پیوند میکروبیوتای مدفوع
روده انسان دارای گونه های بسیاری از میکروارگانیسم ها است که بسیاری از آنها در حفظ سلامتی نقش دارند. میکروبیوتای روده می تواند تحت تاثیر رژیم غذایی، بیماری ها و داروها، به ویژه آنتی بیوتیک ها قرار گیرد.
پیوند میکروبیوتای مدفوع شامل پیوند مواد مدفوع از یک فرد سالم به بیمار به هدف درمان بیماری است. این یک گزینه درمانی توصیه شده برای بیماران مبتلا به کلستریدیویدیس دیفیسیل عودکننده یا مقاوم به درمان است زیرا میزان درمان آن بیش از 90 درصد است.
شواهدی وجود دارد که نشان می دهد پیوند میکروبیوتای مدفوع می تواند باعث بهبودی در کولیت اولسراتیو شود، با این حال اطلاعاتی در زمینه حفظ بهبودی وجود ندارد.
اهداکنندگان مدفوع باید سالم باشند و برای طیف وسیعی از بیماری ها غربالگری شوند. از آنجایی که مواد مدفوع معمولا در طول کولونوسکوپی پیوند می شوند، باید روده فرد گیرنده قبل از عمل آماده شود.
عوارض جانبی عمدتا گوارشی است و معمولا در هفته بعد از پیوند برطرف می شود. اطلاعات محدودی در مورد ایمنی طولانی مدت وجود دارد.
معرفی پیوند میکروبیوتای مدفوع:
پیوند میکروبیوتای مدفوع، انتقال مدفوع از یک فرد سالم به فرد دیگر با هدف درمان یک بیماری است. می توان آن را به عنوان «پروبیوتیک نهایی» توصیف کرد. زیرا نسبت به هر پروبیوتیک دیگری، تعداد باکتری های بیشتر با سویه های متنوع تر فراهم می کند.
انتقال عمدی مواد مدفوع بین افراد سابقه طولانی دارد. اولین بار به عنوان یک درمان در چین قرن چهارم گزارش شد. یک سوسپانسیون مدفوع انسانی از طریق دهان برای درمان بیماران مبتلا به اسهال شدید داده شد. در شمال افریقا از مدفوع شتر به عنوان درمانی برای اسهال خونی استفاده می شود. پیوند میکروبیوتای مدفوع انسانی برای اولین بار در غرب در سال 1958 برای درمان چهار بیمار بدحال مبتلا به کولیت کاذب غشایی استفاده شد. هنوز هنوز مشخص نیست پیوند میکروبیوتای مدفوعی با چه مکانیسم های بیماری را درمان می کند.
میکروبیوم روده:
ارگانیسم هایی که در روده زندگی می کنند، میکروبیوتای روده نام دارند. میکروبیوم روده حاصل مواد ژنتیکی این موجودات است. میکروبیوتای دستگاه گوارش انسان دارای تقریبا 3.9 × 1013 ارگانیسم است که عددی مشابه تعداد سلول های انسان در بدن است. میکروبیوتا از باکتری ها، قارچها، تک یاخته ها، آرکی ها و ویروس ها (از جمله ویروس های فاژی) تشکیل می شود. در میکروبیوتای روده دو شاخه اصلی باکتری غالب هستند- Firmicutes و Bacteroidetes. اینها 90 درصد از میکروارگانیسم های میکروبیوتای روده را تشکیل می دهند و هشت نژاد دیگر 10 درصد باقی مانده را تشکیل می دهند.
بسیاری از میکروارگانیسم ها در دستگاه گوارش با انسان تکامل می یابند و عملکردهای اساسی مانند تولید محصولات متابولیکی مهم را انجام می دهند. به عنوان مثال، باکتری ها نشاسته مقاوم را در روده بزرگ متابولیزه می کنند تا بوتیرات (یک اسید چرب با زنجیره کوتاه) تولید کنند که منبع انرژی اولیه و ضروری کلونوسیت های روده است. برخی از میکروبیوت های روده در ارتباط نزدیک با اپی تلیوم کولون زندگی می کنند و در تنظیم عملکرد سیستم ایمنی موضعی و نواحی دورتر نقش دارند. برخی دیگر عملکردهای سد روده را تنظیم می کنند یا با مهار رقابتی، بدن را در برابر عوامل بیماری زا مانند انتروکوک های مقاوم به وانکومایسین محافظت می کنند.
دیس بیوز:
میکروبیوتای روده عمدتا در طی 3 تا 4 سال اول نوزادی به دست می آید. نحوی زایمان، تغذیه با شیر مادر، رژیم غذایی و محیط زندگی همگی در شکل گیری آن نقش دارند. پس از آن، میکروبیوم روده فرد بالغ نسبتا پایدار باقی می ماند. این می تواند با تغییرات مداوم رژیم غذایی یا سبک زندگی، بیماری، مسافرت، داروها یا جراحی تغییر کند.
استفاده از آنتی بیوتیک های سیستمیک شناخته شده ترین عامل خطر برای تغییر میکروبیوتای روده است. این منجر به کاهش تنوع گونه ها، از بین رفتن پپتیدهای ضدمیکروبی حاصل از باکتری های همزیست و از بین رفتن مقاومت در برابر استقرار سایر باکتری ها در روده می شود. زیرا مهار رقابتی پاتوژن ها کاهش می یابد.
اختلال میکروبیوتای روده که با بیماری همراه است دیس بیوز نام دارد. این امر با بیماری های متعدد از جمله عفونت کلستریدیوئید دیفیسیل، استقرار باکتری های مقاوم به دارو، بیماری التهابی روده، سندرم روده تحریک پذیر و سندرم متابولیک مرتبط است. تا کنون، تحقیقاتی در مورد نقش های اتیولوژیک احتمالی میکروبیوتا و درمان و اصلاح آن انجام شده است.
نشانه های پیوند میکروبیوتای مدفوع:
در حال حاضر، پیوند میکروبیوتای مدفوع عمدتا برای درمان C. difficile استفاده می شود. درمان خط اول برای C. difficile خفیف مترونیدازول خوراکی است و برای عفونت شدیدتر یا دوره های مکرر، وانکومایسین توصیه می شود. بیمارانی که علی رغم درمان با آنتی بیوتیک تجویزی دو یا چند بار بیماری C. difficile آنها عود کند، شانس کمی برای پاسخ به درمان آنتی بیوتیکی دارند. پیوند مدفوع شانس درمان را افزایش می دهد. کارآزمایی های مختلفی اثربخشی پیوند مدفوع را تایید می کنند. پیوند مدفوع تنها 80-90 درصد از موارد C. difficile را درمان می کند. پیوند مکرر میزان بهبودی را به بیش از 95 درصد افزایش می دهد. در حالی که درمان با وانکومایسین 26-30 درصد است.
شواهد همچنین نشان می دهند که عفونت شدید C. difficile مفید است که منجر به شوک یا مراقبت های حمایتی می شود. علاوه بر این، پیوند برای مواردی مفید است که بیماری مقاوم به درمان با آنتی بیوتیک دارند. پیوند میکروبیوتای مدفوع هزینه درمان را کاهش می دهد و در مقایسه با وانکومایسین کیفیت زندگی افزایش می یابد.
مطالب مشابه:
