ماستوئیدیت
ماستوئیدیت یک نوع عفونت باکتریایی در بخشی از استخوان گیجگاهی فرد- استخوان بزرگ پشت گوش – میباشد. این حالت به عنوان یک عفونت گوش میانی شروع میشود. در گذشته این بیماری یکی از علل شایع مرگ و میر در کودکان بسیار خردسال بود. اکنون، به لطف واکسیناسیونهایی که از عفونتها جلوگیری میکنند و آنتیبیوتیکهایی که آنها را درمان میکنند، ماستوئیدیت یک بیماری نادر است.
اما اگر عفونت گوش میانی درمان نشدهای وجود داشته باشد، هنوز هم احتمال ابتلا به این حالت وجود دارد. اگرچه هر کسی میتواند در هر سنی به ماستوئیدیت مبتلا شود، کودکان ۲ سال و کمتر به ویژه آسیبپذیر هستند. دانستن علائم ماستوئیدیت درجهت یافتن درمان برای خود یا فرزند دارای اهمیت می باشد.
انواع ماستوئیدیت:
دو نوع ماستوئیدیت وجود دارد:
ماستوئیدیت حاد: معمولاً چند روز پس از عفونت گوش رخ میدهد. ظرف یک ماه پس از درمان از بین میرود و دیگر برنمیگردد.
ماستوئیدیت مزمن: با عفونت طولانی مدت گوش (معمولاً حداقل به مدت یک ماه) همراه است.
علائم:
معمولاً علائم ماستوئیدیت روزها یا هفتهها پس از عفونت گوش میانی ایجاد میشوند. این علائم عبارتند از:
- درد ضرباندار گوش که از بین نمیرود.
- گوشی که انگار از گوش طرف مقابل بیرون زده است.
- پوست متورم یا قرمز (ممکن است روی پوستهای تیره مایل به بنفش به نظر برسد) پشت گوش آسیبدیده
- استخوان نرم یا خمیری شکل پشت گوش
- ترشح گوش حاوی چرک
- وخامت کمشنوایی
- سردرد
- تب
- سرگیجه
- گیجی
- دوبینی
علاوه بر علائم فوق، کودکان خردسال – کودکان ۲ سال و کمتر – ممکن است گوش آسیبدیده خود را بکشند و بهانهگیر یا کمفعالیت شوند.
چه چیزی باعث ماستوئیدیت میشود؟
ماستوئیدیت معمولاً زمانی اتفاق میافتد که عفونت گوش میانی درمان نشود و به عفونت اجازه دهد تا به استخوان مجاور گسترش یابد.
به ندرت، افراد بدون عفونت گوش میانی به ماستوئیدیت مبتلا میشوند. این اتفاق زمانی میافتد که بیماری به نام کلستئاتوم باعث ماستوئیدیت شود. کلستئاتوم یک رشد غیرطبیعی پوست در گوش میانی فرد است. این بیماری میتواند مایعاتی را که باید از گوش میانی تخلیه شوند مسدود کند و منجر به ماستوئیدیت شود.
عوارض:
بدون درمان، عفونت میتواند گسترش یابد و عوارضی مانند موارد زیر ایجاد کند:
- فلج صورت
- از دست دادن شنوایی جزئی یا کامل
- عفونت گوش داخلی (لابیرنتیت)
- عفونت بافتهای پوشاننده مغز (مننژیت)
- تورم مغز (آنسفالیت)
- التهاب تهدیدکننده زندگی در سراسر بدن (سپسیس)
عوارض تهدیدکننده زندگی ناشی از ماستوئیدیت بسیار کمتر از گذشته رایج هستند. با این حال، برای جلوگیری از مشکلات طولانی مدت، مهم است که فوراً درمان شوید.
چگونه ماستوئیدیت تشخیص داده میشود؟
پزشک از اتوسکوپ برای بررسی داخل گوش استفاده میکند. همچنین ممکن است آزمایشهای زیر را تجویز کند:
- آزمایش خون: ممکن است خون فرد را برای علائم عفونت یا التهاب بررسی کنند.
- کشت گوش: پزشک ترشحات گوش فرد را برای علائم باکتری آزمایش میکند.
- سیتی اسکن: این آزمایش تصاویر دقیقی از داخل جمجمه ایجاد میکند تا پزشک بتواند محل عفونت را ببیند.
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): پزشک گاهی اوقات از این آزمایش برای بررسی ناحیه بین گوش و مغز شما استفاده میکند.
مدیریت و درمان:
اغلب، پزشکان ماستوئیدیت را با آنتیبیوتیکها و استروئیدها درمان میکنند. اگر گوش میانی به خودی خود مایع عفونی را تخلیه نمیکند، عمل جراحی میرنگوتومی انجام میدهند. برای این روش، پزشک یک سوراخ کوچک در پرده گوش ایجاد میکند تا مایع جمع شده در پشت آن تخلیه شود. آنها ممکن است سیلندرهای کوچک و توخالی به نام لولههای گوش را در سوراخ قرار دهند تا مایع بتواند به بیرون تراوش کند. لولههای گوش معمولاً ظرف شش ماه تا یک سال خود به خود میافتند.
اگر این درمانها کمکی نکنند یا در بخشی از استخوان گیجگاهی یک توده چرکی (آبسه) وجود داشته باشد، ممکن است برای برداشتن استخوان عفونی به جراحی (ماستوئیدکتومی) نیاز باشد.
اگر من/ فرزندم به این بیماری مبتلا باشم، چه انتظاری میتوانم داشته باشم؟
معمولاً علائم ماستوئیدیت چند روز پس از شروع مصرف آنتیبیوتیک توسط فرد یا فرزند از بین میرود. مهم است که مصرف تمام آنتیبیوتیکهای تجویز شده را تمام کنید تا عفونت دوباره عود نکند.
در موارد شدید، ممکن است فرد یا فرزند برای بررسی از دست دادن شنوایی طولانی مدت به ویزیتهای بعدی نیاز داشته باشند.
پیشگیری:
بهترین کاری که میتوان برای کاهش خطر ابتلا به ماستوئیدیت انجام داد، درمان سریع عفونت گوش است. همچنین میتوان اقداماتی را برای محافظت از فرزندتان در برابر عفونتها انجام داد. میتوانید:
- فرزندتان را واکسینه کنید: مراکز کنترل و پیشگیری از بیماریهای ایالات متحده (CDC) توصیه میکنند که کودکان تا سن ۲ سالگی واکسن پنوموکوک دریافت کنند. این واکسن در برابر باکتریهایی که معمولاً باعث عفونت گوش میشوند و منجر به ماستوئیدیت میشوند، محافظت میکند.
- استفاده از پستانک را محدود کنید: پستانک ممکن است وسیلهی مورد نیاز والدین برای نوزادان و کودکان نوپای بهانهگیر باشد. اما استفادهی طولانی مدت از پستانک خطر ابتلا به عفونت گوش میانی را افزایش میدهد.
- سیگار نکشید: دود سیگار احتمال عفونت گوش را افزایش میدهد. مطمئن شوید که هیچ کس در اطراف فرزندتان سیگار نمیکشد.
- آلرژیها را کنترل کنید: التهاب و مخاط ناشی از واکنشهای آلرژیک میتواند شیپور استاش فرزند را مسدود کند. این امر خطر عفونت گوش را افزایش میدهد.
- از سرماخوردگی جلوگیری کنید. بیشتر عفونتهای گوش با سرماخوردگی شروع میشوند، بنابراین سعی کنید تا حد امکان تماس فرزندتان را با سایر کودکان بیمار محدود کنید.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنم؟
اگر شما یا فرزندتان علائم عفونت گوش، مانند درد گوش که بهبود نمییابد، دارید، بایستی به پزشک مراجعه کنید. عفونت گوش قابل درمان است. اما نادیده گرفتن علائم میتواند باعث گسترش عفونت شود.
به طورکلی
سالها پیش، ماستوئیدیت یک بیماری شایع و جدی بود که میتوانست برای کودکان بسیار خردسال کشنده باشد. اکنون، ما واکسنهایی برای جلوگیری از عفونت گوش میانی که باعث ماستوئیدیت میشود، داریم. و آنتیبیوتیکهایی برای درمان این عفونتها داریم. برای محافظت از خود و فرزندتان در برابر عفونت گوش، اقداماتی انجام دهید. اگر فکر میکنید شما یا فرزندتان عفونت گوش میانی دارید، برای درمان و کاهش خطر ماستوئیدیت با پزشک خود تماس بگیرید.
مطالب مشابه:
عفونت گوش در کودکان
عفونت گوش
التهاب گوش داخلی یا لابیرنتیت
عفونت گوش در دوران بارداری
سکته گوش یا ناشنوایی ناگهانی
منبع: my.clevelandclinic
