تنگی کانال نخاع

تنگی ستون فقرات زمانی اتفاق می افتد که فضای داخل ستون فقرات خیلی کوچک باشد. این می تواند به نخاع و اعصابی که از طریق ستون فقرات حرکت می کنند فشار وارد کند. تنگی کانال نخاعی اغلب در ناحیه کمر و گردن رخ می دهد.

برخی از افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی هیچ علائمی ندارند. برخی دیگر ممکن است درد، احساس سوزن سوزن شدن، بی حسی و ضعف عضلانی را تجربه کنند. علائم ممکن است با گذشت زمان بدتر شوند.

شایع ترین علت تنگی ستون فقرات، تغییرات سایشی و پارگی در ستون فقرات مربوط به آرتریت است. افرادی که موارد شدید تنگی نخاعی دارند ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند.

جراحی می تواند فضای بیشتری در داخل ستون فقرات ایجاد کند که علائم ناشی از فشار بر نخاع یا اعصاب را کاهش دهد. اما جراحی نمی تواند آرتروز را درمان کند. بنابراین درد آرتریت در ستون فقرات ممکن است ادامه یابد.

تنگی کانال نخاعی می تواند هر کسی را درگیر کند، اما در افراد بالای 50 سال شایع تر است.

تنگی کانال نخاع معمولاً دو ناحیه از ستون فقرات را تحت تأثیر قرار می دهد:

• کمر (تنگی ستون فقرات کمری): ستون فقرات کمری از پنج استخوان (مهره) در قسمت پایین کمر تشکیل شده است. مهره های کمری که به نام های L1 تا L5 شناخته می شوند، بزرگترین مهره های ستون فقرات هستند.
• گردن (تنگی ستون فقرات گردنی): ستون فقرات گردن از هفت مهره در گردن تشکیل شده است. این مهره ها دارای برچسب C1 تا C7 هستند.

کمر میانی (نخاع قفسه سینه) نیز می تواند تنگی نخاع داشته باشد، اما نادر است.

شیوع تنگی نخاع:

تنگی کانال نخاع نسبتاً شایع است. تغییرات دژنراتیو ستون فقرات تا سن 50 سالگی تا 95 درصد افراد را تحت تاثیر قرار می دهد. تنگی ستون فقرات یکی از این تغییرات است. برای افراد بالای 65 سال که تحت عمل جراحی ستون فقرات قرار می گیرند، تنگی ستون فقرات کمری شایع ترین تشخیص است.

علائم:

تنگی کانال نخاعی اغلب بدون علائم است. هنگامی که علائم ظاهر می شوند، به آرامی شروع و با گذشت زمان بدتر می شوند. علائم بستگی به این دارد که کدام قسمت از ستون فقرات تحت تأثیر قرار گرفته است.

بسته به اینکه تنگی نخاع کجا و چقدر شدید است، ممکن است موارد زیر در گردن، پشت، بازوها، پاها، دست ها احساس کنند:

• درد
• بی حسی
• ضعف
• مور مور

تنگی کانال نخاعی معمولاً با گذشت زمان به کندی ایجاد می شود. به همین دلیل، ممکن است فرد برای مدتی هیچ علائمی نداشته باشد. حتی اگر در عکس برداری اشعه ایکس یا سایر آزمایشات تصویربرداری ظاهر شود. علائم ممکن است بیایند و بروند و روی هر فرد تأثیر متفاوتی بگذارند.

درد در ناحیه کمر (در قسمت پایین کمر):

تنگی ستون فقرات در ناحیه کمر می تواند باعث درد یا گرفتگی در یک یا هر دو پا شود. این اتفاق زمانی می افتد که فرد مدت طولانی بایستد یا زمانی که راه می رود. هنگامی که به جلو خم شده یا می نشیند، علائم بهتر می شوند. برخی افراد نیز کمردرد دارند.

این دردی است که از باسن شروع می شود و تا پایین ساق پا کشیده می شود. ممکن است تا پا ادامه یابد.

احساس سنگینی در پاها، که ممکن است منجر به گرفتگی در یک یا هر دو پا شود.

بی حسی یا احساس سوزن سوزن شدن در باسن، ساق یا پا.

دردی که با ایستادن طولانی مدت، راه رفتن یا پیاده روی در سراشیبی بدتر می شود.

دردی که با خم شدن به جلو، راه رفتن در سربالایی یا نشستن کاهش می یابد.

درد در گردن:

فرد می تواند علائم تنگی ستون فقرات گردن را در هر نقطه زیر نقطه فشردگی عصب در گردن خود احساس کند. علائم عبارتند از:

• گردن درد.
• بی حسی
• گزگز یا ضعف در دست، پا، پا یا بازو
• مشکلات راه رفتن و تعادل
• مشکلات روده یا مثانه
• کاهش عملکرد در دستان، مانند: مشکل در نوشتن یا بستن دکمه پیراهن.

فتق دیسک و خارهای استخوانی روی ستون فقرات: با بالا رفتن سن در ستون فقرات، احتمال ابتلا به خار استخوان یا فتق دیسک بیشتر می شود. این مشکلات

می توانند فضای موجود برای نخاع و اعصاب منشعب از آن را کاهش دهند.

علت:

تنگی ستون فقرات دلایل مختلفی دارد. تغییرات یا آسیب های مختلف در ستون فقرات می تواند باعث باریک شدن کانال نخاعی شود. علل به دو گروه اصلی تقسیم می شوند:

• اکتسابی (بعد از تولد در حال رشد است).
• مادرزادی (از بدو تولد).

تنگی اکتسابی ستون فقرات شایع تر است. این معمولاً از تغییرات “ساییدگی و پارگی” که به طور طبیعی در ستون فقرات با افزایش سن رخ می دهد، اتفاق می افتد و تنها 9 درصد موارد به دلایل مادرزادی است.

علل اکتسابی تنگی کانال نخاعی:

استخوان های ستون فقرات در یک ستون از جمجمه تا دنبالچه قرار می گیرند. آنها از طناب نخاعی محافظت می کنند که از سوراخی به نام کانال نخاعی عبور می کند. برخی از افراد با یک کانال نخاعی کوچک به دنیا می آیند. تنگی نخاعی اکتسابی به این معنی است که فرد بعد از تولد (معمولاً بعد از 50 سالگی) به آن مبتلا می‌شود. این موارد معمولاً به دلیل آسیب یا تغییراتی در ستون فقرات اتفاق می‌افتد که با افزایش سن رخ می‌دهد (تغییرات دژنراتیو). اما بیشتر تنگی های نخاعی زمانی اتفاق می افتد که چیزی برای کاهش فضای باز در ستون فقرات اتفاق می افتد.

• رشد بیش از حد استخوان یا خارهای استخوانی:

آسیب ساییدگی ناشی از آرتریت می تواند باعث رشد استخوان اضافی روی ستون فقرات شود که به آن خارهای استخوانی می گویند که می تواند به کانال نخاع فشار وارد کند. بیماری پاژه همچنین می تواند باعث رشد استخوان اضافی روی ستون فقرات شود.

• فتق دیسک:

دیسک ها بالشتک های نرمی هستند که به عنوان ضربه گیر بین استخوان های ستون فقرات عمل می کنند. اگر بخشی از مواد نرم داخلی دیسک به بیرون نشت کند، می تواند به نخاع یا اعصاب فشار وارد کند.

• رباط های ضخیم:

رباط‌ها نوارهای فیبری هستند که ستون فقرات را در کنار هم نگه می‌دارند. طناب‌های قوی که به نگه داشتن استخوان‌های ستون فقرات کمک می‌کنند، به مرور زمان سفت و ضخیم می‌شوند. رباط های ضخیم می توانند به کانال نخاع فشار وارد کنند.

• کیست ها یا تومورهای نخاعی:

به ندرت، تومورها می توانند در داخل کانال نخاعی ایجاد شوند، اما رشد در طناب نخاعی یا بین نخاع و مهره ها می تواند کانال نخاعی را باریک کند.

• آسیب های ستون فقرات:

تصادفات رانندگی و سایر آسیب‌ها می‌توانند باعث شکستگی یا جابجایی استخوان‌های ستون فقرات شوند. تورم بافت مجاور درست پس از جراحی کمر نیز می تواند بر نخاع یا اعصاب فشار وارد کند.

عوامل خطر:

اکثر افراد مبتلا به تنگی نخاعی بالای 50 سال سن دارند. افراد جوانتر در صورت داشتن اسکولیوز یا سایر مشکلات ستون فقرات ممکن است در معرض خطر بیشتری برای تنگی نخاع باشند.

درد تنگی کانال نخاعی به چه صورت است:

درد ناشی از تنگی کانال نخاعی می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. برخی آن را به عنوان درد مبهم یا حساسیت توصیف می کنند. برخی دیگر آن را به عنوان یک احساس الکتریکی یا سوزش توصیف می کنند. درد می تواند بیاید و برود.

تشخیص:

پزشک ممکن است علائم و سابقه پزشکی بررسی کند، معاینه انجام دهد. همچنین ممکن است برای کمک به یافتن مشکل به آزمایش تصویربرداری نیاز داشته باشد.

این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

اشعه ایکس: عکس برداری با اشعه ایکس از پشت می تواند تغییرات استخوانی را نشان دهد که ممکن است فضای داخل کانال نخاع را کوچکتر کند.

MRI :MRI از یک آهنربای قدرتمند و امواج رادیویی برای تولید تصاویر دقیق از بافت سخت و نرم استفاده می کند. این آزمایش می تواند آسیب به دیسک ها و رباط ها را تشخیص دهد. همچنین می تواند تومورهایی را که ممکن است وجود داشته باشد را نشان دهد.

سی تی اسکن (CT) یا سی تی اسکن میلوگرام: اگر شخصی نتواند ام آر آی انجام دهد، ممکن است نیاز به سی تی اسکن داشته باشد. این آزمایش تصاویر اشعه ایکس گرفته شده از زوایای مختلف را ترکیب می کند. در CT میلوگرام، رنگ حاجب برای مشخص کردن نخاع و اعصاب تزریق می‌شود که می تواند فتق دیسک، خار استخوان و تومور را نشان دهد.

درمان:

درمان تنگی کانال نخاعی بستگی به شدت علائم فرد دارد.

داروها

پزشک ممکن است داروهای زیر را تجویز کند:

• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): اگر مسکن‌های رایج به اندازه کافی تسکین ندهند، داروهای NSAID تجویزی ممکن است مفید باشند.
• داروهای ضد افسردگی دوزهای شبانه داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، مانند: آمی تریپتیلین، می تواند به کاهش درد مزمن کمک کند.
• داروهای ضد تشنج: برخی از داروهای ضد تشنج مانند: گاباپنتین (Neurontin، Gralise) برای کاهش درد ناشی از اعصاب آسیب دیده استفاده می شود.
• مواد افیونی داروهایی مانند: اکسی کدون (Oxycontin، Roxicodone، دیگران) و هیدروکودون (Hysingla ER) می توانند اعتیاد آور باشند.

فیزیوتراپی:

یک فیزیوتراپیست می تواند تمریناتی را به فرد آموزش دهد که ممکن است کمک کند:

• قدرت و استقامت خود را افزایش دهد.
• انعطاف پذیری و ثبات ستون فقرات را حفظ کند.
• تعادل خود را بهبود بخشید.

داروهای استروئیدی:

ریشه های عصبی ممکن است در نقاطی که نیشگون گرفته می شوند تحریک شده و متورم شوند. تزریق یک داروی استروئیدی به فضای اطراف عصب تحت فشار ممکن است به کاهش التهاب و تسکین بخشی از درد کمک کند.

با این حال، تزریق استروئید ممکن است بهترین انتخاب برای تنگی نخاع نباشد. برخی از مطالعات نشان داده‌اند که تزریق ترکیبی استروئید و داروی بی‌حس‌کننده کمردرد را بهتر از تزریق داروی بی‌حس‌کننده به تنهایی تسکین نمی‌دهد. حائز اهمیت است زیرا استروئیدها می توانند عوارض جانبی جدی ایجاد کنند. تزریق مکرر استروئید می تواند استخوان ها، تاندون ها و رباط های مجاور را ضعیف کند. به همین دلیل است که شخص اغلب باید چندین ماه قبل از تزریق استروئید دیگر صبر کند.

روش سوزن برای رباط های ضخیم:

گاهی اوقات، رباط پشت ستون فقرات کمری بیش از حد ضخیم می شود. ابزارهای سوزن مانندی که از طریق پوست وارد می شوند می توانند بخشی از رباط را از بین ببرند. که می تواند فضای بیشتری در کانال نخاع ایجاد کند تا فشار روی ریشه های عصبی کاهش یابد. ممکن است به فرد دارویی تجویز شود تا کمک کند در طول عمل احساس آرامش کند.

اعمال جراحی برای ایجاد فضای بیشتر در کانال نخاعی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

لامینکتومی: در این جراحی قسمت پشتی (لامینا) استخوان آسیب دیده ستون فقرات برداشته می شود. این کار با ایجاد فضای بیشتر در اطراف اعصاب، فشار روی اعصاب را کاهش می دهد. در برخی موارد، ممکن است لازم باشد آن استخوان با سخت افزار فلزی و پیوند استخوان به استخوان های ستون فقرات مجاور متصل شود.

لامینوتومی: در این جراحی تنها بخشی از لامینا برداشته می شود. جراح سوراخی را به اندازه کافی بزرگ می کند تا فشار را در یک نقطه خاص کاهش دهد.

لامینوپلاستی: این جراحی فقط بر روی استخوان های ستون فقرات در گردن انجام می شود. با ایجاد یک لولا بر روی لامینا، فضای داخل کانال نخاعی را بزرگتر می کند. سخت افزار فلزی شکاف در بخش باز شده ستون فقرات را پر می کند.

در بیشتر موارد، این اعمال به کاهش علائم تنگی نخاع کمک می کند. اما علائم برخی افراد پس از جراحی ثابت می ماند یا بدتر می شود. خطرات جراحی عبارتند از:

• عفونت
• لخته شدن خون در ورید پا
• پارگی غشایی که نخاع را می پوشاند.

شیوه زندگی و درمان های خانگی:

پزشک ممکن است پیشنهاد دهد:

• مسکن ها: داروهایی که می‌توان بدون نسخه دریافت کرد مانند: آسپرین، ایبوپروفن، ناپروکسن سدیمو استامینوفن که می‌توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند.
• کاهش وزن: کاهش وزن اضافی می تواند با برداشتن مقداری فشار از ناحیه کمر، درد را کاهش دهد.
• ورزش: تمرینات کششی و تقویتی ممکن است به کاهش علائم کمک کند.
• وسایل کمکی راه رفتن: عصا و واکرها علاوه بر ایجاد ثبات، می توانند با خم شدن به جلو در حین راه رفتن و به تسکین درد کمک کنند.

درمان های جایگزین:

درمان‌ های جایگزین ممکن است با درمان‌ های مرسوم برای کمک به مقابله با درد تنگی ستون فقرات استفاده شود. آنها عبارتند از:

• ماساژ درمانی
• درمان کایروپراکتیک
• طب سوزنی

عوارض تنگی کانال نخاع:

در موارد شدید، تنگی کانال نخاعی می تواند باعث عدم کنترل مثانه یا روده (بی اختیاری) شود. همچنین می تواند به دلیل مشکلات عصبی مانند: اختلال نعوظ یا آنورگاسمی باعث اختلال عملکرد جنسی شود.

که بسیار نادر است، اما موارد شدید تنگی نخاعی می تواند باعث فلج جزئی یا کامل پا شود.

زمان مراجعه به پزشک:

اگر فرد متوجه کمردرد جدید یا علائم دیگری مانند: سوزن سوزن شدن یا ضعف در اندام های خود شود، توصیه می شود به پزشک مراجعه شود.

مطالب مشابه:

منابع: mayoclinic ، my.clevelandclinic