سکته گوش یا ناشنوایی ناگهانی
کاهش شنوایی ناگهانی
کم شنوایی ناگهانی به کاهش شنوایی میگویند که بدون هشدار و بدون هیچ دلیل مشخصی شروع می شود و طی 24 ساعت یا کمتر ایجاد می شود. کم شنوایی در اندام شنوایی گوش داخلی (حلزون گوش) یا در عصب شنوایی ایجاد می شود. نه در گوش میانی یا خارجی.
کم شنوایی شدید ناگهانی و ناشنوایی در یک گوش هر دو از علائم شایع سکته گوش هستند. سکته گوش به عنوان کم شنوایی حسی عصبی ناگهانی نیز شناخته می شود. در عرض سه روز، بیماران به طور ناگهانی بخشی یا تمام توانایی شنوایی خود را از دست می دهند. به همین سبب، ممکن است دچار سرگیجه ناگهانی، وزوز گوش و گوش درد شوند. در مرحله اولیه، بسیاری از افراد علائم را جدی نمی‌گیرند. زیرا ممکن است فکر کنند که تنها به دلیل انسداد مجرای گوش ناشی از جرم گوش است. برخی حتی ممکن است فکر کنند که علائم پس از مدتی ناپدید می شوند. در نتیجه زمان مشاوره پزشکی به تاخیر می افتد.
در واقع کم شنوایی حسی عصبی ناگهانی یک وضعیت اورژانسی محسوب می شود و دو هفته اول پس از شروع بیماری دوره طلایی درمان است. پس از تشخیص ناهنجاری های شنوایی، بیماران باید در اسرع وقت به دنبال مشاوره پزشکی باشند. در صورت عدم درمان به موقع و مناسب، بهبود شنوایی از دست رفته برای بیماران ممکن است دشوار باشد. در بدترین حالت، این وضعیت حتی ممکن است به ناشنوایی دائمی منجر شود.
چه عواملی باعث سکته گوش می شود؟
سکته گوش فقط برای افراد مسن اتفاق نمی افتد. اساساً، همه شانس مساوی در رنج بردن از چنین وضعیت پزشکی دارند. علل سکته گوش هنوز ناشناخته است. با این حال، عموماً ناشی از عفونت های ویروسی است که به اعصاب شنوایی یا گوش داخلی حمله می کند. برای مثال، هرپس زوستر و آنفولانزا ممکن است منجر به کاهش ناگهانی شنوایی شوند.
یکی دیگر از علل سکته گوش، انسداد عروق است که شبیه به سکته مغزی است. در آن اعصاب شنوایی به دلیل خون رسانی غیرطبیعی آسیب می بینند. کاهش شنوایی ناگهانی میتواند نشانه ای از یک بیماری زمینه ای باشد. مانند بیماری منیر (Labyrinthitis) (اختلال در تعادل مایعات در گوش داخلی)، بیماری گوش داخلی خود ایمنی (زمانی که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت های گوش داخلی حمله می‌کند). یا تومور عصب شنوایی (نوروم آکوستیک) که این عوامل و تومورها بسیار نادر هستند. با MRI می توان آنها را رد کرد. همچنین دلایل احتمالی زیادی برای کاهش شنوایی وجود دارد.
برخی از علائم سکته گوش یا ناشنوایی ناگهانی می تواند نشان دهنده علت احتمالی به وجود آمدن این مشکل باشد:
چگونه سکته گوش را تشخیص و درمان کنیم؟
در اکثر موارد بالینی نمی توان علل واقعی را شناسایی کرد. اما پزشکان معمولاً ابتدا مجرای شنوایی خارجی بیماران را بررسی می کنند تا احتمال وجود شرایطی مانند آسیب پرده گوش را رد کنند. سپس آزمایشات شنوایی را انجام می دهند. اگر توانایی شنوایی بیمار در هر دو طرف کاهش شنوایی تا 30 دسی بل (dB) یا بیشتر را در سه آزمایش فرکانس متوالی نشان دهد، مشاهده می شود که او دچار کم شنوایی ناگهانی است.
درمان سکته گوش عمدتاً شامل تجویز استروئیدهای خوراکی است که به کاهش التهاب کمک می کند. داروهای ضد ویروسی و گشادکننده عروق نیز ممکن است برای بهبود خون رسانی به گوش تجویز شود. اگر وضعیت حل نشود، پزشکان ممکن است آزمایش تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) را برای بیماران تجویز کنند تا به تشخیص اینکه آیا سکته ناگهانی گوش در نتیجه تومور است یا خیر کمک کند.
برخی از بیماران پس از دریافت درمان دارویی می توانند شنوایی خود را بازیابی کنند، در حالی که برخی نمی توانند. برای افزایش شانس درمان، بیماران مبتلا به سکته گوش باید در اسرع وقت تحت درمان قرار گیرند. اگر کسی شک یا علائمی دارد، باید در اسرع وقت یک معاینه پزشکی دقیق با متخصصان گوش و حلق و بینی انجام دهد.
چگونه از سکته گوش جلوگیری کنیم؟
زندگی سالم
بیماران مبتلا به بیماری های مزمن و افراد با ایمنی پایین تر در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سکته گوش هستند. عادات خوب زندگی، تغذیه سالم و خواب کافی برای کاهش خطر ابتلا به این بیماری ضروری است.
پیشگیری از آنفولانزا
از آنجایی که برخی موارد مربوط به آنفولانزاست، توجه بیشتر به پیشگیری از آنفولانزا می تواند احتمال ابتلا به سکته گوش را کاهش دهد.
حفظ ثبات عاطفی
بی ثباتی عاطفی می تواند باعث عدم تعادل در تنظیم مایع عصبی-هومورال در بدن شود. در نتیجه بر گردش خون در گوش تأثیر بگذارد. بنابراین، حفظ خلق و خوی آرام و اجتناب از نوسانات عاطفی مهم است.
درمان کم شنوایی بستگی به علت ایجاد آن دارد. گاهی اوقات ممکن است پزشک عمومی بتواند علت را درمان کند، به عنوان مثال:
عفونت گوش ممکن است با آنتی بیوتیک درمان شود.
تجمع جرم گوش ممکن است با قطره گوش درمان شود یا برداشته شود.
اگر کم شنوایی شما ناشی از چیزی نیست که پزشک عمومی بتواند آن را درمان کند، ممکن است شما را برای آزمایشات و درمان بیشتر به متخصص شنوایی ارجاع دهد.
سمعک و ایمپلنت
اگر کم شنوایی دائمی دارید، متخصص اغلب سمعک را توصیه می کند. سمعک شنوایی شما را کامل نمی کند. اما صداها را برای شما بلندتر و واضح تر می کند.
برخی از افراد ممکن است به ایمپلنت شنوایی نیاز داشته باشند. ایمپلنت به جمجمه شما متصل می شوند یا در عمق گوش شما قرار می گیرند.
چهار سطح ناشنوایی یا اختلال شنوایی وجود دارد:
ناشنوایی خفیف یا اختلال شنوایی خفیف: فرد فقط می تواند صداهایی بین 25 تا 29 دسی بل (dB) را تشخیص دهد. برای آنها ممکن است درک کلماتی که دیگران می گویند دشوار باشد. به خصوص اگر صدای پس زمینه زیاد باشد.
ناشنوایی متوسط یا اختلال شنوایی متوسط: فرد فقط می تواند صداهای بین 40 تا 69 دسی بل را تشخیص دهد. پیگیری مکالمه با استفاده از شنوایی به تنهایی بدون استفاده از سمعک بسیار دشوار است.
ناشنوایی شدید: فرد فقط صداهای بالاتر از 70 تا 89 دسی بل را می شنود. افراد ناشنوای شدید برای برقراری ارتباط باید لب‌خوانی کنند یا از زبان اشاره استفاده کنند. حتی اگر سمعک داشته باشند.
ناشنوایی عمیق: هر کسی که صدای زیر 90 دسی بل را نمی شنود، ناشنوایی عمیق دارد. برخی از افراد مبتلا به ناشنوایی عمیق اصلا نمی توانند چیزی را در هر سطح دسی بل بشنوند. ارتباط با زبان اشاره، لب خوانی یا خواندن و نوشتن انجام می شود.
تست غربالگری عمومی
پزشک ممکن است از بیمار بخواهد که یک گوش خود را بپوشاند و توضیح دهد که چگونه کلماتی را که با صداهای مختلف بیان می شود می شنوند. همچنین حساسیت به صداهای دیگر را بررسی می کند. اگر پزشک مشکوک به مشکل شنوایی باشد، احتمالاً به متخصص گوش، حلق و بینی (ENT) یا شنوایی سنج یا ادیومتری (Audiometry) ارجاع داده می شود. کمک برای افراد مبتلا به انواع کم شنوایی در دسترس است. درمان هم به علت و هم به شدت ناشنوایی بستگی دارد.
کم شنوایی حسی عصبی غیر قابل درمان است. زمانی که سلول های مویی حلزون صدمه دیده باشند، قابل ترمیم نیستند. با این حال، درمان ها و استراتژی های مختلف می تواند به بهبود کیفیت زندگی فرد کمک کند.
مطالب مشابه:
سرطان مغز
سندرم ناخنک چندگانه
کاربرد آزمایش قند خون
بیماری تای ساکس
منبع: medicalnewstoday ، qhms ، nhs ، mountsinai
