دیستروفی سمپاتیک رفلکس (RSD)

دیستروفی سمپاتیک رفلکس (RSD) که به عنوان سندرم درد منطقه ای مزمن نیز شناخته می شود، با درد، تورم و فعالیت غیرطبیعی عصب سمپاتیک در دست یا اندام آسیب دیده مشخص می شود. سندرم دیستروفی سمپاتیک رفلکس (RSD) وضعیتی است که باعث درد مزمن، به طور معمول در بازو یا پا، پس از آسیب، سکته، یا حتی حمله قلبی می شود. با این حال، درد معمولاً شدیدتر از خود آسیب است. اگرچه این بیماری در بیشتر موارد قابل درمان است، پزشکان از علت دقیق آن مطمئن نیستند.

اصطلاح سندرم دیستروفی سمپاتیک رفلکس (RSD) در واقع نامی نیست که پزشکان استفاده کنند. این اصطلاح قدیمی‌تری است که برای توصیف یک شکل از سندرم درد منطقه‌ای پیچیده (CRPS) استفاده می‌شود. RSD گاهی اوقات CRPS نوع I نام دارد و در اثر آسیب به بافت بدون آسیب عصبی مرتبط ایجاد می شود.

RSD یا CRPS 1 اختلالی است که کنترل درد در اعصاب سیستم عصبی مرکزی و سمپاتیک را مختل می کند.

سیستم عصبی مرکزی اکثر عملکردهای مغز و بدن را کنترل می کند. سیستم عصبی سمپاتیک مسئول پاسخ های سریع و غیرارادی به درد یا استرس است.

نوع دومی از CRPS وجود دارد که CRPS 2 نامیده می شود. CRPS 1 در غیاب آسیب به اعصاب آسیب دیده رخ می دهد. CRPS 2 در نتیجه مستقیم تروما رخ می دهد.

اگرچه علل CRPS 1 و CRPS 2 متفاوت است اما اختلالات دارای ویژگی های مشترک هستند. بنابراین، پزشکان ممکن است در تشخیص آنها با مشکل مواجه شوند.

علائم و نشانه های دیستروفی سمپاتیک رفلکس (RSD):

درد شدید سوزش یا درد عمیق و ضربان دار معمولا ثابت است و در مناطقی غیر از محل آسیب اولیه رخ می دهد. درد اغلب با شدت آسیب نامتناسب است و بیشتر از حد انتظار برای نوع آسیب طول می کشد. تورم ممکن است موضعی باشد یا کل اندام را درگیر کند. رشد غیر طبیعی مو و یا ناخن ممکن است رخ دهد. پوست اغلب گرمتر از نواحی دیگر است و ممکن است براق و نازک به نظر برسد و ممکن است افزایش تعریق را نشان دهد. همچنین دست آسیب دیده تحرک محدودی خواهد داشت. شدت و طول علائم در هر مورد متفاوت است.

دیستروفی سمپاتیک رفلکس (RSD) همچنین ممکن است بر سیستم ایمنی بدن تأثیر بگذارد، و منجر به قرمزی، التهاب و گرم شدن پوست در نزدیکی ناحیه آسیب دیده شود.

افراد مبتلا به CRPS 1 ممکن است اختلال عملکرد غدد عرق و عروق خونی را نیز تجربه کنند.

این مسائل می تواند منجر به موارد زیر شود:

• تغییرات دمای بدن
• عرق کردن غیر معمول
• تغییر رنگ پوست
• تغییرات در رشد و بقای سلول هایی که مو، پوست و ناخن ها را بازسازی می کنند.

برخی از افراد اثرات گسترده یا سیستمیک CRPS 1 را تجربه می کنند. اثرات سیستمیک به سایر سیستم های بدن گسترش می یابد.

جدول زیر اثرات سیستمیک مختلف CRPS 1 و علائم مرتبط با آن را نشان می دهد.

تشخیص دیستروفی سمپاتیک رفلکس:

اغلب، مدتی طول می کشد تا پزشکان تشخیص دهند که RSD منبع درد است. اولین علائمی که نشان می دهد ممکن است دیستروفی سمپاتیک رفلکس (RSD) باشد زمانی است که درد از بین نمی رود یا بدتر از آن چیزی است که برای نوع آسیب باید باشد.

هیچ آزمایشی نمی تواند به طور قطع تعیین کند که آیا فرد RSD دارد یا خیر. با این حال، معاینه فیزیکی و اطلاعات مربوط به سابقه بیماری ممکن است برای تشخیص صحیح پزشک مفید باشد. همچنین چند آزمایش می‌تواند اطلاعاتی را در مورد اینکه آیا فرد علائم خاصی از این اختلال را نشان می‌دهد یا خیر، نشان دهد.

این موارد شامل موارد زیر است:

اسکن استخوان: با استفاده از این آزمایش، پزشک می‌تواند متوجه شود که آیا هر یک از استخوان‌ها در انتهای آن فرسوده شده است یا در جریان طبیعی خون اختلال ایجاد شده است.

تست ترموگرافی: با آزمایش سیستم عصبی سمپاتیک، می توان تعیین کرد که آیا دما یا جریان خون در محل آسیب با سایر بخش های بدن متفاوت است یا خیر.

MRI: ممکن است پزشک برای بررسی بافت های بدن از نظر هرگونه تغییر آشکار، MRI تجویز کند.

تست عرق: پزشک می تواند از این آزمایش برای تعیین اینکه آیا در یک طرف بدن بیشتر از طرف دیگر عرق می کند یا خیر استفاده کند.

درمان RSD:

اگرچه هیچ درمان شناخته شده ای برای دیستروفی سمپاتیک رفلکس (RSD) وجود ندارد، اما درمان می تواند بسیاری از علائم را کاهش دهد. درمان RSD بستگی به این دارد که آیا این بیماری زود تشخیص داده شده است یا خیر. هر چه زودتر مشخص شود، درمان فرد نتایج بهتری را نشان خواهد داد. درمان های دیستروفی سمپاتیک رفلکس (RSD) در بیماران خاص بی اثر است.

برخی از داروهایی که پزشک ممکن است پیشنهاد دهد، عبارتند از:

• کرم های بی حس کننده مبتنی بر لیدوکائین
• داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)
• داروهای ضد تشنج که می توانند درد را کاهش دهند.
• اسپری بینی برای درمان نازک شدن استخوان
• تزریق انسداد اعصاب
• مسکن ها شامل: آسپرین، ایبوپروفن و ناپروکسن هستند.

گزینه های درمانی زیر به دلیل عوارض جانبی بالقوه آنها یا فقدان شواهدی که اثربخشی آنها را نشان می دهد استفاده نمی شوند یا کمتر مورد استفاده قرار می گیرند.

• کورتیکواستروئیدها مانند: متیل پردنیزولون یا پردنیزولون برای درمان تورم
• مواد افیونی مانند: فنتانیل، هیدروکودون، مورفین و اکسی کدون.

سایر استراتژی های مدیریت علائم عبارتند از:

• قرار دادن الکترود بر روی نخاع که شوک الکتریکی مختصری برای کاهش درد ایجاد می کند.
• فیزیوتراپی امکان مدیریت بهتر حرکت و درد را فراهم می کند.
• روان درمانی به فرد یاد می دهد که آرام باشد.
• آتل برای تسکین درد در دست

اگر به نظر نرسد که ناراحتی در حین دریافت درمان بهبود یابد، پزشک ممکن است روشی به نام سمپاتکتومی را توصیه کند. یک جراح این عمل را برای کمک به افزایش جریان خون با برداشتن برخی از اعصاب اطراف رگ های خونی انجام می دهد.

تشخیص زودهنگام و درمان ممکن است علائم RSD را کاهش دهد. از طرف دیگر، در صورت تاخیر در تشخیص سریع، ممکن است علائم بدتر شود.

مطالب مشابه:

پوکی استخوان در مردان

کیست پیلونیدال

سارکوم

استئوسارکوم

میوکلونوس

منابع: medicalnewstoday ، healthlibrary.askapollo ، massgeneral