سندرم آسپرگر چیست؟
آیا سندرم آسپرگر تفاوتی با اوتیسم دارد و چگونه درمان می شود؟
سندرم آسپرگر
سندرم آسپرگر نوعی اوتیسم است. این سندرم از سال 2013 به عنوان یک نوع اختلال طیف اوتیسم با عملکرد بالا تشخیص داده شد.
این سندروم یک اختلال رشدی است که بر نحوه رفتار افراد، دیدن و درک جهان و تعامل با دیگران تأثیر می گذارد. افراد مبتلا به این ناتوانی رشدی ممکن است علائق خاص، رفتارهای تکراری داشته باشند و نسبت به بروز حسی کمتر یا بیش از حد واکنش نشان دهند. همچنین این افراد در ارتباط و تعامل اجتماعی با مشکلاتی روبرو هستند و رفتارهای تکراری نشان می دهند.
علائم سندرم آسپرگر چیست؟
در حالی که افراد مبتلا به سندرم آسپرگر اغلب دارای هوش متوسط یا بالاتر از حد متوسط، مهارت های زبانی خوبی هستند و می توانند کاملا خلاق باشند، اما اغلب زندگی برایشان سخت است. به ویژه، آنها که برای برقراری ارتباط و تعامل با افراد دیگر مشکل دارند.
به عنوان مثال، افراد مبتلا به این سندرم:
قوانین یا نشانه های اجتماعی را درک نمی کنند.
ارتباط کلامی:
افراد مبتلا به آسپرگر ممکن است به روشی غیرعادی صحبت کنند. به طور خاص، آنها ممکن است گفتار تکراری و یا گفتار روباتیکی داشته که فاقد عطف می باشد. مانند صحبت کردن با زبان رسمی، بلند بودن بیش از حد و یا با صدای یکنواخت صحبت می کنند.
همچنین برقراری ارتباط دوستانه برایشان دشوار است.
مشکلات عاطفی:
افرادی که سندرم آسپرگر را تجربه می کنند ممکن است مقابله با واکنش های عاطفی خود در موقعیت ها یا رویدادها را دشوار بدانند و همچنین ممکن است باعث شود که فرد در این موقعیت ها واکنش نامناسبی نشان دهد.
همچنین این افراد ممکن است در درک تجربیات عاطفی دیگران و در نشان دادن همدلی با دیگران مشکل داشته باشند.
این مشکلات می تواند برای فرد مبتلا به سندرم آسپرگر احساس اضطراب، سردرگمی و سرخوردگی ایجاد کند. گاهی اوقات خانواده و دوستان آنها نیز می توانند این احساسات را تجربه کنند.
مشکلات ارتباطی:
آسپرگر ممکن است در جنبه های ارتباطی زیر مشکلاتی ایجاد کند مانند ارتباط غیرکلامی.
افراد مبتلا به آسپرگر ممکن است در درک یا تفسیر نشانه های غیرکلامی، مانند: حالات چهره، ژست ها، زبان بدن مشکل داشته باشند.
برای برخی از افراد مبتلا به آسپرگر برقراری ارتباط چشمی با دیگران نیز دشوار است. همین موضوع می تواند ارتباط غیرکلامی را بیشتر چالش برانگیز کند.
تعامل اجتماعی:
از آنجایی که افراد مبتلا به این سندرم معمولاً در برقراری ارتباط کلامی و غیرکلامی برای افراد مبتلا به این سندروم سخت است و ممکن است در موقعیت های اجتماعی با مشکلاتی رو به رو شوند. آنها ممکن است مخصوصاً برای ایجاد مکالمه یا صحبت های کوچک دچار مشکل شوند.
علاقه شدیدی به تمرکز روی موضوعات خاص داشته و وقتی موضوعات دیگر مورد بحث قرار می گیرد خسته می شوند.
به نور شدید یا صداهای بلند حساس هستند.
با این حال، نمی توان به سادگی از ظاهر فرد تشخیص داد که آیا مبتلا به سندرم آسپرگر هست یا خیر.
علائم دیگر سندرم آسپرگر:
مشکلات حرکتی: مشکلات هماهنگی حرکتی به طور قابل توجهی در بزرگسالان مبتلا به ASD رایج تر است. حتی ممکن است به عنوان مشکل در نشستن یا راه رفتن صحیح ظاهر شوند. مهارت های حرکتی ظریف مانند بستن بند کفش نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد.
وسواس: تمرکز بیش از حد می تواند به عنوان یکی از علائم سندرم آسپرگر باشد. همچنین ممکن است در هنگام تعامل با دیگران اصرار داشته باشند که در مورد آن بیشتر صحبت کنند.
علل سندرم آسپرگر چیست؟
به طور واضح مشخص نیست که چه چیزی سبب سندرم آسپرگر می شود. اما این احتمال وجود دارد که ژن و محیط در بروز این سندرم نقش داشته باشند. همچنین لازم به ذکر است که این سندرم ناشی از شرایط تربیتی یا اجتماعی نیست. همچنین واکسن ها باعث اختلالات طیف اوتیسم از جمله سندرم آسپرگر نمی شوند.
تشخیص سندرم آسپرگر:
سندرم آسپرگر معمولا در دوران کودکی تشخیص داده می شود. با این حال، برخی از افراد تا زمانی که بالغ نشده اند، این بیماری را تشخیص نمی دهند.
اگر فکر می کنید که فرزند شما ممکن است به سندرم آسپرگر مبتلا باشد، باید با پزشک یا پرستار کودک خود صحبت کنید. از آنجایی که سندرم آسپرگر اکنون به عنوان نوعی اختلال طیف اوتیسم تشخیص داده شده است، ممکن است شما را به یک متخصص پزشکی برای تشخیص اختلال طیف اوتیسم یا تیمی از متخصصان که در بررسی کودکان با هم کار می کنند ارجاع دهند.
هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص سندرم آسپرگر وجود ندارد. یک متخصص یا تیم پزشکی با شما و فرزندتان و سایر اعضای خانواده تان صحبت می کند و فرزند شما را بررسی می کند تا ببیند آیا معیارهای خاصی برای سندرم آسپرگر دارد یا خیر.
این بررسی معمولاً شامل سؤالاتی در مورد توانایی های اجتماعی و عاطفی، مهارت های ارتباطی، توانایی های یادگیری، مهارت های حرکتی و علایق خاص می شود.
تشخیص سندرم آسپرگر در بزرگسالی به این افراد کمک می کند تا تشخیص دهند که مشکلات رفتاری، ارتباطی و روابط آنها ناشی از این بیماری است. همچنین تشخیص می تواند به آنها کمک کند تا درک کنند که چه احساسی دارند یا ممکن است چه مشکلاتی را تجربه کنند. علاوه بر این می تواند به این افراد کمک کند تا انتخاب های مناسب تحصیلی یا شغلی داشته باشند.
درمان برای بزرگسالان:
درمان سندرم آسپرگر و سایر اشکال اوتیسم شامل کمک به فرد برای مقابله با علائم و چالش هاست.
گزینه های درمانی شامل موارد زیر است:
درمان شناختی رفتاری (CBT) نوعی روان درمانی است که می تواند به فرد کمک کند تا با این چالش ها کار کند.
CBT شامل تغییر الگوهای تفکر به منظور تغییر احساسات و رفتار است.
گفتار درمانی: گفتار درمانگر می تواند به افراد مبتلا به آسپرگر کمک کند تا مشکلات مربوط به گفتار رباتیک یا تکراری را برطرف کنند. درمانگر می تواند به این افراد بیاموزد که چگونه با عطف صحبت کرده و چگونه صدای خود را متعادل کنند.
دارو: داروهای تجویزی می تواند به کاهش شرایط همزمان کمک کنند، مانند: افسردگی، اضطراب، اختلال وسواسی اجباری (OCD)
در مقایسه با جمعیت عمومی، افراد مبتلا به ASD تمایل بیشتری به انجام رفتار تکراری و قرار گرفتن در شرایط تکراری را دارند.
برخی از عوارض احتمالی سندرم آسپرگر در بزرگسالان عبارتند از:
اضطراب، افسردگی، مشکلات گوارشی، OCD، اختلال کم توجهی–بیش فعالی (ADHD) می باشد.
اختلال وسواس فکری-عملی (OCD):
یک اختلال شایع، مزمن و طولانی مدت که فرد در آن دچار افکار (وسواس فکری) و رفتار (وسواس عملی) غیر قابل کنترل و تکراری می‌شود و احساس می کند باید چندین بار این افکار و رفتار را تکرار کند. این اختلال از عوارض سندروم آسپرگر در بزرگسالان می باشد.
اختلال کم توجهی–بیش فعالی (ADHD):
ADHD یکی از شایع ترین اختلالات رفتاری است که معمولاً برای اولین بار در دوران کودکی تشخیص داده می شود و اغلب تا بزرگسالی ادامه می یابد. کودکان مبتلا به ADHD ممکن است در توجه و تصمیم گیری مشکل داشته باشند. به این صورت که بدون فکر کردن به نتیجه اقدام به انجام کاری کنند و یا بیش از حد فعال باشند. این اختلال کم توجهی–بیش فعالی از عوارض سندرم آسپرگر می باشد.
طبق بررسی های انجام شده محققان دریافتند که افسردگی یکی از مهم ترین اختلالات همزمان در افراد مبتلا به سندرم آسپرگر است. افسردگی ممکن است در نتیجه مشکلات در زندگی شخصی یا حرفه ای فرد رخ دهد.
پیشگیری از سندرم آسپرگر چیست؟
هیچ راه مطمئنی برای پیشگیری از اختلال سندرم آسپرگر وجود ندارد. با این حال، دریافت درمان در اسرع وقت ممکن است به جلوگیری از بدتر شدن و اختلال در فعالیت ها و روال روزانه فرد کمک کند.
مطالب مشابه:
سندرم ناخنک چندگانه
سندرم الکل جنینی
غربالگری سندرم داون، ادواردز و پاتو
سندرم هتروتاکسی
سندرم برنارد سولیر چیست؟
منابع: healthdirect ، autismspeaks ، webmd
