آزمایشات غربالگری میانسالان با 50 سال سن و بیشتر

دیابت

دیابت هفتمین عامل اصلی مرگ در ایالات‌ متحده است.

مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ ها امریکا (CDC) تخمین میزند که 30.2 میلیون نفر در سنین 18 سال و مسن تر، یا 12.2 درصد از افراد این گروه سنی، دارای دیابت تشخیص داده یا تشخیص داده نشده هستند.

از این تعداد، 14.3 میلیون نفر بین 45 تا 64 سال و 12 میلیون نفر 65 سال به بالا هستند.

دیابت نوع 2 شامل 90 تا 95% از تمام موارد تشخیص دیابت در بین بزرگسالان است. عدم تناسب وزن و عدم فعالیت فیزیکی عوامل دخیل در افزایش ابتلا به دیابت نوع 2 هستند.

84.1 میلیون آمریکایی بزرگسال دیگر، که 18 سال یا بیشتر سن دارند، مبتلا به پیش‌‌ دیابت هستند. به این معنی که قند خون آنها از حد معمول بالاتر بوده اما هنوز به قدر کافی برای تشخیص دیابت نرسیده است.

تشخیص پیش‌ دیابت به افراد این امکان را می دهد که برای توقف یا کاهش پیشرفت دیابت نوع دوم و عوارض آن گام بردارند.

این عوارض عبارتند از حمله قلبی، سکته مغزی، فشار خون بالا، نابینایی و مشکلات چشمی، بیماری‌ های کلیوی و بیماری‌ های سیستم عصبی. بیش از 80% از قطع عضو اندام تحتانی در افراد مبتلا به دیابت اتفاق می‌ افتد.

فاکتورهای خطر

اضافه وزن و داشتن BMI 25 و یا بالاتر فاکتور مهمی در افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع دو می باشد.

دیگر فاکتورها شامل موارد زیر است:

• عدم انجام فعالیت بدنی
• داشتن فشار خون
• سابقه بیماری قلبی
• میزان کلسترول HDL کمتر از mg/dl 40 و یا تری گلیسیرید بیشتر از 150 mg/dl
• داشتن نتیجه تست قند A1C7% در مقایسه با تست تحمل گلوکز 140 تا 199mg/dl
• داشتن شرایط مرتبط با مقاومت انسولین، مانند چاقی شدید و بیماری پوستی acanthosisnigricans

ریسک های خطر فامیلی شامل:

• داشتن والد مبتلا به دیابت
• داشتن نژاد آمریکایی آفریقایی‌ تبار، امریکای‌ لاتین، امریکایی آسیایی و یا جزایر اقیانوس آرام جنوبی.

فاکتورهای خطر ابتلا برای زنان شامل:

• تولد نوزاد با وزن 9 پوند یا بیشتر و یا داشتن دیابت حاملگی
• داشتن سندروم تخمدان پلی کیستیک (PCO)

آزمایش های غربالگری برای آقایان و خانم های غیر باردار

• قند خون ناشتا (FBS): این آزمایش میزان گلوکز خون را بعد از 8 تا 12 ساعت ناشتایی به سرعت اندازه‌ گیری میکند.
• هموگلوبین A1C: این آزمون میانگین میزان گلوکز خون در 2 تا 3 ماه گذشته را مورد ارزیابی قرار میدهد و به عنوان تست دیگری برای آزمایش دیابت پیشنهاد شده‌ است.
• قند خون 2 ساعته: این آزمایش اختلال بدن در تحمل میزان گلوکز را مشخص میکند. ابتدا یک نمونه خون به صورت ناشتا از فرد میگیرند. سپس فرد یک نوشیدنی شیرین حاوی مقدار مشخص قند (گلوکز) و آب مینوشد. سپس به مدت 2 ساعت هر 30 تا 60 دقیقه نمونه خون از شخص گرفته میشود.

اگر هر یک از این نتایج غیر عادی باشد، آزمایش در روز دیگر تکرار می‌ شود. اگر نتیجه تکرار نیز غیر عادی باشد، تشخیص دیابت صحیح می شود.

توصیه ها

انجمن دیابت امریکا (ADA) و نیروی اجرایی خدمات پیشگیرانه امریکا (USPSTF) موارد زیر را پیشنهاد می‌کنند:

• تمام افراد بزرگ‌ تر از 45 سال برای بیماری دیابت نوع 2 مرود غربالگری قرار بگیرند، حتی اگر هیچ علائمی نداشته باشند و به جز سن هیچ فاکتور خطری نداشته باشند. انجام این غربالگری‌ ها به ویژه برای افراد دارای سایر فاکتورهای خطر بسیار مهم است.
• طبق اعلامیه انجمن دیابت آمریکا و نیروی اجرایی خدمات پیشگیرانه آمریکا، حتی اگر جواب غربالگری اولیه نرمال بود، حداقل هر 3 سال یک بار مجدد آزمایش غربالگری بهتر است تکرار شود. اگر تشخیص پیش‌ دیابت در شما داده شد، هر سال آزمایش غربالگری را باید انجام دهید.

انجمن متخصصین بالینی امریکا نیز غربالگری دیابت را برای افرادی که علائم ندارند، و نیز کسانی که از داروهای ضدروان پریشی برای شیزوفرنی یا بیمارانی که بیماری دو قطبی شدیدی دارند، توصیه میکند.

همانطور که متخصصان بهداشت عمومی تلاش میکنند تا به امریکایی‌ ها در مورد آنچه برای جلوگیری از دیابت و مشکلات جدی آن باید انجام دهند، آموزش دهند، آگاه باشید که عادت‌ های غذایی سالم و فعالیت های مختلف میتوانند ریسک ابتلا به دیابت نوع 2 و مشکلات رنج ناشی از این بیماری را کاهش دهند.

کلسترول بالا

در آغاز دوران کودکی، ماده مومی به نام کلسترول و دیگر مواد چرب شناخته‌ شده به نام چربی‌ ها، شروع به ایجاد رسوب در شریان‌ ها میکنند و به پلاک هایی در گذرگاه ها متصل شده و مسیر را باریک می کنند.

در طول دوران بزرگسالی، تجمع پلاک و مشکلات سلامتی ناشی از آن نه تنها در سرخرگ‌ ها که خون را به ماهیچه قلب میرسانند رخ میدهد بلکه در سرخرگ‌ های سراسر بدن نیز ایجاد می شود. (مشکل شناخته‌ شده به عنوان آترواسکلروزیس).

برای زنان و مردان در ایالات‌ متحده، اولین علت مرگ و میر، بیماری قلبی است و میزان کلسترول در خون به میزان زیادی شانس ابتلا به آن را تحت‌ تاثیر قرار میدهد.

نگه داشتن میزان کلسترول در حد استاندارد برای سالم ماندن مهم است.

غربالگری برای کلسترول بالا معمولا ً با پروفایل لیپیدی مهم است. زیرا معمولا ً هیچ علائمی وجود ندارد. (برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد کلسترول بالا لطفا کلیک فرمائید.)

پروفایل لیپیدی معمولا ً شامل کلسترول کامل، کلسترول HDL، کلسترول LDL و تری گلیسیرید و گاهی کلسترول غیر HDL است.

معمولا برای آزمایش سنجش میزان کلسترول خون نیاز به 9 تا 12 ساعت ناشتایی می باشد. با این حال، بعضی از آزمایشگاه ها این آزمایش را بدون ناشتایی انجام می دهند.

توصیه ها

• انجمن قلب امریکا توصیه میکند که تمام بزرگسالان مبتلا به کلسترول بالا, آزمایش کلسترول (پروفایل لیپیدی ناشتا) را هر 4 تا 6 سال یکبار انجام دهند. تست مکرر برای افراد در معرض خطر بیشتر توصیه می‌ شود.
• سازمان پیشگیری از بیماری ها در امریکا به متخصصان بهداشت و بیماران توصیه می‌ کند که به دنبال غربالگری برای کلسترول بالا بروند و ریسک ابتلای فرد را به بیماری قلبی تعیین کنند تا مشخص شود چه کسی ممکن است با استاتین ها درمان شود.

بر اساس USPSTF این غربالگری در سنین 21 تا 39 توصیه نمی شود. برای افراد 40 تا 75 سال، به جای غربالگری توصیه می شود که فرد، خطر ابتلای بیماری قلبی خود را ارزیابی کرده و اینکه آیا مصرف استاتین ها سودمند است.

غربالگری بزرگسالان 30 تا 49 سال

غربالگری بزرگسالان 19 تا 29 سال

این دستورالعمل‌ ها همچنین یادآور میشوند که استاتین ها ممکن است پاسخ مناسبی برای هر کسی که در معرض خطر است نباشد. بدون توجه به خطر بیماری قلبی، همه میتوانند از تغییرات سبک زندگی بهره‌ مند شده که شانس گسترش بیماری‌ های قلبی را کاهش میدهد.

فشار خون بالا

طبق گزارش انجمن قلب امریکا، تقریباً نیمی از بزرگسالان در امریکا فشار خون بالایی دارند. فشار خون نیرویی است که خون بر روی دیواره رگ ها میگذارد. فشار خون بالا زمانی اتفاق می‌افتد که این نیرو به طور مداوم زیاد است. تشخیص و کنترل فشار خون بالا مهم است چون در طول زمان، می‌ تواند به سیستم گردش خون آسیب زده و خطر حمله قلبی، سکته، مشکلات کلیوی و دیگر مشکلات سلامتی را در فرد افزایش دهد. در حقیقت، فشار خون یکی از هفت علت مرگ در آمریکاست و هر چه فشار خون بالاتر باشد، پتانسیل آسیب به قلب و دیگر اندام‌ ها از جمله کلیه‌ ها، مغز و چشم‌ ها نیز بیشتر می‌ شود.

احتمال بروز فشار خون بالا با افزایش سن افزایش می‌ یابد. تقریبا یک سوم از افراد 40 تا 59 سال و حدود 65 درصد از افراد بزرگتر از 60 سال به فشار خون بالا مبتلا هستند. در افراد بالای 50 سال، فشار سیستولی بالا (اولین عدد خوانش شده در فشار خون) یک عامل خطر برای ابتلا به بیماری‌ های قلبی است.

بیشتر افراد دارای فشار خون بالا به علت عدم وجود علائم مشخص از این مساله آگاهی ندارند. تنها راه برای فهمیدن ابتلا به فشار خون بالا، انجام آزمایش است.

فشار خون چگونه اندازه‌گیری می‌ شود؟

فشار خون به طور سنتی با استفاده از دستگاه فشار خون با فشار سنج اندازه‌ گیری می شد.

آستین پر از هوا در اطراف بازوی بالایی بسته شده و مانع جریان خون می‌شود. با آزاد کردن مقادیر کمی هوا از آستین، خون به آرامی در طول دست جریان می‌ یابد. فشار اندازه‌ گیری شده در داخل دستگاه مانند فشار درون سرخرگ‌ ها است.

دو عدد در فشار خون اندازه گیری می شود. فشار خون انقباضی فشاری است که زمانی که قلب می زند اندازه گیری می شود.

فشار خون diastolic فشاری است که قلب بین ضربان ها استراحت می کند و فشار افت می کند.

استفاده از اندازه گیرنده تپش قلب هنوز بهترین روش در نظر گرفته می‌ شود، اما معمولا ً دستگاه‌ هایی که یک دستگاه فشار خون را با سنسورهای الکترونیکی ترکیب می‌ کنند برای اندازه‌ گیری فشار خون مورد استفاده قرار می‌ گیرند.

روش دیگر این است که باید یک دستگاه داشته باشید که فشار خون در فواصل منظم طی روز را برای بررسی فشار خون اندازه بگیرد.

تنها اندازه گیری فشار خون برای فشار خون برای تشخیص فشار خون کافی نیست. به طور معمول، چندین بار در طر روزهای مختلف فشار خون اندازه گرفته می شود و اگز به طور مداوم بالا باشد، تشخیص بیماری فشار خون داده می شود.

فاکتورهای خطر

• نژاد آفریقایی امریکایی
• سابقه خانوادگی فشار خون
• سن بالا
• اضافه وزن و چاقی
• عدم انجام فعالیت های ورزشی
• سیگار کشیدن
• نوشیدن الکل
• رژیم غذایی با نمک زیاد

گاهی اوقات مصرف داروهای غیرقانونی، مواد مخدر و یا بیماری هایی مانند دیابت، بیماری های کلیه یا بیماری تیروئید میتواند موجب فشار خون شود. این امر فشار خون ثانویه نامیده می‌ شود و درمان فشار خون ثانویه ممکن است جلوی ابتلا به فشار خون بالا را متوقف کند.

توصیه های غربالگری میانسالان با 50 سال سن و بیشتر

• اگر فرد فشار خون بالایی داشته و یا در معرض پایین خطر ابتلا به بیماری‌ های قلبی و عروقی قرار داشته باشد، توصیه می شود که در عرض 3 تا 6 ماه پس از خوانش فشار خون بالا، دوباره غربالگری انجام شود.
• اگر فرد فشار خون بالایی داشته و در معرض بالای خطر ابتلا به بیماری‌ های قلبی و عروقی قرار داشته باشد، با در نظر گرفتن ریسک بیماری‌ های قلبی و مقدار فشار خون فرد، غربالگری مکرر لازم است. در چنین مواردی احتمالا درمان با داروهای ضد فشار خون لازم باشد.

گروه ویژه پیشگیری از بیماری‌ ها امریکا و نیز انجمن امریکایی پزشکان خانوادگی توصیه می‌ کند که افراد بالاتر از 40 سال و افراد در معرض ریسک فزاینده ابتلا به فشار خون بالا باید مورد غربالگری قرار گیرند:

• همچنین گروه ویژه پیشگیری از بیماری‌ ها امریکا افرادی که فشار خون بالا دارند (فشار خون 130 تا 139 بر 85 تا 89 میلی‌لیتر جیوه) و نیز افراد مبتلا به چاقی یا اضافه وزن در معرض ریسک هستند.
• گروه ویژه پیشگیری از بیماری‌ ها امریکا نیز توصیه میکند قبل از تشخیص قطعی ابتلای فرد به فشار خون بالا و آغاز درمان، خارج از محیط مطب فشار خون چندین بار اندازه‌گیری شود.

چاقی

یکی از عوامل مهم که در امریکا وجود دارد عامل چاقی است. بر اساس CDC در حال حاضر حدود 42% از افراد بزرگسال دارای چاقی و حدود 9% از این افراد دارای چاقی شدید هستند. چاقی یک بیماری پیچیده با عوامل متعددی از قبیل رفتارها، محیط و اجتماع، بیماری‌ های زمینه‌ ای و داروها است. به گفته مرکز کنترل بیماری‌ ها (CDC)، ژن‌ها نیز در بروز چاقی نقش دارند.

چاقی یک نگرانی بهداشتی جدی است زیرا کیفیت کلی زندگی را کاهش می‌ دهد و خطر بسیاری از بیماری‌ ها را افزایش می دهد مانند:

• فشار خون بالا
• کلسترول و یا تری گلیسیرید بالا
• دیابت نوع 2
• بیماری های قلبی
• بیماری های کیسه صفرا
• نقرس
• خفگی در خواب و مشکلات تنفسی
• آرتریت و پوکی استخوان
• انواع مختلف سرطان ها
• ابتلا به کووید-19
• مشکلات روانی مانند افسردگی و پرخاشگری

محاسبه شاخص توده بدنی (BMI) می‌ تواند یک ابزار غربالگری مفید برای ارزیابی وضعیت وزن باشد. برای بزرگسالان، فرمول زیر استفاده می‌ شود:

BMI:

در حالی که BMI یک ابزار غربالگری مفید است، اما وضعیت سلامتی شما را تشخیص نمی‌ دهد.

پزشک شما تست های مختلفی را انجام میدهد و چندین عامل را برای ارزیابی سلامت کلی و خطر بیماری‌ ها در نظر می‌گیرد.

نیروی کار خدمات پیشگیری کننده توصیه میکند که متخصصان مراقبت‌ های بهداشتی بیماران با BMI 30 و بالاتر را به مراکز متمرکز ارجاع دهند.

این مراکز راهکارهای متعددی را برای تغییر رفتار، کاهش وزن و افزایش فعالیت ارائه میدهند.

اگر تشخیص داده شود که اضافه‌ وزن دارید یا چاق هستید، پزشک ممکن است درمان را بستگی به علت و شدت چاقی شروع کند. درمان ممکن است شامل داروهای کاهش وزن و یا گاهی جراحی های چاقی باشد.

اختلالات عملکرد تیروئید

بیماری‌ های تیروئیدی در درجه اول شامل سرطان تیروئید و سایر بیماری‌ هایی است که بر میزان هورمون‌ های تیروئیدی تولید شده تاثیر میگذارد.

سرطان تیروئید معمولا بر میزان هورمون‌ های تیروئیدی تاثیری ندارد.

تخمین زده میشود که حدود 20 میلیون آمریکایی به نوعی از بیماری‌ تیروئیدی مبتلا هستند که از این تعداد حدود 60 درصد از آنان از بیماری خود بی‌ اطلاع هستند.

احتمال بروز بیماری تیروئید در زنان در مقایسه با مردان بیشتر است، از هر 8 زن یک نفر در طی زندگی خود مشکل تیروئیدی پیدا میکند.

یک مثال از اختلال عملکرد تیروئید، هیپوتیروئیدی (کم‌ کاری تیروئید) است که در آن مقادیر هورمون‌ های تیروئیدی تولید شده بسیار کم است.

در مقابل بیماری هایپرتیروئیدی (پرکاری تیروئید) وجود دارد که در آن هورمون‌ های تیروئیدی در مقادیر بالا و اضافی تولید میشود.

با اینکه افراد مبتلا علائم بیماری را در خود نشان میدهند اما این علائم (مانند خستگی و از دست دادن وزن) ممکن است آنقدر خفیف باشند که بسیاری از افراد مبتلا متوجه کم‌ کاری یا پرکاری تیروئید خود نمیشوند. این بیماری‌ های تیروئیدی در صورت عدم درمان میتوانند منجر به سایر بیماری‌ ها از جمله بیماری‌ های قلبی شوند.

توصیه‌ های غربالگری بیماری‌ های تیروئیدی

نظرات متفاوتی بر سر سن مناسب آغاز غربالگری بیماری‌ های تیروئیدی و افراد مشمول آن وجود دارد:

• نیروی خدمات پیشگیری امریکا شواهد موافق و مخالف غربالگری را در سال 2004 بررسی کرده و اعلام کرد این شواهد نمیتوانند گویای فواید یا مضرات غربالگری بیماری‌ های تیروئیدی در بزرگسالان فاقد علائم باشند.

انجمن تیروئید امریکا و انجمن امریکایی متخصصین غدد بالینی دفترچه راهنمایی را در سال 2012 منتشر کردند و در آن اعلام داشتند که:

• غربالگری کم‌ کاری تیروئید باید برای بیمارانی با سن بالای 60 سال لحاظ گردد.

از سوی دیگر، یک سری مراکز درمانی توصیه می‌ کنند که اگر فرد دارای نشانه‌ هایی است که علت آن ممکن است اختلال عملکرد تیروئیدی باشد، بدون توجه به سن و جنسیت‌‌ فرد، آزمایشات مرتبط با اختلالات تیروئیدی انجام گردد تا احتمال عامل بودن بیماری‌ های تیروئیدی در بروز نشانه‌ های بیماری وی، حذف شوند.

با پزشک خود در مورد مناسب بودن انجام این آزمایشات صحبت کنید. با افزایش سن و کسب دانش در مورد نشانه‌ های عادی افزایش سن، به ویژه در صورت زن بودن، احتمال بیماری‌ های تیروئیدی را در ذهن داشته باشید.

پوکی استخوان (استئوپروزیس)

بروز پوکی استخوان در امریکایی‌ ها یک مشکل رو به رشد است.

طبق بنیاد ملی پوکی استخوان، 10 میلیون امریکایی به پوکی استخوان مبتلا هستند و 43 میلیون در معرض خطر آن قرار دارند. همچنین تخمین زده می‌ شود که نیمی از زنان بالای 50 سال به خاطر پوکی استخوان دچار شکستگی استخوان میشوند احتمال بروز شکستگی به علت پوکی استخوان. در مردان، یک مرد از هر 4 مرد تخمین زده می‌ شود.

با افزایش سن احتمال بروز شکستگی افزایش و در مقابل میزان توانایی بدن در ترمیم این شکستگی‌ ها کاهش می‌ یابد. شکستگی لگن، ستون فقرات یا مچ دست میتواند موجب درد، ناتوانایی و بدشکلی این اندام‌ ها در افراد مسن شود. ناتوانی در حرکت به معنای عدم استقلال و نیاز به یاری دیگران برای مدت طولانی است.

پوکی استخوان یک بیماری خاموش است و تا زمانی که شکستگی ایجاد نشود فرد از ابتلای خود به آن آگاه نمیشود. به همین دلیل انجام آزمایش غربالگری برای شناسایی تراکم پایین استخوان یا ابتلا به پوکی استخوان و درمان آن میتواند ریسک بروز شکستگی استخوان در شما را کاهش دهد.

عوامل خطرزا:

موارد ذیل موجب افزایش احتمال بروز کاهش تراکم استخوانی و پوکی استخوان می‌شود:

• زن بودن (80 درصد از افراد مبتلا به پوکی استخوان زن هستند)
• بدن لاغر و کوچک
• سفید پوست یا آسیایی بودن
• داشتن سابقه خانوادگی پوکی استخوان یا شکستگی ناشی از آن
• مقادیر پایین هورمون‌های جنسی، به ویژه در خانم‌ ها در دور‌ه‌ی یائسگی (تستسترون در مردان و استروژن در زنان)
• بی‌ اشتهایی عصبی
• کمبود کلسیم و کمبود ویتامین D
• کمبود ورزش و فعالیت بدنی
• سیگار کشیدن و مصرف الکل
• مصرف بعضی از داروها

توصیه‌ های سنجش تراکم استخوان (BMD):

سنجش تراکم استخوان (BMD) آزمایش اولیه و اصلی جهت تشخیص پوکی استخوان و کاهش تراکم بافت استخوان است.

یکی از بهترین و دقیق‌ ترین روش‌ های اندازه‌ گیری سنجش تراکم استخوان Dexa-Scan (جذب اشعه ايکس با انرژی دوگانه و یا به اختصار DXA) است.

در این روش از اشعه ایکس با انرژی پایین استفاده شده تا چگالی استخوان در ستون فقرات و لگن ارزیابی شود.

تعدادی از موسسه‌ ها دفترچه راهنمای غربالگری برای پوکی استخوان را منتشر کردند:

• کالج امریکایی ماما و متخصصین زنان موارد زیر را به زنان توصیه می‌ کنند:

  • غربالگری سنجش تراکم استخوان برای تمام زنان بالاتر از 65 سال
  • غربالگری با روش DXA برای خانم‌ های یائسه کمتر از 65 سال در صورت وجود عوامل ریسک زا بروز پوکی استخوان و یا ایجاد شکستگی
  • در صورت عدم وجود عوامل خطر‌زای جدید، عدم انجام غربالگری DXA بیشتر از دو سال یک بار
  • استفاده از سیستم آنلاین ارزیابی ریسک شکستگی FRAX، جهت پیش‌ بینی احتمال بروز شکستگی استخوان طی 10 سال

• نیروی خدمات پیشگیری امریکا توصیه می‌کند:

  • غربالگری پوکی استخوان برای خانم‌ های 65 سال یا بالاتر و همچنین برای خانم‌ های جوان‌ تری که ریسک بروز شکستگی استخوان در آنها با ریسک ایجاد شکستگی در خانم‌ های 65 سال به بالا یکی و یا بیشتر باشد.
  • به علت عدم وجود مدارک و شواهد کافی، این سازمان هیچ توصیه‌ ای به مردان برای انجام غربالگری پوکی استخوان نمیکند.

• سازمان پوکی استخوان ملی بزرگسالان زیر را به انجام غربالگری سنجش تراکم استخوان سفارش میکند:

  • زنان 65 ساله یا مسن‌ تر
  • زنان کمتر از 65 سال و یائسه دارای عوامل ریسک‌زا و یا سابقه شستگی استخوان
  • مردان 70 سال به بالا
  • مردان بین سنین 50 تا 69 سال دارای عوامل ریسک‌زا و یا سابقه شستگی استخوان

• دفترچه راهنمای غربالگری پوکی استخوان که در ماه می 2008 توسط کالج امریکایی پزشکان منتشر شده است اذعان دارد که این بیماری در مردان به میزان درستی تشخیص داده نمیشود:

  • این دفترچه توصیه میکند که در مردان مسن به صورت تناوبی ارزیابی وجود ریسک پوکی استخوان انجام شود. همچنین انجام DXA را برای مردان دارای ریسک و مردانی که کاندید دارو-درمانی هستند سفارش میکند.

• انجمن غدد‌شناسی نیز در سال 2012 دفترچه‌ ای را برای پوکی‌ استخوان در مردان به انتشار رساند و در آن اعلام داشت:

  • مردانی که در معرض ریسک هستند باید با DXA مورد غربالگری قرار بگیرند. مردانی با ویژگی‌ های زیر، در معرض ریسک تلقی می‌شوند:
    • مردان 70 ساله یا مسن‌ تر
    • مردان بین 50 تا 69 سال با وزن پایین، یا سیگاری و یا با سابقه شکستگی.

سرطان پستان

سرطان سینه دومین سرطان تشخیص‌ داده‌ شده در زنان آمریکایی و علت اصلی مرگ بر اثر سرطان است.

تقریبا ً 70 درصد سرطان‌ های پستان در زنان 55 سال یا بالاتر بروز کرده و حدود 10 درصد در زنان کمتر از 45 درصد یافت میشوند.

غربالگری منظم میتواند به تشخیص تومورها در مراحل اولیه کمک کند و زمانی که آنها بیشتر قابل‌ درمان هستند. ماموگرافی یک آزمایش تصویربرداری است که میتواند قبل از پیشرفت علائم، سرطان پستان را تشخیص دهد.

جامعه پزشکی، ارزش غربالگری سرطان پستان و ماموگرافی را تشخیص می‌ دهد. اما هنوز تفاوت‌ هایی در این توصیه‌ ها در مورد این که چه زمانی باید انجام شود و چه زمانی باید آغاز شود، وجود دارد.

بسیاری از سازمان‌ ها بر این باورند که زنان باید با پزشک خود مشورت کرده تا خطر ابتلا به سرطان پستان را ارزیابی کرده و تعیین کنند که چه چیزی برای آنها بهتر است. در حالی که غربالگری میتواند سرطان را زودتر تشخیص دهد اما گاهی ممکن است نیاز به اقداماتی مانند بیوپسی شود.

توصیه هایی برای خانم هایی با ریسک ابتلای متوسط:

زنانی با ریسک ابتلای متوسط، سابقه شخصی یا خانوادگی سرطان پستان و دیگر عوامل ریسک ابتلا به سرطان پستان را ندارند.

تست های بالینی

• کالج امریکایی سرطان شناسی و شبکه جامع سرطان (NCCN) میگویند که ممکن است نیاز باشد زنان هر 1 تا 3 سال یک تست بالینی برای زنان در سنین 25 تا 39 سال به عنوان بخشی از آزمون منظم سلامت خود و سالانه برای زنان 40 سال و بزرگتر بدهند.

به گفته ACOG، خودآگاهی در سینه اهمیت دارد. زنان در سنین مختلف باید درباره معاینه خود با پزشکان صحبت کنند و بلافاصله هر گونه تغییری در ظاهر عادی سینه‌ها را گزارش دهند. این تغییرات می‌تواند شامل درد، جرم، تخلیه نوک پستان به غیر از شیر یا قرمزی پستان باشد.

ماموگرام

• ماموگرام به طور کلی برای زنان جوانتر از سن 40 که عوامل خطر شناخته‌ شده را ندارند توصیه نمی‌ شود.
• ACS میگوید که زنان در سن 40 تا 44 سال، این گزینه را دارند که غربالگری سرطان پستان با ماموگرافی را آغاز کنند و توصیه میکند که زنان 45 تا 54 ساله در هر سال ماموگرافی داشته باشند.
• ACOG ،USPSTF و کالج پزشکان آمریکایی (ACP) میگویند که زنان 40 تا 49 ساله باید به غربالگری ارجاع داده شوند و باید درباره مزایا و آسیب‌ های غربالگری ماموگرافی با یک پزشک متخصص بهداشت بحث گفتگو کنند. اگر یک زن غربالگری را انتخاب کند، ACOG آن را هر 1 تا 2 سال توصیه می‌ کند و USPSTF و ACP میگویند که این کار باید هر 2 سال انجام شود.

ریسک های افزاینده

سابقه خانوادگی و ژنتیک میتواند به ریسک بالای عمر کمک کند.

برای مثال:

عوامل خطر سرطان پستان شامل سابقه شخصی سرطان پستان، چاقی، شروع دوره قاعدگی در سنین پایین، داشتن اولین فرزند بعد از سن 35 سال، بچه‌ دار نشدن، هورمون تراپی و مصرف الکل است.

ACS توصیه میکند که زنان در معرض خطر مادام العمر با تصویربرداری تشدید مغناطیسی (ام آر آی) علاوه بر ماموگرافی که سالانه در سن 30 سالگی شروع میشود و تا زمانی که در سلامت خوب هستند ادامه یابد.

برخی از عوامل مهم دخیل در ابتلا به سرطان سینه شامل موارد زیر هستند:

• دارا بودن ژن BRCA1 یا BRCA2 جهش یافته
• داشتن اشعه در قفسه‌ سینه در سنین جوانی (بین 10 تا 30 سال)
• برخی از سوابق خانوادگی، مانند خویشاوندان نزدیک با سرطان سینه یا تخمدان

اگر شما خطر ابتلا به سرطان سینه را داشته باشید، باید با پزشک خود مشورت کنید و برنامه غربالگری فردی را برای خود در نظر بگیرید.

سرطان دهانه رحم

بایستی بدانید سرطان دهانه رحم ناشی از رشد کنترل‌ نشده سلول‌ ها در دهانه رحم است که در قسمت پایینی رحم خانم ها رخ می دهد.

سرطان گردن بسیار کند است و میتواند چندین سال طول بکشد تا پیشرفت کند.

به گفته انجمن سرطان امریکا، سرطان رحم اغلب در زنان بین سنین 35 تا 44 ساله تشخیص داده میشود.

میانگین سنی در تشخیص 50 ساله است. سرطان گردن رحم به ندرت در زنان کمتر از 20 سال تشخیص داده میشود.

تقریبا ً همه سرطان‌ های دهانه رحم از عفونت‌ های مقاوم با انواع خاص ویروس papillomavirus انسانی (HPV) ایجاد میشوند.

دو نوع پرخطر از این ویروس با تیپ های 16 و 18 سال بوده که 80 درصد از همه سرطان‌ های دهانه رحم را تشکیل میدهند. میتوان از سرطان‌ های دهانه رحم ناشی از ۹9 نوع ویروس HPV از 11 تا 12 سالگی توسط واکسیناسیون جلوگیری کرد.

HPV یک بیماری مقاربتی است.

بسیاری از عفونت‌ های HPV بدون نیاز به درمان حل میشوند بدن قادر است عفونت را پاک کند اما عفونت‌ ها با انواع مختلفی از HPV که از بین نمیروند میتواند منجر به سرطان رحم شود. سال‌ ها طول میکشد تا فرد مبتلا به HPV به سرطان مبتلا شود.

عفونت مداوم با HPV های پرخطر میتواند باعث شود سلول‌ های آلوده به طور خودکار رشد کنند. معمولا ً سیستم ایمنی این سلول‌ ها را تشخیص میدهد و رشد آنها را محدود میسازد. اما گاهی اوقات سلول‌ ها باقی میمانند و تبدیل به پیش سرطان میشوند.

می توان با چکاپ های منظم و غربالگری های سرطان دهانه رحم از مرگ ناشی از این نوع سرطان جلوگیری کرد. غربالگری می تواند سلول های پیش سرطانی را تشخیص دهد.

توصیه ها

تست های غربالگری سرطان دهانه رحم شامل موارد زیر است:

• آزمایش پاپ اسمیر: آزمایش پاپ اسمیر برای غربالگری پیش سرطان و سلول هایی است که در دهانه رحم تغییر یافتند. نمونه ای از سلول های دهانه رحم بر روی اسلایدی قرار گرفته و به آن رنگ اضافه شده و توسط میکروسکوپ مشاهده می شوند.
• آزمایش HPV: آزمایش HPV ماده ژنتیکی (DNA) یا RNAی HPV های پرخطر در سلول های دهانه رحم را شناسایی می کند.

سازمان‌ های بهداشتی توصیه میکنند که زنان در سنین 30 تا 65 سال یکی از راه های کنترل زیر را انتخاب کنند. با پزشک خود در مورد مزایا و معایب هر سه راه کنترل صحبت کنید تا بتوانید تصمیم بگیرید کدام رویکرد برای شما بهتر است:

• تست همزمان پاپ اسمیر و HPVهای پرخطر هر 5 سال یک بار
• پاپ اسمیر هر سه سال یک بار
• HPVهای پرخطر هر 5 سال یک بار

غربالگری مکرر بیشتر برای زنان با عوامل خطر مانند موارد زیر توصیه می شود:

• استفاده از دارویی به نام DES که بین سال‌ های 1940 و 1971 به برخی از زنان می دادند تا از سقط‌ جنین جلوگیری کنند. در این مورد، پاپ اسمیر برای غربالگری مورد نیاز است.
• تست غیر نرمال غربالگری های پیشین یا تشیص سرطان دهانه رحم
• سابقه عفونت کلامیدیایی
• سیستم ایمنی ضعیف برای مثال عفونت با HIV

برای زنانی که جراحی هیسترکتومی (بیرون آوردن رحم) را دارند:

اگر یک hysterectomy کامل داشته باشید و هیچ سابقه سرطان رحم یا دهانه رحم نداشته باشید، اینها نشان میدهد که شما ممکن است سرطان رحم را مهار و یا متوقف کنید.

با این حال، اگر شما سابقه سرطان رحم و یا تغییرات سلول های رحم را دارید، پس توصیه میشود که به مدت 20 سال پس از جراحی برای غربالگری سرطان دهانه رحم مراجعه کنید.

اگر یک hysterectomy جزئی داشته باشید، پس باید به طور مرتب غربالگری سرطان رحم را همانطور که در بالا ذکر شد ادامه دهید.

سرطان پروستات

سرطان پروستات دومین سرطان شایع، بعد از سرطان پوست، در آقایان است.

همچنین این سرطان بعد از سرطان ریه کشنده ترین عامل مرگ در اثر سرطان می باشد. از هر 7 مرد،1 مرد این نوع از سرطان را در طول زندگی خود دارد که اکثرا در سنین 56 یا بالاتر رخ می دهد. بعضی از سرطان های پروستات به طور سریعی پیشرفت می کند و باعث مرگ در طی ماه ها و سال ها می شود. اما اکثر این نوع سرطان، به آرامی رشد می کند و هیچ وقت خطر بزرگی برای سلامتی ایجاد نمی کند.

غربالگری سرطان پروستات برای آقایان مهم است. بعضی از رعایت ها شامل موارد زیر است:

• تکنولوژی حاضر نمی تواند سرطان با رشد سریع را از سرطان با رشد آهسته تشخیص دهد.
• تست های غربالگری برای آنتی ژن اختصاصی پروستات همه ی موارد را شناسایی نمی کند و بعضی از نتایج آنتی ژن اختصاصی پروستات وجود سرطان را تایید نمی کند.
• تشخیص در طول بیوپسی و عوارض جانبی درمان می توانند به طور شدیدی مضر باشند. بیشتر سرطان های پروستات آهسته رشد کرده و هیچ خطری ندارد.

خطرها

یک فاکتور مهم برای فهمیدن میزان خطر ابتلا،خطر ابتلای شخصی به سرطان پروستات می باشد.

• خطر ابتلای متوسط: مردان سالم با فاکتورهای خطر ناشناخته
• ابتلای بالا: مردان آفریقایی امریکایی یا مردانی که برادر یا پدر مبتلا به سرطان قبل از 65 سالگی دارند.
• ابتلای شدید: مردانی که آشنایان خود در سن جوانی مبتلا به سرطان پروستات شدند.

تست ها

• آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA): تست خون که سطح PSA را در خون بررسی می کند.
• تست دیجیتال مقعدی (DRE): یک بخشی از آزمایش فیزیکی است که غدد مقعدی را بررسی می کنند.

توصیه ها

• بیشتر سازمان ها برای افراد 49 سال و جوان تر غربالگری را توصیه نمی کنند در حالیکه دارای خطر ابتلای بالا هستند. شبکه سرطان ملی پیشنهاد می کند که افراد 45 سال و جوان تر نیاز به غربالگری دارند. اگر نتیجه آزمایش PSA 1 ng/ml باشد، پیشنهاد DRE و PSAی با فاصله یک تا دو سال می دهد.
• S. Preventive Services Task Force (USPSTF) می گوید که مردان جوان تر از 50 سال و یا خطر ابتلای بالا، شامل مردان آفریقایی امریکایی و مردانی که سابقه خانوادگی سرطان پروستات دارند تصمیم این است که در مورد مضرات نتیجه مثبت کاذب تست PSA صحبت شود که بعدها ممکن است نیاز به اشعه درمانی باشد.
• انجمن سرطان امریکا توصیه می کند که مردان سالم با خطر ابتلای متوسط تا 50 سالگی برای غربالگری صبر کنند. این انجمن برای افراد با ریسک ابتلای بالاتر می گوید غربالگری در سنین پایین تر انجام شود.
• اگر شما آفریقایی امریکایی هستند و یا پدر یا برادر که قبل از 65 سالگی ابتلای آنها تشخیص داده شده، باید زیر 65 سالگی تست دهید.
• اگر بیشتر از یکی از آشنایان در سن جوانی مبتلا شده باشد، شما می توانید در سن 40 سالگی شروع به دادن تست کنید. بعد، بسته به نتایج، دوباره در سن 45 سالگی و یا زودتر تست دهید.
• این سازمان، توصیه می کند اگر سطح PSA کمتر از 2.5 ng/ml باشد، هر دو سال یکبار دوباره غربالگری انجاکم شود و اگر نتایج PSA5 ng/ml یا بیشتر باشد، سالانه تست انجام شود.

سرطان کلون

این بیماری رشد کنترل‌ نشده سلول‌ های غیر عادی در لایه‌ های بافتی کلون است. این سومین سرطان شایع غیرپوستی در بزرگسالان و سومین عامل اصلی مرگ و میر در مردان و زنان در ایالات‌ متحده است. سرطان روده در طول چند سال گذشته در افراد 55 سال و بیشتر به خاطر آزمایش های غربالگری که انجام می دهند کاهش پیدا کرده است. در حالیکه، در سال 1994 در افراد جوان تر از 50 سال، 51 درصد افزایش در ابتلا به سرطان کلون رخ داده است. در سال 2018، سن شروع غربالگری برای افراد مستعد سرطان کلون به 45 سال کاهش پیدا کرده است. اما این گایدلاین در حال تغییر است به دلیل افزایش مبتلایان به سرطان کلون.

علاوه بر این، اگر شما یک یا چند فاکتور خطر برای ابتلا به سرطان روده داشته باشید، باید با پزشک خود صحبت کنید و مشخص کنید که آیا باید در سن پایین و بیشتر معاینه کنید یا خیر.

توصیه های غربالگری

در سال 2017، گایدلاین های غربالگری در آمریکا برای تشخیص زودهنگام و پیش سرطانی سرطان کلون منتشر شد. توصیه ها بر اساس سن و خطر ابتلا متفاوت است.

ریسک ابتلا به سرطان روده با افزایش سن، اضافه‌وزن یا چاقی و با وقوع سرطان در بخش‌های دیگر بدن افزایش می‌ یابد.

نمونه‌ هایی از عوامل خطر دیگر عبارتند از:

• تاریخچه خانواده – داشتن یک یا چند عضو خانواده با سرطان روده یا چند پلیپ مختلف، به خصوص اگر جوان تر از 60 سال بودند.
• رژیم غذایی – رژیم غذایی با چربی بالا و گوشت فراوان، به ویژه اگر همراه با نخوردن میوه، سبزیجات و فیبر کافی باشد.
• سبک زندگی – این عوامل خطر شامل سیگار کشیدن، نوشیدن بیش از حد الکل و فقدان ورزش منظم است.
• داشتن ulcerative colitis، نوعی بیماری روده ملتهب
• داشتن دیابت نوع 2
• نژاد- امریکایی‌ های افریقایی‌ تبار و یهودیان اشکنازی خطر و میزان بیشتر ابتلا به سرطان روده بزرگ در مقایسه با بقیه دارند.
• دارا بودن سابقه شخصی در سرطان روده و یا پلیپ های پیش سرطانی
• داشتن یک بیماری ارثی نادر به نام familial adenomatous polyposis (FAP) – این باعث میشود که پلیپ های خوش خیم در اوایل زندگی رشد کنند و باعث سرطان در تمام افراد آسیب‌ پذیر شوند مگر اینکه کلون برداشته شود.
• داشتن سندرم لینچ

ممکن است یه افراد مستعد به ابتلا به سرطان کلون توصیه شود که غربالگری را در سن های کمتر (مثلا 40 سال) شروع کنند. کولونوسکوپی نیز ممکن است نیاز باشد به این دلیل که دقیق ترین و کامل است. همچنین، فاصله های غربالگری ها برای افراد پرخطر کوتاه تر از افراد با خطر متوسط است (مانند هر 1 تا 2 سال در مقایسه با 10 سال).

علاوه بر این، افرادی که غربال شدند و مشخص شده که سرطان روده یا پلیپ های با خطر بالا داشته باشند، به آزمایش مجدد مکرر نیاز دارند، معمولا ً حداقل هر 3 سال یکبار.

ریسک ابتلای متوسط

این شامل افراد بدون عامل خطر شناخته‌ شده دیگری غیر از سن است. ACS توصیه میکند که همه افراد در معرض خطر متوسط در سن 45 سالگی شروع به غربالگری ‌کنند. هم MSTF و هم USPSTF توصیه میکنند که افراد با خطر متوسط سرطان روده در سن 50 سالگی شروع به غربالگری میکنند. MSTF توصیه میکند که نژادهای آفریقایی – امریکایی در سن 45 سالگی شروع به غربالگری کنند.

تست های غربالگری

جدول زیر آزمایش‌ های غربالگری را نشان میدهد که گزینه‌ هایی برای افرادی با ریسک ابتلای متوسط هستند. تست‌ های ردیف 1 تست‌ های انتخابی هستند، در حالی که تست‌ های ردیف 2 دارای معایبی در مقایسه با تست‌ های ردیف 1 هستند. دستورالعمل‌ های ACS تست های غربالگری ویژه ای را اولویت‌ بندی نمیکنند و میگوید که بیماران و متخصصان بهداشت و درمان آنها باید از میان چندین آزمایش بر اساس اولویت بیمار انتخاب شوند.

علاوه بر آزمایش های غربالگری میانسالان ممکن است پزشک شما digital rectal examination (DRE) را پیشنهاد کند تا اندازه مقعد را با انگشت حس کند. با این حال، اغلب سرطان‌ ها از محدوده تشخیص این تست فراتر میروند.

اگر یک تست به جز کولونوسکوپی نتیجه وجود پلیپ و سرطان را بدهد، کولونوسکوپی معمولا انجام می شود تا کل کلون بررسی شود و نواحی مستعد به سرطان و پلیپ ها را حذف از بین می برد.

HIV

عامل بیماری خطرناک ایدز (سندروم اکتسابی نقص سیستم ایمنی)، ویروس HIV است.

در ابتدا عفونت HIV ممکن است یا فاقد علائم باشد و یا علائم غیراختصاصی و شبیه به سرماخوردگی از خود نشان دهد که به خودی خود بعد از گذشت دوره‌ ای کوتاه این علائم بهبود می یابند. تنها راه شناسایی آلودگی فرد به ویروس HIV از طریق آزمایش HIV است.

اگر عفونت به ویروس HIV شناسایی و درمان نشود، در نهایت علائم ایدز بروز میکنند و به مرور زمان رو به وخامت میرود. با گذشت زمان ویروس HIV بدون درمان میتواند سیستم ایمنی را از بین ببرد و بدن فرد را نسبت به عفونت‌ های فرصت‌ طلب آسیب‌ پذیر سازد.

ویروس HIV از طریق زیر قابل سرایت است:

• داشتن رابطه جنسی با فرد مبتلا
• استفاده از سرنگ عفونی فرد مبتلا
• انتقال ویروس از مادر مبتلا به فرزند خود در طی دوران بارداری یا شیردهی
• تماس با خون مبتلا به ویروس
• دریافت خون کثیف یا فاکتورهای خونی (مانند آلبومین و فاکتور 8) مبتلا به ویروس: البته احتمال بروز چنین آلودگی، به خاطر غربالگری خون‌ های اهدایی و اعمال تکنیک‌ های حرارت-درمانی و سایر تکنیک‌ های از بین برنده ویروس HIV، بسیار پایین است.

علل انجام آزمایشات غربالگری ویروس HIV

انجام آزمایشات غربالگری برای شناسایی این ویروس یک امر مهم در تضمین سلامتی افراد است. چرا که تشخیص زودهنگام این ویروس میتواند منجر به دریافت درمان‌ های تاثیرگذار و به موقع شود که خود این موضوع در نهایت ریسک پیشرفت این بیماری به ایدز را کاهش میدهد.

نتایج یک آزمایش بالینی جامع انستیتو ملی سلامت امریکا در سال 2015 نشان داد که افراد مبتلا به ویروس HIV هر قدر زودتر درمان‌ های ضد ویروسی (antiretroviral) را شروع کنند کمتر در معرض خطر بروز بیماری ایدز هستند.

تشخیص زودهنگام همچنین برای سایرین و جامعه فواید مهمی دربردارد. سالانه در امریکا ویروس HIV در هزاران نفر مورد شناسایی قرار میگیرد و از هر 8 نفر 1 نفر از مبتلا بودن خویش بی اطلاع است. هر فرد مبتلا میتواند با آگاهی از وضعیت خود، تغییر در رفتار و عدم اجازه تماس افراد سالم به خون و مایعات بدن خود، مانع از گسترش بیشتر این ویروس شود. خانم‌ های باردار مبتلا به ویروس HIV میتوانند با شروع درمان مانع از انتقال این ویروس به جنین خود شوند.

اگر جواب آزمایش غربالگری فردی منفی باشد، چنین شخصی باید اقدامات لازم جهت جلوگیری از آلودگی به این ویروس را اتخاذ کند. مطابق با توصیه سازمان بهداشت جهانی (WHO) و مرکز کنترل و پیشگیری بیماری امریکا (CDC)، افرادی که به ویروس HIV مبتلا نیستند ولی در معرض بالای ابتلا به این ویروس قرار دارند بهتر است مصرف قرص PrEP را مد نظر داشته باشند.

این قرص، یک قرص با مصرف روزانه است که مانع از ابتلا به این ویروس میشود. احتمال آلودگی به ویروس HIV در افرادی که قرص PrEP را مصرف کرده‌ اند به مراتب پایین تری از افرادی است که از این قرص استفاده نکرده‌ اند.

عوامل خطرزا:

عوامل و موقعیت‌ های متفاوتی میتواند شما را در معرض ریسک بالای آلودگی به ویروس HIV قرار دهد:

• داشتن رابطه جنسی محافظت نشده با بیش از یک نفر
• داشتن یا سابقه داشتن بیماری‌ های مقاربتی (STD). به نظر میرسد ابتلا به یکی از بیماری‌ های مقاربتی میتواند فرد را در معرض ریسک بالاتر ابتلا به این ویروس قرار دهد. چنین فردی هنگام رابطه جنسی با فرد آلوده به ویروس HIV بیشتر مستعد آلودگی به این ویروس است.
• کارگران جنسی
• استفاده از سرنگ‌ های استریل نشده و مصرف شده
• داشتن شریک جنسی مبتلا به ویروس HIV
• داشتن رابطه جنسی با افرادی که در موارد بالا به آنان اشاره شد.
• ابتلا به بیماری هپاتیت و توبرکلوزیس

تعداد دفعات انجام آزمایشات غربالگری برای بررسی آلودگی به ویروس HIV، بستگی به عوامل خطرزا، فعالیت‌ ها و روابط جنسی شما دارد. به عنوان مثال در طی یک رابطه طولانی و متعدانه به یک نفر، فرد تنها یک بار نیاز به انجام این آزمایش دارد. اما اگر شما یا شریکتان در ماه‌ های اخیر با بیش از یک نفر تماس جنسی داشته‌ اید، احتمال آلودگی شما به این ویروس طبیعتا بیشتر خواهد بود. اگر شما یا شریک جنسی تان رفتارهای پرخطر داشته‌‌ اید دلیل بیشتری دارید که این آزمایشات را انجام دهید.

آزمایشات غربالگری:

آزمایشات متفاوتی برای غربالگری ویروس HIV وجود دارد:

• آزمایش ترکیبی آنتی‌ ژن و آنتی‌ بادی HIV: این آزمایش برای غربالگری HIV توصیه میشود و بر روی نمونه خون انجام میگردد. آنتی‌ ژن HIV به نام p24 و نیز آنتی‌‌ بادی‌ های علیه HIV-1 و HIV-2 توسط این آزمایش مورد شناسایی قرار میگیرد. HIV-1 رایج‌ ترین نوع این ویروس در امریکا میباشد و HIV-2 بیشتر در مناطقی از آفریقا شایع‌ تر است. این آزمایش ترکیبی با قابلیت شناسایی همزمان آنتی‌ ژن و آنتی‌ بادی، احتمال شناسایی عفونت ویروس HIV را زودی بعد از آلودگی به آن را بالا میبرد. این آزمایشات میتوانند عفونت HIV را در بیشتر افراد در 2 تا 6 هفته بعد از آلودگی به آن تشخیص دهد.
• آزمایش آنتی بادی HIV: تمام آزمایشات آنتی‌ بادی که در امریکا انجام میشوند HIV-1 را مورد شناسایی قرار میدهند. بعضی از آزمایشات که توانایی تشخیص نوع HIV-2 را دارند نیز ایجاد شده‌ اند. چنین آزمایشاتی هم بر روی نمونه خون و هم مایعات دهان قابل انجام است. آزمایش آنتی‌ بادی HIV قادر است عفونت ویروسی را 3 تا 12 هفته بعد از آلودگی به آن تشخیص دهد.

گزینه‌ های متفاوتی برای انجام این آزمایشات وجود دارد:

• خون یا مایعات دهان میتواند در مطب پزشک یا در کلینیک نمونه گیری شود و به آزمایشگاه ارسال شود. در چنین شرایطی، امکان انجام آزمایش سریع نیز وجود دارد که میتواند جواب را در 20 دقیقه ارائه دهد.
• یک کیت نمونه‌ گیری مخصوص خانه و مورد تایید سازمان غذا و دارو امریکا (FDA) در برای انجام آزمایش آنتی‌ بادی HIV وجود دارد. افراد به کمک این کیت میتوانند نمونه خود را در خانه بگیرند و به مراکز آزمایشگاهی ارسال کنند. جواب آزمایش به صورت تلفنی به افراد اطلاع داده میشود و مشاوره تلفنی نیز داده میشود.
• یک آزمایش HIV برای مصرف خانگی توسط سازمان غذا و دارو امریکا (FDA) تایید شده است. این کیت آزمایشی مشابه همان کیتی است که در مطب پزشکان و کلینیک‌ ها مورد استفاده قرار میگیرد. برای این کیت نمونه‌ گیری از دهان انجام میشود و جواب آن در مدت 20 دقیقه آماده میشود. با اینکه این آزمایش خانگی کاربردی است، ولی محدودیت‌ هایی نیز دارد. از جمله اینکه نسبت به تست‌ های انجام شده بر روی نمونه خون انجام شده در آزمایشگاه‌ ها، حساسیت پایین‌ تری دارند به همین علت ممکن است بعضی از موارد HIV را نتواند به درستی تشخیص دهد. همچنین چون افراد عادی این آزمایش را بر روی خود انجام میدهند جواب به دست آمده نیز نمیتواند به اندازه‌ زمانی که همان آزمایش توسط یک فرد آموزش دیده و متخصص انجام میشود دقیق و درست باشد. جهت جلوگیری از خطا، اقدامات احتیاطی باید اتخاذ شود.

آزمایشات غربالگری محدودیت‌ هایی دارند، برای همین باید موارد زیر را به خاطر سپرد:

• جواب منفی تنها به معنی عدم نشانه‌ ای از وجود بیماری در زمان انجام تست است. اگر احتمال داشتن ویروس HIV در شما بالا باشد ولی جواب آزمایشتان منفی برگردد، بسیار مهم است که شما در فواصل مشخص و به طور مرتب آزمایشات غربالگری را انجام دهید.
• آزمایشات HIV نمیتوانند حضور ویروس را بلافاصله بعد از آلودگی شناسایی کنند. با این حال در صورتی که فکر میکنید به این ویروس مبتلا شدید بلافاصله با پزشک خود صحبت کنید. اگر آلودگی به این ویروس تازه صورت گرفته باشد، احتمالا میزان آنتی‌ بادی‌ های تولید شده بسیار پایین است و قابل شناسایی نمیباشد. اگر آزمایش اولیه جواب منفی ارائه دهد، لازم است که یا همین آزمایش مجدد در زمان دیگری تکرار شود و یا آزمایش ترکیبی آنتی‌ بادی/ آنتی‌ ژن HIV انجام شود. در صورتی که جواب منفی باشد، CDC توصیه میکند که آزمایش 3 ماه بعد از زمان احتمالی بروز آلودگی تکرار شود.
• جواب مثبت آزمایش غربالگری یک جواب تشخیصی نیست. در صورت جواب آزمایش مثبت، باید یک آزمایش آنتی‌ بادی دوم نیز انجام شود. این آزمایش دوم میتواند بین نوع HIV-1 و HIV-2 تمییز قائل شود. در این صورت این آزمایشات ارزش تشخیصی دارند.

برای اطلاعات بیشتر در مورد غربالگری HIV، مقاله در مورد آنتی‌ بادی HIV و آنتی‌ ژن p24 مطالعه کنید.

توصیه‌های غربالگری:

مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ ها (CDC) توصیه میکند هر کسی در رنج سنی 13 تا 64 سال حداقل یک بار آزمایش غربالگری HIV را انجام دهد. CDC به افرادی با فعالیت‌ هایی که میتواند آنها را بیشتر در معرض خطر ابتلا و انتقال این بیماری قرار دهد توصیه میکند که سالانه آزمایشات غربالگری را انجام دهند.

علاوه بر این مردانی که با مردان دیگر رابطه جنسی دارند، باید هر 3 ماه تا 6 ماه این آزمایشات را انجام دهند.

نیروی خدمات پیشگیری ایالات متحده (USPSTF) توصیه میکند که تمام نوجوانان و بزرگسالان در رده سنی بین 15 تا 65 سال برای عفونت HIV مورد غربالگری قرار بگیرند. این نهاد همچنین توصیه میکند که جوانان و بزرگسالان مسن‌ تر که ریسک بالاتری دارند برای بررسی عفونت HIV مورد غربالگری قرار بگیرند. این نهاد در مورد اینکه چند بار این غربالگری‌ ها باید انجام شوند، بر این باور است که اقدام معقولانه این است که تمام افراد بین سنین 15 تا 65 سال یک بار این آزمایش را انجام دهند. همچنین این نهاد توصیه میکند که افرادی با ریسک بیشتر ابتلا به این ویروس حداقل سالی یک بار این آزمایشات را انجام دهند.

افراد ریسک بالا طبق تعریف این نهاد شامل این افراد می‌ شود:

مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند، سوءاستفاده کنندگان از مواد به صورت تزریقی و افرادی که در نواحی با میزان بالای آلودگی به این ویروس زندگی میکنند و یا از خدمات بهداشتی بهره میبرند. افراد در معرض ریسک پایین‌ تر، میتوانند کمتر از سالی یک بار مورد غربالگری قرار بگیرند.

نیروی خدمات پیشگیری ایالات متحده به این دسته از افراد توصیه میکند که هر 3 تا 5 سال آزمایشات غربالگری را انجام دهند. این نهاد همچنین اشاره میکند که میزان این ریسک‌ ها متغیر است و پزشکان و متخصصین باید بر پایه صلاحدید خود تصمیم بگیرند که در چند وقت یک بار افراد را بابت بررسی وجود این ویروس مورد غربالگری قرار دهند.

کالج امریکایی پزشکان هم نظر با CDC است و توصیه میکند که به تمامی افراد بین سنین 13 تا 64 سال در مراکز بهداشت و درمان خدمات غربالگری HIV ارائه شود. کالج امریکایی پزشکان همچنین توصیه میکند که متخصصین بازه‌ های تکرار آزمایش غربالگری را بر اساس هر فرد تعیین کنند.

آکادمی امریکایی متخصصین اطفال توصیه بر غربالگری هدفمند HIV برای تمام جوانان فعال از نظر جنسی دارد. علاوه بر این این آکادمی پیشنهاد میدهد که آزمایشات روتین از سن 16 سالگی برای تمام نوجوانانی که در محیط‌ هایی با شیوع بالا زندگی‌ میکنند انجام شود. اگر در منطقه‌ ای از هر 1000 نفر بیش از یک نفر به ویروس آلوده باشد، آن منطقه از نظر شیوع و گسترش بیماری بالاست.

برای توصیه‌ های ارائه شده خاص خانم‌ های باردار میتوانید مقاله بارداری را مطالعه فرمایید.

جدا از این توصیه‌ ها مطرح شده، افراد خاصی نیز هستند که باید مورد غربالگری قرار بگیرند و از وضعیت خود آگاهی پیدا کنند. این افراد شامل موارد زیر هستند:

• افرادی که به توبرکلوزیس، هپاتیت و یا بیماری‌ های مقاربتی مبتلا هستند.
• افرادی که تا قبل از راه‌ اندازی بررسی سلامت خون اهدا شده، خون دریافت کرده‌ اند یا شریک جنسی داشته‌ اند که خون آلوده دریافت کرده و جواب غربالگری او مثبت شده باشد.
• کارمند بهداشت و سلامت (پزشک، پرستار و غیره) که در حین کار تماس مستقیم با خون داشته است
• فردی که فکر میکند در معرض آلودگی به ویروس قرار گرفته باشد.

با پزشک خود صحبت کنید:

در صورتی که پزشک شما در راستای عمل به توصیه‌ های CDC، به شما انجام غربالگری HIV را پیشنهاد کرد متعجب نشوید. اگر پزشک شما اشاره‌ ای به موارد و موضوعات سلامت جنسی نکرد، شما به راحتی میتوانید درخواست یک آزمایش ارزیابی ریسک بدهید. همچنین میتوانید با حفظ اسرار پزشکی‌ خود، آزمایش را انجام دهید و مشاوره بگیرید.

هپاتیت C

طبق آمار مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) از سال 2010 تعداد موارد جدید ابتلا به هپاتیت C به ویژه در بزرگسالان (19-29 سال) به طرز چشمگیری افزایش یافته است و بیشتر آنها مربوط به مصرف مواد مخدر به صورت تزریقی بوده است. برای برخی افراد ابتلا به عفونت ویروس هپاتیت C یا (HCV) منجر به بیماری کوتاه مدت همراه با علائم ناچیز، خفیف یا حتی بدون علائم می باشد و ویروس بدون درمان خاص از بدن پاک می شود. این نوع بیماری هپاتیت حاد C نام دارد.

با این حال، بیش از نیمی از افراد مبتلا به هپاتیت C حاد به هپاتیت C مزمن مبتلا می شوند. بدون درمان، هپاتیت C مزمن می تواند به مشکلات جدی و طولانی مدت سلامتی مانند سیروز و سرطان کبد منجر شود و ممکن است کشنده باشد. هپاتیت C مزمن در طی زمان به آرامی پیشرفت می کند. بنابراین افراد مبتلا ممکن است از ابتلا به این بیماری آگاهی نداشته باشند تا زمانی که به اندازه کافی سبب آسیب به کبد شود و بر عملکرد کبد تأثیر بگذارد.

طبق گزارش CDC، بیش از 2.4 میلیون آمریکایی با عفونت مزمن HCV زندگی می کنند بدون اینکه بسیاری از این افراد از آن اطلاع داشته باشند.

ریسک:

در صورتی که در معرض ویروس هپاتیت C قرار بگیرید ممکن است به عفونت HCV مبتلا شوید. هپاتیت C اغلب با مواجهه در معرض خون عفونی از طریق به اشتراک گذاشتن سوزن، سرنگ یا هر وسیله مشابهی که هنگام استعمال داروی وریدی استفاده می شود، گسترش می یابد. معمولا انتقال از طریق فعالیت جنسی، به اشتراک گذاشتن وسایل شخصی مانند تیغ یا مسواک و از مادر مبتلا به جنین در دوران بارداری و زایمان نیز اتفاق می افتد.

پیش از سال 1992، هنگامی که غربالگری HCV خون اهدا شده معمول شد، مبتلا شدن به HCV از طریق انتقال خون یا پیوند اعضا نیز امکان پذیر بود. کارکنان خدمات بهداشتی که در معرض خون عفونی قرار دارند نیز در معرض خطر هستند.

توصیه های غربالگری

سازمان های بهداشتی از جمله CDC، انجمن بیماری های عفونی امریکا و انجمن مطالعه بیماری های کبدی امریکا موارد زیر را توصیه می کنند:

• انجام یکبار آزمایش برای همه افراد بالای 18 سال صرف نظر از عوامل خطر ابتلا به هپاتیت C
• انجام یکبار ازمایش صرف نظر از سن برای افرادی که:
  • هرگونه داروی غیرقانونی تزریق کرده اند.
  • انتقال خون یا پیوند اعضا را قبل از ژوئیه 1992 (پیش از آنکه آزمایش HCV برای خون و اندام اهدا شده انجام شود) انجام دادند.
  • کنسانتره های فاکتورها انعقادی که پیش از 1987 تولید شدند را دریافت کردند.
  • به مدت طولانی دیالیز داشته اند.
  • فرزندان مادرانی که HCV آنها مثبت است.
  • در معرض خون فرد مبتلا به هپاتیت C قرار گرفتند.
  • کارکنان خدمات بهداشتی، پزشکی اورژانس یا سلامت عمومی هستند که در معرض خون دارای HCV قرار دارند.
  • شواهدی از بیماری مزمن کبد داشته اند.
  • مبتلا به HIV هستند.
• آزمایش دوره ای برای کسانی که به صورت مداوم در معرض عوامل خطر مانند استفاده از داروهای تزریقی هستند.

دیگر توصیه های CDC

• انجام غربالگری در طول هر بارداری برای همه زنان باردار
• انجام غربالگری برای اشخاصی که آن را درخواست کنند.

گروه ویژه خدمات پیشگیری ایالات متحده (USPSTF) نیز توصیه های مشابهی ارائه می دهد:

• انجام آزمایش برای همه بزرگسالان در سنین 18 تا 79 سال
• انجام غربالگری منظم برای افرادی که در معرض خطر هستند، صرف نظر از سن

غربالگری زنان باردار، صرف نظر از سن

آزمایشات HCV

• آزمایش غربالگری اولیه یک آزمایش آنتی بادی HCV است که وجود آنتی بادی های ویروس در خون فرد را شناسایی می کند. بدن فرد این آنتی بادی ها را در مواجهه با ویروس تولید می کند. این آزمایش نمی تواند بین عفونت پیشین که پاکسازی شده است و عفونت فعلی و فعال تمایز قائل شود.
• در صورت مثبت بودن آزمایش آنتی بادی، آزمایش دوم برای ویروس (HCV RNA) انجام می شود تا مشخص شود که فرد یک عفونت فعلی و فعال دارد یا خیر.

دلیل انجام این آزمایش

بسیاری از افرادی که ممکن است چندین سال پیش به این ویروس مبتلا بوده باشند، هیچگونه علائم قابل توجهی ندارند و از وضعیت خود بی اطلاع هستند. با یکبار انجام آزمایش می توان این عفونت ها را تشخیص داد و امکان درمان و پیشگیری از عوارض را فراهم کرد.

در صورت شناسایی و درمان هپاتیت C مزمن پیش از ایجاد زخم در کبد، عوارضی مانند سیروز، سرطان کبد و مرگ قابل پیشگیری است. در بیش از 90% موارد درمان های HCV می توانند از بروز عوارض دیررس پیشگیری کند.

هپاتیت B

بنا به اظهارات مرکز پیشگیری و کنترل بیماری امریکا (CDC) حدود 850000 تا 2200000 مورد مبتلا به هپاتیت B در امریکا وجود دارد که اغلب آنها از این موضوع آگاه نیستند.

HBV یکی از پنج نوع ویروس هپاتیت است که تاکنون شناسایی، و به طور عمده کبد را درگیر می کند. این بیماری از طریق تماس با خون یا سایر مایعات بدن فرد مبتلا در حین تماس جنسی یا استفاده از سرنگ مشترک، تیغ یا مسواک منتشر می شود. همچنین احتمال انتقال آن از مادر به جنین در هنگام تولد یا پس از آن نیز وجود دارد.

عفونت HBV می تواند به صورت حاد یا مزمن باشد، روند عفونت از فرم خفیف که تنها به مدت چند هفته طول می کشد تا شکل جدی تر آن که سال ها ادامه دارد و می تواند به عوارضی مانند سیروز یا سرطان کبد منجر شود، متفاوت است.

طبق گزارش CDC هرساله در ایالات متحده 1800نفر بر اثر بیماری کبد که مرتبط با HBV است جان خود را از دست می دهند.

اکثر مبتلایان به عفونت مزمن هیچ علائمی نخواهند داشت. برای غربالگری این گونه افراد (افراد بدون علامت) که در یکی از برای HBV مزمن قرار دارند، می توان از آزمایش آنتی ژن سطحی هپاتیت B یا HBsAg استفاده کرد. واکسن های موثر در برابر HBV نیز در دسترس می باشد، با این وجود کسانی که واکسینه نشدند یا کسانی که در معرض خطر بالای ابتلا هستند و پیش از انجام غربالگری برای عفونت HBV واکسینه شدند بهتر است انجام تست را در نظر داشته باشند.

پیشنهادات (توصیه ها):

از آنجا که شیوع عفونت HBV (در جمعیت عمومی ایالات متحده) اندک است و در بیشتر افراد مبتلا منجر به عارضه ای نمی شود، انجام غربالگری HBV برای کسانی که در معرض خطر بالای ابتلا نیستند توصیه نمی شود.

برای افراد با خطر بالای ابتلا به این عفونت، چندین سازمان بهداشت از جمله CDC، انجمن امریکایی برای مطالعه بیماری های کبد (AASLD) و گروه ویژه خدمات پیشگیری ایالات متحده غربالگری انجام غربالگری HBS را اکیدا توصیه می کنند.

نمونه هایی از افراد در معرض خطر عبارت اند از:

• مراقب بهداشت و کارکنان سلامت عمومی که ممکن است در معرض خون یا دیگر مایعات بدن حاوی ویروس باشند.
• افرادی که در مناطقی از جهان که شیوع HBV در آنها بالای 2% است (به عنوان مثال، بیشتر کشورهای آسیا و آفریقا) متولد شدند صرف نظر از اینکه واکسینه شده باشند.
• افرادی که در ایالات متحده از اوایل زندگی واکسینه نشده اند و والدین آنها اهل منطقه ای با شیوع بیش از 8٪ HBV هستند.
• مردان همجنسگرا
• مصرف کنندگان مواد مخدر تزریقی
• افرادی که دارای سطوح بالای آنزیم های کبدی (AST و ALT) هستند.
• افرادی که واجد شرایط پزشکی خاصی هستند و سیستم ایمنی بدن آنها باید سرکوب و تضعیف شود مانند افرادی که پیوند عضو انجام دادند.
• بیماران دیالیزی
• افرادی که ارتباط نزدیکی با فرد مبتلا به HBV داشتند یا شریک جنسی آنها مبتلا به HBV (به طور مثال، جواب مثبت آزمایش HBsAg) بوده است.
• افراد مبتلا به HIV
• افرادی که پس از رفتاری پر خطر (برای مثال مردانی که رابطه همجنسگرایانه داشتند و مصرف کنندگان مواد مخدر (دارو) تزریقی) برای HBV واکسینه شدند.

علاوه بر این، AASLD غربالگری HBV را برای موارد زیر توصیه می کند:

• افرادی که شرکای جنسی متعدد دارند
• کسانی که سابقه بیماری های مقاربتی (STD) دارند
• زندانیان
• افراد مبتلا به عفونت هپاتیت C

دلیل انجام این آزمایش

افراد مبتلا به HBV مزمن می توانند ناآگاهانه عفونت را به دیگران منتقل کنند و در معرض خطر عوارض جدی عفونت باقی بمانند.

کلامیدیا و سوزاک:

کلامیدیا و سوزاک از رایج ترین بیماری های مقاربتی باکتریایی (STD) امروزه امریکاست. ولی بسیاری از افراد مبتلا نشانه و علائمی ندارند. این عفونت ها معمولا روی دستگاه تناسلی اثر میگذارند ولی میتوانند باعث عفونت نواحی دیگر مانند گلو و روده راست نیز شوند.

این عفونت ها میتوانند از مادر باردار به نوزاد منتقل و همچنین باعث ناباروری و مشکلات سلامتی دیگر شود. ولی در هر حال با آنتی بیوتیک ها قابل درمانند.

در امریکا طبق گزارشات بیشترین میزان کلامیدیا و سوزاک در دختران نوجوان 14 تا 19 ساله و زنان 20 تا 24 ساله است حال آنکه تمام افرادی که از نظر جنسی فعال هستند میتوانند به این عفونت ها دچار شوند، بعضی افراد همزمان به هر دوی این عفونت ها مبتلا هستند.

توصیه ها برای دختران نوجوان

مرکز پیشگیری و کنترل بیماری امریکا (CDC)، گروه ویژه خدمات پیشگیری ایالات متحده، آکادمی پزشکان اطفال آمریکا (AAP)، آکادمی پزشکان خانواده امریکا (AAFP) و کالج متخصصان زنان و زایمان امریکا (ACOG) توصیه میکنند تمام دخترانی که از نظر جنسی فعالند غربالگری سوزاک و کلامیدیا شوند.

CDC ،AAP و ACOG به ویژه غربالگری سالانه را توصیه میکنند.

توصیه ها برای پسران نوجوان

این سازمان ها غربالگری روتین را به پسرانی که از نظر جنسی فعالند توصیه نمیکند. با این حال پزشکان ممکن است خطراتی مثل شیوع این بیماری ها را در جامعه در نظر بگیرند و یادآوری این موضوع مهم است که پسران ناقل در صورت عدم درمان کامل میتوانند شریک جنسی خود را (دوباره) ناقل کنند. CDC و AAP برای مردانی که با زنان دیگر رابطه جنسی دارند توصیه میکند که حداقل سالی یکبار غربالگری سوزاک و کلامیدیا انجام بدهند.

خطرها

نوجوانانی که از لحاظ جنسی فعالند نسبت به جوانان 25 ساله و بزرگتر بیشتر در معرض عفونت سوزاک و کلامیدیا هستند.

مثال هایی از انواع فاکتور های خطرزا:

• سابقه عفونت سوزاک و کلامیدیا حتی در صورت درمان
• پارتنر جنسی جدید یا متعدد
• ابتلا به بیماری های مقاربتی باکتریایی مثل HIV
• پارتنر جنسی مبتلا به بیماری مقاربتی باکتریایی
• استفاده نامرتب از کاندوم
• استفاده از داروهای ممنوعه
• زندگی در زندان

با توجه به این که احتمال ابتلای مجدد بالاست، تداوم غربالگری سالانه حائز اهمیت است. بنابراین توصیه CDC به نوجوانان پس از درمان این است که صرف نظر از درمان پارتنر خود، حداقل حدود سه ماه پس از درمان دوباره آزمایش دهند.

توبرکلوزیس:

توبرکلوزیس (TB) یک بیماری عفونی است و عامل ایجاد آن باکتری مایکوباکتریوم توبرکلوزیس است. بافت هدف این باکتری اغلب ریه‌ ها و شش‌ ها میباشد ولی همچنین میتواند هر بخشی از بدن را تحت تاثیر قرار دهد. این باکتری میتواند از طریق قطرات ریز تنفسی ناشی از سرفه، عطسه، خندیدن و تنفس از فردی به فرد دیگر منتقل شود.

اغلب افراد مبتلا به باکتری M. tuberculosis، این باکتری را تنها در تعداد محدودی از سلول‌ های ریه و شش‌ های خود به صورت غیرفعال، اما زنده دارند. این عفونت خاموش، TB فرد را بیمار و مسری نمیکند. در اغلب موارد منجر به نوع فعال توبرکلوزیس نمیشود. با این حال، در بعضی از افراد به ویژه افرادی با سیستم ایمنی ضعیف، عفونت اولیه مستقیما” وارد مرحله توبرکلوزیس فعال میشود. خطر بروز بیماری توبرکلوزیس در صورت ورود باکتری به بدن افراد مبتلا به HIV بیشتر است. شخصی با سیستم ایمنی ضعیف و مبتلا به نوع پنهان TB، ممکن است به نوع فعال TB مبتلا شود. یک مسئله نگران کننده وجود بعضی از انواع TB است که به درمان‌ های آنتی بیوتیک مقاومت نشان می دهند.

TB یکی از کشنده‌ ترین بیماری‌ های جهان است که میتواند سلامت گروه‌ های پر ریسک را به خطر بیاندازد. به همین علت راهنمای غربالگری برای چنین گروهی از افراد تعیین میشود.

افراد تحت ریسک

• افرادی که در تماس نزدیک با فرد مبتلا یا مشکوک به TB بودند.
• افرادی با سیستم ایمنی ضعیف ناشی از عفونت HIV، سوءتغذیه، سن بالا و یا سوءمصرف موادی چون الکل و داروها.
• مهاجرانی از کشورهایی با آمار بالای TB (بسیاری از کشورهای امریکای لاتین، آفریقا، آسیا، اروپای شرقی و روسیه)
• افرادی با وضعیت اقتصادی نامناسب
• افراد مستقر در مراکز خاصی مانند خانه‌ سالمندان، مراکز سلامت روان، زندان‌ ها، مراکز درمانی بیماران مبتلا به ایدز و اقامتگاه‌ های مخصوص افراد بی‌ خانمان.
• کارمندان بهداشت و یا با افرادی با ریسک بالای ابتلا در تماس هستند.
• افرادی که در اقامتگاه‌ ها ناپاک و یا شلوغ زندگی میکنند و رژیم غذایی مناسبی ندارند.
• تکنسین‌ های آزمایشگاه‌ ها که با نمونه‌ ها و کشت‌ های حاوی باکتری مولد TB کار میکنند.

توصیه‌ ها:

مراکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ ها (CDC) و نیروی خدمات پیشگیرانه امریکا، انجام آزمایش‌ های TB جهت شناسایی افرادی که بهتر است تحت درمان این بیماری قرار بگیرند توصیه میکند. افرادی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت‌ های TB هستند و نیز کسانی که ریسک بالاتری برای پیشرفت نوع عفونت از نوع خاموش به نوع فعال دارند، جزء افراد کاندید برای انجام آزمایشات TB هستند.

دو نوع آزمایش در دسترس است:

• تست خون توبرکلوزیس IGRA: که به عنوان سنجش طول موج گاما نیز شناسایی می شود، نیاز به نمونه گیری خون می باشد.
• تست توبرکولین پوستی: که به عنوان TST نیز نام دارد، توسط مقدار کمی از مایع (که توبرکولین نیز نام دارد) در پوست پایین دست تزریق می شود. به دنبال این تست، شما باید در طی 48 تا 72 ساعت بعد به پزشک مراجعه کنید تا پاسخ پوست شما را به توبرکولین بررسی کند.

کلامیدیا و گونورا

در امریکا، کلامیدیا وو گونورا شایع ترین بیماری های جنسی باکتریایی هستند. اما بسیاری از افراد بیمار دارای علائمی نیستند. این عفونت ها تناسلی هستند اما ممکن است به نواحی دیگر مانند گلو و روده نیز نفوذ کنند. زنان باردار ممکن است این عفونت ها را به نوزاد خود منتقل کنند. اگر این عفونت ها درمان نشوند، این بیماری ها می توانند سبب ناباروری و دیگر مشکلات شوند. هر دو بیماری می توانند توسط آنتی بیوتیک ها درمان شوند.

در حالی که کلامیدیا و گونورا در افراد جوان بیشتر است، اما هر فرد فعال از نظر جنسی می تواند این بیماری ها را بگیرد. خیلی از افراد هر دو کلامیدیا و گونورا را در یک زمان دارند.

توصیه ها برای خانم ها

CDC ،U.S. Preventive task force(USPSTF) ،AAFP ،ACOG غربالگری کلامیدیا و گونورا را برای تمام خانم های فعال جنسی که خطر ابتلا دارند توصیه می کند. CDC به طور اختصاصی غربالگری سالانه را برای افراد پرخطر توصیه می کند.

توصیه ها برای آقایان

سازمان های بهداشت غربالگری روتین برای سلامتی آقایان فعال جنسی و دو جنسه را توصیه نمی کند. پزشکان میزان شیوع را در جامعه بررسی می کنند. مهم است که مرد بیمار می تواند این بیماری ها را منتشر کند و حتی اگر درمان نشده باشد می تواند شریک جنسی خود را دوباره مبتلا کند. برای آقایان فعال از نظر جنسی که با مردی دیگر رابطه جنسی دارد، CDC غربالگری کلامیدیا و گونورا را حداقل یک بار در سال توصیه می کند.

خطر

• عفونت کلامیدیا یا گونورای قبلی، حتی در صورت درمان
• ابتلا به دیگر STDها مانند HIV
• داشتن شریک جنسی جدید یا متنوع
• استفاده نامرتب از کاندوم
• استفاده از داروهای غیر قانونی
• در حبس بودن

چون که خطر ابتلا بالاست، CDC برای خانم ها و آقایانی که از کلامیدیا و گونورا درمان شدند، توصیه می کند که تقریبا 3 ماه بعد از درمان دوباره آزمایش دهند. زیرا احتمال ابتلای مجدد به این بیماری ها وجود دارد، بنابراین غربالگری سالانه این بیماری ها حائز اهمیت است.

هپاتیت B

HBV یکی از پنج نوع ویروس هپاتیت است که تاکنون شناسایی و به طور عمده کبد را مبتلا می کند. این بیماری از طریق تماس با خون یا سایر مایعات بدن فرد مبتلا در حین تماس جنسی یا استفاده از سرنگ مشترک، تیغ یا مسواک منتشر می شود. همچنین احتمال انتقال آن از مادر بیمار به جنین در هنگام تولد یا پس از آن نیز وجود دارد.

عفونت HBV می تواند به صورت حاد یا مزمن باشد. روند عفونت از فرم خفیف که تنها به مدت چند هفته طول می کشد تا شکل جدی تر آن که سال ها ادامه دارد و می تواند به عوارضی مانند سیروز یا سرطان کبد منجر شود، متفاوت است.

طبق گزارش CDC هرساله در ایالات متحده 1800 نفر بر اثر بیماری کبد که مرتبط با HBV است جان خود را از دست می دهند.

اکثر مبتلایان به عفونت مزمن هیچ علائمی نخواهند داشت. برای غربالگری این گونه افراد (افراد بدون علامت) که در یکی از برای HBV مزمن قرار دارند، می توان از آزمایش آنتی ژن سطحی هپاتیت B یا HBsAg استفاده کرد. واکسن های موثر در برابر HBV نیز در دسترس می باشد، با این وجود کسانی که واکسن تزریق نمیکنند یا کسانی که در معرض خطر بالای ابتلا هستند و پیش از انجام غربالگری برای عفونت HBV واکسن میزنند بهتر است انجام تست را در نظر داشته باشند.

پیشنهادات (توصیه ها):

از آنجا که شیوع عفونت HBV (در جمعیت عمومی ایالات متحده) اندک است و در بیشتر افراد بیمار منجر به عارضه ای نمی شود، انجام غربالگری HBV برای کسانی که در معرض خطر بالای ابتلا نیستند توصیه نمی شود.

برای افراد با خطر بالای ابتلا به این عفونت، چندین سازمان بهداشت از جمله CDC، انجمن امریکایی برای مطالعه بیماری های کبد (AASLD) و گروه ویژه خدمات پیشگیری ایالات متحده غربالگری انجام غربالگری HBS را اکیدا توصیه می کنند.

نمونه هایی از افراد در معرض خطر عبارت اند از:

• مراقب بهداشت و کارکنان سلامت عمومی که ممکن است در معرض خون یا دیگر مایعات بدن حاوی ویروس باشند.
• افراد متولد مناطقی از جهان که شیوع HBV در آنها بالای 2% است (مانند کشورهای آسیا و آفریقا)، صرف نظر از اینکه واکسینه شدند یا خیر.
• افرادی که در ایالات متحده متولد شدند. اما در اوایل زندگی واکسینه نشدند و والدین آنها اهل منطقه ای با شیوع بیش از 8٪ HBV هستند.
• مردان همجنسگرا
• مصرف کنندگان مواد مخدر تزریقی
• افرادی که دارای سطوح بالای آنزیم های کبدی (AST و ALT) هستند.
• افرادی که واجد شرایط پزشکی خاصی هستند و سیستم ایمنی بدن آنها باید سرکوب و تضعیف شود مانند افرادی که پیوند عضو انجام دادند.
• بیماران دیالیزی
• افرادی که ارتباط نزدیکی با فرد مبتلا به HBV داشتند یا شریک جنسی آن ها مبتلا به HBV (به طور مثال، جواب مثبت آزمایش HBsAg) بوده است.
• افراد مبتلا به HIV
• افرادی که پس از رفتاری پر خطر (برای مثال مردانی که رابطه همجنسگرایانه داشتند و مصرف کنندگان مواد مخدر تزریقی) برای HBV واکسینه شدند.

علاوه بر این، AASLD غربالگری HBV را برای موارد زیر توصیه می کند:

• افرادی که شرکای جنسی متعدد دارند
• کسانی که سابقه بیماری های مقاربتی (STD) دارند
• زندانیان
• افراد مبتلا به عفونت هپاتیت C

دلیل انجام این آزمایش

افراد مبتلا به HBV مزمن می توانند ناآگاهانه عفونت را به دیگران منتقل کنند و در معرض خطر عوارض جدی عفونت باقی بمانند.

هپاتیت C

طبق آمار مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) از سال 2010 تعداد موارد جدید ابتلا به هپاتیت C به ویژه در بزرگسالان (19-29 سال) به طرز چشمگیری افزایش یافت و بیشتر آنها مربوط به مصرف مواد مخدر به صورت تزریقی بودند. برای برخی افراد ابتلا به عفونت ویروس هپاتیت C یا HCV منجر به بیماری کوتاه مدت همراه با علائم ناچیز، خفیف یا حتی بدون علائم می باشد و ویروس بدون درمان خاص از بدن پاک می شود. این نوع بیماری هپاتیت حاد C نام دارد.

با این حال، بیش از نیمی از افراد مبتلا به هپاتیت C حاد به هپاتیت C مزمن مبتلا می شوند. بدون درمان، هپاتیت C مزمن می تواند به مشکلات جدی و طولانی مدت سلامتی مانند سیروز و سرطان کبد منجر شود و ممکن است کشنده باشد. هپاتیت C مزمن در طی زمان به آرامی پیشرفت می کند. بنابراین افراد بیمار ممکن است از ابتلا به این بیماری آگاهی نداشته باشند تا زمانی که به اندازه کافی سبب آسیب به کبد شود و بر عملکرد کبد تأثیر بگذارد.

طبق گزارش CDC، بیش از 2.4 میلیون امریکایی با عفونت مزمن HCV زندگی می کنند بدون اینکه بسیاری از این افراد از آن اطلاع داشته باشند.

ریسک؟

در صورتی که در معرض ویروس هپاتیت C قرار بگیرید ممکن است به عفونت HCV مبتلا شوید. هپاتیت C اغلب توسط خون حاوی ویروس از طریق اشتراک سوزن، سرنگ یا هر وسیله مشابه هنگام استعمال داروی وریدی گسترش می یابد. معمولا انتقال از طریق فعالیت جنسی، اشتراک وسایل شخصی مانند تیغ یا مسواک و از مادر بیمار به جنین در دوران بارداری و زایمان نیز اتفاق می افتد.

پیش از سال 1992، هنگامی که غربالگری HCV خون اهدایی معمول شد، ابتلا به HCV از طریق انتقال خون یا پیوند اعضا نیز امکان پذیر بود. کارکنان خدمات بهداشتی که در معرض خون حاوی ویروس قرار دارند نیز در معرض خطر هستند.

توصیه های غربالگری

سازمان های بهداشتی از جمله CDC، انجمن بیماری های عفونی امریکا و انجمن مطالعه بیماری های کبدی امریکا موارد زیر را توصیه می کنند:

• انجام یکبار آزمایش برای همه افراد بالای 18 سال صرف نظر از عوامل خطر ابتلا به هپاتیت C

• انجام یکبار ازمایش صرف نظر از سن برای افرادی که:

• هرگونه داروی غیرقانونی تزریق کرده اند.
• انتقال خون یا پیوند اعضا را قبل از ژوئیه 1992 (پیش از آنکه آزمایش HCV برای خون و اندام پیوندی انجام شود) انجام دادند.
• کنسانتره های فاکتورها انعقادی که پیش از 1987 تولید شدندن را دریافت کردند.
• به مدت طولانی دیالیز داشتند.
• فرزندان مادرانی که HCV آنها مثبت است
• در معرض خون فرد مبتلا به هپاتیت C قرار گرفتند.
• کارکنان خدمات بهداشتی، پزشکی اورژانس یا سلامت عمومی هستند که در معرض خون دارای HCV قرار دارند.
• شواهدی از بیماری مزمن کبد داشتند.
• مبتلا به HIV هستند.
• آزمایش دوره ای برای کسانی که به صورت مداوم در معرض عوامل خطر مانند استفاده از داروهای تزریقی هستند.

دیگر توصیه های CDC

• انجام غربالگری در طول هر بارداری برای همه زنان باردار
• انجام غربالگری برای اشخاصی که آن را درخواست کنند.

گروه ویژه خدمات پیشگیری ایالات متحده (USPSTF) نیز توصیه های مشابهی ارائه می دهد:

• انجام آزمایش برای همه بزرگسالان در سنین 18 تا 79 سال
• انجام غربالگری منظم برای افرادی که در معرض خطر هستند، صرف نظر از سن
• غربالگری زنان باردار، صرف نظر از سن