علاوه بر تست های غربالگری ممکن است پزشک شما digital rectal examination (DRE) را پیشنهاد کند تا اندازه مقعد را با انگشت حس کند.
با این حال، اغلب سرطان ها از محدوده تشخیص این تست فراتر میروند.
اگر یک تست به جز کلنوسکوپی نتیجه وجود پلیپ و سرطان را بدهد، کلنوسکوپی معمولا انجام می شود تا کل کلون بررسی شود و نواحی مستعد به سرطان و پلیپ ها را حذف یا از بین می برد.
سرطان پروستات
سرطان پروستات دومین سرطان شایع، بعد از سرطان پوست، در آقایان است. همچنین این سرطان بعد از سرطان ریه کشنده ترین عامل مرگ در اثر سرطان می باشد.
از هر 7 مرد،1 مرد این نوع از سرطان را در طول زندگی خود دارد که اکثرا در سنین 56 یا بالاتر رخ می دهد. بعضی از سرطان های پروستات به طور سریعی پیشرفت می کند و باعث مرگ در طی ماه ها و سال ها می شود. اما اکثر این نوع سرطان، به آرامی رشد می کند و هیچوقت خطر بزرگی برای سلامتی ایجاد نمی کند.
غربالگری سرطان پروستات برای آقایان مهم است. بعضی از رعایت ها شامل موارد زیر است:
- تکنولوژی حاضر نمی تواند سرطان با رشد سریع را از سرطان با رشد آهسته تشخیص دهد.
- تست های غربالگری برای آنتی ژن اختصاصی پروستات همه موارد را شناسایی نمی کند و بعضی از نتایج آنتی ژن اختصاصی پروستات وجود سرطان را تایید نمی کند.
- تشخیص در طول بیوپسی و عوارض جانبی درمان می توانند به طور شدیدی مضر باشند. بیشتر سرطان های پروستات آهسته رشد کرده و هیچ خطری ندارد.
خطرها
یک فاکتور مهم برای فهمیدن میزان خطر ابتلا، خطر ابتلای شخصی به سرطان پروستات می باشد.
- امکان خطر ابتلای متوسط: مردان سالم با فاکتورهای خطر ناشناخته
- خطر ابتلای بالا: مردان آفریقایی آمریکایی یا مردانی که برادر یا پدر مبتلا به سرطان قبل از 65 سالگی دارند.
- خطر ابتلای شدید: مردانی که آشنایان خود در سن جوانی مبتلا به سرطان پروستات شدند.
آزمایش های غربالگری بزرگسالان
- آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA): تست خون که سطح PSA را در خون بررسی می کند.
- تست دیجیتال مقعدی (DRE): یک بخشی از آزمایش فیزیکی است که غدد مقعدی را بررسی می کنند.
توصیه های غربالگری بزرگسالان
- بیشتر سازمان ها برای افراد 49 سال و جوان تر غربالگری را توصیه نمی کنند در حالیکه دارای خطر ابتلای بالا هستند. شبکه سرطان ملی پیشنهاد می کند که افراد 45 سال و جوان تر نیاز به غربالگری دارند. اگر نتیجه آزمایش PSA 1 ng/ml باشد، پیشنهاد DRE و PSAی با فاصله یک تا دو سال می دهد.
- S. Preventive Services Task Force (USPSTF) می گوید که مردان جوان تر از 50 سال و یا خطر ابتلای بالا، شامل مردان آفریقایی آمریکایی و مردانی که سابقه خانوادگی سرطان پروستات دارند تصمیم این است که در مورد مضرات نتیجه مثبت کاذب تست PSA صحبت شود که بعدها ممکن است نیاز به اشعه درمانی باشد.
- انجمن سرطان آمریکا توصیه می کند که مردان سالم با خطر ابتلای متوسط تا 50 سالگی برای غربالگری صبر کنند. این انجمن برای افراد با ریسک ابتلای بالاتر می گوید غربالگری در سنین پایین تر انجام شود.
- اگر شما آفریقایی آمریکایی هستند و یا پدر یا برادر که قبل از 65 سالگی ابتلای آنها شناسایی شده، باید زیر 65 سالگی تست دهید.
- اگر بیشتر از یکی از آشنایان در سن جوانی مبتلا باشد، شما می توانید در سن 40 سالگی شروع به دادن تست کنید. بعد، بسته به نتایج، دوباره در سن 45 سالگی و یا زودتر تست دهید.
- این سازمان، توصیه می کند اگر سطح PSA کمتر از 2.5 ng/ml باشد، هر دو سال یکبار دوباره غربالگری انجام شود و اگر نتایج PSA5 ng/ml یا بیشتر باشد، سالانه تست انجام شود.
HIV
عامل بیماری خطرناک ایدز (سندرم اکتسابی نقص سیستم ایمنی)، ویروس HIV است.
در ابتدا عفونت HIV ممکن است یا فاقد علائم باشد و یا علائم غیراختصاصی و شبیه به سرماخوردگی از خود نشان دهد که به خودی خود بعد از گذشت دوره ای کوتاه این علائم بهبود می یابند.
تنها راه شناسایی آلودگی فرد به ویروس HIV از طریق آزمایش HIV است.
اگر عفونت به ویروس HIV شناسایی و درمان نشود، در نهایت علائم ایدز بروز می کنند و به مرور زمان رو به وخامت می گذارد.
با گذشت زمان ویروس HIV بدون درمان می تواند سیستم ایمنی را از بین ببرد و بدن فرد را نسبت به عفونت های فرصت طلب آسیب پذیر می سازد.
ویروس HIV از طریق زیر قابل سرایت است:
- داشتن رابطه جنسی با فرد مبتلا
- استفاده از سرنگ عفونی توسط فرد مبتلا
- انتقال ویروس از مادر مبتلا به فرزند خود در طی دوران بارداری یا شیردهی
- تماس با خون عفونی به ویروس
- دریافت خون عفونی یا فاکتورهای خونی (مانند آلبومین و فاکتور 8) مبتلا به ویروس: البته احتمال بروز چنین آلودگی، به خاطر غربالگری خون های اهدایی و اعمال تکنیک های حرارت درمانی و سایر تکنیک های از بین برنده ویروس HIV، بسیار پایین است.
علل انجام آزمایش های غربالگری ویروس HIV
انجام آزمایش های غربالگری برای شناسایی این ویروس یک امر مهم در تضمین سلامتی افراد است. چرا که تشخیص زودهنگام این ویروس می تواند منجر به دریافت درمان های تاثیرگذار و به موقع شود که خود این موضوع در نهایت ریسک پیشرفت این بیماری به ایدز را کاهش می دهد.
نتایج یک آزمایش بالینی جامع انستیتو ملی سلامت آمریکا در سال 2015 نشان داد که افراد مبتلا به ویروس HIV هر قدر زودتر درمان های ضدویروسی (antiretroviral) را شروع کنند کمتر در معرض خطر بروز بیماری ایدز هستند.
تشخیص زودهنگام همچنین برای سایرین و جامعه فواید مهمی در بردارد.
سالانه در آمریکا ویروس HIV در هزاران نفر مورد شناسایی قرار می گیرد و از هر 8 نفر 1 نفر از مبتلا بودن خویش بی اطلاع است.
هر فرد مبتلا می تواند با آگاهی از وضعیت خود، تغییر در رفتار و عدم اجازه تماس افراد سالم به خون و مایعات بدن خود، مانع از گسترش بیشتر این ویروس شود. خانم های باردار مبتلا به ویروس HIV می توانند با شروع درمان مانع از انتقال این ویروس به جنین خود شوند.
اگر جواب آزمایش غربالگری فردی منفی باشد، چنین شخصی باید اقدامات لازم جهت جلوگیری از آلودگی به این ویروس را اتخاذ کند.
مطابق با توصیه سازمان بهداشت جهانی (WHO) و مرکز کنترل و پیشگیری بیماری آمریکا (CDC)، افرادی که به ویروس HIV مبتلا نیستند ولی در معرض بالای ابتلا به این ویروس قرار دارند بهتر است مصرف قرص PrEP را مد نظر داشته باشند.
این قرص، یک قرص با مصرف روزانه است که مانع از ابتلا به این ویروس میشود. احتمال آلودگی به ویروس HIV در افرادی که قرص PrEP را مصرف کرده‌اند به مراتب پایین تری از افرادی است که از این قرص استفاده نکرده‌اند.
عوامل خطرزا:
هپاتیت C
هپاتیت B
کلامیدیا و سوزاک
توبرکلوزیس:
توبرکلوزیس (TB) یک بیماری عفونی است و عامل ایجاد آن باکتری مایکوباکتریوم توبرکلوزیس است.
بافت هدف این باکتری اغلب ریه ها و شش ها می باشد. ولی همچنین می تواند هر بخشی از بدن را تحت تاثیر قرار دهد. این باکتری می تواند از طریق قطرات ریز تنفسی ناشی از سرفه، عطسه، خندیدن و تنفس از فردی به فرد دیگر منتقل شود.
اغلب افراد مبتلا به باکتری M. tuberculosis، این باکتری را تنها در تعداد محدودی از سلول های ریه و شش های خود به صورت غیرفعال اما زنده دارند.
این عفونت نهفته TB فرد را بیمار و مسری نمی کند و در اغلب موارد منجر به نوع فعال توبرکلوزیس نمی شود.
با این حال در بعضی از افراد به ویژه افرادی با سیستم ایمنی ضعیف، عفونت اولیه مستقیما وارد مرحله توبرکلوزیس فعال می شود.
خطر بروز بیماری توبرکلوزیس در صورت آلوده شدن به باکتری مود آن در افراد آلوده به HIV بیشتر است. شخصی با سیستم ایمنی ضعیف و مبتلا به نوع نهفته TB، ممکن است به نوع فعال TB مبتلا شود.
یک مسئله نگران کننده وجود بعضی از انواع TB است که به درمان های آنتی بیوتیک مقاومت نشان می دهند.
TB یکی از کشنده ترین بیماری های جهان است که می تواند سلامت گروه های پر ریسک را به خطر بیاندازد. به همین علت راهنمای غربالگری برای چنین گروهی از افراد تعیین شده است.
افراد تحت ریسک
- افرادی که در تماس نزدیک با فرد مبتلا یا مشکوک به TB بودند.
- افرادی با سیستم ایمنی تضعیف شده ناشی از عفونت HIV، سوءتغذیه، سن بالا و یا سوءمصرف موادی چون الکل و داروها.
- مهاجرانی از کشورهایی با آمار بالای TB (بسیاری از کشورهای آمریکای لاتین، آفریقا، آسیا، اروپای شرقی و روسیه)
- افرادی با وضعیت اقتصادی نامناسب
- افراد مستقر در مراکز خاصی مانند خانه سالمندان، مراکز سلامت روان، زندان ها، مراکز درمانی بیماران مبتلا به ایدز و اقامتگاه های مخصوص افراد بی خانمان.
- کارمندان بهداشت که در مراکز نامبرده شده کار می کنند و یا با افرادی با ریسک بالای ابتلا در تماس هستند.
- افرادی که در اقامتگاه ها ناپاک و یا شلوغ زندگی می کنند و رژیم غذایی مناسبی ندارند.
- تکنسین های آزمایشگاه ها که با نمونه ها و کشت های حاوی باکتری مولد TB کار می کنند.
توصیه های غربالگری بزرگسالان:
مراکز کنترل و پیشگیری بیماری ها (CDC) و نیروی خدمات پیشگیرانه آمریکا، انجام آزمایش های TB جهت شناسایی افرادی که بهتر است تحت درمان این بیماری قرار بگیرند توصیه میکند. افرادی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت های TB هستند و نیز کسانی که ریسک بالاتری برای پیشرفت نوع عفونت از نوع پنهان به نوع فعال دارند جز افراد کاندید برای انجام آزمایشات TB هستند. دو نوع آزمایش در دسترس است:
- تست خون توبرکلوزیس IGRA: که به عنوان سنجش طول موج گاما نیز شناسایی می شود، نیاز به نمونه گیری خون می باشد.
- تست توبرکولین پوستی: که به عنوان TST نیز نام دارد، توسط مقدار کمی از مایع (که توبرکولین نیز نام دارد) در پوست پایین دست تزریق می شود. به دنبال این تست، شما باید در طی 48 تا 72 ساعت بعد به پزشک مراجعه کنید تا پاسخ پوست شما را به توبرکولین بررسی کند.
کلامیدیا و گونورا
در آمریکا، کلامیدیا و گونورا شایع ترین بیماری های جنسی باکتریایی هستند، اما بسیاری از افراد مبتلا دارای علائمی نیستند.
این عفونت ها تناسلی هستند اما ممکن است به نواحی دیگر مانند گلو و روده نیز نفوذ کنند. زنان باردار ممکن است این عفونت ها را به نوزاد خود منتقل کنند.
اگر این عفونت ها درمان نشوند، این بیماری ها می توانند سبب ناباروری و دیگر مشکلات شوند. هر دو بیماری می توانند توسط آنتی بیوتیک ها درمان شوند.
در حالی که کلامیدیا و گونورا در افراد جوان بیشتر است، اما هر فرد فعال از نظر جنسی می تواند این بیماری ها را بگیرد. خیلی از افراد هر دو کلامیدیا و گونورا را در یک زمان دارند.
توصیه های غربالگری بزرگسالان برای خانم ها
CDC ،U.S. Preventive task force (USPSTF) ،AAFP،ACOG غربالگری کلامیدیا و گونورا را برای تمام خانم های فعال جنسی که خطر ابتلا دارند توصیه می کند.
CDC به طور اختصاصی غربالگری سالانه را برای افراد پرخطر توصیه می کند.
توصیه های غربالگری بزرگسالان برای آقایان
سازمان های بهداشت، غربالگری روتین برای سلامتی آقایان فعال جنسی و دو جنسه را توصیه نمی کند.
پزشکان میزان شیوع را در جامعه بررسی می کنند.
مهم است که مرد مبتلا می تواند این بیماری ها را منتشر کند و حتی اگر درمان نشده باشد می تواند شریک جنسی خود را دوباره بیمار کند.
برای آقایان فعال از نظر جنسی که با مردی دیگر رابطه جنسی دارد.
CDC غربالگری کلامیدیا و گونورا را حداقل یک بار در سال توصیه می کند.
خطر
- عفونت کلامیدیا یا گونورای قبلی، حتی اگر درمان شده باشید.
- ابتلا به دیگر STDها مانند HIV
- داشتن شریک جنسی جدید یا متنوع
- استفاده نامرتب از کاندوم
- استفاده از داروهای غیر قانونی
- در حبس بودن
چون که خطر ابتلا بالاست، CDC برای خانم ها و آقایانی که از کلامیدیا و گونورا درمان شدند، توصیه می کند که تقریبا 3 ماه بعد از درمان دوباره آزمایش دهند.
مهم است که غربالگری سالانه برای این بیماری ها ادامه داشته باشد. برای اینکه دوباره مبتلا شدن ممکن است.
هپاتیت B
HBV یکی از پنج نوع ویروس هپاتیت است که تاکنون شناسایی، و به طور عمده کبد را آلوده می کند.
این بیماری از طریق تماس با خون یا سایر مایعات بدن فرد مبتلا در حین تماس جنسی یا استفاده از سرنگ مشترک، تیغ یا مسواک منتشر می شود. همچنین احتمال انتقال آن از مادر مبتلا به جنین در هنگام تولد یا پس از آن نیز وجود دارد.
عفونت HBV می تواند به صورت حاد یا مزمن باشد، روند عفونت از فرم خفیف که تنها به مدت چند هفته طول می کشد تا شکل جدی تر آن که سال ها ادامه دارد و می تواند به عوارضی مانند سیروز کبدی یا سرطان کبد منجر شود، متفاوت است.
طبق گزارش CDC هر ساله در ایالات متحده 1800 نفر بر اثر بیماری کبد که مرتبط با HBV است جان خود را از دست می دهند.
اکثر مبتلایان به عفونت مزمن هیچ علائمی ندارند. برای غربالگری این گونه افراد که برابر HBV مزمن قرار دارند، می توان از آزمایش آنتی ژن سطحی هپاتیت ب (HBsAg) استفاده کرد.
واکسن های موثر در برابر HBV نیز در دسترس می باشد. با این وجود کسانی که واکسینه نشدند یا کسانی که در معرض خطر بالای ابتلا هستند و پیش از انجام غربالگری بزرگسالان 30 تا 49 سال برای عفونت HBV واکسینه شدند بهتر است انجام آزمایش را در نظر داشته باشند.
پیشنهادات غربالگری بزرگسالان
از آنجا که شیوع عفونت HBV (در جمعیت عمومی ایالات متحده) کم است و در بیشتر افراد مبتلا منجر به عارضه ای نمی شود، انجام غربالگری HBV برای کسانی که در معرض خطر بالای ابتلا نیستند توصیه نمی شود.
برای افراد با خطر بالای ابتلا به این عفونت، چندین سازمان بهداشت از جمله CDC، انجمن آمریکایی برای مطالعه بیماری های کبد (AASLD) و گروه ویژه خدمات پیشگیری ایالات متحده غربالگری انجام غربالگری HBS را اکیدا توصیه می کنند.
نمونه هایی از افراد در معرض خطر عبارتند از:
- مراقب بهداشت و کارکنان سلامت عمومی که ممکن است در معرض خون عفونی یا دیگر مایعات بدن باشند.
- افرادی که در مناطقی از جهان که شیوع HBV در آن ها بالای 2% است (مانند کشورهای آسیا و آفریقا) متولد شوند. صرف نظر از اینکه واکسینه شده باشند.
- افرادی که در ایالات متحده متولد شدند اما در اوایل زندگی واکسینه نشدند و والدین آنها اهل منطقه ای با شیوع بیش از 8٪ HBV هستند.
- مردان همجنسگرا
- مصرف کنندگان مواد مخدر تزریقی
- افرادی که دارای سطوح بالای آنزیم های کبدی (AST و ALT)
- افرادی که واجد شرایط پزشکی خاصی هستند و سیستم ایمنی بدن آنها باید سرکوب و تضعیف شود مانند افرادی که پیوند عضو انجام دادند.
- بیماران دیالیزی
- افرادی که ارتباط نزدیکی با فرد مبتلا به HBV داشتند یا شریک جنسی آنها مبتلا به HBV (به طور مثال، جواب مثبت آزمایش HBs Ag) بوده است.
- افراد مبتلا به HIV
- افرادی که پس از رفتاری پر خطر (برای مثال مردانی که رابطه همجنسگرایانه داشتند و مصرف کنندگان مواد مخدر تزریقی) برای HBV واکسینه شدند.
علاوه بر این، AASLD غربالگری HBV را برای موارد زیر توصیه می کند:
دلیل انجام این آزمایش (غربالگری بزرگسالان 30 تا 49 سال)
افراد مبتلا به HBV مزمن می توانند ناآگاهانه عفونت را به دیگران منتقل کنند و در معرض خطر عوارض جدی عفونت باقی بمانند.
هپاتیت C
طبق آمار مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، از سال 2010 تعداد موارد جدید ابتلا به هپاتیت C به ویژه در بزرگسالان (19-29 سال) به طرز چشمگیری افزایش یافت و بیشتر آنها مربوط به مصرف مواد مخدر به صورت تزریقی بودند.
برای برخی افراد ابتلا به عفونت ویروس هپاتیت C منجر به بیماری کوتاه مدت همراه با علائم ناچیز، خفیف یا حتی بدون علائم می باشد و ویروس بدون درمان خاص از بدن پاک می شود. این نوع بیماری هپاتیت حاد C نام دارد.
با این حال، بیش از نیمی از افراد مبتلا به هپاتیت C حاد به هپاتیت C مزمن مبتلا می شوند.
بدون درمان، هپاتیت C مزمن می تواند به مشکلات جدی و طولانی مدت سلامتی مانند سیروز و سرطان کبد منجر شود و ممکن است کشنده باشد.
هپاتیت C مزمن در طی زمان به آرامی پیشرفت می کند، بنابراین افراد بیمار ممکن است از ابتلا به این بیماری آگاهی نداشته باشند تا زمانی که به اندازه کافی سبب آسیب به کبد شود و بر عملکرد کبد تأثیر بگذارد.
طبق گزارش CDC، بیش از 2.4 میلیون آمریکایی با عفونت مزمن HCV زندگی می کنند بدون اینکه بسیاری از این افراد از آن اطلاع داشته باشند.
ریسک هپاتیت C
در صورتی که در معرض ویروس هپاتیت C قرار بگیرید ممکن است به عفونت HCV مبتلا شوید.
هپاتیت C اغلب با مواجهه در معرض خون مبتلا به ویروس از طریق به اشتراک گذاشتن سوزن، سرنگ یا هر وسیله مشابهی که هنگام استعمال داروی وریدی استفاده می شود، گسترش می یابد.
معمولا انتقال از طریق فعالیت جنسی، به اشتراک گذاشتن وسایل شخصی مانند تیغ یا مسواک و از مادر مبتلا به جنین در دوران بارداری و زایمان نیز اتفاق می افتد.
پیش از سال 1992، هنگامی که غربالگری HCV خون اهدا شده معمول شد، مبتلا شدن به HCV از طریق انتقال خون یا پیوند اعضا نیز امکان پذیر بود.
کارکنان خدمات بهداشتی که در معرض خون عفونی قرار دارند نیز در معرض خطر هستند.
توصیه های غربالگری بزرگسالان:
سازمان های بهداشتی از جمله CDC، انجمن بیماری های عفونی آمریکا و انجمن مطالعه بیماری های کبدی آمریکا در مورد غربالگری بزرگسالان موارد زیر را توصیه می کنند:
- انجام یکبار آزمایش برای همه افراد بالای 18 سال صرف نظر از عوامل خطر ابتلا به هپاتیت C (آزمایش هپاتیت C)
انجام یکبار آزمایش صرف نظر از سن برای افرادی که:
- هرگونه داروی غیرقانونی تزریق کردند.
- انتقال خون یا پیوند اعضا را قبل از ژوئیه 1992 (پیش از آنکه آزمایش HCV برای خون و اندام اهدایی انجام شود) انجام دادند.
- کنسانتره های فاکتورها انعقادی که پیش از 1987 تولید شدند را دریافت کردند.
- به مدت طولانی دیالیز داشتند.
- فرزندان مادرانی که HCV آنها مثبت است.
- در معرض خون فرد مبتلا به هپاتیت C قرار گرفتند.
- کارکنان خدمات بهداشتی، پزشکی اورژانس یا سلامت عمومی هستند که در معرض خون دارای HCV قرار دارند.
- شواهدی از بیماری مزمن کبد داشتند.
- مبتلا به HIV هستند.
- آزمایش دوره ای برای کسانی که به صورت مداوم در معرض عوامل خطر مانند استفاده از داروهای تزریقی هستند.
دیگر توصیه های CDC در مورد غربالگری بزرگسالان
- انجام غربالگری در طول هر بارداری برای همه زنان باردار
- انجام غربالگری برای اشخاصی که آن را درخواست کنند.
گروه ویژه خدمات پیشگیری ایالات متحده (USPSTF) نیز توصیه های مشابهی ارائه می دهد:
