انتروکولیت

انتروکولیت التهابی است که در سراسر روده رخ می دهد. ترکیبی از “انتریت”، التهاب روده کوچک، و “کولیت”، التهاب روده بزرگ است. اگر فرد واکنش شدیدی به عفونت های رایج داشته باشد، ممکن است به انتروکولیت مبتلا شود.

انتروکولیت در بزرگسالان اغلب به دلیل عفونت ایجاد می شود، اما ممکن است به دلایلی که هنوز مشخص نیست در نوزادان ایجاد شود. التهاب در هر یک از روده ها شایع است، اما زمانی که در هر دو رخ دهد، شدیدتر می شود. همچنین بر افرادی که سیستم ایمنی آسیب پذیرتری دارند، به ویژه نوزادان، تأثیر می گذارد.

تأثیر انتروکولیت بر بدن:

التهاب در روده ها معمولاً پوشش داخلی (مخاط) را تحت تأثیر قرار می دهد و باعث تورم، حساسیت و تغییر در نحوه ترشح و جذب روده می شود. روی هضم و مدفوع فرد تأثیر می گذارد.

التهاب پاسخی است از سوی سیستم ایمنی بدن زمانی که چیزی بدن را آلوده می کند یا آسیب می‌زند. سیستم ایمنی بدن همچنین ممکن است علائم عمومی بیماری را همراه با التهاب موضعی ایجاد کند.

انواع انتروکولیت:

انواع مختلفی از انتروکولیت وجود دارد که هر کدام علائم و علل مشخصی دارند.

انتروکولیت نکروزان (NEC):

انتروکولیت نکروزان زمانی رخ می دهد که مرگ بافت در پوشش روده همراه با التهاب باشد. این بیماری در نوزادان نارس یا نوزادانی که بیمار می شوند، شایع ترین بیماری است.

روده این نوزادان در مواجهه با باکتری های طبیعی از طریق تغذیه به شدت واکنش نشان می دهد. برخی معتقدند که نوزادان نارس سیستم ایمنی ضعیفی دارند و بیشتر مستعد حمله باکتریایی هستند. به نظر می رسد باکتری های اضافی در روده مشکل را بدتر می کند.

التهاب و تورم آنقدر شدید است که خون رسانی به پوشش روده آنها قطع می شود و باعث مرگ بافت می شود. که “نکروز” به این معنی است.

پزشکان مطمئن نیستند که علت اصلی التهاب در NEC چیست. ممکن است به دلیل کاهش خونرسانی به روده نوزادان باشد، یا ممکن است به دلیل عفونت های باکتریایی باشد که در صورت کم بودن میزان خون، راحت تر به آن مبتلا می شوند. به طور کلی به نظر می رسد که هر دو عامل نقش داشته باشند.

انتروکولیت کاذب غشایی:

انتروکولیت کاذب غشایی به عنوان انتروکولیت مرتبط با آنتی بیوتیک نیز شناخته می شود. این ناشی از یک عفونت باکتریایی است، اما توسط آنتی بیوتیک ها نیز ایجاد می شود. این باکتری خاص – Clostridium difficile (C. diff) – تمایل دارد افرادی را که اخیراً برای درمان عفونت دیگری آنتی بیوتیک مصرف کرده اند، آلوده کند. بسیاری از آنتی‌بیوتیک‌ های رایج C. diff را نمی‌کشند، اما باکتری‌ های دیگر روده را که می‌توانند C. diff را از بین ببرند، می‌کشند. این به C. diff اجازه می دهد تا به راحتی خارج از کنترل رشد کند.

همانطور که رشد می کند، این باکتری سموم را در پوشش روده آزاد می کند. برخی از افراد واکنش شدیدی به آن سموم دارند که می تواند منجر به انتروکولیت شود. این عفونت در بیمارستان ها و خانه های سالمندان به دلیل ترکیبی از سیستم ایمنی ضعیف، استفاده از آنتی بیوتیک ها و توانایی C. diff برای زنده ماندن طولانی مدت روی سطوح رایج است.

انتروکولیت هموراژیک:

عفونت E. coli می تواند باعث انتروکولیت هموراژیک شود. E. coli  یک باکتری است که به طور معمول و بی ضرر در روده زندگی می کند. این خطر از سویه خاصی به نام E.coli انتروهموراژیک (EHEC) که به نام E. coli تولید کننده سم شیگا (STEC) نیز شناخته می شود، ناشی می شود. این سویه سمومی تولید می کند (به نام سموم شیگا) که به پوشش روده می چسبد و باعث التهاب و خونریزی می شود.

“Enterohemorrhagic” به معنای خونریزی در روده کوچک است. کسانی که واکنش شدیدتری به سموم شیگا نشان می دهند ممکن است انتروکولیت و خونریزی در هر دو روده داشته باشند. این بیماری باعث اسهال خونی خواهد شد.

انتروکولیت ناشی از پروتئین غذایی:

سندرم انتروکولیت ناشی از پروتئین غذایی (FPIES) یک واکنش آلرژیک غذایی است که بیشتر کودکان زیر دو سال را تحت تاثیر قرار می دهد. همچنین باعث یک پاسخ ایمنی التهابی در پوشش روده آنها می شود. FPIES یک آلرژی با واسطه غیر IgE است که آن را از سایر آلرژی های دیگر متفاوت باشد.

اکثر آلرژی ها باعث می شوند که سیستم ایمنی بدن آنتی بادی های خاصی را برای آلرژن تولید کند که آنتی بادی IgE نامیده می شود. این آنتی بادی ها واکنشی فوری ایجاد می کنند که ممکن است به عنوان علائمی در بینی، گلو، ریه ها یا پوست فرد بروز یابند. آلرژی های غیر IgE آنتی بادی IgE تولید نمی کنند. در عوض، آنها به تنهایی باعث واکنش تاخیری در روده  می شوند که منجر به علائم انتروکولیت می شود.

انتروکولیت مرتبط با هیرشپرونگ (Hirschsprung):

انتروکولیت مرتبط با هیرشپرونگ یک عارضه شایع و خطرناک بیماری هیرشپرونگ است، یک نقص مادرزادی که روده بزرگ را تحت تاثیر قرار می دهد. نوزادان مبتلا به بیماری هیرشپرونگ سلول‌ های خاصی را در پوشش روده بزرگ خود از دست می‌دهند. این سلول ها در انقباضات ماهیچه ای که مدفوع را از طریق روده بزرگ حرکت می دهند (پریستالسیس) درگیر هستند.

در قسمتی که سلول ها از دست رفتند، مدفوع به حرکت خود ادامه نمی دهد و انسداد ایجاد می شود. این انسداد بستری برای رشد بیش از حد باکتری ها ایجاد می کند. رشد بیش از حد باکتری ها می تواند به هر دو روده گسترش یابد و در نهایت پوشش روده را تخریب کند و به باکتری ها اجازه نفوذ به پوشش روده را می دهد. همه این عوامل ممکن است در ایجاد انتروکولیت نقش داشته باشند.

انتروکولیت نوتروپنیک:

انتروکولیت نوتروپنیک بر افرادی که نوتروپنی، سطوح پایین تر از حد طبیعی گلبول های سفید خون به نام نوتروفیل ها را تجربه می کنند، تأثیر می گذارد. اینها سلول هایی هستند که به طور معمول ازفرد در برابر عفونت محافظت می کنند. افرادی که نوتروپنی دارند مستعد ابتلا به عفونت های جدی تری هستند که ممکن است منجر به انتروکولیت شود.

اکثر افراد مبتلا به انتروکولیت نوتروپنیک برای سرطان های خون مانند: لوسمی و لنفوم شیمی درمانی شده اند. این شرایط باعث نوتروپنی می شود و شیمی درمانی خود به تضعیف مخاط روده کمک می کند. اما ممکن است در افراد مبتلا به نوتروپنی به دلیل شرایط دیگر مانند HIV/AIDS و بیماری های خود ایمنی نیز رخ دهد.

علائم انتروکولیت:

علائم انتروکولیت بسته به فرد و نوع آنتروکولیت ممکن است متفاوت باشد.

انتروکولیت انتهای تحتانی دستگاه گوارش را تحت تأثیر قرار می دهد و همه اشکال بیماری دارای علائم مشترک هستند.

علائم معمول انتروکولیت عبارتند از:

• درد و گرفتگی شکم.
• اسهال، گاهی اوقات خونی.
• بی اشتهایی
• تهوع و استفراغ.
• تب.
• خستگی.
• شکم متورم.
• احساس عمومی ناخوشی
• همچنین ممکن است شیرخوار به درستی غذا نخورد یا اصلاً غذا نخواهد.

برخی از افراد مبتلا به انواع خاصی از انتروکولیت ممکن است علائم دیگری مانند: خونریزی مقعدی را تجربه کنند.

انتروکولیت چقدر طول می کشد؟

بستگی به علت دارد. شایع ترین علل، عفونت ها، معمولا موقتی هستند. سیستم ایمنی اغلب می تواند آنها را به تنهایی شکست دهد، اگرچه گاهی اوقات ممکن است به دارو نیاز باشد.

برخی از علل کمتر شایع، مانند: بیماری های خود ایمنی، می توانند طولانی مدت باشند. بیماری های مزمن قابل درمان نیستند، اما پزشکان می توانند التهاب را به طور جداگانه با دارو درمان کنند.

علت انتروکولیت:

هر یک از علل های طبیعی آنتریت یا کولیت نیز می تواند باعث ایجاد انتروکولیت در هر دو روده شود. اما این نشان دهنده یک واکنش غیرمعمول شدید و احتمالاً یک سیستم ایمنی آسیب پذیرتر است.

علل شایع آنتریت و کولیت عبارتند از: عفونت های ویروسی مانند: آنفولانزای معده، عفونت های انگلی مانند: ژیاردیازیس و عفونت های باکتریایی مانند: مسمومیت غذایی.

استفاده بیش از حد از برخی مواد مانند: الکل، کوکائین و داروهای بدون نسخه می تواند باعث التهاب روده شود. علل دیگر عبارتند از: بیماری های مزمن روده مانند: بیماری سلیاک و بیماری کرون.

اگر سیستم ایمنی بدن ضعیف باشد، احتمال ابتلا به انتروکولیت در هر دو روده بیشتر است. نوزادان و کودکان و همچنین مبتلایان به بیماری های مزمن مانند: HIV بیشتر به انتروکولیت مبتلا می شوند.

تشخیص انتروکولیت:

علائم و نشانه های آنتریت، کولیت و انتروکولیت مشابه هستند. برای تشخیص انتروکولیت ممکن است چندین آزمایش مختلف انجام شود. پزشک سابقه پزشکی فرد را می گیرد و معاینه فیزیکی را انجام می دهد.

همچنین پزشک احتمالاً آزمایش‌های مختلفی را تجویز می‌کند، مانند:

• آزمایش شمارش کامل خون (CBC)
• آزمایش کشت خون
• یک نمونه مدفوع

بررسی مدفوع به پزشکان کمک می کند کولیت کاذب غشایی یا سایر انواع انتروکولیت را که از عفونت شدید ناشی می شود، رد کنند.

در برخی موارد، پزشکان آزمایش های تصویربرداری مانند: سی تی اسکن یا ام آر آی را تجویز می کنند. این تصاویر می توانند نشانه های التهاب در روده ها را برجسته کرده و نشانگرهای دیگر این اختلال را نشان دهند.

سونوگرافی همچنین برای تشخیص انتروکولیت در بسیاری از افراد مفید است. سونوگرافی شکم به پزشکان اجازه می دهد تا ببینند که آیا دیواره های روده بزرگ ضخیم شده یا روده ها گشاد شده یا پر از مایع شده اند.

درمان:

هر نوع انتروکولیت نیاز به درمان و ملاحظات متفاوتی دارد.

گزینه های درمانی می تواند بین افراد متفاوت باشد و تا حد زیادی به نوع انتروکولیت و میزان پیشرفت آن بستگی دارد.

بسیاری از افراد برای درمان باید به بیمارستان بروند و بنابراین پزشکان می توانند پیشرفت بیماری آنها را زیر نظر بگیرند. در صورت از دست دادن مایعات بیش از حد در اسهال، فرد ممکن است مایعات داخل وریدی را از طریق ورید دریافت کند. برخی دیگر ممکن است نیاز به تزریق خون یا پلاکت داشته باشند.

در افراد مبتلا به انتروکولیت مکرر، پزشکان ممکن است پیوند میکروبی مدفوع (FMT) را انجام دهند. در این روش، میکروارگانیسم‌ های معیوب روده را با باکتری‌ های زنده از یک اهداکننده سالم جایگزین می‌کنند. با این حال، FMT خطر عفونت شدید را به همراه دارد.

درمان ها شامل داروهای ضد اسهال نمی شوند، زیرا این داروها می توانند بیماری را بدتر کنند و علائم را به میزان قابل توجهی بهبود ندهند.

پزشکان به ندرت آنتی‌بیوتیک‌ها را برای افراد مبتلا به انتروکولیت تجویز می‌کنند، زیرا این آنتی‌بیوتیک‌ ها می‌توانند عفونت را افزایش داده و منجر به عوارض بیشتر شوند. این امر به ویژه در کسانی که مبتلا به انتروکولیت هموراژیک و مرتبط با آنتی بیوتیک هستند صادق است.

با این حال، پزشک ممکن است برای برخی افراد آنتی بیوتیک تجویز کند تا از سپسیس تهدید کننده زندگی جلوگیری کند.

برخی از افراد مبتلا به انتروکولیت نیاز به جراحی دارند. فردی با بافت های پاره شده در روده به احتمال زیاد نیاز به جراحی فوری دارد. آنها ممکن است کمتر به درمان محافظه کارانه پاسخ دهند و ممکن است بیشتر مستعد خونریزی یا سپسیس باشند.

جراحی معمولاً شامل تخلیه نواحی عفونی و برداشتن قسمت های عفونی روده است.

مطالب مشابه:

رفلاکس حنجره

منابع: my.clevelandclinic ، medicalnewstoday