واکسن بیماری های مقاربتی
بیماری های مقاربتی یا STIs چیست؟
STI مخفف عفونت مقاربتی است (Sexually transmitted infection). افراد از طریق تماس جنسی با یک فرد آلوده به بیماری های مقاربتی مبتلا می شوند. برخی از بیماری های مقاربتی راه های انتقال غیرجنسی دیگری نیز دارند. خطر ابتلا به بیماری های مقاربتی را می توان با اجتناب از تماس جنسی، یا استفاده مداوم از کاندوم در طول فعالیت جنسی کاهش داد. در برخی موارد، افراد می توانند با واکسینه شدن، خطر ابتلا به عفونت های مقاربتی را کاهش دهند.
کدام بیماری های مقاربتی (STI) واکسن دارند؟
برخی از بیماری های مقاربتی مانند سوزاک، کلامیدیا و سیفلیس توسط باکتری ها ایجاد می شوند. آنها معمولا به طور موثر با آنتی بیوتیک ها درمان می شوند، اگر چه بسیاری از بیماران نمی دانند که آنها مبتلا به بیماری هستند و می توانند آن را به شرکای دیگر منتقل کنند. در دسترس بودن درمان ها به این معنی است که واکسن ها علیه این بیماری ها اولویت اصلی نیستند، اگرچه افزایش مقاومت سوزاک به آنتی بیوتیک ها ممکن است منجر به تغییر اولویت ها شود.
با وجود اینکه گزینه های درمانی برای بیماری های مقاربتی ویروسی در دسترس هستند، اما این بیماری ها در برابر درمان های کنونی بسیار پایدار هستند یا هیچ درمان قابل قبولی برای آنها وجود ندارد. بنابراین برای برخی بیماری های مقاربتی ویروسی در حال حاضر واکسن هایی وجود دارد و برخی واکسن ها در حال توسعه هستند.
واکسن های مورد استفاده برای HPV:
ویروس های پاپیلومای انسانی (HPV) متعلق به خانواده بزرگی از ویروس ها هستند که فقط برخی از آنها از طریق جنسی منتقل می شوند. اکثر افرادی که به HPV مبتلا می شوند هیچ علامتی ندارند و به سرعت ویروس را از بدن خود پاک می کنند. با این حال، انواع خاصی از HPV باعث ایجاد زگیل تناسلی در افراد دیگر می شوند. سایر انواع HPV عامل اصلی سرطان دهانه رحم هستند و برخی با سرطان های مقعد، آلت تناسلی، دهان و گلو مرتبط هستند.
HPV بسیار شایع است. یک مطالعه اخیرا انجام شده است نشان می دهد که تقریبا 27% از زنان 14 تا 59 ساله برای یک یا چند سویه HPV مثبت بودند. نرخ ابتلا برای مردان مشابه با زنان است. مدل های ریاضی نشان داده اند که بیش از 80 درصد زنان تا سن 50 سالگی به HPV تناسلی مبتلا می شوند.
سازمان غذا و داروی ایالات متحده در سال 2006 واکسن گارداسیل (HPV4) مرک را برای چهار نوع HPV تایید کرد. FDA در سال 2009، واکسن دیگری به نام سرواریکس (HPV2) که باعث ایجاد محافظت در مقابل دو نوع HPV می شود را تایید کرد. در سال 2014 واکسن نه گانه (HPV9، گارداسیل 9) تایید شد. همه واکسن های HPV فقط از یک پروتئین منشا گرفته از پوسته برخی از انواع HPV استفاده می کنند: آنها فاقد RNA یا DNA ویروسی هستند و بنابراین نمی توانند باعث بیماری یا تکثیر در بدن شوند.
واکسن های هپاتیت B مورد استفاده:
هپاتیت B بیماری است که توسط ویروس هپاتیت (HBV) ایجاد می شود و از طریق تماس با مایعات بدن عفونی منتقل می شود. این بیماری می تواند از طریق جنسی یا از طریق استفاده مشترک از وسایل تزریقی مواد مخدر، سوزن ها، تولد از مادر مبتلا، تماس با زخم ها یا زخم های باز فرد بیمار و استفاده از تیغ یا مسواک مشترک با فرد بیمار منتقل شود. علائم عفونت هپاتیت B شامل تب، درد شکم، و یرقان و غیره است. تا 95 درصد از بزرگسالان مبتلا به ویروس بهبود می یابند و به بیماری مزمن مبتلا نمی شوند. برخی از افراد ممکن است به طور مزمن مبتلا شوند و در خطر بیماری جدی کبدی هستند.
نوزادان و کودکانی که به هپاتیت B مبتلا می شوند بسیار بیشتر از بزرگسالان در معرض ابتلا به عفونت مزمن هستند.
واکسن های در حال توسعه: واکسن های تبخال تناسلی
تبخال تناسلی یک عفونت ویروسی است که توسط ویروس های هرپس سیمپلکس ایجاد می شود. برخی از افراد مبتلا ممکن است علائم و بیماری کمی داشته باشند یا هیچ علائمی نداشته باشند، اما بسیاری دیگر تاول ها و زخم ها را در ناحیه تناسلی تجربه می کنند. عفونت می تواند به طور نامحدود در بدن باقی بماند و زخم ها می توانند بارها و بارها عود کنند.
محققان بسیاری از واکسن های تضعیف و غیرفعال تبخال را تولید کردند که از دهه 1930 شروع شد و تا دهه 1970 ادامه یافت، اگر چه هیچ کدام به اندازه ای موثر نبود که تایید و مجوز دریافت کند.
موسسه ملی آلرژی و بیماری های عفونی و شرکت داروسازی گلاکسو اسمیت کلاین، یک کارآزمایی بالینی فاز 3 از یک کاندید واکسن را بر روی نزدیک به 8000 زن در سراسر امریکا انجام شد. این واکسن قبلا در یک گروه از زنان نتایج نویدبخشی داشت. با این حال، در سپتامبر 2010، محققان گزارش دادند که در فاز 3 واکسن کارایی مورد نظر را نشان نداد. یکی دیگر از واکسن های کاندید تبخال در فاز مطالعات پیش بالینی است. Sanofi Pasteur حامی مالی این طرح است.
هر چند که داشتن یک واکسن بسیار موثر برای تبخال سیمپلکس بسیار مفید است، اما بعید است که استفاده وسیع از واکسن های موجود کاربرد چندانی داشته باشد.
واکسن های در حال توسعه برای HIV:
ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) عاملی است که باعث ایجاد سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز) می شود. HIV می تواند از طریق تماس جنسی با فرد بیمار منتقل شود. (HIV همچنین می تواند از طریق تماس با مایعات آلوده بدن منتقل شود).
هنگامی که فردی برای اولین بار به HIV مبتلا می شود، ممکن است یک بیماری خفیف تا متوسط همراه با تب داشته باشد. پس از فروکش کردن این علائم، ویروس در «حالت پنهان» باقی می ماند و باعث آسیب آهسته به سیستم ایمنی می شود. داروها می توانند افراد را برای سال ها و شاید حتی برای مدت نامحدود سالم نگه دارند. فرد مبتلا به عفونت HIV که به ایدز پیشرفت کرده است نیز می تواند از درمان با دارو بهره مند شود. در حالی که بیمار تحت درمان فعال باقی می ماند، می توان عملکرد سیستم ایمنی را به میزان قابل توجهی بازسازی کرد. فرد مبتلا به ایدز به دلیل آسیب به گلبول های سفید بدن که با بیماری مبارزه می کنند، در مبارزه با سایر بیماری ها مشکل زیادی دارد.
پیشرفت به سمت واکسن HIV از زمان جداسازی ویروس در سال 1983 آهسته بوده است. تنها سه واکسن HIV در آزمایشات بالینیِ اثربخشی آزمایش شدند.
به چند دلیل ساخت واکسن برای HIV مشکل است:
- HIV نسبت به سایر ویروس ها بسیار سریعتر جهش می یابد یا تغییر می کند. تهیه یک واکسن برای ویروسی که به سرعت در حال تغییر است برای محققان یک کار چالش برانگیز است.
- HIV به سلول های سیستم ایمنی آسیب می رساند. اما یک واکسن برای موثر بودن باید سیستم ایمنی را برای مبارزه با عامل بیماری تحریک کند. بنابراین، یک چالش پیش روی محققین تولید واکسنی برای HIV است که باید با سیستم ایمنی به گونه ای تعامل کند که بسیار متفاوت از رفتار طبیعی ویروس باشد.
تا به امروز، محققین چندین واکسن کاندید HIV تولید کرده اند اما هیچ کدام از آنها در فاز بالینی به اندازه کافی خوب عمل نکرده اند که تاییدیه دریافت کنند.
مطالب مشابه:
