است شامل مسمومیت خون، آسیب به بافت های بدن یا مرگ باشند. اگر علائم عفونت کلیه و ادرار خونی یا حالت تهوع و استفراغ دارید فورا درخواست مراقبت های پزشکی بدهید.
علل عفونت کلیه:
باکتری های که از طریق مجرای ادرار وارد مجاری ادراری می شوند می توانند تکثیر شوند و به کلیه های شما برسند. این شایع ترین علت عفونت کلیه است.
باکتری های ناشی از عفونت در قسمت دیگری از بدن نیز می توانند از طریق جریان خون به کلیه ها سرایت کنند. در موارد نادر، یک مفصل مصنوعی یا دریچه قلب که عفونی می شود می تواند باعث این بیماری شود.
به ندرت، عفونت کلیه پس از جراحی کلیه اتفاق می افتد.
عوامل خطر:
عواملی که خطر عفونت کلیه را افزایش می دهند عبارتند از:
- زن بودن: مجرای ادرار در زنان کوتاه تر از مردان است. این باعث می شود باکتری ها از خارج از بدن به مثانه حرکت کنند. مجرای ادرار نزدیک به واژن و مقعد نیز ورود باکتری ها به مثانه را آسان تر می کند.
هنگامی که در مثانه قرار می گیرد، عفونت می تواند به کلیه ها سرایت کند. زنان باردار حتی بیشتر در معرض خطر عفونت کلیه هستند.
- داشتن انسداد مجرای ادرار: هر چیزی که جریان ادرار را آهسته کند یا تخلیه کامل مثانه را سخت تر کند، می تواند خطر عفونت کلیه را افزایش دهد. این شامل سنگ کلیه، تنگی مجرای ادرار یا بزرگ شدن غده پروستات است.
- داشتن سیستم ایمنی ضعیف: بیماری مانند دیابت و HIV می توانند ایمنی را کاهش دهند. اینها شامل داروهایی هستند که پس از پیوند عضو گرفته می شوند و به جلوگیری از پس زدن کمک می کنند.
- آسیب به اعصاب اطراف مثانه: آسیب عصبی یا نخاع می تواند باعث شود که این بیماری را حس نکنید. این می تواند تشخیص اینکه چه زمانی عفونت به کلیه می رسد را دشوار کند.
- استفاده از کاتتر ادراری: کاتترهای ادراری لوله هایی هستند که برای تخلیه ادرار از مثانه استفاده می شوند. کاتترها گاهی اوقات پس از یک عمل جراحی یا آزمایش تشخیصی استفاده می شوند. آنها همچنین در افرادی که در تخت بستری هستند استفاده می شود.
- داشتن وضعیتی که باعث می شود ادرار به روش اشتباه جریان یابد: در رفلاکس مثانه، مقدار کمی ادرار از مثانه به لوله هایی که مثانه و کلیه ها را به هم متصل می کنند، جریان می یابد. افراد مبتلا به این بیماری در سنین کودکی و بزرگسالی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت کلیه قرار دارند.
عوارض:
اگر این بیماری درمان نشود، می تواند منجر به عوارض بالقوه جدی شود، مانند:
- اسکار کلیه: این می تواند منجر به بیماری مزمن کلیه، فشار خون بالا و نارسایی کلیه شود.
- مسمومیت خون: کلیه ها مواد زائد خون را فیلتر می کنند و خون تصفیه شده را به بقیه بدن باز می گرداند. این بیماری می تواند باعث انتشار باکتری از طریق جریان خون شود.
- عوارض بارداری عفونت کلیه که در دوران بارداری رخ می دهد می تواند خطر تولد نوزاد با وزن کم را افزایش دهد.
پیشگیری:
با انجام اقداماتی برای پیشگیری از عفونت مجاری ادراری، خطر ابتلا به این بیماری را کاهش دهید. به ویژه زنان ممکن است خطر ابتلا به عفونت ادراری را کاهش دهند اگر:
- مایعات به ویژه آب بنوشند: مایعات می توانند به حذف باکتری از بدن در هنگام ادرار کردن کمک کنند.
- به محض اینکه احساس ادرار کردن داشتید ادرار کنید و به تاخیر نیندازید.
- بعد از رابطه جنسی مثانه را خالی کنید: ادرار کردن در اسرع وقت بعد از رابطه جنسی به پاکسازی باکتری ها از مجرای ادرار کمک می کند. این خطر ابتلا به عفونت را کاهش می دهد.
- بعد از ادرار کردن اندام تناسلی را به دقت تمیز کنید. این به جلوگیری از گسترش باکتری به مجرای ادرار کمک می کند.
- از محصولات مختلف که برای ناحیه تناسلی هستند استفاده نکنید. استفاده از اسپری های دئودورانت یا دوش های واژینال در ناحیه تناسلی تحریک کننده است و می تواند باعث ایجاد عفونت شود.
تشخیص:
برای بررسی این بیماری، ممکن است از شما خواسته شود که برای آزمایش حضور باکتری، خون یا چرک در ادرار یک نمونه ادرار بدهید. پزشک همچنین ممکن است درخواست کشت دهد که برای کشت نیاز به نمونه خون است. کشت یک آزمایش آزمایشگاهی است که باکتری ها یا موجودات دیگر را در خون مورد بررسی قرار می دهد.
سایر آزمایشات ممکن است شامل سونوگرافی، سی تی اسکن یا سیستومتروگرام تخلیه ادرار باشد. در روش سیستومتروگرام یک رنگ کنتراست تزریق می شود و با استفاده از اشعه X از زمانی که مثانه پر است و همچنین در حین تخلیه ادرار عکس تهیه می شود.
درمان عفونت کلیه:
آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت های کلیوی:
آنتی بیوتیک ها اولین خط درمان این بیماری هستند. داروهای مورد استفاده و طول مدت درمان به سلامتی عمومی شما و باکتری های موجود در آزمایش ادرار بستگی دارد.
علائم این بیماری اغلب در عرض چند روز پس از درمان از بین می رود. اما ممکن است لازم باشد آنتی بیوتیک را برای یک هفته یا بیشتر ادامه دهید. دوره کامل آنتی بیوتیک را تمام کنید.
ممکن است پزشک از شما بخواهد که آزمایش کشت ادرار را تکرار کنید تا مطمئن شود که عفونت برطرف شده است. اگر عفونت همچنان وجود دارد، باید دوره دیگری از آنتی بیوتیک مصرف کنید.
بستری شدن در بیمارستان برای عفونت های شدید کلیه:
اگر بیماری شما شدید باشد، ممکن است لازم باشد به بیمارستان بروید. درمان ممکن است شامل دریافت آنتی بیوتیک و مایعات از طریق ورید بازوی شما باشد. مدت زمانی که در بیمارستان بستری می شوید بستگی به شدت عفونت شما دارد.
درمان عفونت های مکرر کلیه:
یک مشکل پزشکی زمینه ای مانند ناهنجاری دستگاه ادراری می تواند باعث عفونت مکرر کلیه شود. در این صورت ممکن است به متخصص کلیه (نفرولوژیست) یا جراح ادرار (اورولوژیست) ارجاع داده شوید. ممکن است برای ترمیم یک مشکل ساختاری نیاز به جراحی داشته باشید.
مطالب مشابه:
