بیماری هانتینگتون
بیماری هانتینگتون چگونه بر اعصاب تاثیر میگذارد؟
دانشمندان علوم اعصاب یا همان نورولوژیست ها در این باره تحقیق کردند. آنها دریافتند دو گروه متفات سلولی در استراتوم یا جسم مخطط (یکی از بخش های زیر قشری مغز) به اشکال متفاوتی تحت تاثیر بیماری هانتینگتون قرار می گیرند. محققان معتقدند تخریب اعصاب در یکی از این گروه ها منجر به مشکلات حرکتی از جمله عدم کنترل حرکت می گردد که از نشانه های اصلی این بیماری است. در حالی که آسیب به گروه دیگری که در ناحیه ای به نام استریوزوم وارد می شود، ممکن است دلیل اختلالات خلقی باشد. این معمولا اوایل ایجاد بیماری بروز پیدا میکند و مشاهده می شود.
بنا به اظهارات یکی از اساتید، اختلالات خلق و خو ممکن است ده سال پیش از تشخیص مشکلات حرکتی در فرد بروز پیدا کند. احتمال اینکه استریوزوم ها در این موضوع دخیل باشند، وجود دارد.
محققان با استفاده از توالی یابی RNA تک سلولی برای تحلیل ژن ها در مدل های موشی و همچنین نمونه های پس از فوت مغز بیماران مبتلا را ارزیابی کردند. آنها متوجه شدند که استریوزوم و ساختار دیگر، ماتریکس، با پیشرفت بیماری شروع به از بین رفتن ویژگی های متمایز خود می کنند. آنها اظهار امیدواری کردند که با ترسیم جسم مخطط و نحوه عملکرد آن بتوان به درمان جدیدی که هدف آن سول های خاصی در مغز هستند، دست پیدا کنند.
این تحلیل می تواند در آگاهی ما نسبت به سایر بیماری های مغزی که برروی استراتوم اثر می گذارند. مانند پارکینسون و اختلال طیفی اوتیسم، نقش داشته باشد.
آسیب پذیری نورون
بیماری هانتینگتون منجر به از بین رفتن ساختار های مغزی به نام گره های عصبی پایه می شود که مسئول کنترل حرکت هستند. این در سایر رفتارها و احساسات فرد نیز موثر است. یکی از محققان برای سال های متمادی بر روی جسم مخطط مطالعه کرد. این مطالعه بخشی از گروه های عصبی پایه و دخیل در تصمیم گیری میباشد و نیاز به بررسی پیامدهای آن دارد.
وی سالها پیش کشف نمود که جسم مخطط به دو بخش استریوزوم ها، که خوشه های نورونی هستند و همچنین ماتریکسی که این خوشه ها را در برمیگیرد، تقسیم می شود. همچنین نشان داد که استریوزوم ها برای گرفتن تصمیماتی که نیاز به بررسی جنبه های اقتصادی و روانی دارند، ضروری هستند.
در سال 2007، در طی مطالعه ای، ریچارد فاول کشف کرد که استریوزوم ها در مغز افراد مبتلا به هانتینگتون پس از مرگ، انحطاط زیادی نشان دادند. همچنین در این بیماران، بسیار قبل تر از مشکلات حرکتی، علائمی از اختلالات خلقی مثل افسردگی بروز کرده بود.
برای بررسی این ارتباطات، یعنی میان جسم مخطط و خلق و خو و آثار حرکتی بیماری هانتینگتون، محققان همکاری جدیدی را آغاز کردند تا به مطالعه بر روی بیان ژن استریوزوم و ماتریکس بپردازند.
بررسی RNA تک سلولی برای آنالیز نمونه مغز جهت بیماری هانتینگتون
محققیان از توالی RNA تک سلولی برای آنالیز نمونه های مغز در انسان و دو نمونه موشی مبتلا به هانتیگتون استفاده کردند.
نورون های موجود در جسم مخطط را می توان به دو دسته D1 و D2 تقسیم نمود. دسته اول نورون در مسیر انجام یک حرکت هستند و آغاز کننده ی عمل می باشند. دسته ی دوم بالعکس، نورون های سرکوبگر عمل می باشند. هر نوع این سلول های عصبی در استریوزوم و ماتریکس حضور دارند.
آنالیز بیان RNA کمک کرد تا محققان متوجه شوند که سلول های عصبی در بخش استریوزوم در بیماری هانتینگتون بیشتر آسیب می بینند. در داخل آن نیز نورون های D2 نسبت به D1 آسیب پذیرتر هستند. آنها همچنین دریافتند که این 4 نوع سلول اصلی شروع به از بین رفتن هویت مولکولی شناسایی کننده خود کردند. در بیماری هانتینگتون تشخیص آنها سخت و تمایز بین استریوزوم و ماتریکس مبهم میباشد.
نظریه دانشمندان در مورد بیماری هانتینگتون
دانشمندان امیدوارند تا در مطالعات آتی نحوه انحطاط و یا بیان غیر طبیعی ژن در استریوزوم ها که ممکن است در بسیاری از اختلالات مغزی دیگر کمک کننده باشد را کشف کنند.
تحقیقات قبلی نشان دادند که فعالیت بیش از حد استریزوم ها می تواند منجر به ایجاد رفتار های مکرر مانند اوتیسم، وسواس فکری و سندرم تورت شود.
حداقل یکی از ژن هایی که در این مطالعه در رابطه با بیماری هانتینگتون کشف شد نیز با بیماری اوتیسم در ارتباط است.
احتمالا اختلالات زیادی وجود دارد که جسم مخطط را درگیر می کند. محققان در حال مطالعه برای درک چگونگی تطبیق و ارتباط همگی آنها با یکدیگر هستند.
مطالب مشابه:
