سندرم بروگادا (Brugada syndrome)

با وجود نادر بودن سندرم بروگادا، این سندرم پتانسیل این را دارد که یک حالت تهدید کننده برای ضربان قلب (آریتمی) باشد. این حالت گاهی موروثی می باشد.

افراد مبتلا در معرض افزایش خظر ضربان قلب نامنظم که در حفره های پایینی قلب شروع می شود هستند. (بطن ها)

درمان سندرم بروگادا شامل اقداماتی پیشگیرانه؛ مثل کاهش تب و اجتناب از مصرف داروهایی است که ممکن است موجب آریتمی شوند. برخی از افراد مبتلا، به یک دستگاه درمانی به نام دفیبریلاتور کاشتنی قلبی (ICD) نیاز دارند.

علائم سندرم بروگادا

سندرم بروگادا اغلب اوقات باعث بروز هیچ نشانه قابل توجهی نمی شود و بسیاری از افراد مبتلا نسبت به ابتلای خود به این سندرم آگاه نیستند.

نشانه ها و علائمی که ممکن است با سندرم بروگادا در ارتباط باشد عبارتند از:

• سرگیجه
• غش کردن
• نفس نفس زدن و تنفس دشوار به خصوص در هنگام شب
• ضربان قلب نامنظم یا تپش قلب
• ضربان قلب بسیار تند یا ناآرام
• تشنج

بزرگترین نشانه سندرم بروگادا یک نتیجه نوار قلب یا الکتروکاریوگرام (ECG) بی نظم می باشد. این تست میزان فعالیت الکتریکی قلب را اندازه گیری می کند.

علت سندرم بروگادا (Brugada syndrome)

سندرم بروگادا یک اختلال ریتمی قلبی است. هر ضربان قلب، توسط یک سیگنال الکتریکی که توسط سلول های خاصی در حفره فوقانی سمت راست قلب تحریک می شود، ایجاد می گردد. منافذ ریزی که کانال نامیده می شود این فعالیت الکتریکی را روی هر یک از این سلول ها هدایت می کنند و این موضوع ضربان را قلب ایجاد می کند.

در سندرم بروگادا، وجود یک تغییر در این کانال ها منجر به ضربان بسیار تند قلب و ایجاد یک ریتم قلبی خطرناک می گردد (فیبریلاسیون بطنی). در نتیجه؛ قلب خون را به میزان کافی به سایر بدن پمپاژ نمی کند. یک ریتم نامنظم کوتاه مدت می تواند منجر به غش کردن شود. در صورت عدم توقف این روند، امکان مرگ ناگهانی قلبی وجود دارد.

سندرم بروگادا میتواند توسط موارد زیر ایجاد شود:

• مشکل ساختاری در قلب که ممکن است شناسایی نشود.
• عدم تعادل در مواد شیمیایی که به ارسال سیگنال های الکتریکی در بدن کمک می کنند (الکترولیت ها)
• مصرف داروهای تجویزی خاص یا کوکائین

عوامل خطرزا

عوامل خطرآفرین برای سندرم بروگادا شامل موارد زیر است:

سابقه خانوادگی: این بیماری غالبا از طریق خانواده ها (به صورت ارثی) منتقل شده و در صورت وجود اعضای خانواده مبتلا به سندرم بروگادا، خطر ابتلا به آن در افراد افزایش پیدا می کند.

جنسیت مذکر: مردان به میزان بیشتری نسبت به زنان، به سندرم بروگادا مبتلا می شوند.

نژاد: سندرم بروگادا در میان افراد آسیایی بیشتر از افراد مناطق دیگر رخ می دهد.

تب: تب به خودی خود موجب سندرم بروگادا نمی شود؛ اما می تواند قلب را تحریک کرده و باعث غش یا ایست قلبی ناگهانی در افراد مبتلا، به ویژه کودکان، گردد.

عوارض سندرم بروگادا (Brugada syndrome)

عوارض حاصل از سندرم بروگادا نیازمند مراقبت های پزشکی اورژانسی است. این عوارض شامل این موارد می شوند:

ایست قلبی ناگهانی: در صورت عدم درمان فوری، این موضوع، از دست رفتن فعالیت قلب، تنفس و هوشیاری، که اغلب در حین خواب نیز اتفاق می افتد، کشنده می باشد. در صورت مراقبت پزشکی سریع و مناسب، نجات و زنده ماندن فرد امکان پذیر است.

غش کردن: فرد مبتلا به سندرم بروگادا، در صورت غش کردن نیازمند توجهات و رسیدگی پزشکی اورژانسی و فوری می باشد.

مراجعه به پزشک

نشانه ها و علائم سندرم بروگادا مشابه برخی از سایر اختلالات ریتمی قلبی می باشد. مراجعه به پزشک برای اطلاع یافتن از این موضوع که آیا سندرم بروگادا عامل این اختلال ریتمی قلبی است یا سندرمی دیگر، حائز اهمیت می باشد.

فرد در صورت غش کردن و گمان اینکه این اتفاق به دلیل یک شرایط قلبی باشد، می بایست درصدد مراقبت های پزشکی اورژانسی باشد و در صورت تشخیص این سندرم در والدین، خواهر و برادر یا فرزند خود، از پزشک درباره لزوم انجام آزمایش برای اطلاع از احتمال خطر سندرم بروگادا سوال نماید.

پیشگیری

در صورت وجود سابقه خانوادگی این بیماری، انجام آزمایش ژنتیک می تواند برای تشخیص ابتلای فرد یا قرارگیری وی در معرض خطر انجام گیرد.

تشخیص

سندروم بروگادا معمولا در بزرگسالی و گاهی نیز در نوجوانی تشخیص داده می شود. با توجه به اینکه علائم قابل توجهی در این زمان وجود دارد، تشخیص در کودکان خردسال به ندرت اتفاق می افتد.

برای تشخیص سندرم بروگادا، پزشک معاینه فیزیکی انجام داده و صدای قلب فرد را بوسیله گوشی پزشکی میشنود.

آزمایشات برای بررسی ضربان قلب فرد و تشخیص یا تایید بروگادا انجام می گیرند:

نوار قلب (ECG) همراه یا بدون مصرف دارو: الکتروکاردیوگرام یا نوار قلب، تستی سریع و بدون درد می باشد که سیگنال های الکتریکی قلب فرد را ضبط می کند. در این تست، حسگرها (الکترودها) به قفسه سینه و گاهی اوقات نیز به اندام های فرد متصل می شود. این آزمایش، می تواند به تشخیص مشکلات ریتمی و ساختاری قلب کمک کند.

در صورت منظم بودن ضربان قلب در طول آزمایش، در گام بعدی ممکن است تست هولتر 24 ساعته انجام گیرد. در این تست فرد یک دستگاه قابل حمل را برای یک شبانه روز کامل می پوشد.

برخی از افراد علائم سندرم بروگادا را نشان می دهند اما نتایج الکتروکاردیوگرام و آزمایش هولتر 24 ساعته آنها در محدوده استاندارد می باشد. این افراد ممکن است که ECGs اضافی داشته باشند که شامل داروهای تزریقی است که می تواند باعث ایجاد یک ضربان قلب نامنظم شود.

آزمایش و ترسیم الکتروفیزیولوژیک (EP): این آزمایش که مطالعه الکتروفیزولوژیک نیز نامیده می شود، می تواند در برخی از افراد مشکوک به سندرم بروگادا انجام بگیرد.

در این آزمایش، پزشک لوله های نازک و انعطاف پذیر (کاتتر) را بوسیله الکترود از طریق رگ های خونی به نواحی مختلف قلب می پیچد. هنگامی که الکتردوها در جای خود قرار می گیرند، قادر است سیگنال های الکتریکی را از طریق قلب نشان دهند.

اکوکاردیوگرافی: در اکو اکوکاردیوگرافی از امواج صوتی در جهت ایجاد تصاویر قلبی استفاده می شود. این آزمایش به تنهایی نمی تواند منجر به تشخیص سندرم بروگادا گردد؛ اما می تواند به شناسایی مشکلات ساختاری در قلب کمک کند.

درمان

درمان سندرم بروگادا می تواند شامل مصرف دارو، روش های کاتتر یا انجام جراحی برای کاشت دستگاه کنترل کننده ضربان قلب باشد. همچنین به میزان خطر وجود مشکل ضربان قلب نامنظم جدی (آریتمی) بستگی دارد.

در صورت ابتلا به سندرم بروگادا و عدم وجود هیچ علامت و نشانه ای، این احتمال وجود دارد که به درمان خاصی نیاز نباشد، چرا که احتمال یک ضربان قلب نامنظم جدی، کم است. با این حال؛ ممکن است که پزشک معالج اقداماتی را در جهت کاهش خطر ضربان قلب نامنظم توصیه نماید.

مطالب مشابه:

تومور فیلود (سینه)

پورفیری

تنگی نفس

ایست قلبی در زنان

بیماری قلبی دوران کودکی

منبع: mayoclinic