سرطان پروستات
سرطان پروستات سرطانی است که در پروستات رخ می دهد. پروستات غده گردویی شکل کوچک در مردان است که مایع منی تولید می کند که اسپرم را تغذیه و حمل می کند.
سرطان پروستات یکی از شایع ترین انواع سرطان است. بسیاری از سرطان های پروستات به کندی رشد می کنند و به غده پروستات محدود می شوند، جایی که ممکن است آسیب جدی وارد نکنند. با این حال، در حالی که برخی از انواع سرطان پروسات به کندی رشد می کنند و ممکن است به حداقل درمان نیاز داشته باشند یا نیازی به درمان نداشته باشند، انواعی دیگر تهاجمی هستند و می توانند به سرعت گسترش یابند.
سرطان پروستات که در مراحل اولیه تشخیص داده می شود – زمانی که هنوز محدود به غده پروستات است – بهترین شانس را برای درمان موفقیت آمیز دارد.
علائم سرطان پروستات:
سرطان پروستات ممکن است در مراحل اولیه خود هیچ علامت یا نشانه ای ایجاد نکند.
سرطان پروستات که پیشرفته تر است ممکن است علائم و نشانه هایی مانند:
- مشکل ادرار کردن
- کاهش نیرو در جریان ادرار
- خون در ادرار
- خون در منی
- درد استخوان
- کاهش وزن بدون دلیل
- اختلال در نعوظ
بروز دهد.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
در صورت داشتن هر گونه علائم و نشانه پایداری که شما را نگران می کند، به پزشک مراجعه کنید.
علل:
علت سرطان پروستات شناخته شده نیست.
پزشکان می دانند که سرطان پروستات زمانی شروع می شود که سلول ها در پروستات تغییراتی در DNA خود ایجاد می کنند. DNA سلول حاوی دستورالعمل هایی است که به سلول می گوید چه کاری انجام دهد. این تغییرات به سلول ها می گوید که سریع تر از سلول های عادی رشد و تقسیم شوند. زمانی که سلول های دیگر می میرند، سلول های غیرطبیعی به زندگی خود ادامه می دهند.
سلول های غیرطبیعی تجمع یافته، توموری را تشکیل می دهند که می تواند رشد کند و به بافت مجاور حمله کند. با گذشت زمان، برخی از سلول های غیرطبیعی می توانند جدا شوند و به سایر قسمت های بدن گسترش یابند (متاستاز).
فاکتورهای خطر:
فاکتورهایی که می توانند خطر ابتلا به سرطان پروستات را افزایش دهند عبارتند از:
- سن بالا: با افزایش سن خطر ابتلا به سرطان پروستات افزایش می یابد. بعد از 50 سالگی بیشتر شایع است.
- نژاد: بنا به دلایلی که هنوز مشخص نشده است، افراد سیاه پوست نسبت به سایر نژادها بیشتر در معرض خطر ابتلا به این سرطان هستند. در افراد سیاه پوست، همچنین احتمال تهاجمی یا پیشرفته بودن بیماری بیشتر است.
- سابقه خانوادگی: اگر یکی از خویشاوندان خونی، مانند والدین، خواهر و برادر یا فرزند، مبتلا به سرطان پروستات باشد، ممکن است خطر ابتلا برای سایر افراد خانواده افزایش یابد. همچنین اگر سابقه خانوادگی ژن هایی دارید که خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش می دهند (BRCA2 یا BRCA1) یا سابقه خانوادگی بسیار قوی سرطان سینه دارید، خطر ابتلا به سرطان پروستات افزایش می یابد.
- چاقی: افرادی که چاق هستند در مقایسه با افرادی که دارای وزن سالم هستند بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان پروستات هستند، هر چند مطالعات نتایج متفاوتی را نشان داده اند. در افراد چاق احتمال اینکه سرطان تهاجمی تر و پیشرفته تر باشد بیشتر است و این احتمال بیشتر است که بعد از درمان اولیه مجدد عود کند.
عوارض سرطان پروستات:
عوارض سرطان پروستات و درمان های آن عبارتند از:
- سرطانی که گسترش می یابد (متاستاز می دهد): سرطان پروستات می تواند به اندام های مجاور مانند مثانه گسترش یابد یا از طریق جریان خون یا سیستم لنف به استخوان ها یا دیگر اندام ها برسد. سرطان پروستاتی که به استخوان ها گسترش می یابد می تواند باعث درد و شکستگی استخوان ها شود. هنگامی که سرطان پروستات به نواحی دیگر بدن گسترش یافته است، ممکن است هنوز به درمان پاسخ بدهد و ممکن است قابل کنترل باشد. اما بعید است که بهبود یابد (کامل درمان شود).
- بی اختیاری: هم سرطان پروستات و هم درمان آن می تواند باعث بی اختیاری ادراری شود. درمان بی اختیاری بستگی به نوع و شدت آن دارد و این احتمال وجود دارد که به مرور زمان بهبود یابد. گزینه های درمان ممکن است شامل دارو، کاتتر و جراحی باشد.
- اختلال در نعوظ: اختلال در نعوظ می تواند ناشی از سرطان پروستات یا درمان آن از جمله جراحی، پرتودرمانی یا هورمون درمانی باشد. داروها، دستگاه های خلا که به نعوظ و جراحی کمک می کنند برای درمان اختلال نعوظ در دسترس هستند.
پیشگیری:
فرد می تواند خطر ابتلا به سرطان پروستات را کاهش دهد اگر:
-
یک رژیم غذایی سالم سرشار از میوه و سبزیجات انتخاب کند:
انواع مختلف میوه ها، سبزیجات و غلات کامل را مصرف کنید. میوه ها و سبزیجات حاوی مقادیر زیادی ویتامین و مواد مغذی هستند که می تواند با سلامتی فرد ارتباط داشته باشد.
اینکه آیا فرد می تواند از طریق رژیم غذایی از سرطان پروستات پیشگیری کند یا نه هنوز به اثبات نرسیده است. اما خوردن یک غذای سالم با انواع مختلف میوه ها و سبزیجات می تواند به بهبود سلامت عمومی فرد کمک کند.
-
به جای مکمل ها، غذاهای سالم را انتخاب کنید:
هیچ مطالعه ای نشان نداده است که مکمل ها نقشی در کاهش خطر ابتلا به سرطان پروستات دارند. در عوض، غذاهایی انتخاب کنید که غنی از ویتامین و مواد معدنی هستند بنابراین شما می توانید سطوح سالم ویتامین ها را در بدن خود حفظ کنید.
-
اکثر روزهای هفته را ورزش کنید:
ورزش سلامت عمومی بدن را بهبود می بخشد، به حفظ وزن کمک می کند و خلق و خوی شما را بهبود می بخشد. سعی کنید بیشتر روزهای هفته ورزش کنید. اگر تازه شروع به ورزش کرده اید، آهسته شروع کنید و هر روز زمان بیشتری را به ورزش اختصاص دهید.
-
وزن سالم را حفظ کنید:
اگر وزن فعلی شما سالم است، با انتخاب یک رژیم غذایی سالم و ورزش در بیشتر روزهای هفته، برای حفظ آن تلاش کنید. همچنین اگر نیاز به کاهش وزن دارید، مدت زمان بیشتری را به ورزش اختصاص دهید و تعداد کالری های که در روز دریافت می کنید کاهش دهید. برای تنظیم یک برنامه برای کاهش وزن می توانید از پزشک خود یا یک متخصص تغذیه کمک بگیرید.
-
در مورد افزایش خطر ابتلا به سرطان پروستات با پزشک خود صحبت کنید:
اگر خطر ابتلا به سرطان پروستات در شما بسیار بالاست، ممکن است پزشک برای شما دارو یا روش درمانی دیگری برای کاهش این خطر تجویز کند. برخی از مطالعات نشان می دهد که مصرف مهارکننده های 5-آلفا ردوکتاز، از جمله فیناستراید و دوتاستراید ممکن است خطر کلی ابتلا به سرطان پروستات را کاهش دهد. این داروها برای کنترل بزرگی غده پروستات و ریزش مو استفاده می شود.
با این حال، برخی شواهد نشان می دهد که افرادی که از این داروها استفاده می کنند ممکن است خطر ابتلا به نوع جدی تری از سرطان پروستات (سرطان درجه بالا) را افزایش دهند. اگر در مورد خطر ابتلا به این سرطان نگران هستید، با پزشک خود مشورت کنید.
غربالگری برای سرطان پروستات:
آزمایش سرطان پروستات برای مردان سالم بدون علامت بحث برانگیز است. در میان سازمان های پزشکی اختلاف نظر وجود دارد که آیا مزایای آزمایش بر خطرات احتمالی آن بیشتر است یا نه.
اکثر سازمان های پزشکی مردان 50 ساله را تشویق می کنند تا در مورد مزایا و معایب غربالگری سرطان پروستات با پزشک خود مشورت کنند.
تست های غربالگری پروستات ممکن است شامل:
- معاینه دیجیتال رکتوم (DRE): در طول DRE پزشک یک انگشت دستکش دار و روغن کاری شده را وارد رکتوم می کند تا پروستات را که در مجاورت راست روده قرار دارد، معاینه کند. اگر پزشک هر گونه ناهنجاری در بافت، شکل یا اندازه غده پیدا کند ممکن است آزمایشات بیشتری تجویز کند.
- آزمایش آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA): نمونه خون از ورید بازو گرفته می شود و برای PSA آنالیز می شود. PSA ماده ای است که به طور طبیعی توسط این غده تولید می شود. در حالت طبیعی مقدار کمی از PSA در جریان خود است. اگر سطح بالاتر از حد معمول در خون یافت شود، ممکن است نشان دهنده عفونت پروستات، التهاب، بزرگ شدن یا سرطان باشد.
تشخیص سرطان پروستات:
اگر غربالگری سرطان پروستات یک وضعیت غیرطبیعی را تشخیص دهد، پزشک ممکن است برای تعیین اینکه فرد به سرطان مبتلا ست یا خیر تست های بیشتری را تجویز کند. از جمله:
- سونوگرافی: در طی سونوگرافی ترانس رکتال، یک پروب کوچک، به اندازه و شکل سیگار برگ وارد رکتوم می شود. این پروب از امواج صوتی برای ایجاد تصویری از غده پروستات استفاده می کند.
- MIR: در برخی شرایط، پزشک ممکن است اسکن MRI از پروستات را توصیه کند تا تصویری با جزئیات بیشتر بدست آورد. تصاویر MIR ممکن است به پزشک کمک کنند تا برنامه ای برای برداشت نمونه های بافت پروستات تنظیم کند.
- جمع آوری نمونه از بافت پروستات: برای تعیین اینکه آیا سلول های سرطانی در پروستات وجود دارند یا خیر، پزشک ممکن است تهیه بیوپسی پروستات را توصیه کند. بیوپسی اغلب با استفاده از یک سوزن نازک انجام می شود که برای جمع آوری بافت وارد پروستات می شود. سپس برای بررسی نمونه به آزمایشگاه ارسال می شود.
تعیین تهاجمی بودن سرطان:
هنگامی که بیوپسی وجود سرطان را تایید کرد، مرحله بعدی تعیین سطح تهاجمی (درجه) سلول های سرطانی است. یک پزشک در آزمایشگاه نمونه ای از سلول های سرطانی را بررسی می کند تا مشخص شود که سلول های سرطانی چقدر با سلول های سالم تفاوت دارند. درجه تفاوت بالاتر نشان دهنده سرطان تهاجمی تر است که احتمال گسترش سریع آن بیشتر است.
تکنیک های مورد استفاده برای تعیین تهاجمی بودن سرطان شامل:
- نمره گلیسون: رایج ترین مقیاسی که برای ارزیابی درجه سلول های سرطانی پروستات استفاده می شود، نمره یا امتیاز گلیسون نامیده می شود. امتیازدهی گلیسون دو عدد را ترکیب می کند و می تواند از 2 (سرطان غیر تهاجمی) تا 10 (سرطان بسیار تهاجمی) متغیر باشد، اگر چه اعداد پایین این محدوده اغلب استفاده نمی شوند.
اکثر نمرات گلیسون مورد استفاده برای ارزیابی نمونه های بیوپسی پروستات از 6 تا 10 متغیر است. نمره 6 نشان دهنده سرطان با درجه پایین است. نمره 7 نشان دهنده سرطان درجه متوسط است. نمرات 8 تا 10 نشان دهنده سرطان های با درجه بالا است.
- آزمایش ژنومیک: آزمایش ژنومیک سلول های سرطان پروستات را آنالیز می کند تا مشخص کند کدام جهش ژنی وجود دارد. این نوع آزمایش می تواند اطلاعات بیشتری در مورد پیش آگهی به شخص بدهد. اما مشخص نیست چه کسی از این اطلاعات بیشتر سود می برد، بنابراین این نوع آزمایشات زیاد مورد استفاده قرار نمی گیرند.
آزمایشات ژنومی برای هر فرد مبتلا به سرطان پروستات ضروری نیست. اما ممکن است اطلاعات بیشتری را برای تصمیم گیری در مورد درمان در شرایط خاص ارائه دهد.
تعیین اینکه آیا سرطان گسترش یافته است یا خیر:
هنگامی که تشخیص سرطان پروستات انجام شد. پزشک تلاش می کند مرحله (میزان) بیماری را تشخیص دهد. اگر پزشک مشکوک باشد که سرطان ممکن است فراتر از پروستات گسترش یافته باشد، ممکن است یک یا چند آزمایش تصویربرداری زیر را توصیه کند:
- اسکن استخوان
- سونوگرافی
- CT اسکن
- MRI
- PET اسکن
هر فردی نیاز به انجام همه این آزمایشات ندارد. بنا به وضعیت بیمار، پزشک تعیین می کند کدام آزمایش انجام شود.
پزشک از نتایج حاصل از این آزمایشات برای تعیین مرحله سرطان استفاده می کند. مراحل سرطان با اعداد رومی I تا IV نشان داده می شوند. پایین ترین مراحل نشان می دهد که سرطان محدود به پروستات است. در مرحله چهارم، سرطان فراتر از پروستات رشد کرده و ممکن است به سایر نواحی بدن گسترش یافته باشد.
درمان سرطان پروستات:
گزینه های درمانی بستگی به چندین فاکتور از جمله سرعت پیشرفت بیماری، میزان پیشرفت و سلامت عمومی فرد، همچنین فواید بالقوه و عوارض جانبی درمان دارد.
ممکن است نیازی به درمان فوری نباشد:
سرطان پروستات درجه پایین ممکن است نیازی به درمان فوری نداشته باشد. برخی افراد ممکن است هرگز نیازی به درمان نداشته باشند. گاهی اوقات پزشکان نظارت فعال را به جای درمان توصیه می کنند.
در نظارت فعال، آزمایش خون روتین منظم، معاینه رکتوم و بیوپسی پروستات ممکن است انجام شود. اگر آزمایش ها نشان می دهند که سرطان در حال پیشرفت است ممکن است درمان سرطان پروستات مانند جراحی یا پرتودرمانی انتخاب شود.
نظارت فعال ممکن است گزینه خوبی برای سرطانی باشد که علائم و نشانه ندارد و پزشک انتظار دارد که رشد کندی داشته باشد و تایید می شود که ناحیه کوچکی از پروستات را درگیر کرده است. نظارت فعال همچنین ممکن است برای شخصی در نظر گرفته شود که مشکلات سلامتی جدی دیگری دارد یا کسی که سن بالایی دارد و درمان سرطان برای او دشوار است.
جراحی برای حذف و برداشتن پروستات
عمل جراحی برای سرطان پروستات شامل برداشتن غده پروستات (پروستاتکتومی رادیکال)، برخی بافت های اطراف و مقداری از غدد لنفاوی است.
جراحی یک گزینه برای درمان سرطانی است که محدود به پروستات است. گاهی اوقات برای درمان سرطان پیشرفته پروستات از جراحی در کنار سایر درمان ها استفاده می شود.
برای دسترسی به پروستات، جراحان ممکن است از تکنیک های زیر استفاده کنند:
- ایجاد چندین برش کوچک در شکم: در طول پروستاتکتومی لاپاراسکوپی به کمک ربات، ابزارهای جراحی به یک دستگاه مکانیکی (ربات) متصل می شوند و از طریق چندین برش کوچک در شکم وارد می شوند. جراح پشت یک کنسول می نشیند و از کنترل های دستی برای هدایت ربات برای حرکت دادن وسایل استفاده می کند. اکثر عمل های سرطان پروستات با استفاده از این تکنیک انجام می شود.
- ایجاد یک برش طولانی در شکم در طی جراحی رتروپوبیک: جراح یک برش طولانی در قسمت پایین شکم ایجاد می کند تا غده پروستات را از بین ببرد. این روش کمتر مورد استفاده قرار می گیرد. اما ممکن است در شرایط خاص ضروری باشد.
پرتودرمانی:
پرتودرمانی از انرژی بسیار بالا برای کشتن سلول های سرطانی استفاده می کند.
روش های پرتودرمانی برای سرطان پروستات ممکن است شامل:
- تشعشعی که از خارج از بدن تابیده می شود (تابش پرتو خارجی): در طی پرتودرمانی خارجی، بیمار روی یک میز دراز می کشد در حالی که دستگاهی در اطراف بدن آن حرکت می کند و پرتوهای با انرژی بالا مانند اشعه ایکس یا پروتون ها را به سمت سلول های سرطانی هدایت می کند. معمولا بیمار 5 روز در هفته و به مدت چند هفته تحت پرتودرمانی خارجی قرار میگیرد. برخی از مراکز پزشکی دوره های کوتاه تری از پرتودرمانی را ارائه می دهند که از دوزهای بالاتر پرتو در روزهای کمتری استفاده می کند.
پرتوهای خارجی یک گزینه برای درمان سرطانی است که محدود به پروستات است. همچنین می تواند پس از جراحی برای از بین بردن سلول های سرطانی باقی مانده استفاده شود. برای سرطان پروستاتی که به سایر نواحی بدن مانند استخوان ها گسترش می یابد، پرتودرمانی می تواند به کند کردن رشد سرطان و تسکین علائمی مانند درد کمک کند.
- تابش از داخل بدن (براکی تراپی): براکی تراپی شامل قرار دادن منابع رادیواکتیو در بافت پروستات است. بیشتر اوقات، این تابش در دانه های رادیواکتیو به اندازه برنج وجود دارد که وارد بافت پروستات می شود. دانه ها دوزی کم تابش را در مدت زمانی طولانی ساطع می کنند. براکی تراپی یک گزینه برای درمان سرطانی است که در نواحی فراتر از پروستات گسترش نیافته است.
در برخی موارد پزشک ممکن است هر دو نوع پرتودرمانی را توصیه کند.
فریز کردن یا گرم کردن بافت پروستات:
درمان های فرسایشی، بافت پروستات را با سرما یا گرما از بین می برند.
برخی گزینه ها ممکن است شامل:
- فریز کردن بافت پروستات: کرایو ابلیشن یا کرایوتراپی برای سرطان پروستات شامل استفاده از گاز بسیار سرد برای منجمد کردن بافت پروستات است. به بافت اجازه داده می شود تا ذوب شود و این روند تکرار می شود. چرخه های انجماد و ذوب سلول های سرطانی و برخی بافت های سالم اطراف را از بین می برد.
- گرم کردن بافت پروستات: درمان اولتراسوند متمرکز با شدت بالا (HIFU) از انرژی متمرکز اولتراسوند برای گرم کردن بافت پروستات و مرگ آن استفاده می کند.
این درمان ها ممکن است برای سرطان های پروستات بسیار کوچک که انجام جراحی امکان پذیر نیست استفاده شود. اگر سایر درمان ها مانند پرتودرمانی مفید نباشد، ممکن است از این روش ها برای درمان سرطان های پروستات پیشرفته نیز استفاده شود.
محققین در حال مطالعه بر روی این موضوع هستند که آیا کرایوتراپی یا HIFU می تواند بخشی از پروستات که ممکن است دچار سرطان محدود به پروستات است را درمان کند یا خیر. این استراتژی که از آن به عنوان «درمان کانونی» یاد می شود، ناحیه ای از پروستات که حاوی تهاجمی ترین سلول های سرطانی است شناسایی می کند و فقط آن ناحیه را درمان می کند. مطالعات نشان داده اند که درمان کانونی خطر عوارض جانبی را کاهش می دهد. اما مشخص نیست که آیا این روش همان مزایای بقای درمان را برای کل پروستات دارد یا خیر.
هورمون درمانی:
هورمون درمانی روشی است برای متوقف کردن تولید هورمون مردانه تستوسترون. سلول های پروستات برای رشد به تستوسترون متکی هستند. قطع تستوسترون مورد نیاز ممکن است باعث مرگ سلول های سرطانی یا رشد کندتر شود.
هورمون درمانی شامل:
- داروهایی که بدن شما را از تولید تستوسترون باز می دارد: برخی از داروها – که به عنوان هورمون آزادکننده هورمون لوتئین کننده (LHRH) یا آگونیست ها و آنتاگونیست های هورمون آزادکننده گنادوتروپین (GnRH) شناخته می شوند – از دریافت پیام های ساخت تستوسترون توسط سلول های بدن جلوگیری می کنند. در نتیجه، بیضه ها تولید تستوسترون را متوقف می کنند.
- داروهایی که مانع از رسیدن تستوسترون به سلول های سرطانی می شوند: این داروها که به عنوان آنتی آندروژن شناخته می شوند، معمولا همراه با آگونیست های LHRH تجویز می شوند چون آگونیست های LHRH می توانند قبل از کاهش سطح تستوسترون باعث افزایش موقت تستوسترون شوند.
- جراحی برای برداشتن بیضه (ارکیکتومی): برداشتن بیضه ها سطح تستوسترون را در بدن به سرعت و به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. اما برخلاف گزینه های دارویی، جراحی برای برداشتن بیضه ها دائمی و غیرقابل برگشت است.
هورمون درمانی اغلب برای درمان سرطان پروستات پیشرفته و به هدف کاهش وسعت سرطان و کند کردن سرعت رشد سلول های سرطانی استفاده می شود.
گاهی اوقات برای درمان سرطانی که به نواحی فراتر از پروستات گسترش نیافته است از هورمون درمانی قبل از پرتودرمانی استفاده می شود.
این کار به کوچک شدن وسعت بیماری و افزایش کارایی پرتودرمانی کمک می کند.
شیمی درمانی:
شیمی درمانی از داروها برای کشتن سلول های که به سرعت در حال رشد هستند از جمله سلول های سرطانی استفاده می کند. داروی شیمی درمانی می تواند از طریق رگی در بازو، به شکل قرص یا هر دو تجویز شود.
شیمی درمانی ممکن است یگ گزینه درمانی برای درمان سرطان پروستاتی باشد که به نواحی دیگر بدن منتشر شده است. شیمی درمانی همچنین ممکن است گزینه ای برای سرطانی باشد که به هورمون درمانی پاسخ نداده است.
ایمونوتراپی:
ایمونوتراپی از سیستم ایمنی برای مبارزه با سرطان استفاده می کند. سیستم ایمنی در حال مبارزه با بیماری ممکن است به سرطان حمله نکند چون سلول های سرطانی پروتئین هایی تولید می کنند که به آن ها کمک می کند از سلول های سیستم ایمنی مخفی شوند. ایمونوتراپی این فرایند مخفی شدن را مختل می کند.
ایمونوتراپی سرطان پروستات می تواند شامل:
- مهندسی سلول ها برای مبارزه با سرطان: در درمان Sipuleucel-T (Provenge) برخی از سلول های ایمنی بدن را برمی دارند. آنها را به طور ژنتیکی در آزمایشگاه مهندسی می کنند تا با سرطان پروستات مبارزه کند و سپس سلول ها را از طریق ورید به بدن تزریق می کنند. این یک گزینه برای درمان سرطان پیشرفته پروستات است که دیگر به هورمون درمانی پاسخ نمی دهد.
- کمک به سلول های سیستم ایمنی برای شناسایی سلول های سرطانی: داروهای ایمونوتراپی که به سلول های سیستم ایمنی کمک می کنند سلول های سرطانی را شناسایی کرده و به آنها حمله کنند. گزینه ای برای درمان سرطان های پیشرفته پروستات هستند که دیگر به هورمون درمانی پاسخ نمی دهند.
دارو درمانی هدفمند:
درمان های داروهای هدفمند بر روی ناهنجاری های خاص موجود در سلول های سرطانی تمرکز دارند. با مسدود کردن این ناهنجاری ها، درمان های دارویی هدفمند می توانند باعث مرگ سلول های سرطانی شوند.
اگر هورمون درمانی موثر نباشد، ممکن است داروهای درمان هدفمند برای درمان سرطان پیشرفته یا عودکننده پروستات توصیه شوند.
برخی از درمان های هدفمند فقط در افرادی که سلول های سرطانی آنها دارای جهش های ژنتیکی خاصی هستند، کار می کنند. سلول های سرطانی ممکن است در آزمایشگاه مورد آزمایش قرار گیرند تا مشخص شود که این داروها ممکن است مفید باشد یا خیر.
مطالب مشابه:
