لوسمی میلوژن حاد (AML)

سرطان ها اشکال مختلفی دارند و هر کدام قسمت های مختلف بدن را تحت تاثیر قرار می دهند. یکی از این سرطان ها لوسمی میلوژن حاد (AML) است که سرطان خون و مغز استخوان است. مغز استخوان بافت اسفنجی داخل استخوان هاست که مسئول تولید سلول های خونی است.

کلمه “حاد” در لوسمی میلوژن حاد نشان دهنده توانایی این بیماری برای توسعه سریع است. این وضعیت بر سلول‌های میلوئیدی تأثیر می‌گذارد، زیر مجموعه‌ای از گلبول‌های سفید که معمولاً به اشکال دیگر گلبول‌های خونی مانند: گلبول‌های قرمز، گلبول‌های سفید و پلاکت‌ها بالغ می‌شوند.

علائم لوسمی میلوژن حاد (AML):

علائم و نشانه‌های کلی لوسمی میلوژن حاد می‌تواند شبیه آنفولانزا یا سایر بیماری‌های رایج در مراحل اولیه باشد.

برخی از علائم عبارتند از:

• تب
• دردهای استخوانی
• خستگی و بی حالی
• مشکل تنفس
• پوست رنگ پریده
• بیماری و عفونت مکرر
• پوست به راحتی کبود می شود.
• خونریزی غیر معمول در لثه یا بینی
• التهاب لثه
• افزایش تعریق، به ویژه در شب
• کاهش وزن غیر قابل توضیح و غیر عمد
• تجربه پریودهای سخت تر نسبت به حالت معمول

علت لوسمی میلوژن حاد (AML):

لوسمی میلوژن حاد زمانی ایجاد می شود که یک سلول مغز استخوان دچار تغییرات (جهش) در DNA یا ساختار ژنتیکی خود شود. DNA حاوی دستورالعمل هایی است که به سلول دستور می دهد که چه کاری انجام دهد، با سرعت خاصی رشد کند و در زمان مشخصی بمیرد. جهش در لوسمی میلوژن حاد به سلول های مغز استخوان دستور می دهد تا به تکثیر و رشد خود ادامه دهند. تولید سلول های خونی از کنترل خارج می شود. بنابراین گلبول های سفید نابالغ به نام میلوبلاست تولید می شود. این سلول های نابجا می توانند سلول های سالم را جمع کرده و از بین ببرند زیرا نمی توانند به طور طبیعی کار کنند.

عوامل خطری که ممکن است منجر به لوسمی میلوژن حاد شود:

1. افزایش سن: افزایش سن خطر ابتلا به لوسمی میلوژن حاد را افزایش می دهد. افراد 65 سال و بالاتر بیشتر مستعد ابتلا به لوسمی میلوژن حاد هستند.
2. آلودگی رادیواکتیو: احتمال بروز AML در افرادی که در معرض دوزهای بسیار بالای تشعشع هستند، مانند: کسانی که از حوادث راکتور هسته ای جان سالم به در بردند، بیشتر است.
3. جنسیت: لوسمی میلوژن حاد در مردان بیشتر از زنان است.
4. درمان سرطان قبلی: خطرات AML در افرادی که برای درمان سرطان تحت اشکال خاص پرتو درمانی یا شیمی درمانی قرار گرفتند، بیشتر است.
5. اختلالات خونی: AML در افرادی که قبلاً یک بیماری خونی مانند: میلودیسپلازی، میلوفیبروز، پلی سیتمی ورا یا ترومبوسیتمی را تجربه کرده اند، بیشتر است.
6. شرایط ژنتیکی: خطر AML توسط چندین اختلال ژنتیکی از جمله سندرم داون افزایش می یابد.
7. سیگار: احتمال ابتلا به این سرطان را افزایش می دهد زیرا دود سیگار حاوی عناصر مضر است.
8. قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی مانند بنزن با خطر بیشتر AML مرتبط است.

افرادی که هرگز در معرض این عوامل خطر قرار نگرفتند، نیز می توانند به این بیماری مبتلا شوند.

اقدامات تشخیصی برای لوسمی میلوژن حاد:

در صورت بروز علائم یا نشانه های لوسمی‌میلوژن حاد، پزشک ممکن است به فرد توصیه کند که تحت نظارت برای تشخیص قرار گیرد، نظارت شامل:

1. آزمایش خون: بیماران لوسمی میلوژن حاد معمولاً دارای گلبول های سفید اضافی و کمبود گلبول های قرمز و پلاکت هستند. با این حال، در برخی موارد، بیماران ممکن است کمبود گلبول های سفید نیز داشته باشند. یکی دیگر از نشانه های لوسمی میلوژن حاد وجود سلول های بلاست در خون است که به طور معمول در مغز استخوان قرار دارند.
2. آزمایش مغز استخوان: لوسمی را می توان با آزمایش خون تشخیص داد، اما معمولاً برای تأیید تشخیص، آزمایش مغز استخوان لازم است.
3. پونکسیون نخاعی (آسیب نخاعی): ممکن است گاهی نیاز به نمونه برداری از مایع اطراف نخاع برای پیدا کردن سلول های سرطان خون باشد. پزشک می تواند این مایع را با وارد کردن یک سوزن کوچک در کانال نخاعی در قسمت پایین کمر خارج کند.
4. در آزمایشگاه، پزشکان سلول های لوسمی را آزمایش می کنند تا بهتر دریابند کدام جهش ژنی وجود دارد. این اطلاعات ممکن است پیش آگهی و گزینه های درمانی را راهنمایی کند.

درمان لوسمی میلوژن حاد:

پزشک در مورد گزینه های درمانی و پیش آگهی فرد بر اساس نوع فرعی AML و سایر اطلاعات تصمیم می گیرد. بر خلاف سایر سرطان ها، لوسمی میلوژن حاد دارای مراحلی نیست که از اعداد برای توصیف پیش آگهی بیمار و اینکه آیا بیماری  گسترش پیدا کرده است استفاده می کند.

اما عوامل زیر شدت بیماری را تعیین می کنند:

• نوع فرعی AML
• سن فرد
• رفاه عمومی فرد

بر اساس عوامل ذکر شده در بالا، پزشک در مورد برنامه درمانی تصمیم می گیرد. دو مرحله متداول درمان عبارتند از:

• درمان القای بهبودی: مرحله اولیه درمان، از بین بردن سلول های سرطان خون از خون و مغز استخوان است. با این حال، درمان القایی بهبودی اغلب برخی از سلول های سرطان خون را پشت سر می گذارد و نیاز به درمان اضافی برای جلوگیری از بازگشت بیماری دارد.
• درمان تثبیت کننده: این مرحله از درمان که به عنوان درمان پس از بهبودی یا درمان نگهدارنده نیز شناخته می شود، با هدف از بین بردن سلول های لوسمی باقی مانده است. تصور می شود که برای کاهش احتمال عود بیماری ضروری است.

در این مراحل از درمان‌هایی مانند موارد زیر استفاده می شود:

1. شیمی درمانی: اگرچه می توان از آن برای درمان تحکیم نیز استفاده کرد، شیمی درمانی رایج ترین نوع درمان القای بهبودی است. شیمی درمانی با استفاده از مواد شیمیایی سلول های سرطانی بدن را از بین می برد.
2. درمان هدفمند: درمان‌های دارویی هدفمند بر نقص‌های خاصی در سلول‌های سرطانی تمرکز دارند. این درمان می تواند با مسدود کردن این انحرافات، سلول های سرطانی را از بین ببرد. سلول های لوسمی برای تعیین اینکه آیا درمان هدفمند ممکن است برای فرد مفید باشد مورد بررسی قرار می گیرد. در طول مراحل القاء و تثبیت، درمان هدفمند ممکن است به تنهایی یا همراه با شیمی درمانی استفاده شود.
3. پیوند مغز استخوان: درمان تحکیم می تواند شامل پیوند مغز استخوان باشد که معمولاً به عنوان پیوند سلول های بنیادی شناخته می شود. در این فرآیند، مغز استخوان بیمار با سلول‌های بنیادی عاری از لوسمی که به مغز استخوان سالم رشد می‌کنند، جایگزین می‌شود.

بیمار دوزهای بالایی از شیمی درمانی یا پرتودرمانی را قبل از پیوند مغز استخوان دریافت می کند تا مغز استخوان مولد لوسمی را از بین ببرد. پس از آن، پزشک تزریق سلول های بنیادی را از یک اهدا کننده سازگار به بیمار انجام می دهد (پیوند آلوژنیک).

اگر بیمار قبلاً در دوره بهبودی بوده و سلول‌های بنیادی سالم را دریافت کرده و برای پیوند آینده ذخیره کرده می تواند سلول‌های بنیادی را نیز در طول پیوند (پیوند اتولوگ) دریافت کند.

نام های دیگر AML:

لوسمی میلوژن حاد به لوسمی میلوبلاستیک حاد، لوسمی میلوئید حاد، لوسمی غیرلنفوسیتی حاد و لوسمی گرانولوسیتی حاد نیز گفته می شود.

مطالب مشابه:

انتریت پرتویی

کراتوز اکتینیک (AK)

منبع: healthlibrary.askapollo