هپاتیت B
هپاتیت B یک شکل جدی از هپاتیت است که توسط یک ویروس ایجاد می شود. این بیماری افراد هر سنی در سراسر جهان را تحت تاثیر قرار می دهد. ویروس هپاتیت B به کبد حمله می کند. این ویروس می تواند منجر به بیماری جدی، آسیب کبدی و در برخی موارد مرگ شود.
هپاتیت B یک شکل جدی از عفونت کبدی است که باعث التهاب (تورم و قرمزی) می شود که می تواند منجر به آسیب کبدی شود. هپاتیت B که HBV و HepB نیز نام دارد، می تواند باعث سیروز (سخت شدن یا زخم)، سرطان کبد و حتی مرگ شود.
انواع هپاتیت B:
دو نوع عفونت هپاتیت B وجود دارد: حاد و مزمن
حاد:
عفونت حاد در ابتدا رخ می دهد. زمانی که فرد برای اولین بار به هپاتیت B مبتلا می شود. بسیاری از افراد می توانند آن را از بدن خود پاک کنند و بهبود یابند. در واقع این موضوع در مورد 4 نفر از هر 5 بزرگسالی که به هپاتیت B مبتلا هستند صادق است.
مزمن:
اگر بدن نتواند عفونت را ظرف مدت شش ماه یا بیشتر از بین ببرید، فرد به Hepatitis B مزمن مبتلا است (مزمن به معنای طولانی مدت است). این هپاتیت B مزمن است که منجر به التهاب و بیماری های جدی و احتمالا کشنده، سیروز کبدی و سرطان کبد می شود. درمان می تواند پیشرفت بیماری را کاهش دهد. احتمال ابتلا به سرطان کبد را کاهش می دهد و شانس زنده ماندن را افزایش می دهد.
میزان شیوع:
هپاتیت B در افریقا و منطقه غربی اقیانوس آرام نسبتا شایع است. در سراسر جهان، حدود 292 میلیون نفر مبتلا به هپاتیت B مزمن هستند. در ایالات متحده، این رقم بیش از 2 میلیون نفر است.
زنان مبتلا به هپاتیت B می توانند عفونت را به نوزادان خود منتقل کنند. احتمال ابتلا به عفونت مزمن در کودکانی که قبل از 5 سالگی به این بیماری مبتلا شدند، بیشتر از کودکانی است که در مراحل بعدی زندگی مبتلا میشوند.
علائم و نشانه های هپاتیت B:
برخی از افراد مبتلا به هپاتیت B هرگز احساس بیماری نمی کنند. در برخی افراد تازه مبتلا نشانه ها ممکن است چندین هفته وجود داشته باشند. علائم ممکن است جزئی یا شدید باشد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- درد عضلات یا مفاصل.
- دل درد
- بی اشتها
- تب خفیف
- مدفوع شل (اسهال)
- کمبود انرژی
- یبوست
- زرد پوست یا چشم (یرقان)
- حالت تهوع
- ادرار قهوه ای رنگ
بیش از 90 درصد از افرادی که در بزرگسالی به هپاتیت B مبتلا می شوند، در نهایت علائم آنها بهبود می یابد.
نحوی انتشار بیماری:
شما می توانید از طریق مواجه با خون، مایع منی، و سایر مایعات بدن فرد مبتلا به Hepatitis B بیمار شوید. می توانید از طریق زیر به بیماری مبتلا شوید:
- رابطه جنسی محافظت نشده
- استفاده مشترک از سوزن یا وسایل نوک تیز برای مصرف مواد مخدر، تتو، یا خالکوبی و پیرسینگ
- اشتراک گذاری وسایل روزمره که ممکن است حاوی مایعات بدن باشد، از جمله تیغ، مسواک، جواهرات برای پیرسینگ و ناخن گیر.
- تحت درمان پزشکی قرار گرفتن توسط شخصی که از وسایل استریل استفاده نمی کند.
- متولد شدن از مادر مبنلا به هپاتیت B
- گاز گرفته شدن توسط فردی که مبتلا به هپاتیت B است
هپاتیت B از طریق موارد زیر انتشار نمی یابد:
- بوسیدن گونه و لب
- سرفه و عطسه
- بغل کردن، دست دادن، یا دست گرفتن
- خوردن غذایی که فرد مبتلا به عفونت تهیه کرده است.
- شیر دادن
فاکتور های خطر:
با توجه به نحوی انتشار Hepatitis B، افرادی که بیشتر در معرض ابتلا به عفونت هستند عبارتند از:
- کودکانی که مادرانشان به هپاتیت B مبتلا شدند.
- کودکانی که از کشورهایی با نرخ بالای عفونت هپاتیت B به فرزندی پذیرفته شدند.
- افرادی که رابطه جنسی محافظت نشده دارند یا مبتلا به عفونت های مقاربتی تشخیص داده شدند.
- افرادی که در یک محیط سازمانی مانند زندان یا خانه های گروهی زندگی می کنند یا در آن کار می کنند.
- ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی و اولین پاسخ دهندگان.
- افرادی که سوزن یا سرنگ مشترک دارند.
- افرادی که در محله های نزدیک با یک فرد مبتلا به عفونت مزمن هپاتیت B زندگی می کنند.
- افرادی که تحت دیالیز هستند.
ناقلین هپاتیت B:
ناقلین هپاتیت B افرادی هستند که ویروس Hepatitis B را در خون خود دارند. حتی اگر احساس بیماری نداشته باشند. بین 6 درصد و 10 درصد از افرادی که به این ویروس مبتلا می شوند ناقل خواهند بود و می توانند بدون اینکه بدانند عفونت را به دیگران انتقال دهند. بیش از 250 میلیون نفر در سراسر جهان ناقل HBV هستند. که حدود 10 تا 15 درصد از آنها ساکن هند می باشند. کودکان در معرض بیشترین خطر ناقل شدن قرار دارند. از هر 10 نوزادی که در بدو تولد به HBV مبتلا می شوند، 9 نفر ناقل این ویروس می شوند و حدود نیمی از کودکانی که بین تولد تا 5 سالگی مبتلا می شوند، حامل این ویروس هستند. یک آزمایش خون می تواند مشخص کند که ناقل ویروس هستید یا خیر.
تشخیص هپاتیت B:
سه روش اصلی برای تشخیص عفونت HBV وجود دارد. این روش ها عبارتند از:
- تست های خون: تست های سرم (یا پلاسمای) خون نشان می دهند که چگونه سیستم ایمنی بدن به ویروس پاسخ می دهد. تست خون همچنین می تواند نشان دهد شخص نسبت به هپاتیت B مصون هستند یا خیر.
- سونوگرافی شکم: سونوگرافی از امواج صوتی برای نشان دادن اندازه و شکل کبد و میزان جریان خون در آن استفاده می کند.
- بیوپسی کبد: یک نمونه کوچک از بافت کبد با یک برش کوچک برداشته می شود و برای آنالیز به آزمایشگاه فرستاده می شود.
تست خون که برای تشخیص Hepatitis B استفاده می شود آزمایشی نیست که به طور روتین در طی معاینه پزشکی انجام شود. اغلب افرادی که مبتلا شدند، ابتدا وقتی برای اهدای خون می روند متوجه می شوند که به هپاتیت B مبتلا هستند. خون های اهدایی معمولا برای عفونت هپاتیت B مورد بررسی قرار می گیرند.
این ویروس ظرف 30 تا 60 روز پس از عفونت قابل شناسایی است. حدود 70 درصد از بزرگسالان مبتلا به Hepatitis B علائمی را نشان می دهند که معمولا 90 روز پس از مواجه اولیه با ویروس ظاهر می شوند.
درمان هپاتیت B:
بر اساس نوع Hepatitis درمان متفاوت خواهد بود:
عفونت های هپاتیت B حاد:
در صورت ابتلا به شکل حاد (کوتاه مدت) بیماری، احتمالا نیازی به درمان پزشکی نخواهد بود. در عوض، پزشک احتمالا پیشنهاد می کند که بیمار استراحت کافی داشته باشد، مایعات زیادی بنوشد و رژیم غذایی سالمی داشته باشد تا از بدن خود در مبارزه با عفونت حمایت کند.
عفونت های هپاتیت B مزمن:
در صورت ابتلا به Hepatitis B مزمن، ممکن است نیاز به درمان دارویی باشد. معمولا فقط در صورت ابتلا به بیماری فعال کبدی از درمان دارویی استفاده می شود. هفت داروی مورد تایید توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده امریکا برای درمان Hepatitis B وجود دارد. دو نوع اینترفرون تزریقی هستند. در حالی که پنج داروی دیگر قرص های ضد ویروسی می باشند.
بیمار باید این داروها را هر روز مصرف کند. این داروها به کند شدن تکثیر ویروس در سیستم ایمنی شما کمک می کنند. این به کاهش تورم و آسیب کبدی کمک می کند. بیمار باید به طور منظم برای علائم اولیه آسیب کبدی و سرطان کبد تحت نظر باشد. معاینه سالانه یا دو بار در سال توسط پزشک ضروری است.
عوارض دراز مدت هپاتیت B:
عوارض طولانی مدت Hepatitis B ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- تبدیل شدن به یک ناقل هپاتیت B
- عفونت مزمن هپاتیت B
- سیروز (اسکار کبد)
- سرطان کبد
- نارسایی کبد
- مرگ
درمان هپاتیت B مزمن:
در حال حاضر هیچ درمان کاملی برای هپاتیت B وجود ندارد. اما زمانی که به درستی مدیریت شود، کسانی که به این ویروس مبتلا هستند می توانند زندگی عادی داشته باشند. حفظ یک رژیم غذایی سالم و پرهیز از نوشیدنی های الکلی و فرآورده های تنباکو از اجزای حیاتی در مدیریت این بیماری است.
شما همچنین باید حداقل سالیانه به یک پزشک متخصص به Hepatitis B مراجعه کنید. (هر چند دو بار در سال ممکن است بهتر باشد) و با انجام آزمایش خون و تصویربرداری کبد را بررسی کنید. مانند بسیاری از بیماری ها، تشخیص زودهنگام آن منجر به نتیجه بهتری می شود. اگر در معرض ویروس قرار دارید، باید ظرف 12 ساعت پس از مواجه آنتی بادی تزریق کنید.
داروها اگر موثر نباشد، چه درمانی هایی برای هپاتیت B مزمن وجود دارد؟
اگر Hepatitis B پیشرفته باشد، بیمار ممکن است کاندیدای پیوند کبد شود. این مسیر همیشه منجر به درمان نمی شود. زیرا ویروس پس از پیوند در جریان خون حضور دارد. برای جلوگیری از عفونت مجدد پس از پیوند ممکن است ایمونوگلوبولین هپاتیت B همراه با یک عامل ضد ویروسی تجویز شود.
چه چیزی در پیوند کبد نقش دارد؟
پیوند کبد زمانی ضروری تلقی می شود که کبد آسیب دیده است و نمی تواند کار کند یا در برخی موارد سرطان کبد وجود دارد. کبد عضو بسیار مهمی است. این اندام مسئول بسیاری از عملکردهای مربوط به اطمینان از سالم ماندن بدن و توانایی هضم غذاها ست.
اگر عفونت مزمن Hepatitis B یا برخی از بیماری های ناشی از آن، از جمله سرطان کبد و سیروز دارید ممکن است واجد شرایط پیوند باشید. قبل از تایید پیوند، باید تمام آزمایشات مربوطه را کامل انجام دهید.
کبد اهدایی از دو نوع اهداکننده به دست می آید: زنده و مرده. از آنجای که کبد می تواند بازسازی شود، می توان از بخشی از کبد برای پیوند استفاده کرد. بخش های باقی مانده در اهداکننده و گیرنده به کبدهایی با اندازه کافی تبدیل خواهند شد.
افرادی که پیوند کبد دریافت می کنند باید تا آخر عمر از داروهای ضد رد پیوند استفاده کنند. این داروها فرد را مستعد ابتلا به عفونت می کند. با این حال، پیوند کبد در طول زمان موفقیت آمیز تر شده و همچنان در حال پیشرفت است.
آیا می توان از هپاتیت B پیشگیری کرد؟
واکسن هپاتیت B یکی از بهترین راه ها برای کنترل این بیماری است. ایمن، موثر و در دسترس است. از سال 1982 بیش از یک میلیارد دوز از این واکسن در سطح جهان تجویز شده است. سازمان بهداشت جهانی (WHO) می گوید این واکسن 98 تا 100 درصد در محافظت در برابر ویروس موثر است. نوزادان تازه متولد شده باید واکسینه شوند.
هپاتیت B بارداری:
زنان باردار مبتلا به Hepatitis B می توانند در زمان زایمان عفونت را به نوزاد خود منتقل کنند. این مورد در هر دو نوع زایمان طبیعی و سزارین صدق می کند.
در صورتی که متوجه شوید که باردار هستید باید از سرعت به پزشک خود بخواهید که آزمایش Hepatitis B را برای شما تجویز کند. هر چند مطلع شدن از اینکه آیا شما مبتلا به Hepatitis B هستید یا خیر هم برای شما و هم برای پزشکتان اهمیت دارد. باید توجه کرد که این مسئله نباید بر روی روند بارداری شما تاثیری بگذارد.
اگر تست شما مثبت باشد، پزشک ممکن است شما را به پزشک متخصص کبد مهار در مدیریت افراد مبتلا به Hepatitis B ارجاع دهد. ممکن است سطح بار ویروسی بالا باشد و در 3 ماهه آخر بارداری نیاز به درمان داشته باشید. بار ویروسی اصطلاحی است که نشان می دهد چه مقدار از عفونت در درون شما وجود دارد.
شما می توانید با اطمینان از اینکه کودک شما واکسن هپاتیت B را در ساعات پس از تولد همراه با ایمونوگلوبولین Hepatitis B دریافت می کند، از ابتلای نوزاد به عفونت هپاتیت B جلوگیری کنید. این دو واکسن در دو ناحیه مختلف از بدن نوزاد تزریق می شود.
بسته به نوع واکسن مورد استفاده، دو یا سه دوز دیگر باید تزریق شود. معمولا زمانی که کودک یک ماهه و سپس 6 ماهه است، و آخرین دوز (در صورت وجود واکسن سوم) تا زمانی که کودک یک ساله شود، تزریق می گردد. واکسیناسیون همه نوزادان تازه متولد شده مهم است. ولی در صورتی که مادر مبتلا به Hepatitis B باشد واکسیناسیون نوزاد بیشتر اهمیت دارد.
مطالب مشابه:
