آنسفالیت خودایمنی

آنسفالیت خودایمنی گروهی از بیماری‌ها است که باعث تورم مغز می‌شود و به این دلیل اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول‌های مغز حمله می‌کند. علائم آنسفالیت خودایمنی می‌تواند متفاوت باشد، اما ممکن است، شامل از دست دادن حافظه، تغییر در تفکر، تغییر در رفتار و تشنج باشد.

آنسفالیت خودایمنی با آنسفالیت ناشی از عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی که به عنوان آنسفالیت عفونی شناخته می‌شود، متفاوت است. تحقیقات نشان داده است که آنسفالیت عفونی ناشی از واکنش ایمنی نیست و با داروهای متفاوتی درمان می‌شود.

متخصصان نمی‌دانند چه چیزی باعث آنسفالیت خودایمنی (که با نام AE نیز شناخته می‌شود) می شود. برای برخی افراد، AE توسط برخی سرطان‌ها یا عفونت‌ها ایجاد می‌شود. آنسفالیت خودایمنی همچنین ممکن است توسط داروها ایجاد شود. افرادی که بیماری خودایمنی یا سابقه خانوادگی بیماری خودایمنی دارند، ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به AE باشند. پزشکان از چندین آزمایش برای تشخیص آنسفالیت خودایمنی استفاده می‌کنند.

بدون درمان، آنسفالیت خودایمنی می‌تواند عوارض جدی، از جمله مرگ، ایجاد کند. اما درمان‌ها می‌توانند منجر به بهبودی شوند. بسیاری از افراد مبتلا به AE به طور کامل بهبود می‌یابند، اما برخی ممکن است علائم پایدار داشته باشند.

علائم:

علائم آنسفالیت خودایمنی می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. اما علائم می‌توانند با توجه به نوع آنسفالیت خودایمنی، با الگویی قابل پیش‌بینی بروز کنند. بسیاری از افراد سردرد، تب و سایر علائم عفونت را به همراه موارد زیر تجربه می‌کنند:

• علائم روانپزشکی که ممکن است شامل: اضطراب، حملات پانیک، تغییرات رفتاری، آشفتگی، توهم، هذیان و مشکل در سازماندهی افکار باشد.
• مشکل با حافظه
• مشکل در زبان، مانند کم صحبت کردن یا تکرار کلمات یا عبارات.
• حرکاتی که ارادی نیستند.
• تشنج.
• تغییر در هوشیاری.
• خواب کم در ابتدای بیماری و به دنبال آن خواب زیاد در دوران بهبودی.
• گاهی اوقات AE باعث تشنج‌های جدی می‌شود که نیاز به مراقبت‌های اورژانسی دارند و به عنوان صرع پایدار شناخته می‌شوند. این تشنج‌ها بیش از پنج دقیقه طول می‌کشند یا یکی پس از دیگری در حالی که فرد هوشیار نیست، رخ می‌دهند.
• علائم آنسفالیت خودایمنی می‌تواند با گذشت زمان بدتر شود. این سیر بیماری به عنوان پیشرونده شناخته می‌شود. علائم همچنین ممکن است بین بهتر شدن و بدتر شدن متناوب باشند. این سیر به عنوان عودکننده- بهبود یابنده شناخته می‌شود. (این سیر مشابه سیر بیماری است که افراد مبتلا به ام اس تجربه می‌کنند.)

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

اگر شما یا یکی از همراهانتان علائم جدی آنسفالیت خودایمنی را دارید، فوراً به پزشک مراجعه کنید. این شامل تشنج‌هایی می‌شود که بیش از پنج دقیقه طول می‌کشند یا یکی پس از دیگری با از دست دادن هوشیاری اتفاق می‌افتند. همچنین برای تب بالا یا مشکل در تنفس به پزشک مراجعه کنید.

اگر علائم دیگری از آنسفالیت خودایمنی دارید، فوراً به پزشک مراجعه کنید. اگر AE درمان نشود، می‌تواند به سرعت جدی شود.

علل:

علل آنسفالیت خودایمنی شناخته شده نیستند. آنسفالیت خودایمنی که با نام AE نیز شناخته می‌شود، زمانی اتفاق می‌افتد که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول‌های سالم مغز حمله می‌کند.

آنتی‌بادی‌ها بخشی از سیستم ایمنی بدن هستند. آن‌ها به محافظت از بدن در برابر ویروس‌ها، باکتری‌ها و سایر موادی که می‌توانند باعث بیماری شوند، کمک می‌کنند. اما در آنسفالیت خودایمنی، آنتی‌بادی‌ها گیرنده‌های خاصی را در مغز هدف قرارداده و به آن‌ها حمله می‌کنند. این امر منجر به تورم مغز، که به عنوان التهاب نیز شناخته می‌شود، و سایر علائم می‌شود.

AE ممکن است توسط موارد زیر ایجاد شود:

• برخی سرطان‌ها. وقتی این اتفاق می‌افتد، به عنوان AE پارانئوپلاستیک شناخته می‌شود.
• عفونت‌ها، مانند ویروس هرپس سیمپلکس.
• داروهای خاص، مانند آنتی‌بادی‌های مونوکلونال و داروهایی برای سرکوب سیستم ایمنی پس از پیوند است.

آنسفالیت خودایمنی بیشتر در افرادی که بیماری خودایمنی دارند یا سابقه خانوادگی قوی از بیماری خودایمنی دارند، رخ می‌دهد.

انواع آنسفالیت خودایمنی:

انواع مختلفی از این بیماری وجود دارد. هر نوع آنسفالیت خودایمنی ناشی از حمله سیستم ایمنی به گیرنده‌های مختلف در مغز است. برخی از انواع و علل آن عبارتند از:

• آنسفالیت خودایمنی ضد گیرنده NMDA. این شایع‌ترین نوع AE است. در این نوع، آنتی‌بادی‌ها به گیرنده NMDA در مغز حمله می‌کنند. این بیماری اغلب زنان جوان و کودکان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و می‌تواند باعث تشنج، حرکات صورت، روان‌پریشی و سایر علائم شود.
• آنسفالیت ضد گیرنده GABA-B. این نوع AE مربوط به یک تومور، اغلب سرطان ریه سلول کوچک است. این نوع AE می‌تواند باعث تشنج، گیجی و از دست دادن حافظه شود. میانگین سن تشخیص این نوع 60 سال است.
• آنسفالیت ضد گیرنده GABA-A. افراد مبتلا به این نوع AE معمولاً در حدود ۴۰ سالگی تشخیص داده می‌شوند، اما کودکان نیز می‌توانند به این نوع AE مبتلا شوند. این نوع AE می‌تواند باعث تشنج، اختلالات حرکتی و تغییراتی در تفکر و رفتار شود.
• آنسفالیت ضد گیرنده AMPA. این نوع AE معمولاً زنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و می‌تواند باعث گیجی و از دست دادن حافظه شود. میانگین سن تشخیص ۶۲ سال است.
• آنسفالیت لیمبیک ضد LGI1. این نوع آنسفالیت خودایمنی بیشتر مردان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. می‌تواند باعث از دست دادن حافظه، گیجی و تشنج شود. میانگین سن تشخیص ۶۰ سال است.
• انسفالیت مرتبط با آنتی CASPR2. افراد مبتلا به این نوع AE اغلب علائمی از جمله: گیجی، از دست‌دادن حافظه، مشکل در خواب، درد عصبی و سایر علائم را دارند. این نوع همچنین می‌تواند باعث یک بیماری نادر به نام سندرم موروان شود. سندرم موروان می‌تواند باعث توهم، از دست دادن حافظه، تغییرات فشار خون و گرفتگی‌های دردناک شود. مردان بیشتر به این نوع AE مبتلا می‌شوند. میانگین سن تشخیص ۶۰ سال است.
• بیماری ضد IgLON5. افرادی که این نوع AE را دارند، علائم خواب دارند که شامل رفتارها و حرکاتی پس از به خواب رفتن است. میانگین سنی تشخیص ۶۴ سال است.

عوامل خطر:

عوامل خطر ابتلا به این بیماری، که با نام AE نیز شناخته می‌شود، عبارتند از:

سابقه ابتلا به AE در گذشته، به خصوص اگر درمان نشده باشد.

سابقه ابتلا به آنسفالیت ناشی از ویروس هرپس سیمپلکس.

مصرف آنتی‌بادی‌های مونوکلونال یا داروهایی برای سرکوب سیستم ایمنی پس از پیوند عضو.

داشتن تومور، به خصوص سرطان ریه سلول کوچک.

محققان در حال بررسی این موضوع هستند که آیا ژن‌های خاصی ممکن است با آنسفالیت خودایمنی مرتبط باشند یا خیر.

مطالب مشابه:

بیماری های خودایمنی

سندرم لنفوپرولیفراتیو خودایمنی (ALPS)

بیماری باتن

آلزایمر و زوال عقل

تشنج

منبع: mayoclinic