علاوه بر آزمایش های غربالگری میانسالان ممکن است پزشک شما digital rectal examination (DRE) را پیشنهاد کند تا اندازه مقعد را با انگشت حس کند. با این حال، اغلب سرطان ها از محدوده تشخیص این تست فراتر میروند.
اگر یک تست به جز کولونوسکوپی نتیجه وجود پلیپ و سرطان را بدهد، کولونوسکوپی معمولا انجام می شود تا کل کلون بررسی شود و نواحی مستعد به سرطان و پلیپ ها را حذف از بین می برد.
HIV
عامل بیماری خطرناک ایدز (سندروم اکتسابی نقص سیستم ایمنی)، ویروس HIV است.
در ابتدا عفونت HIV ممکن است یا فاقد علائم باشد و یا علائم غیراختصاصی و شبیه به سرماخوردگی از خود نشان دهد که به خودی خود بعد از گذشت دوره ای کوتاه این علائم بهبود می یابند. تنها راه شناسایی آلودگی فرد به ویروس HIV از طریق آزمایش HIV است.
اگر عفونت به ویروس HIV شناسایی و درمان نشود، در نهایت علائم ایدز بروز میکنند و به مرور زمان رو به وخامت میرود. با گذشت زمان ویروس HIV بدون درمان میتواند سیستم ایمنی را از بین ببرد و بدن فرد را نسبت به عفونت های فرصت طلب آسیب پذیر سازد.
ویروس HIV از طریق زیر قابل سرایت است:
- داشتن رابطه جنسی با فرد مبتلا
- استفاده از سرنگ عفونی فرد مبتلا
- انتقال ویروس از مادر مبتلا به فرزند خود در طی دوران بارداری یا شیردهی
- تماس با خون مبتلا به ویروس
- دریافت خون کثیف یا فاکتورهای خونی (مانند آلبومین و فاکتور 8) مبتلا به ویروس: البته احتمال بروز چنین آلودگی، به خاطر غربالگری خون های اهدایی و اعمال تکنیک های حرارت-درمانی و سایر تکنیک های از بین برنده ویروس HIV، بسیار پایین است.
علل انجام آزمایشات غربالگری ویروس HIV
انجام آزمایشات غربالگری برای شناسایی این ویروس یک امر مهم در تضمین سلامتی افراد است. چرا که تشخیص زودهنگام این ویروس میتواند منجر به دریافت درمان های تاثیرگذار و به موقع شود که خود این موضوع در نهایت ریسک پیشرفت این بیماری به ایدز را کاهش میدهد.
نتایج یک آزمایش بالینی جامع انستیتو ملی سلامت امریکا در سال 2015 نشان داد که افراد مبتلا به ویروس HIV هر قدر زودتر درمان های ضد ویروسی (antiretroviral) را شروع کنند کمتر در معرض خطر بروز بیماری ایدز هستند.
تشخیص زودهنگام همچنین برای سایرین و جامعه فواید مهمی دربردارد. سالانه در امریکا ویروس HIV در هزاران نفر مورد شناسایی قرار میگیرد و از هر 8 نفر 1 نفر از مبتلا بودن خویش بی اطلاع است. هر فرد مبتلا میتواند با آگاهی از وضعیت خود، تغییر در رفتار و عدم اجازه تماس افراد سالم به خون و مایعات بدن خود، مانع از گسترش بیشتر این ویروس شود. خانم های باردار مبتلا به ویروس HIV میتوانند با شروع درمان مانع از انتقال این ویروس به جنین خود شوند.
اگر جواب آزمایش غربالگری فردی منفی باشد، چنین شخصی باید اقدامات لازم جهت جلوگیری از آلودگی به این ویروس را اتخاذ کند. مطابق با توصیه سازمان بهداشت جهانی (WHO) و مرکز کنترل و پیشگیری بیماری امریکا (CDC)، افرادی که به ویروس HIV مبتلا نیستند ولی در معرض بالای ابتلا به این ویروس قرار دارند بهتر است مصرف قرص PrEP را مد نظر داشته باشند.
این قرص، یک قرص با مصرف روزانه است که مانع از ابتلا به این ویروس میشود. احتمال آلودگی به ویروس HIV در افرادی که قرص PrEP را مصرف کرده اند به مراتب پایین تری از افرادی است که از این قرص استفاده نکرده اند.
عوامل خطرزا:
عوامل و موقعیت های متفاوتی میتواند شما را در معرض ریسک بالای آلودگی به ویروس HIV قرار دهد:
- داشتن رابطه جنسی محافظت نشده با بیش از یک نفر
- داشتن یا سابقه داشتن بیماری های مقاربتی (STD). به نظر میرسد ابتلا به یکی از بیماری های مقاربتی میتواند فرد را در معرض ریسک بالاتر ابتلا به این ویروس قرار دهد. چنین فردی هنگام رابطه جنسی با فرد آلوده به ویروس HIV بیشتر مستعد آلودگی به این ویروس است.
- کارگران جنسی
- استفاده از سرنگ های استریل نشده و مصرف شده
- داشتن شریک جنسی مبتلا به ویروس HIV
- داشتن رابطه جنسی با افرادی که در موارد بالا به آنان اشاره شد.
- ابتلا به بیماری هپاتیت و توبرکلوزیس
تعداد دفعات انجام آزمایشات غربالگری برای بررسی آلودگی به ویروس HIV، بستگی به عوامل خطرزا، فعالیت ها و روابط جنسی شما دارد. به عنوان مثال در طی یک رابطه طولانی و متعدانه به یک نفر، فرد تنها یک بار نیاز به انجام این آزمایش دارد. اما اگر شما یا شریکتان در ماه های اخیر با بیش از یک نفر تماس جنسی داشته اید، احتمال آلودگی شما به این ویروس طبیعتا بیشتر خواهد بود. اگر شما یا شریک جنسی تان رفتارهای پرخطر داشته اید دلیل بیشتری دارید که این آزمایشات را انجام دهید.
آزمایشات غربالگری:
آزمایشات متفاوتی برای غربالگری ویروس HIV وجود دارد:
- آزمایش ترکیبی آنتی ژن و آنتی بادی HIV: این آزمایش برای غربالگری HIV توصیه میشود و بر روی نمونه خون انجام میگردد. آنتی ژن HIV به نام p24 و نیز آنتی بادی های علیه HIV-1 و HIV-2 توسط این آزمایش مورد شناسایی قرار میگیرد. HIV-1 رایج ترین نوع این ویروس در امریکا میباشد و HIV-2 بیشتر در مناطقی از آفریقا شایع تر است. این آزمایش ترکیبی با قابلیت شناسایی همزمان آنتی ژن و آنتی بادی، احتمال شناسایی عفونت ویروس HIV را زودی بعد از آلودگی به آن را بالا میبرد. این آزمایشات میتوانند عفونت HIV را در بیشتر افراد در 2 تا 6 هفته بعد از آلودگی به آن تشخیص دهد.
- آزمایش آنتی بادی HIV: تمام آزمایشات آنتی بادی که در امریکا انجام میشوند HIV-1 را مورد شناسایی قرار میدهند. بعضی از آزمایشات که توانایی تشخیص نوع HIV-2 را دارند نیز ایجاد شده اند. چنین آزمایشاتی هم بر روی نمونه خون و هم مایعات دهان قابل انجام است. آزمایش آنتی بادی HIV قادر است عفونت ویروسی را 3 تا 12 هفته بعد از آلودگی به آن تشخیص دهد.
گزینه های متفاوتی برای انجام این آزمایشات وجود دارد:
- خون یا مایعات دهان میتواند در مطب پزشک یا در کلینیک نمونه گیری شود و به آزمایشگاه ارسال شود. در چنین شرایطی، امکان انجام آزمایش سریع نیز وجود دارد که میتواند جواب را در 20 دقیقه ارائه دهد.
- یک کیت نمونه گیری مخصوص خانه و مورد تایید سازمان غذا و دارو امریکا (FDA) در برای انجام آزمایش آنتی بادی HIV وجود دارد. افراد به کمک این کیت میتوانند نمونه خود را در خانه بگیرند و به مراکز آزمایشگاهی ارسال کنند. جواب آزمایش به صورت تلفنی به افراد اطلاع داده میشود و مشاوره تلفنی نیز داده میشود.
- یک آزمایش HIV برای مصرف خانگی توسط سازمان غذا و دارو امریکا (FDA) تایید شده است. این کیت آزمایشی مشابه همان کیتی است که در مطب پزشکان و کلینیک ها مورد استفاده قرار میگیرد. برای این کیت نمونه گیری از دهان انجام میشود و جواب آن در مدت 20 دقیقه آماده میشود. با اینکه این آزمایش خانگی کاربردی است، ولی محدودیت هایی نیز دارد. از جمله اینکه نسبت به تست های انجام شده بر روی نمونه خون انجام شده در آزمایشگاه ها، حساسیت پایین تری دارند به همین علت ممکن است بعضی از موارد HIV را نتواند به درستی تشخیص دهد. همچنین چون افراد عادی این آزمایش را بر روی خود انجام میدهند جواب به دست آمده نیز نمیتواند به اندازه زمانی که همان آزمایش توسط یک فرد آموزش دیده و متخصص انجام میشود دقیق و درست باشد. جهت جلوگیری از خطا، اقدامات احتیاطی باید اتخاذ شود.
آزمایشات غربالگری محدودیت هایی دارند، برای همین باید موارد زیر را به خاطر سپرد:
- جواب منفی تنها به معنی عدم نشانه ای از وجود بیماری در زمان انجام تست است. اگر احتمال داشتن ویروس HIV در شما بالا باشد ولی جواب آزمایشتان منفی برگردد، بسیار مهم است که شما در فواصل مشخص و به طور مرتب آزمایشات غربالگری را انجام دهید.
- آزمایشات HIV نمیتوانند حضور ویروس را بلافاصله بعد از آلودگی شناسایی کنند. با این حال در صورتی که فکر میکنید به این ویروس مبتلا شدید بلافاصله با پزشک خود صحبت کنید. اگر آلودگی به این ویروس تازه صورت گرفته باشد، احتمالا میزان آنتی بادی های تولید شده بسیار پایین است و قابل شناسایی نمیباشد. اگر آزمایش اولیه جواب منفی ارائه دهد، لازم است که یا همین آزمایش مجدد در زمان دیگری تکرار شود و یا آزمایش ترکیبی آنتی بادی/ آنتی ژن HIV انجام شود. در صورتی که جواب منفی باشد، CDC توصیه میکند که آزمایش 3 ماه بعد از زمان احتمالی بروز آلودگی تکرار شود.
- جواب مثبت آزمایش غربالگری یک جواب تشخیصی نیست. در صورت جواب آزمایش مثبت، باید یک آزمایش آنتی بادی دوم نیز انجام شود. این آزمایش دوم میتواند بین نوع HIV-1 و HIV-2 تمییز قائل شود. در این صورت این آزمایشات ارزش تشخیصی دارند.
برای اطلاعات بیشتر در مورد غربالگری HIV، مقاله در مورد آنتی بادی HIV و آنتی ژن p24 مطالعه کنید.
توصیه‌های غربالگری:
مرکز کنترل و پیشگیری بیماری ها (CDC) توصیه میکند هر کسی در رنج سنی 13 تا 64 سال حداقل یک بار آزمایش غربالگری HIV را انجام دهد. CDC به افرادی با فعالیت هایی که میتواند آنها را بیشتر در معرض خطر ابتلا و انتقال این بیماری قرار دهد توصیه میکند که سالانه آزمایشات غربالگری را انجام دهند.
علاوه بر این مردانی که با مردان دیگر رابطه جنسی دارند، باید هر 3 ماه تا 6 ماه این آزمایشات را انجام دهند.
نیروی خدمات پیشگیری ایالات متحده (USPSTF) توصیه میکند که تمام نوجوانان و بزرگسالان در رده سنی بین 15 تا 65 سال برای عفونت HIV مورد غربالگری قرار بگیرند. این نهاد همچنین توصیه میکند که جوانان و بزرگسالان مسن تر که ریسک بالاتری دارند برای بررسی عفونت HIV مورد غربالگری قرار بگیرند. این نهاد در مورد اینکه چند بار این غربالگری ها باید انجام شوند، بر این باور است که اقدام معقولانه این است که تمام افراد بین سنین 15 تا 65 سال یک بار این آزمایش را انجام دهند. همچنین این نهاد توصیه میکند که افرادی با ریسک بیشتر ابتلا به این ویروس حداقل سالی یک بار این آزمایشات را انجام دهند.
افراد ریسک بالا طبق تعریف این نهاد شامل این افراد می شود:
مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند، سوءاستفاده کنندگان از مواد به صورت تزریقی و افرادی که در نواحی با میزان بالای آلودگی به این ویروس زندگی میکنند و یا از خدمات بهداشتی بهره میبرند. افراد در معرض ریسک پایین تر، میتوانند کمتر از سالی یک بار مورد غربالگری قرار بگیرند.
نیروی خدمات پیشگیری ایالات متحده به این دسته از افراد توصیه میکند که هر 3 تا 5 سال آزمایشات غربالگری را انجام دهند. این نهاد همچنین اشاره میکند که میزان این ریسک ها متغیر است و پزشکان و متخصصین باید بر پایه صلاحدید خود تصمیم بگیرند که در چند وقت یک بار افراد را بابت بررسی وجود این ویروس مورد غربالگری قرار دهند.
کالج امریکایی پزشکان هم نظر با CDC است و توصیه میکند که به تمامی افراد بین سنین 13 تا 64 سال در مراکز بهداشت و درمان خدمات غربالگری HIV ارائه شود. کالج امریکایی پزشکان همچنین توصیه میکند که متخصصین بازه های تکرار آزمایش غربالگری را بر اساس هر فرد تعیین کنند.
آکادمی امریکایی متخصصین اطفال توصیه بر غربالگری هدفمند HIV برای تمام جوانان فعال از نظر جنسی دارد. علاوه بر این این آکادمی پیشنهاد میدهد که آزمایشات روتین از سن 16 سالگی برای تمام نوجوانانی که در محیط هایی با شیوع بالا زندگی میکنند انجام شود. اگر در منطقه ای از هر 1000 نفر بیش از یک نفر به ویروس آلوده باشد، آن منطقه از نظر شیوع و گسترش بیماری بالاست.
برای توصیه های ارائه شده خاص خانم های باردار میتوانید مقاله بارداری را مطالعه فرمایید.
جدا از این توصیه ها مطرح شده، افراد خاصی نیز هستند که باید مورد غربالگری قرار بگیرند و از وضعیت خود آگاهی پیدا کنند. این افراد شامل موارد زیر هستند:
- افرادی که به توبرکلوزیس، هپاتیت و یا بیماری های مقاربتی مبتلا هستند.
- افرادی که تا قبل از راه اندازی بررسی سلامت خون اهدا شده، خون دریافت کرده اند یا شریک جنسی داشته اند که خون آلوده دریافت کرده و جواب غربالگری او مثبت شده باشد.
- کارمند بهداشت و سلامت (پزشک، پرستار و غیره) که در حین کار تماس مستقیم با خون داشته است
- فردی که فکر میکند در معرض آلودگی به ویروس قرار گرفته باشد.
با پزشک خود صحبت کنید:
در صورتی که پزشک شما در راستای عمل به توصیه های CDC، به شما انجام غربالگری HIV را پیشنهاد کرد متعجب نشوید. اگر پزشک شما اشاره ای به موارد و موضوعات سلامت جنسی نکرد، شما به راحتی میتوانید درخواست یک آزمایش ارزیابی ریسک بدهید. همچنین میتوانید با حفظ اسرار پزشکی خود، آزمایش را انجام دهید و مشاوره بگیرید.
هپاتیت C
طبق آمار مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) از سال 2010 تعداد موارد جدید ابتلا به هپاتیت C به ویژه در بزرگسالان (19-29 سال) به طرز چشمگیری افزایش یافته است و بیشتر آنها مربوط به مصرف مواد مخدر به صورت تزریقی بوده است. برای برخی افراد ابتلا به عفونت ویروس هپاتیت C یا (HCV) منجر به بیماری کوتاه مدت همراه با علائم ناچیز، خفیف یا حتی بدون علائم می باشد و ویروس بدون درمان خاص از بدن پاک می شود. این نوع بیماری هپاتیت حاد C نام دارد.
با این حال، بیش از نیمی از افراد مبتلا به هپاتیت C حاد به هپاتیت C مزمن مبتلا می شوند. بدون درمان، هپاتیت C مزمن می تواند به مشکلات جدی و طولانی مدت سلامتی مانند سیروز و سرطان کبد منجر شود و ممکن است کشنده باشد. هپاتیت C مزمن در طی زمان به آرامی پیشرفت می کند. بنابراین افراد مبتلا ممکن است از ابتلا به این بیماری آگاهی نداشته باشند تا زمانی که به اندازه کافی سبب آسیب به کبد شود و بر عملکرد کبد تأثیر بگذارد.
طبق گزارش CDC، بیش از 2.4 میلیون آمریکایی با عفونت مزمن HCV زندگی می کنند بدون اینکه بسیاری از این افراد از آن اطلاع داشته باشند.
ریسک:
در صورتی که در معرض ویروس هپاتیت C قرار بگیرید ممکن است به عفونت HCV مبتلا شوید. هپاتیت C اغلب با مواجهه در معرض خون عفونی از طریق به اشتراک گذاشتن سوزن، سرنگ یا هر وسیله مشابهی که هنگام استعمال داروی وریدی استفاده می شود، گسترش می یابد. معمولا انتقال از طریق فعالیت جنسی، به اشتراک گذاشتن وسایل شخصی مانند تیغ یا مسواک و از مادر مبتلا به جنین در دوران بارداری و زایمان نیز اتفاق می افتد.
پیش از سال 1992، هنگامی که غربالگری HCV خون اهدا شده معمول شد، مبتلا شدن به HCV از طریق انتقال خون یا پیوند اعضا نیز امکان پذیر بود. کارکنان خدمات بهداشتی که در معرض خون عفونی قرار دارند نیز در معرض خطر هستند.
توصیه های غربالگری
سازمان های بهداشتی از جمله CDC، انجمن بیماری های عفونی امریکا و انجمن مطالعه بیماری های کبدی امریکا موارد زیر را توصیه می کنند:
- انجام یکبار آزمایش برای همه افراد بالای 18 سال صرف نظر از عوامل خطر ابتلا به هپاتیت C
- انجام یکبار ازمایش صرف نظر از سن برای افرادی که:
- هرگونه داروی غیرقانونی تزریق کرده اند.
- انتقال خون یا پیوند اعضا را قبل از ژوئیه 1992 (پیش از آنکه آزمایش HCV برای خون و اندام اهدا شده انجام شود) انجام دادند.
- کنسانتره های فاکتورها انعقادی که پیش از 1987 تولید شدند را دریافت کردند.
- به مدت طولانی دیالیز داشته اند.
- فرزندان مادرانی که HCV آنها مثبت است.
- در معرض خون فرد مبتلا به هپاتیت C قرار گرفتند.
- کارکنان خدمات بهداشتی، پزشکی اورژانس یا سلامت عمومی هستند که در معرض خون دارای HCV قرار دارند.
- شواهدی از بیماری مزمن کبد داشته اند.
- مبتلا به HIV هستند.
- آزمایش دوره ای برای کسانی که به صورت مداوم در معرض عوامل خطر مانند استفاده از داروهای تزریقی هستند.
دیگر توصیه های CDC
- انجام غربالگری در طول هر بارداری برای همه زنان باردار
- انجام غربالگری برای اشخاصی که آن را درخواست کنند.
گروه ویژه خدمات پیشگیری ایالات متحده (USPSTF) نیز توصیه های مشابهی ارائه می دهد:
- انجام آزمایش برای همه بزرگسالان در سنین 18 تا 79 سال
- انجام غربالگری منظم برای افرادی که در معرض خطر هستند، صرف نظر از سن
غربالگری زنان باردار، صرف نظر از سن
آزمایشات HCV
- آزمایش غربالگری اولیه یک آزمایش آنتی بادی HCV است که وجود آنتی بادی های ویروس در خون فرد را شناسایی می کند. بدن فرد این آنتی بادی ها را در مواجهه با ویروس تولید می کند. این آزمایش نمی تواند بین عفونت پیشین که پاکسازی شده است و عفونت فعلی و فعال تمایز قائل شود.
- در صورت مثبت بودن آزمایش آنتی بادی، آزمایش دوم برای ویروس (HCV RNA) انجام می شود تا مشخص شود که فرد یک عفونت فعلی و فعال دارد یا خیر.
دلیل انجام این آزمایش
بسیاری از افرادی که ممکن است چندین سال پیش به این ویروس مبتلا بوده باشند، هیچگونه علائم قابل توجهی ندارند و از وضعیت خود بی اطلاع هستند. با یکبار انجام آزمایش می توان این عفونت ها را تشخیص داد و امکان درمان و پیشگیری از عوارض را فراهم کرد.
در صورت شناسایی و درمان هپاتیت C مزمن پیش از ایجاد زخم در کبد، عوارضی مانند سیروز، سرطان کبد و مرگ قابل پیشگیری است. در بیش از 90% موارد درمان های HCV می توانند از بروز عوارض دیررس پیشگیری کند.
هپاتیت B
بنا به اظهارات مرکز پیشگیری و کنترل بیماری امریکا (CDC) حدود 850000 تا 2200000 مورد مبتلا به هپاتیت B در امریکا وجود دارد که اغلب آنها از این موضوع آگاه نیستند.
HBV یکی از پنج نوع ویروس هپاتیت است که تاکنون شناسایی، و به طور عمده کبد را درگیر می کند. این بیماری از طریق تماس با خون یا سایر مایعات بدن فرد مبتلا در حین تماس جنسی یا استفاده از سرنگ مشترک، تیغ یا مسواک منتشر می شود. همچنین احتمال انتقال آن از مادر به جنین در هنگام تولد یا پس از آن نیز وجود دارد.
عفونت HBV می تواند به صورت حاد یا مزمن باشد، روند عفونت از فرم خفیف که تنها به مدت چند هفته طول می کشد تا شکل جدی تر آن که سال ها ادامه دارد و می تواند به عوارضی مانند سیروز یا سرطان کبد منجر شود، متفاوت است.
طبق گزارش CDC هرساله در ایالات متحده 1800نفر بر اثر بیماری کبد که مرتبط با HBV است جان خود را از دست می دهند.
اکثر مبتلایان به عفونت مزمن هیچ علائمی نخواهند داشت. برای غربالگری این گونه افراد (افراد بدون علامت) که در یکی از برای HBV مزمن قرار دارند، می توان از آزمایش آنتی ژن سطحی هپاتیت B یا HBsAg استفاده کرد. واکسن های موثر در برابر HBV نیز در دسترس می باشد، با این وجود کسانی که واکسینه نشدند یا کسانی که در معرض خطر بالای ابتلا هستند و پیش از انجام غربالگری برای عفونت HBV واکسینه شدند بهتر است انجام تست را در نظر داشته باشند.
پیشنهادات (توصیه ها):
از آنجا که شیوع عفونت HBV (در جمعیت عمومی ایالات متحده) اندک است و در بیشتر افراد مبتلا منجر به عارضه ای نمی شود، انجام غربالگری HBV برای کسانی که در معرض خطر بالای ابتلا نیستند توصیه نمی شود.
برای افراد با خطر بالای ابتلا به این عفونت، چندین سازمان بهداشت از جمله CDC، انجمن امریکایی برای مطالعه بیماری های کبد (AASLD) و گروه ویژه خدمات پیشگیری ایالات متحده غربالگری انجام غربالگری HBS را اکیدا توصیه می کنند.
نمونه هایی از افراد در معرض خطر عبارت اند از:
- مراقب بهداشت و کارکنان سلامت عمومی که ممکن است در معرض خون یا دیگر مایعات بدن حاوی ویروس باشند.
- افرادی که در مناطقی از جهان که شیوع HBV در آنها بالای 2% است (به عنوان مثال، بیشتر کشورهای آسیا و آفریقا) متولد شدند صرف نظر از اینکه واکسینه شده باشند.
- افرادی که در ایالات متحده از اوایل زندگی واکسینه نشده اند و والدین آنها اهل منطقه ای با شیوع بیش از 8٪ HBV هستند.
- مردان همجنسگرا
- مصرف کنندگان مواد مخدر تزریقی
- افرادی که دارای سطوح بالای آنزیم های کبدی (AST و ALT) هستند.
- افرادی که واجد شرایط پزشکی خاصی هستند و سیستم ایمنی بدن آنها باید سرکوب و تضعیف شود مانند افرادی که پیوند عضو انجام دادند.
- بیماران دیالیزی
- افرادی که ارتباط نزدیکی با فرد مبتلا به HBV داشتند یا شریک جنسی آنها مبتلا به HBV (به طور مثال، جواب مثبت آزمایش HBsAg) بوده است.
- افراد مبتلا به HIV
- افرادی که پس از رفتاری پر خطر (برای مثال مردانی که رابطه همجنسگرایانه داشتند و مصرف کنندگان مواد مخدر (دارو) تزریقی) برای HBV واکسینه شدند.
علاوه بر این، AASLD غربالگری HBV را برای موارد زیر توصیه می کند:
- افرادی که شرکای جنسی متعدد دارند
- کسانی که سابقه بیماری های مقاربتی (STD) دارند
- زندانیان
- افراد مبتلا به عفونت هپاتیت C
دلیل انجام این آزمایش
افراد مبتلا به HBV مزمن می توانند ناآگاهانه عفونت را به دیگران منتقل کنند و در معرض خطر عوارض جدی عفونت باقی بمانند.
کلامیدیا و سوزاک:
کلامیدیا و سوزاک از رایج ترین بیماری های مقاربتی باکتریایی (STD) امروزه امریکاست. ولی بسیاری از افراد مبتلا نشانه و علائمی ندارند. این عفونت ها معمولا روی دستگاه تناسلی اثر میگذارند ولی میتوانند باعث عفونت نواحی دیگر مانند گلو و روده راست نیز شوند.
این عفونت ها میتوانند از مادر باردار به نوزاد منتقل و همچنین باعث ناباروری و مشکلات سلامتی دیگر شود. ولی در هر حال با آنتی بیوتیک ها قابل درمانند.
در امریکا طبق گزارشات بیشترین میزان کلامیدیا و سوزاک در دختران نوجوان 14 تا 19 ساله و زنان 20 تا 24 ساله است حال آنکه تمام افرادی که از نظر جنسی فعال هستند میتوانند به این عفونت ها دچار شوند، بعضی افراد همزمان به هر دوی این عفونت ها مبتلا هستند.
توصیه ها برای دختران نوجوان
مرکز پیشگیری و کنترل بیماری امریکا (CDC)، گروه ویژه خدمات پیشگیری ایالات متحده، آکادمی پزشکان اطفال آمریکا (AAP)، آکادمی پزشکان خانواده امریکا (AAFP) و کالج متخصصان زنان و زایمان امریکا (ACOG) توصیه میکنند تمام دخترانی که از نظر جنسی فعالند غربالگری سوزاک و کلامیدیا شوند.
CDC ،AAP و ACOG به ویژه غربالگری سالانه را توصیه میکنند.
توصیه ها برای پسران نوجوان
این سازمان ها غربالگری روتین را به پسرانی که از نظر جنسی فعالند توصیه نمیکند. با این حال پزشکان ممکن است خطراتی مثل شیوع این بیماری ها را در جامعه در نظر بگیرند و یادآوری این موضوع مهم است که پسران ناقل در صورت عدم درمان کامل میتوانند شریک جنسی خود را (دوباره) ناقل کنند. CDC و AAP برای مردانی که با زنان دیگر رابطه جنسی دارند توصیه میکند که حداقل سالی یکبار غربالگری سوزاک و کلامیدیا انجام بدهند.
خطرها
نوجوانانی که از لحاظ جنسی فعالند نسبت به جوانان 25 ساله و بزرگتر بیشتر در معرض عفونت سوزاک و کلامیدیا هستند.
مثال هایی از انواع فاکتور های خطرزا:
- سابقه عفونت سوزاک و کلامیدیا حتی در صورت درمان
- پارتنر جنسی جدید یا متعدد
- ابتلا به بیماری های مقاربتی باکتریایی مثل HIV
- پارتنر جنسی مبتلا به بیماری مقاربتی باکتریایی
- استفاده نامرتب از کاندوم
- استفاده از داروهای ممنوعه
- زندگی در زندان
با توجه به این که احتمال ابتلای مجدد بالاست، تداوم غربالگری سالانه حائز اهمیت است. بنابراین توصیه CDC به نوجوانان پس از درمان این است که صرف نظر از درمان پارتنر خود، حداقل حدود سه ماه پس از درمان دوباره آزمایش دهند.
توبرکلوزیس:
توبرکلوزیس (TB) یک بیماری عفونی است و عامل ایجاد آن باکتری مایکوباکتریوم توبرکلوزیس است. بافت هدف این باکتری اغلب ریه ها و شش ها میباشد ولی همچنین میتواند هر بخشی از بدن را تحت تاثیر قرار دهد. این باکتری میتواند از طریق قطرات ریز تنفسی ناشی از سرفه، عطسه، خندیدن و تنفس از فردی به فرد دیگر منتقل شود.
اغلب افراد مبتلا به باکتری M. tuberculosis، این باکتری را تنها در تعداد محدودی از سلول های ریه و شش های خود به صورت غیرفعال، اما زنده دارند. این عفونت خاموش، TB فرد را بیمار و مسری نمیکند. در اغلب موارد منجر به نوع فعال توبرکلوزیس نمیشود. با این حال، در بعضی از افراد به ویژه افرادی با سیستم ایمنی ضعیف، عفونت اولیه مستقیما” وارد مرحله توبرکلوزیس فعال میشود. خطر بروز بیماری توبرکلوزیس در صورت ورود باکتری به بدن افراد مبتلا به HIV بیشتر است. شخصی با سیستم ایمنی ضعیف و مبتلا به نوع پنهان TB، ممکن است به نوع فعال TB مبتلا شود. یک مسئله نگران کننده وجود بعضی از انواع TB است که به درمان های آنتی بیوتیک مقاومت نشان می دهند.
TB یکی از کشنده ترین بیماری های جهان است که میتواند سلامت گروه های پر ریسک را به خطر بیاندازد. به همین علت راهنمای غربالگری برای چنین گروهی از افراد تعیین میشود.
افراد تحت ریسک
- افرادی که در تماس نزدیک با فرد مبتلا یا مشکوک به TB بودند.
- افرادی با سیستم ایمنی ضعیف ناشی از عفونت HIV، سوءتغذیه، سن بالا و یا سوءمصرف موادی چون الکل و داروها.
- مهاجرانی از کشورهایی با آمار بالای TB (بسیاری از کشورهای امریکای لاتین، آفریقا، آسیا، اروپای شرقی و روسیه)
- افرادی با وضعیت اقتصادی نامناسب
- افراد مستقر در مراکز خاصی مانند خانه سالمندان، مراکز سلامت روان، زندان ها، مراکز درمانی بیماران مبتلا به ایدز و اقامتگاه های مخصوص افراد بی خانمان.
- کارمندان بهداشت و یا با افرادی با ریسک بالای ابتلا در تماس هستند.
- افرادی که در اقامتگاه ها ناپاک و یا شلوغ زندگی میکنند و رژیم غذایی مناسبی ندارند.
- تکنسین های آزمایشگاه ها که با نمونه ها و کشت های حاوی باکتری مولد TB کار میکنند.
توصیه ها:
مراکز کنترل و پیشگیری بیماری ها (CDC) و نیروی خدمات پیشگیرانه امریکا، انجام آزمایش های TB جهت شناسایی افرادی که بهتر است تحت درمان این بیماری قرار بگیرند توصیه میکند. افرادی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت های TB هستند و نیز کسانی که ریسک بالاتری برای پیشرفت نوع عفونت از نوع خاموش به نوع فعال دارند، جزء افراد کاندید برای انجام آزمایشات TB هستند.
دو نوع آزمایش در دسترس است:
- تست خون توبرکلوزیس IGRA: که به عنوان سنجش طول موج گاما نیز شناسایی می شود، نیاز به نمونه گیری خون می باشد.
- تست توبرکولین پوستی: که به عنوان TST نیز نام دارد، توسط مقدار کمی از مایع (که توبرکولین نیز نام دارد) در پوست پایین دست تزریق می شود. به دنبال این تست، شما باید در طی 48 تا 72 ساعت بعد به پزشک مراجعه کنید تا پاسخ پوست شما را به توبرکولین بررسی کند.
کلامیدیا و گونورا
در امریکا، کلامیدیا وو گونورا شایع ترین بیماری های جنسی باکتریایی هستند. اما بسیاری از افراد بیمار دارای علائمی نیستند. این عفونت ها تناسلی هستند اما ممکن است به نواحی دیگر مانند گلو و روده نیز نفوذ کنند. زنان باردار ممکن است این عفونت ها را به نوزاد خود منتقل کنند. اگر این عفونت ها درمان نشوند، این بیماری ها می توانند سبب ناباروری و دیگر مشکلات شوند. هر دو بیماری می توانند توسط آنتی بیوتیک ها درمان شوند.
در حالی که کلامیدیا و گونورا در افراد جوان بیشتر است، اما هر فرد فعال از نظر جنسی می تواند این بیماری ها را بگیرد. خیلی از افراد هر دو کلامیدیا و گونورا را در یک زمان دارند.
توصیه ها برای خانم ها
CDC ،U.S. Preventive task force(USPSTF) ،AAFP ،ACOG غربالگری کلامیدیا و گونورا را برای تمام خانم های فعال جنسی که خطر ابتلا دارند توصیه می کند. CDC به طور اختصاصی غربالگری سالانه را برای افراد پرخطر توصیه می کند.
توصیه ها برای آقایان
سازمان های بهداشت غربالگری روتین برای سلامتی آقایان فعال جنسی و دو جنسه را توصیه نمی کند. پزشکان میزان شیوع را در جامعه بررسی می کنند. مهم است که مرد بیمار می تواند این بیماری ها را منتشر کند و حتی اگر درمان نشده باشد می تواند شریک جنسی خود را دوباره مبتلا کند. برای آقایان فعال از نظر جنسی که با مردی دیگر رابطه جنسی دارد، CDC غربالگری کلامیدیا و گونورا را حداقل یک بار در سال توصیه می کند.
خطر
- عفونت کلامیدیا یا گونورای قبلی، حتی در صورت درمان
- ابتلا به دیگر STDها مانند HIV
- داشتن شریک جنسی جدید یا متنوع
- استفاده نامرتب از کاندوم
- استفاده از داروهای غیر قانونی
- در حبس بودن
چون که خطر ابتلا بالاست، CDC برای خانم ها و آقایانی که از کلامیدیا و گونورا درمان شدند، توصیه می کند که تقریبا 3 ماه بعد از درمان دوباره آزمایش دهند. زیرا احتمال ابتلای مجدد به این بیماری ها وجود دارد، بنابراین غربالگری سالانه این بیماری ها حائز اهمیت است.
هپاتیت B
HBV یکی از پنج نوع ویروس هپاتیت است که تاکنون شناسایی و به طور عمده کبد را مبتلا می کند. این بیماری از طریق تماس با خون یا سایر مایعات بدن فرد مبتلا در حین تماس جنسی یا استفاده از سرنگ مشترک، تیغ یا مسواک منتشر می شود. همچنین احتمال انتقال آن از مادر بیمار به جنین در هنگام تولد یا پس از آن نیز وجود دارد.
عفونت HBV می تواند به صورت حاد یا مزمن باشد. روند عفونت از فرم خفیف که تنها به مدت چند هفته طول می کشد تا شکل جدی تر آن که سال ها ادامه دارد و می تواند به عوارضی مانند سیروز یا سرطان کبد منجر شود، متفاوت است.
طبق گزارش CDC هرساله در ایالات متحده 1800 نفر بر اثر بیماری کبد که مرتبط با HBV است جان خود را از دست می دهند.
اکثر مبتلایان به عفونت مزمن هیچ علائمی نخواهند داشت. برای غربالگری این گونه افراد (افراد بدون علامت) که در یکی از برای HBV مزمن قرار دارند، می توان از آزمایش آنتی ژن سطحی هپاتیت B یا HBsAg استفاده کرد. واکسن های موثر در برابر HBV نیز در دسترس می باشد، با این وجود کسانی که واکسن تزریق نمیکنند یا کسانی که در معرض خطر بالای ابتلا هستند و پیش از انجام غربالگری برای عفونت HBV واکسن میزنند بهتر است انجام تست را در نظر داشته باشند.
پیشنهادات (توصیه ها):
از آنجا که شیوع عفونت HBV (در جمعیت عمومی ایالات متحده) اندک است و در بیشتر افراد بیمار منجر به عارضه ای نمی شود، انجام غربالگری HBV برای کسانی که در معرض خطر بالای ابتلا نیستند توصیه نمی شود.
برای افراد با خطر بالای ابتلا به این عفونت، چندین سازمان بهداشت از جمله CDC، انجمن امریکایی برای مطالعه بیماری های کبد (AASLD) و گروه ویژه خدمات پیشگیری ایالات متحده غربالگری انجام غربالگری HBS را اکیدا توصیه می کنند.
نمونه هایی از افراد در معرض خطر عبارت اند از:
- مراقب بهداشت و کارکنان سلامت عمومی که ممکن است در معرض خون یا دیگر مایعات بدن حاوی ویروس باشند.
- افراد متولد مناطقی از جهان که شیوع HBV در آنها بالای 2% است (مانند کشورهای آسیا و آفریقا)، صرف نظر از اینکه واکسینه شدند یا خیر.
- افرادی که در ایالات متحده متولد شدند. اما در اوایل زندگی واکسینه نشدند و والدین آنها اهل منطقه ای با شیوع بیش از 8٪ HBV هستند.
- مردان همجنسگرا
- مصرف کنندگان مواد مخدر تزریقی
- افرادی که دارای سطوح بالای آنزیم های کبدی (AST و ALT) هستند.
- افرادی که واجد شرایط پزشکی خاصی هستند و سیستم ایمنی بدن آنها باید سرکوب و تضعیف شود مانند افرادی که پیوند عضو انجام دادند.
- بیماران دیالیزی
- افرادی که ارتباط نزدیکی با فرد مبتلا به HBV داشتند یا شریک جنسی آن ها مبتلا به HBV (به طور مثال، جواب مثبت آزمایش HBsAg) بوده است.
- افراد مبتلا به HIV
- افرادی که پس از رفتاری پر خطر (برای مثال مردانی که رابطه همجنسگرایانه داشتند و مصرف کنندگان مواد مخدر تزریقی) برای HBV واکسینه شدند.
علاوه بر این، AASLD غربالگری HBV را برای موارد زیر توصیه می کند:
- افرادی که شرکای جنسی متعدد دارند
- کسانی که سابقه بیماری های مقاربتی (STD) دارند
- زندانیان
- افراد مبتلا به عفونت هپاتیت C
دلیل انجام این آزمایش
افراد مبتلا به HBV مزمن می توانند ناآگاهانه عفونت را به دیگران منتقل کنند و در معرض خطر عوارض جدی عفونت باقی بمانند.
هپاتیت C
طبق آمار مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) از سال 2010 تعداد موارد جدید ابتلا به هپاتیت C به ویژه در بزرگسالان (19-29 سال) به طرز چشمگیری افزایش یافت و بیشتر آنها مربوط به مصرف مواد مخدر به صورت تزریقی بودند. برای برخی افراد ابتلا به عفونت ویروس هپاتیت C یا HCV منجر به بیماری کوتاه مدت همراه با علائم ناچیز، خفیف یا حتی بدون علائم می باشد و ویروس بدون درمان خاص از بدن پاک می شود. این نوع بیماری هپاتیت حاد C نام دارد.
با این حال، بیش از نیمی از افراد مبتلا به هپاتیت C حاد به هپاتیت C مزمن مبتلا می شوند. بدون درمان، هپاتیت C مزمن می تواند به مشکلات جدی و طولانی مدت سلامتی مانند سیروز و سرطان کبد منجر شود و ممکن است کشنده باشد. هپاتیت C مزمن در طی زمان به آرامی پیشرفت می کند. بنابراین افراد بیمار ممکن است از ابتلا به این بیماری آگاهی نداشته باشند تا زمانی که به اندازه کافی سبب آسیب به کبد شود و بر عملکرد کبد تأثیر بگذارد.
طبق گزارش CDC، بیش از 2.4 میلیون امریکایی با عفونت مزمن HCV زندگی می کنند بدون اینکه بسیاری از این افراد از آن اطلاع داشته باشند.
ریسک؟
در صورتی که در معرض ویروس هپاتیت C قرار بگیرید ممکن است به عفونت HCV مبتلا شوید. هپاتیت C اغلب توسط خون حاوی ویروس از طریق اشتراک سوزن، سرنگ یا هر وسیله مشابه هنگام استعمال داروی وریدی گسترش می یابد. معمولا انتقال از طریق فعالیت جنسی، اشتراک وسایل شخصی مانند تیغ یا مسواک و از مادر بیمار به جنین در دوران بارداری و زایمان نیز اتفاق می افتد.
پیش از سال 1992، هنگامی که غربالگری HCV خون اهدایی معمول شد، ابتلا به HCV از طریق انتقال خون یا پیوند اعضا نیز امکان پذیر بود. کارکنان خدمات بهداشتی که در معرض خون حاوی ویروس قرار دارند نیز در معرض خطر هستند.
توصیه های غربالگری
سازمان های بهداشتی از جمله CDC، انجمن بیماری های عفونی امریکا و انجمن مطالعه بیماری های کبدی امریکا موارد زیر را توصیه می کنند:
- انجام یکبار آزمایش برای همه افراد بالای 18 سال صرف نظر از عوامل خطر ابتلا به هپاتیت C
-
انجام یکبار ازمایش صرف نظر از سن برای افرادی که:
- هرگونه داروی غیرقانونی تزریق کرده اند.
- انتقال خون یا پیوند اعضا را قبل از ژوئیه 1992 (پیش از آنکه آزمایش HCV برای خون و اندام پیوندی انجام شود) انجام دادند.
- کنسانتره های فاکتورها انعقادی که پیش از 1987 تولید شدندن را دریافت کردند.
- به مدت طولانی دیالیز داشتند.
- فرزندان مادرانی که HCV آنها مثبت است
- در معرض خون فرد مبتلا به هپاتیت C قرار گرفتند.
- کارکنان خدمات بهداشتی، پزشکی اورژانس یا سلامت عمومی هستند که در معرض خون دارای HCV قرار دارند.
- شواهدی از بیماری مزمن کبد داشتند.
- مبتلا به HIV هستند.
- آزمایش دوره ای برای کسانی که به صورت مداوم در معرض عوامل خطر مانند استفاده از داروهای تزریقی هستند.
دیگر توصیه های CDC
- انجام غربالگری در طول هر بارداری برای همه زنان باردار
- انجام غربالگری برای اشخاصی که آن را درخواست کنند.
گروه ویژه خدمات پیشگیری ایالات متحده (USPSTF) نیز توصیه های مشابهی ارائه می دهد:
- انجام آزمایش برای همه بزرگسالان در سنین 18 تا 79 سال
- انجام غربالگری منظم برای افرادی که در معرض خطر هستند، صرف نظر از سن
- غربالگری زنان باردار، صرف نظر از سن
سلام ببخشید ازمایشگاه شما این ازمایش ها رو انجام میده؟
هزینه اش هم میگید لطفا
سلام و عرض احترام
بله آزمایش های غربالگری بنا به نسخه ای که دکتر برای شما نوشته اند انجام خواهد شد .