جهش ژنتیکی و درمان آن
طیف اوتیسم
اختلال طیف اوتیسم بیماری است که با رشد مغز در ارتباط است و بر نحوه ی درک و معاشرت فرد با دیگران تاثیر می گذارد. این بیماری منجر به ایجاد مشکلاتی در تعامل اجتماعی و ارتباطات فرد می شود. این اختلال هچنین شامل الگوهای رفتاری محدود و تکراری است. اصطلاح “طیف” در اوتیسم به طیف وسیعی از علائم و بیماری و شدت آن اشاره دارد.
اختلال طیف اوتیسم شامل شرایطی است که قبلا به صورت جداگانه در نظر گرفته می شدند.
- اوتیسم
- سندرم آسپرگر
- سندرم فروپاشی دوران کودکی
- شکل نامشخصی از اختلال فراگیر رشد.
بیماری اوتیسم چه زمانی شروع میشود؟
اوتیسم در اوایل کودکی شروع میشود و در نهایت منجر به ایجاد مشکلاتی در عملکرد جامعه می شود. در اغلب کودکان در سال اول علائم اوتیسم ظاهر می شود و به نظر می رسد تعداد کمی از کودکان در سال اول زندگی به شکل طبیعی رشد میکنند. در سنین 18 تا 24 ماهگی پس از ایجاد علائم، دوران عود خود را می گذرانند.
هیچ درمانی برای اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد. اما درمان شدید و متمرکز و زودهنگام می تواند تفاوت بزرگی در زندگی بسیاری از کودکان ایجاد کند.
اطلاعات جدید نشان دادند که شامل تلاش مشترک دو آزمایشگاه (لویکارت و دارتموث) است. آنها نگاه بیشتری بر اساس عصبی-بیولوژیکی اختلالات طیف اوتیسم (ASD) ارائه می کند.
محققان در سال های اخیر ارتباط قوی بین برخی ژن های پیشرفته و ASD را اثبات کرده اند. یکی از رایج ترین این ژن ها PTEN است که به طور معمول در کنترل رشد سلول و تنظیم توانایی نورون ها در جهت محکم کردن اتصالات خود عملکرد دارد.
زمانی که این ژن دچار جهش می شود، نه تنها عامل ASD، بلکه عامل ماکروسفالی (بزرگ شدن سر) و بیماری صرع نیز می شود.
دکتر برایان لویکارت، دانشیار زیست شناسی مولکولی و سیستمی در مورد جهش ژنتیکی و درمان آن می گوید:
مطالعات گذشته، آزمایشگاه ما و بسیاری دیگر نشان دادند که جهش های PTEN منجر به افزایش تعداد اتصالات سیناپسی تحریکی میان نورون ها در موش ها می شود. ما معتقدیم که می تواند پایه ای اساسی برای علائمی باشد که در بیماران مبتلا به ASD دیده می شود. برای تقلید و مشابه سازی نقایص ژنتیکی در افراد مبتلا به اوتیسم، لویکارت و همکارانش ویروس هایی را برای از بین ژن PTEN معمولی در موش ها و جایگزینی آن با PTEN انسانی پیشرفته بررسی کردند. سپس، از روش تصویربرداری پیچیده و تکنیک های الکتروفیزیولوژیکی در جهت بررسی نحوه تغییر عملکرد نورون ها در موش ها استفاده کردند.
اساسا اطلاعات این محققان این است که این موضوع منجر به رشد دو برابری نورون و حدود چهار برابر شدن اتصالات سیناپسی نسبت سایر نورون های طبیعی می شود.
این کار به عنوان پایه ای برای مطالعات جدید است. در آن تیم تحقیقاتی، به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در رابطه با نقش سایر ژن ها و مسیر های پیام رسانی در از بین رفتن PTEN طبیعی بودند.
محققان توانستند مشخص کنند که در صورت خارج کردن ژن معروفی به نام RAPTOR، ژنی که در مسیر سیگنالینگ mTORC1 ضروری است، موجب نجات تمام نورون ها و سیناپس هایی که به علت از دست دادن ژن PTEN در حالت طبیعی دچار رشد بیش از حد شدند می گردد. آنها همچنین پی بردند که با داروی راپامایسین می توان موجب مهار مسیر mTORC1 شد که برای رشد عصبی و تشکیل سیناپس ها ضروری است. تمام این تغییرات، رشد بیش از حد سلول های عصبی را بهبود می بخشد.
آزمایش بالینی بر پایه جهش ژنتیکی و درمان آن
در یک کارآزمایی بالینی در اوایل سال جاری، پس از تجویز راپامایسین برای کودکان، فوایدی برای علائم اوتیسم را نشان داد.
این مطالعه هشداری مبنی بر این بود که برای داشتن بهترین احتمال اثر کردن درمان، تغییرات ژنتیکی مرتبط با ASD باید قبل از شروع علائم، هدف قرار بگیرند.
اطلاعات این مطالعه پیامدهای مهمی برای درک بهتر اساس عصبی ASD و توسعه درمان های موثر برای بیماران دارد.
اگر متوجه شویم که درمان توسط دارویی مانند راپامایسین، اثری به میزان کافی زودرس دارد و مشکلات رفتاری را در فرد برطرف می کند گویای این است که به نتیجه ای رسیدیم.
بنا به اظهارات لویکارت این تغییراتی که در ارگانیسم مدل خود مشاهده و برطرف می کنیم، اساس سلولی یا فیزیولوژیکی اوتیسم در انسان است.
مطالب مشابه:
