نارسایی روده
نارسایی روده وضعیتی است که در آن رودهها نمیتوانند مواد مغذی و مایعات کافی را برای حفظ بدن به درستی جذب کنند. این میتواند منجر به کمآبی، سوءتغذیه و سایر عوارض شود. این اغلب در اثر برداشتن بخشهایی از روده با جراحی (سندرم روده کوتاه) یا سایر مشکلات دستگاه گوارش ایجاد میشود. درمان معمولاً شامل تغذیه تزریقی (TPN) است که مواد مغذی را به صورت داخل وریدی تأمین میکند.
انواع نارسایی روده (Intestinal Failure):
نارسایی حاد روده (انواع ۱ و ۲) فاز اولیه بیماری است و ممکن است هفته ها تا چند ماه طول بکشد.
نارسایی مزمن روده (نوع ۳) از چند ماه تا چند سال به طول میانجامد. چالش مراقبت از بیماران مبتلا به نارسایی روده صرفاً مدیریت وضعیت زمینهای منجر به نارسایی روده یا تامین صحیح تغذیه مناسب یا هر دو نیست، بلکه پیشگیری از عوارض، اعم از پدیده ترومبوآمبولیک (به عنوان مثال، انسداد وریدی)، عفونت جریان خون مرتبط با کاتتر ورید مرکزی، بیماری کبدی مرتبط با نارسایی روده، یا بیماری متابولیک استخوان نیز میباشد.
نارسایی روده به معنای ناتوانی روده در جذب کافی درشت مغذیها (کربوهیدراتها، پروتئین و چربی)، ریزمغذیها (ویتامینها، مواد معدنی و الکترولیتها)، یا آب است که منجر به نیاز به مکملسازی وریدی برای حفظ سلامتی یا تسهیل رشد میشود. این یک بیماری نسبتاً نادر است و حدود ۵۰ نفر در هر میلیون نفر با نارسایی روده مزمن (نوع ۳) به تغذیه تزریقی طولانیمدت در خانه (HPN) نیاز دارند، اما تأثیر آن بر فرد و اقتصاد مراقبتهای بهداشتی بالا است. مدت اقامت در زمان تشخیص نارسایی روده معمولاً در حدود هفتهها تا ماهها است.
علل نارسایی روده:
سندرم روده کوتاه (ناشی از برداشتن بخشهایی از روده با جراحی) یک علت شایع است. سایر علل شامل بیماری کرون، انسداد روده و نقصهای مادرزادی است.
علت نارسایی روده را میتوان بر اساس زمان بروز (مادرزادی در مقابل اکتسابی، مانند گاستروشیزیس در مقابل عوارض جراحی)، سرعت شروع (سریع در مقابل طولانی، مانند ایسکمی مزانتریک در مقابل بیماری کرون یا شبه انسداد مزمن روده)، آسیبشناسی زمینهای (خوشخیم در مقابل بدخیم)، محل (محدود به دستگاه گوارش در مقابل بیماری سیستمیک)، و مدت زمان (کوتاهمدت در مقابل طولانیمدت) طبقهبندی کرد.
نارسایی روده اغلب به سه زیرگروه عملکردی طبقهبندی میشود:
نوع ۱ معمولاً خود محدود شونده است و مثالهای رایج آن شامل ایلئوس پس از جراحی است.
نارسایی روده نوع ۲ پس از جراحی داخل شکمی در بیماران با وضعیت متابولیک ناپایدار، اغلب با فیستول یا چسبندگی، بروز میکند. این بیماران برای مراقبت خود به یک رویکرد تیمی چند رشتهای (MDT) نیاز دارند، با هدف تثبیت و رساندن بیمار به وضعیتی که تیم بتواند ترمیم پریشانی جسمی و روانی را آغاز کند. اینها ممکن است شامل بیمارانی باشند که پس از یک رویداد تروماتیک حاد مانند تصادف رانندگی، پس از اقدامات جراحی مرتبط با نشت آناستوموز، آسیب عروقی یا احشایی در طول سایر جراحیها، ایجاد لاپاروستومی (زخم باز شکم)، و حوادث حاد غیرقابل پیشبینی مانند فیستولهای رودهای- جلدی، پیچخوردگی روده، و انفارکتوس مزانتریک مراجعه میکنند.
نارسایی روده نوع ۳ شامل بیمارانی میشود که از بیثباتی به ثبات پیشرفت کردهاند و نیاز به مدیریت وریدی طولانیمدت نارسایی روده خود در طول ماهها تا سالها دارند؛ ممکن است برگشتپذیر یا غیرقابل برگشت باشد.
نارسایی روده را میتوان بر اساس پاتوفیزیولوژی نیز طبقهبندی کرد: سندرم روده کوتاه (SBS)، فیستولهای روده، اختلال حرکتی، انسداد مکانیکی و بیماری گسترده مخاط روده کوچک.
علائم:
علائم میتوانند شامل کمآبی بدن، سوءتغذیه، اسهال و کاهش وزن باشند.
درمان:
درمان اغلب شامل تغذیه تزریقی (TPN) برای رساندن مستقیم مواد مغذی به جریان خون از طریق کاتتر است.
عوارض نارسایی روده:
TPN طولانی مدت میتواند منجر به عوارضی مانند بیماری کبد و عفونت کاتتر شود.
با وجود اینکه HPN حیاتبخش است، اما با عوارضی همراه است، از جمله عوارض مرتبط با کاتتر ورید مرکزی (CVC) که برای تزریق تغذیه تزریقی (PN) بیماری کبدی مرتبط با نارسایی روده و مشکلات متابولیک استخوان استفاده میشود. در تشخیصهای نارسایی روده غیرسرطانی، بقا قابل توجه است؛ بقای ۱، ۵، ۱۰ و ۲۰ ساله به ترتیب ۹۳٪، ۷۱٪، ۵۹٪ و ۲۸٪ گزارش شدهاست.
هر جا که بیمار باشد – چه در خانه، چه در یک مرکز تخصصی، یا در یک بیمارستان عمومی منطقهای – باید انتظار مراقبت استثنایی از CVC خود را داشته باشد. شکنندگی دسترسی وریدی آنها باید تضمین کند که همه بیمارستانها یک استاندارد مراقبتی برای به حداقل رساندن عوارض ایجاد کنند.
تشخیص و مدیریت:
مدیریت نارسایی روده اغلب نیاز به یک تیم چند رشتهای از متخصصان مراقبتهای بهداشتی دارد تا به حمایت تغذیهای، توانبخشی روده و عوارض احتمالی رسیدگی کنند.
تشخیص نارسایی روده شامل ارزیابی علائم، انجام آزمایش خون و ادرار و احتمالاً استفاده از تصویربرداری و آزمایش مدفوع است.
تشخیص عفونتهای جریان خون مرتبط با کاتتر:
یکی از حوزههای بحثبرانگیز در حال حاضر در نارسایی روده، فرآیند واقعی تشخیص عفونت جریان خون مرتبط با کاتتر (CRBSI) است. علیرغم استانداردهای روشنی که توسط مراکز کنترل و پیشگیری از بیماریها، انجمن بیماریهای عفونی آمریکا و انجمن اروپایی تغذیه تزریقی و رودهای (ESPEN) ارائه شدهاست، که توصیههای فعلی آنها شامل روشهای کمی و کیفی برای تشخیص CRBSI است.
متأسفانه، استانداردسازی مراقبتها هم در سطح ملی و هم در سطح بینالمللی از طریق کشتهای مناسب، نیازمند سرمایهگذاری در زیرساختها و آموزش است. زمان تا مثبت شدن نیاز به یک پروتکل واضح از حجمهای مطابق اضافه شده به بطریهای کشت از نقاط دسترسی محیطی و مرکزی دارد و به دنبال آن نمونهها به طور یکسان مورد استفاده قرار گیرند و ظرف ۳۰ دقیقه به آزمایشگاه ارائه شوند تا تشخیص بالینی با استفاده از هر کشت خون مثبت و تب انجام شود، اما این ممکن است منجر به تشخیص بیش از حد و مدیریت نامناسب آنتیبیوتیک در حداقل ۴۶٪ موارد شود.
تلاشها برای روشهای غیرتهاجمی تشخیص CRBSI همچنان چالشبرانگیز است. سطوح ایمونوگلوبولینها به فلاژلین و لیپوپلیساکارید CRBSI را از هر عفونت میکروبی دیگری تمایز نمیدهند. یک بیمار با حال عمومی نامناسب که سطح پروتئین واکنشگر C، آلبومین، یا بیلیروبین او به تازگی غیرطبیعی شدهاست، باید شک را افزایش دهد. سایر روشهای نوین، از جمله واکنش زنجیرهای پلیمراز در زمان واقعی، مورد بررسی قرار گرفتهاند اما در حال حاضر به نظر نمیرسد به اندازه کافی حساس باشند که در این وضعیت استفاده شوند.
درمان عفونت جریان خون مرتبط با کاتتر:
حفظ دسترسی وریدی مرکزی بلندمدت در نارسایی روده نوع ۳ از اهمیت بالایی برخوردار است، به طوری که تلاش برای نجات CVC عفونی، در هر کجا که امکانپذیر باشد، حیاتی است. واضح است که در بیماری که با CRBSI مشکوک و شوک سپتیک مراجعه میکند، کشت خون فوری و به دنبال آن برداشتن سریع CVC ممکن است جانبخش باشد.
برخلاف ناامیدی معمول میکروبیولوژیکی که برداشتن روتین CVC را در همه بیماران توصیه میکند، دو مقاله اخیر – از بریتانیا و ایالات متحده – موفقیت در مدیریت CRBSIهای مشکوک در بیماران پایدار بالینی را با نرخ نجات بالا (به ترتیب ۷۲.۵٪ و ۷۰٪) با آنتیبیوتیکها و مهمتر از آن، مرگ و میر پایین گزارش میکنند. شایعترین میکروب جدا شده و با موفقیت درمان شده، استافیلوکوک کواگولاز منفی (۷۷.۸-۷۹.۸٪) بود. نرخ نجات بالا در مورد باکتریهای گرم منفی و عفونتهای چند میکروبی نیز مشاهده شد. به طور سنتی، CRBSIهای قارچی نجات داده نمیشوند، اما تیم ایالات متحده نرخ موفقیت بسیار پایینی را معادل ۱۴.۲٪ (۶ از ۴۲) نشان داد. هنوز در مورد استافیلوکوک اورئوس بحثهایی وجود دارد، اما هر دو گروه موفقیت را با این گونه نشان دادند.
اهمیت مداخله زودهنگام:
تشخیص و مدیریت زودهنگام برای جلوگیری از عوارض و بهبود نتایج بیمار بسیار مهم است.
مطالب مشابه:
پیوند روده کوچک
رشد بیش ازحد باکتریهای روده کوچک (SIBO)
بیماری التهابی روده و دیابت
رفلاکس یا بازگشت ادرار از مثانه به حالب (VUR)
فتق دیافراگم مادرزادی (CDH)
منابع: intestinalfailurejournal, ncbi
