بیماری پاژه استخوان

بیماری پاژه یک بیماری استخوانی است، که مکانیسم بازیافت طبیعی بدن را مختل می کند، که در آن بافت استخوانی جدید به تدریج جایگزین بافت استخوانی قدیمی می شود. استخوان ها می توانند به مرور زمان شکننده شده و تغییر شکل دهند. اغلب مناطق آسیب دیده لگن، جمجمه، ستون فقرات و پاها هستند. خطر بیماری پاژه استخوان با افزایش سن و در صورت ابتلای اعضای خانواده به این اختلال افزایش می یابد.

بیماری پاژه در میان افراد مسن شایع است و حدود 2 تا 3 درصد از جمعیت بالای 55 سال را تحت تاثیر قرار می دهد. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پاژه هیچ علائمی ندارند و تا زمانی که برای دلیل دیگری تصویربرداری اشعه ایکس دریافت نکنند، از ابتلا به آن آگاه نمی شوند.

به طورکلی این بیماری یک اختلال مزمن (طولانی) است که باعث می شود استخوان ها بزرگتر و ضعیف تر از حد طبیعی شوند.

علائم بیماری پاژه:

اکثر افرادی که به بیماری پاژه استخوان مبتلا هستند هیچ علائمی ندارند. هنگامی که علائم ظاهر می شود، شایع ترین شکایت درد استخوان است.

از آنجایی که این بیماری باعث می‌شود بدن سریع‌تر از حد طبیعی استخوان جدید تولید کند، بازسازی سریع استخوانی را تولید می‌کند که نسبت به استخوان معمولی سازمان‌یافته‌تر و ضعیف‌تر است، که می‌تواند منجر به درد استخوان، بدشکلی و شکستگی شود.

این بیماری ممکن است تنها یک یا دو ناحیه از بدن را تحت تأثیر قرار دهد یا ممکن است گسترده باشد. علائم و نشانه ها، در صورت وجود، به قسمت آسیب دیده بدن بستگی دارند.

• لگن: زمانی که این بیماری لگن را تحت تاثیر قرار می دهد، می تواند باعث درد لگن شود.
• جمجمه: رشد بیش از حد استخوان در جمجمه می تواند منجر به سردرد یا کاهش شنوایی شود.
• ستون فقرات: می تواند منجر به فشردگی ریشه عصبی شود و باعث بی حسی، سوزن سوزن شدن و درد در پا یا بازو شود.
• ساق پا: با ضعیف شدن استخوان‌ها، خم می‌شوند که ممکن است منجر به ایجاد کاسه پا شود. استخوان‌های بد شکل و بزرگ شده در پاها می‌تواند فشار بیشتری را به مفاصل نزدیک وارد کند که ممکن است منجر به آرتروز در لگن یا زانو شود.
• درد لگن
• ضعف
• یبوست
• شکستگی استخوان به راحتی
• بی اشتهایی
• درد شکم
• خستگی
• پیچ خوردگی یا ضعیف شدن استخوان ها

علت بیماری پاژه استخوان:

علت این بیماری ناشناخته است. دانشمندان معتقدند ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیکی در ایجاد این بیماری نقش دارند. به نظر می رسد چندین ژن با ابتلا به این بیماری مرتبط هستند.

برخی از دانشمندان بر این باورند که بیماری پاژه استخوان با عفونت ویروسی در سلول های استخوانی  مرتبط است، اما این نظریه بحث برانگیز است.

به طورکلی:

1. بیماری پاژه ژنتیکی است و می تواند ارثی باشد
2. بیماری پاژه به ندرت در افراد زیر 40 سال رخ می دهد.
3. عوامل محیطی نقش عمده ای در ایجاد بیماری پاژه دارند.

زمان مراجعه به پزشک:

در صورت مشاهده هر یک از علائم زیر بایستی فوراً به پزشک مراجعه شود:

• استخوان های تغییر شکل یافته
• کاهش شنوایی غیرمنتظره و ناگهانی
• ضعف در استخوان ها
• سوزن سوزن شدن پاها و دست ها
• درد مفصلی مکرر و غیر قابل درمان

عوامل خطر:

عواملی که می توانند خطر ابتلا به بیماری پاژه استخوان را افزایش دهند عبارتند از:

1. سن: افراد بالای 50 سال بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند.
2. جنسیت: مردان بیشتر از زنان مبتلا می شوند.
3. محل سکونت: بیماری پاژه استخوان در انگلستان، اسکاتلند، اروپای مرکزی و یونان و همچنین کشورهایی که مهاجران اروپایی در آن ساکن هستند، شایع‌تر است. در اسکاندیناوی و آسیا غیر معمول است.
4. سابقه خانوادگی: اگر یکی از بستگان فرد مبتلا به بیماری پاژه استخوان باشد، احتمال ابتلا به این بیماری افزایش میابد.

عوارض:

در بیشتر موارد، بیماری پاژه استخوان به کندی پیشرفت می کند. این بیماری تقریباً در همه افراد قابل مدیریت است. عوارض احتمالی عبارتند از:

شکستگی و بدشکلی: استخوان‌های مصدوم راحت‌تر می‌شکنند و رگ‌های خونی اضافی در این استخوان‌های تغییر شکل یافته باعث خونریزی بیشتر آنها در طول جراحی‌های ترمیم می‌شوند. استخوان های ساق پا می توانند خم شوند که می تواند بر توانایی راه رفتن فرد تأثیر بگذارد.

آرتروز: استخوان های بد شکل می توانند میزان استرس را بر روی مفاصل مجاور افزایش دهند که می تواند باعث آرتروز شود.

مشکلات عصبی: هنگامی که بیماری پاژه استخوان در ناحیه‌ای رخ می‌دهد که اعصاب از استخوان عبور می‌کنند، مانند: ستون فقرات و جمجمه، رشد بیش از حد استخوان می‌تواند به عصب فشار و آسیب برساند و باعث درد، ضعف یا گزگز در بازو یا پا یا کاهش شنوایی شود.

نارسایی قلبی: در موارد شدید، ممکن است قلب برای پمپاژ خون به نواحی آسیب دیده بدن سخت‌تر کار کند. گاهی اوقات، این افزایش حجم کار می تواند منجر به نارسایی قلبی شود.

سرطان استخوان:  سرطان استخوان در 1 درصد از افراد مبتلا به بیماری پاژه استخوان رخ می دهد.

تشخیص بیماری پاژه استخوان:

در طول معاینه فیزیکی، پزشک مناطقی از بدن را که درد احساس می شود، بررسی می کند. او همچنین ممکن است عکس‌برداری با اشعه ایکس و آزمایش‌های خونی را تجویز کند که می‌تواند به تأیید تشخیص بیماری پاژه استخوان کمک کند.

تست های تصویربرداری:

تغییرات استخوانی را می توان با موارد زیر مشاهده کرد:

• اشعه ایکس: اولین نشانه بیماری پاژه استخوان اغلب ناهنجاری هایی است که در عکس برداری اشعه ایکس به دلایل دیگر انجام می شود. تصاویر اشعه ایکس از استخوان‌ها می‌تواند نواحی از هم گسیختگی استخوان، بزرگ شدن استخوان و ناهنجاری‌هایی را که مشخصه بیماری است، مانند:  خمیدگی استخوان‌های بلند نشان دهد.
• اسکن استخوان: در اسکن استخوان، مواد رادیواکتیو به بدن تزریق می شود. این ماده به نقاطی روی استخوان‌ها می‌رود که بیشترین آسیب را دارند و روی تصاویر اسکن روشن می‌شوند.
• تست های آزمایشگاهی

افرادی که به بیماری استخوان پاژه مبتلا هستند، معمولا سطح آلکالین فسفاتاز در خونشان افزایش می یابد که با آزمایش خون مشخص می شود.

درمان:

اگر علائمی وجود نباشد، ممکن است فرد نیازی به درمان نداشته باشد. با این حال، اگر بیماری فعال باشد،که با افزایش سطح آلکالین فسفاتاز مشخص می‌شود و بر نقاط پرخطر در بدن مانند: جمجمه یا ستون فقرات تأثیر می‌گذارد، پزشک ممکن است درمان را برای جلوگیری از عوارض حتی در صورت نبودن علائم توصیه کند.

 دارو: ممکن است از داروهای پوکی استخوان استفاده شود.

• بیس فسفونات های خوراکی
• بیس فسفونات های داخل وریدی

اگر بدن فرد نتواند بیس فسفونات ها را تحمل کند، پزشک ممکن است کلسی تونین (میاکالسین) را تجویز کند، یک هورمون طبیعی که در تنظیم کلسیم و متابولیسم استخوان نقش دارد. کلسی تونین دارویی است که فرد از طریق تزریق یا اسپری بینی  استفاده می کند. عوارض جانبی ممکن است شامل حالت تهوع، برافروختگی صورت و سوزش در محل تزریق باشد.

NSAID ها: NSAID ها مانند: ایبوپروفن و آسپرین می توانند به کاهش علائم کمک کنند.

وسایل کمکی مانند عصا: اگر بیماری به لگن یا پا آسیب برساند، استفاده از عصا می تواند به کاهش ناراحتی کمک کند. استفاده از عصا همچنین می تواند از زمین خوردن جلوگیری کند و در نهایت احتمال شکستگی استخوان را کاهش دهد که یک پیامد معمول بیماری پاژه است.

عمل جراحی:

تثبیت داخلی: این درمان می تواند برای درمان شکستگی های مرتبط با بیماری در استخوان استفاده شود. تثبیت داخلی شامل جابه‌جایی قطعات استخوان در تراز مناسب قبل از نگه‌داشتن آن‌ها با پیچ، سیم، پین یا صفحات فلزی متصل به قسمت بیرونی استخوان است.

استئوتومی: بیماری پاژه مفاصل تحمل کننده وزن، به ویژه زانو و لگن را تحت تاثیر قرار می دهد و استئوتومی می تواند به کاهش ناراحتی و بازگرداندن تراز کمک کند.

تعویض کامل مفصل: در این روش، قسمت هایی از مفصل آرتروز برداشته می شود و با یک پروتز جایگزین می‌شود تا حرکت مفصل را تقلید کند. اینها از فلز، پلاستیک یا سرامیک ساخته شده اند.

بیماری استخوان پاژه اغلب باعث می‌شود که بدن رگ‌های خونی بیش از حد در استخوان‌های آسیب‌دیده تولید کند و خطر از دست دادن خون جدی در طول عمل را افزایش دهد.

در صورت پیشنهاد جراحی برای بیماری پاژه استخوان، پزشک ممکن است داروهایی را برای کاهش فعالیت بیماری تجویز کند، که ممکن است به کاهش خونریزی در طول جراحی کمک کند.

به طورکلی بیماری پاژه یک اختلال استخوانی مزمن است که چرخه تخریب و بازسازی بافت استخوانی را مختل می کند.

هر استخوانی در اسکلت می تواند تحت تأثیر بیماری پاژه قرار گیرد. ستون فقرات، لگن، استخوان های بلند اندام ها و جمجمه شایع ترین محل ها هستند. ممکن است در یک استخوان یا چند استخوان یافت شود. ممکن است کل یا تنها بخشی از استخوان را تحت تاثیر قرار دهد.

مطالب مشابه:

پوکی استخوان در بارداری

متاستازهای استخوانی

تومور استخوان (سارکوم)

تفاوت پوکی استخوان و استئوآرتریت

پوکی استخوان در مردان

منابع: healthlibrary.askapollo, mayoclinic