تریکومونیازیس
تریکومونیازیس یک عفونت شایع مقاربتی است که توسط یک انگل ایجاد می شود. در زنان، تریکومونیازیس می تواند باعث ترشحات بدبوی واژن، خارش ناحیه تناسلی و ادرار دردناک شود.
مردانی که تریکومونیازیس دارند معمولا هیچ علامتی ندارند. زنان باردار مبتلا به تریکومونیازیس ممکن است در معرض خطر بیشتری برای زایمان زودرس باشند.
درمان تریکومونیازیس مصرف یک آنتی بیوتیک – مترونیدازول، تینیدازول یا سکنیدازول است. برای جلوگیری از ابتلای مجدد، همه شرکای جنسی باید همزمان درمان شوند. شما می توانید خطر عفونت خود را با استفاده صحیح از کاندوم در هر بار رابطه جنسی کاهش دهید.
علائم تریکومونیازیس:
اکثر افراد مبتلا به تریکومونیازیس هیچ علامت یا نشانه ای ندارند. با این حال، علائم ممکن است در طول زمان ایجاد شود. هنگامی که علائم و نشانه ها ایجاد می شود، برای مردان و زنان متفاوت است.
در زنان، علائم و نشانه های تریکومونیازیس عبارتند از:
- مقدار زیادی از ترشحات رقیق و اغلب بدبو از واژن – که ممکن است شفاف، سفید، خاکستری، زرد یا سبز باشد.
- قرمزی، سوزش و خارش ناحیه تناسلی
- درد همراه با ادرار یا رابطه جنسی
- ناراحتی در ناحیه تحتانی معده
در مردان، تریکومونیازیس به ندرت علائم ایجاد می کند. با این حال، وقتی مردان علائم و نشانه هایی دارند، ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- خارش یا تحریک داخل آلت تناسلی
- سوزش با ادرار یا بعد از انزال
- ترشح از آلت تناسلی
چه زمانی باید پزشک مراجعه کرد؟
اگر علائم تریکومونیازیس را دارید یا اگر متوجه شدید که شریک جنسی به این عفونت مبتلا شده است، به پزشک خود مراجعه کنید.
علل تریکومونیازیس:
تریکومونیازیس توسط یک تک یاخته تک سلولی، نوعی انگل کوچک به نام تریکوموناس واژینالیس ایجاد می شود. این انگل در طول تماس تناسلی از جمله رابطه جنسی واژینال، دهانی یا مقعدی بین افراد منتقل می شود. عفونت می تواند بین مردان و زنان، زنان و گاهی اوقات مردان منتقل شود.
انگل دستگاه تناسلی تحتانی را آلوده می کند. در زنان، این شامل قسمت بیرونی اندام تناسلی، واژن، دهانه رحم و دهانه ادرار (مجرای خروجی ادرار) است. در مردان، انگل داخل آلت تناسلی (مجرای ادرار) را آلوده می کند.
زمان بین قرار گرفتن در معرض انگل و عفونت (دوره کمون) ناشناخته است. اما تصور می شود که بین چهار تا 28 روز باشد. حتی بدون علائم، شما یا همسرتان همچنان می توانید عفونت را گسترش دهید.
فاکتور خطر:
فاکتورهای خطر ابتلا به تریکومونیازیس عبارتند از:
- شرکای جنسی متعدد
- سابقه سایر عفونت های مقاربتی (STIs)
- قسمت قبلی تریکومونیازیس
- رابطه جنسی بدون کاندوم
عوارض تریکومونیازیس:
زنان باردار مبتلا به تریکومونیازیس ممکن است:
- زایمان زودرس داشته باشند
- نوزادی با وزن کم داشته باشند
- در حین عبور نوزاد از کانال زایمان، عفونت را به نوزاد منتقل کند
ابتلا به تریکومونیازیس باعث تحریک در ناحیه تناسلی می شود که ممکن است ورود سایر بیماری های مقاربتی به بدن یا انتقال آنها به دیگران را آسان تر کند. همچنین به نظر می رسد که تریکومونیاز باعث آسانتر شدن ابتلا به ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) می شود، ویروسی که باعث سندرم نقص ایمنی اکتسابی (AIDS) می شود.
تریکومونیازیس با افزایش خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم یا پروستات مرتبط است. عفونت تریکومونیازیس درمان نشده می تواند ماه ها تا سال ها ادامه داشته باشد.
پیشگیری:
مانند سایر عفونت های مقاربتی، تنها راه پیشگیری از تریکومونیازیس عدم داشتن رابطه جنسی است. برای کاهش خطر، هر بار که رابطه جنسی دارید، از کاندوم داخلی یا خارجی به درستی استفاده کنید.
تشخیص:
پزشک ممکن است با انجام معاینه دستگاه تناسلی و آزمایش های آزمایشگاهی تریکومونیاز را تشخیص دهد.
پزشک همچنین ممکن است نمونه ای از مایع واژن را برای زنان یا یک سواب از داخل آلت تناسلی (مجرای ادرار) برای مردان را زیر میکروسکوپ بررسی کند. اگر انگل زیر میکروسکوپ مشاهده شود، نیازی به آزمایشات بیشتری نیست.
اگر آزمایش انگل را نشان نمی دهد، اما پزشک فکر می کند که ممکن است به تریکومونیازیس مبتلا شده باشید، ممکن است آزمایش های دیگری انجام شود. پزشک ممکن است آزمایش هایی را بر روی نمونه مایع واژن، سواب مجرای آلت تناسلی یا گاهی اوقات ادرار تجویز کند. آزمایشات شامل آزمایش آنتی ژن سریع و آزمایش تقویت اسید نوکلئیک است.
اگر مبتلا به تریکومونیازیس هستید، پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای سایر عفونت های مقاربتی (STI) نیز انجام دهد تا آنها نیز قابل درمان باشند.
درمان تریکومونیازیس:
درمان تریکومونیازیس نیاز به آنتی بیوتیک خوراکی دارد که در برابر عفونت های ناشی از این انگل موثر باشد. این بیماری را می توان در دوران بارداری درمان کرد.
گزینه ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- مگادوز: پزشک ممکن است یک دوز بزرگ (مگادوز) مترونیدازول، تینیدازول یا سکنیدازول را توصیه کند. این داروهای خوراکی را فقط یک بار مصرف می کنید.
- دوزهای متعدد: پزشک ممکن است چندین دوز کمتر مترونیدازول یا تینیدازول را توصیه کند. قرص ها را دو بار در روز به مدت هفت روز مصرف می کنید. برای کمک به از بین بردن کامل عفونت، مصرف این دارو را برای تمام مدتی که پزشک دارو برای شما تجویز کرده است ادامه دهید، حتی اگر بعد از چند روز احساس بهتری داشته باشید. اگر مصرف این دارو را خیلی زود متوقف کنید، ممکن است عفونت شما به طور کامل از بین نرود.
همه شرکای جنسی به طور همزمان باید درمان شوند. این درمان همزمان مانع از ابتلای مجدد به عفونت (عفونت مجدد) می شود. تا زمانی که درمان کامل نشده و علائم از بین رفتند باید از رابطه جنسی خودداری کنید. این روند معمولا حدود یک هفته پس از اتمام آخرین دوز آنتی بیوتیک طول می کشد. اگر علائم پس از درمان از بین نرفت، به پزشک اطلاع دهید.
مصرف الکل در طول درمان و برای چند روز پس از درمان می تواند باعث تهوع و استفراغ شدید شود. 24 ساعت پس از مصرف مترونیدازول، 48 ساعت پس از مصرف سکنیدازول یا 72 ساعت پس از مصرف تینیدازول الکل ننوشید.
پزشک معمولا پس مجدد آزمایش تریکومونیازیس انجام می دهد. یک آزمایش مجدد دو هفته تا سه ماه پس از درمان می تواند بررسی کند که عفونت از بین رفته است و شما مجددا عفونی نشده اید.
حتی اگر درمان هایی داشته اید که از شر تریکومونیازیس خلاص می شود، در صورت قرار گرفتن در معرض فردی مبتلا به عفونت، ممکن است دوباره مبتلا شوید.
مطالب مشابه:
