تروما در بارداری
تروما علت اصلی مرگ غیر زایمانی در مادران باردار است که 7 درصد از تمام بارداری ها را تحت تأثیر قرار می دهد. اغلب تروما درسه ماهه سوم رخ می دهد. ترومای بزرگ با 7 درصد از مرگ و میر مادران و 80 درصد از مرگ و میر جنین مرتبط است.
تصادفات با وسایل نقلیه موتوری شایع ترین علت ترومای بلانت در بارداری است که 50 درصد موارد را تشکیل می دهد. سقوط به دلیل بی ثباتی، به ویژه در اواخر بارداری، 22 درصد دیگر از آسیب ها را نشان می دهد.
بیشتر ضربه ها تصادفی یا غیرعمدی هستند. اگرچه میزان خشونت یا تجاوز از شریک جنسی صمیمی در طول بارداری افزایش می‌یابد، اما این موارد تنها ۲ تا ۳ درصد از کل آسیب‌های دوران بارداری را تشکیل می‌دهند.
هنگامی که آسیب رخ می دهد، آناتومی مادر باردار محافظت عالی از جنین را فراهم می کند، با دیواره های ضخیم رحم و مایع آمنیوتیک به جلوگیری از شوک کمک می کند. با این حال، جنین با رشد بیشتر در معرض آسیب احتمالی قرار می گیرد و رحم محافظت استخوانی لگن را ترک می کند.
خطر مرگ جنین و مادر در اثر تروما:
جداشدگی جفت شایع ترین علت مرگ جنین بر اثر ضربه در بارداری است. نیروی ناشی از ضربه می تواند جفت را از دیواره رحم جدا کرده و منجر به مرگ جنین شود. پارگی رحم، اگرچه نادر است، اما معمولا در سه ماهه سوم رخ می دهد و با خطر بالای مرگ و میر جنین و مادر همراه است.
دکتر لومیس می گوید: «حتی یک آسیب جزئی می تواند منجر به از دست دادن جنین شود. هر زن حامله‌ای که به‌طور ضربه‌ای آسیب دیده است باید توسط متخصص زنان و زایمان معاینه شود تا اطمینان حاصل شود که خونریزی واژن، پارگی زودرس پرده‌ها، انقباضات رحمی وجود ندارد – هر چیزی که می‌تواند منجر به عوارض شود.»
از دست دادن علائم اولیه شوک در یک بیمار باردار نیز می تواند منجر به خطر بالای مرگ و میر مادر و جنین شود.
مدیریت تروما در بارداری:
مدیریت یک مورد تروما در بارداری می تواند یک موقعیت احساسی باشد.
دکتر لومیس می‌گوید: «هر زمانی که با دو بیمار که به‌عنوان یک بیمار وارد می‌شوند، با یک موقعیت استرس بالاتر روبه‌رو می‌شوید»، می‌گوید که گاهی اوقات مادران باردار که با آسیب‌های تروماتیک مواجه می‌شوند، هیستریک می‌شوند و اعضای خانواده‌ای که شور و اشتیاق بالایی دارند می‌توانند در معرض خطر باشند.
در صورت وجود، از یک مددکار اجتماعی یا پرستار در دسترس برای کمک به مدیریت اعضای خانواده و نیازهای آنها درخواست کنید.
زنان باردار آسیب دیده در ابتدا باید مانند زنان غیر باردار درمان شوند. هدف اول ارزیابی راه هوایی، تنفس و گردش خون مادر و ایجاد ثبات قلبی-ریوی مادر است. احیای مادر نتایج جنین را بهینه می کند.
فراتر از حواس پرتی توسط جنین، چندین دام بالقوه دیگر وجود دارد که هنگام درمان مادران باردار باید از آنها اجتناب کرد، مانند:
حمل و نقل نامناسب:
زنان باردار ممکن است وضعیت معمولی به پشت خوابیدن را روی تخته پشتی تحمل نکنند. ورید اجوف تحتانی ممکن است توسط رحم حاملگی تحت فشار باشد و باعث شود بیمار در معرض خطر سندرم فشار خون به پشت قرار گیرد. برای جلوگیری از این خطر، بیمار را روی تخت قرار دهید تا سمت چپ کمی به سمت پایین و سمت راست کمی بالا باشد.
افزایش امتیاز شدت آسیب:
همان میزان شدت آسیب که برای زنان غیرباردار اعمال می شود، برای مادران باردار نیز صدق می کند. فقط به این دلیل که بیمار باردار است، این میزان نباید افزایش یابد.
عدم تشخیص نارسایی تنفسی:
در یک مادر باردار، حجم دم و بازدم بزرگتر می شود و سرعت تنفس برای سازگاری با رحم در حال رشد تغییر می کند. بنابراین، برای یک زن باردار، حتی آنچه شبیه گازهای خون طبیعی یا مقادیر آزمایشگاهی به نظر می رسد، ممکن است در واقع نشانه نارسایی تنفسی قریب الوقوع باشد. لوله گذاری اولیه و مدیریت راه هوایی می تواند نجات دهنده باشد.
انجام احیا ناکافی:
اگر بیمارستانی دارای منبع خونی باشد، پزشکان باید آن را در صورت اندیکاسیون بالینی تجویز کنند، در حالی که تشخیص زنان باردار به حجم بیشتری نسبت به زنان غیرباردار نیاز دارند.
انجام معاینه واژن:
معاینه واژینال برای اطلاع از وجود مشکلات، به ویژه خونریزی واژینال، وجود بند ناف یا از دست دادن مایع آمنیوتیک، برای مدیریت مناسب بیمار بسیار مهم است.
از دست دادن علائم اولیه شوک:
زنان باردار می توانند از نظر فیزیولوژیکی به خوبی جبران کنند و ممکن است تا زمانی که دچار خونریزی قابل توجهی نشوند دچار شوک نشوند. بنابراین، پزشکان می توانند به طور ناخواسته یک پنجره حیاتی برای اجرای احیا با حجم کافی با مایع یا خون IV را دور بزنند.
دکتر لومیس می گوید: حتی اگر مادر ظاهر خوبی داشته باشد و علائم حیاتی طبیعی داشته باشد، ممکن است نشانه هایی از ناراحتی جنین وجود داشته باشد. بدن مادر رحم را یک عضو حیاتی نمی‌داند، بنابراین در صورت نیاز، خون از رحم دور می‌شود، که می‌تواند منجر به آسیب جدی و ناگهانی جنین شود.
تعیین گروه خونی:
همچنین برای مراقبت از زنان باردار با آسیب تروماتیک، انجام گروه بندی خون برای تعیین وضعیت (D)Rh ضروری است. زنان (D)Rh منفی با ترومای اساسی که قبلاً آلوئیمونیزه نشده اند، باید گلوبولین ضد D دریافت کنند. برای تعیین خونریزی جنینی-مادری(FMH)، می توان آزمایش کلیهاور-بتکه را انجام داد.
به دلیل دشواری در تعیین اینکه آیا آسیب مستقیم به جنین اتفاق افتاده یا خیر، پرسش از مادر در مورد حرکت جنین و انجام سونوگرافی می تواند اطلاعات اضافی مورد نیاز را فراتراز معاینه بالینی ارائه دهد.
به طور کلی، ارائه دهندگان در خلیج تروما می توانند داروها را برای زنان باردار مانند هر بیمار ترومایی دیگر تجویز کنند. دکتر لومیس توضیح می دهد که اطلاعات محدودی در ارتباط با خطرات تصویربرداری رادیوگرافی مدرن برای جنین متولد نشده وجود دارد.
او می‌گوید: خارج از سه ماهه اول – و قطعاً در سه ماهه سوم – خطر نسبتاً محدود است.
دکتر لومیس می‌گوید: به طور کلی، خطرات در مقابل منافع باید سنجیده شود و پزشکان باید بر این اساس پیش بروند. خطر تشعشعات برای جنین وجود دارد، اما اگر مادر بر اثر یک آسیب ناشناخته بمیرد، جنین نیز زنده نخواهد ماند.
پس از معاینه و درمان، پزشکان باید نسبت به پذیرش و مراقبت از آسیب ها اقدام کنند. اگر هیچ آسیبی شناسایی نشد، بیماران باردار باید به مدت شش ساعت یا حتی بیشتر در موارد آسیب سطح بالاتر یا ناراحتی جنین تحت نظر باشند.
مطالب مشابه:
تروما هنگام تولد چیست؟
اضطراب و بارداری
آنتی بیوتیک و دوران بارداری
مرده زایی چیست؟
BMI و ناباروری
منبع: mayoclinic
